Godziemba - blog

Ostatecznie dopiero latem 1922 roku zakończył się proces tworzenia Policji Państwowej w Polsce.
 
        W 1919 roku w Galicji sprawami porządku publicznego zajmowała się nadal Straż Bezpieczeństwa Polskiej Komisji Likwidacyjnej, na czele której stał gen. Eugeniusz Dąbrowiecki. Stworzone zostały jednostki okręgowe i powiatowe, które swoją jurysdykcją objęły Środkową i Zachodnią Galicję oraz w mniejszym stopniu Śląsk Cieszyński i Zagłębie Dąbrowskie.
 

W lipcu 1919 roku utworzono w Polsce Policję Państwową.
 
       Funkcjonowanie kilku formacji bezpieczeństwa publicznego: Milicji Ludowej, Policji Komunalnej, Straży Kolejowej i Żandarmerii Krajowej, prowadziło do  konfliktów kompetencyjnych pomiędzy tymi formacjami, czego następstwem była nie tylko wzajemna rywalizacja, ale niekiedy rozbrajanie oraz walki zbrojne.

Jeszcze przed odzyskaniem przez Polskę niepodległości rozpoczęto prace nad stworzeniem polskiej formacji policyjnej.
 
 
        W październiku 1914 roku warszawski generał-gubernator, Engałyczew, na spotkaniu z przedstawicielami środowisk aktywistycznych w stolicy zaproponował utworzenie Straży Obywatelskiej miasta stołecznego Warszawy i przekazanie jej części kompetencji policyjnych. Jakkolwiek potem Rosjanie wycofali się z tej propozycji, zrobiony został pierwszy krok w celu utworzenia polskich jednostek policyjnych.
 
 

Polskie czołgi odegrały istną rolę podczas wojny 1920 roku.
 

W marcu 1919 roku utworzono pierwszą polską jednostkę pancerną.
 
        Rodowód polskiej broni pancernej sięga 1918 roku, kiedy to w szeregach II Korpusu Polskiego w Rosji utworzono pierwsze pododdziały samochodów pancernych.
 

W 1921 roku zakończył się pierwszy etap istnienia i działania defensywy politycznej w ramach Policji Państwowej .
 
 
        Wtedy to minister spraw wewnętrznych Stanisław Downarowicz zakomunikował posłom w Sejmie, że „w pełnym zrozumienia powagi niebezpieczeństwa uznają konieczność zastosowania nadzwyczajnych środków w walce z komunizmem, dania w tym celu specjalnych uprawnień administracji państwowej”.
 
 

Równolegle do wojskowych służb specjalnych powstawały formacje cywilne.
 
      Ich powstanie zapoczątkował minister spraw wewnętrznych w rządzie Rady Regencyjnej Jan Stecki tworząc namiastki policji politycznej w postaci Biura Wywiadowczego MSW, kierowanego przez Mariana Skrudlika.
 

W 1919 roku gen. Sosnkowski zdobył dominującą pozycję w Ministerstwie Spraw Wojskowych.
 
       Jednym z pierwszych kroków Sosnkowskiego jako wiceministra spraw wojskowych był udział w przygotowaniu wyprawy wileńskiej, która rozpoczęła się w dniu 16 kwietnia 1919 roku i doprowadziła po pięciu dniach do zdobycia Wilna.
 

W końcu 1918 roku gen. Sosnkowski przeprowadził udaną akcję wcielenia członków Polskiej Organizacji Wojskowej do tworzącego się Wojska Polskiego.