Wieczność się doczekała

"Santo subito!"
Kiedy to hasło pojawiło się dziewięć lat temu na Placu Św. Piotra, nieliczni tylko mieli wątpliwości co do świętości zmarłego. Nasze własne przeżycia, doświadczenia, refleksje podpowiadały nam, że odszedł człowiek święty, człowiek - świadek Bożej Miłosci. Piszę "nasze", bo przecież było wielu, którzy mocno przeżyli chorobę, śmierć i żałobę po Janie Pawle II.
A teraz już będę pisać o moich "spotkaniach" z papieżem. 
Pierwsze w życiu wagary to urwanie się ze szkoły, aby widzieć w tv powitanie na lotnisku w Warszawie - rok 1979. To, że ucałował ziemię, że był bardzo swobodny wobec oficjeli, którzy go witali, autentycznie cieszył się z powrotu do kraju - to było niesamowite. Jest jeszcze we mnie ta dziecięca radość, że to nasz rodak. Dzisiaj widzę coś jeszcze - poszedł do Watykanu bez żadnych kompleksów, pewny swej wartości, pewny tego dziedzictwa, do którego się tylekroć odwoływał.  
Msza papieska w Poznaniu - rok 1983. Niewiele pamiętam, było gorąco, dużo ludzi, byłam daleko od ołtarza. Wstyd się przyznać, ale taka jest prawda. 
Rok 1984 - obóz wędrowny po Beskidach i kilka miejsc związanych z Karolem Wojtyłą - Kalwaria Zebrzydowska, Wadowice, Leskowiec.  W Wadowicach muzeum Domu Rodzinnego jeszcze ubożuchne - dwa pokoiki bodajże - ale oddające klimat dzieciństwa Papieża. Moja wyobraźnia zaraz podsunęła mi obraz małego chłopca biegającego po tych pokojach (bo moja młodsza siostra ciagle biegała, myślałam więc, że wszystkie dzieci tak mają). 


W Kalwarii chodziliśmy po dróżkach, staraliśmy się być pobożnymi pątnikami, choć nastolatkom nie przychodzi to łatwo.


A na Leskowcu obsiadaliśmy wszystkie krzesła, aby móc się pochwalić, że siedzieliśmy na tym samym krześle co Wojtyła. Zależało nam na jakiejś formie fizycznej łączności, byliśmy jeszcze w fazie konkretu, nie abstrakcji. 


Wtedy też po raz pierwszy spróbowałam kremówek (o niebo lepszych niż te dzisiejsze), choć wcale nie wiedziałam, że są "papieskie".
Im byłam starsza, tym bardziej rozumiałam, że nie chwila, nie emocje są ważne,  ale to co przetrwa - jego nauka. 
A jego świętości doświadczyłam, gdy umierała moja Mama, dokładnie trzy tygodnie po Janie Pawle II. W oststnim dniu była już nieprzytomna, czuwając przy niej prosiłam Papieża, aby był z nią w chwili śmierci.   Jestem przekonana, że tak się stało. 
Ważne są dla mnie słowa, którymi rozpoczął pontyfikat "Nie lękajcie się!" Sam pokazał, że nie należy lękać się zamachowców, starości,  śmierci. Obyśmy potrafili tym wezwaniom sprostać.