W samo południe się zaczęło...

Choć staram się trzymać z dala od przekaziorów, nie zawsze udaje mi się uniknąć radosnego głosu dziennikarza – czy to Teleekspresu dostępnego dzięki szerokiemu sercu i oknu sąsiada, czy to lokalnej rozgłośni radiowej odbieranej w samochodzie stojącym obok, na światłach.
Dziś jak co roku tego samego dnia zostałem poinformowany, że mamy właśnie Pierwszy Dzień Lata. „Słońce wzeszło o godzinie… zajdzie o godzinie… dzień jest dłuższy od najdłuższego dnia w roku o całą długość”.
Wszystko (no, niezupełnie) może być rzeczą umowną. To kiedy zaczyna się astronomiczne, czy kalendarzowe lato też. Ale na przepiękną, niestety nie żyjącą już Donnę Summer albo nieźle trzymającego się (choć nie tak pięknego) Grzegorza L. niech mi ktoś z poczuciem humoru (choć niekoniecznie) wyjaśni dlaczego u licha początek lata przypada w dniu, kiedy właściwie powinien być obchodzony jego środek?!
Czy dzień zaczyna się w południe, gdy Słońce stoi najwyżej nad horyzontem? Nie, zaczyna się  w chwili, gdy  rozpoczyna swoją wspinaczkę, a kończy, gdy kładzie się spać zmęczone i zniesmaczone tym, co musiało oglądać przez wiele godzin (chyba że akurat Ziemia tu i ówdzie była dla niego zachmurzona).
Czy noc zaczyna się o północy?...
Dlaczego nie można przyjąć, trochę w zgodzie ze zdrowym rozsądkiem, że lato zaczyna się w pierwszym tygodniu maja i trwa do 8 sierpnia, a 22 czerwca przypada jego połowa, gdy słońce wspięło się najwyżej, jak to tylko możliwe i od następnego dnia południowy cień, który do wczoraj był coraz któtszy, zacznie się wydłużać?
Konsekwentnie początek zimy winien następować 6 listopada, a jej środek przypadać tuż przed Bożym Narodzeniem, kiedy „dzień jest krótszy od najkrótszego dnia w roku”?
Wiosna z jesienią też by nic na takim układzie nie straciły: wiosna w lutym? A czemu nie?
Skoro na świętej Hanki chłodne są nie tylko wieczory, ale nawet ranki - to "jesień idzie, nie ma na to rady".