Wrażenia Krzyżowca (4)

Tym razem miejsce najważniejsze z najważniejszych, do którego zmierzali wszyscy krzyżowcy - Grób Pański.
W obręb murów Starej Jerozolimy wchodzimy Bramą Lwią inaczej  Bramą św. Szczepana - właśnie przez tę bramę Żydzi wyprowadzili Szczepana i ukamienowali.

Tuż za bramą miejsce, gdzie była Sadzawka Betesda, przy niej Chrystus uzdrowił paralityka. Po zburzeniu Jerozolimy mieszkańcy miasta powstałego na jej gruzach - Aelia Capitolina, uznali, że woda w sadzawce ma właściwości lecznicze i wybudowali sobie łaźnie, a właściwie prawdziwe sanatorium.


Obok tego starożytnego spa jeden z najciekawszych (przynajmniej dla mnie) zabytków Jerozolimy, kościół p. w. św. Anny. Wybudowany w XII w. przez krzyżowców, bardzo oszczędna w ozdobniki, żołnierska niemal architektura w stylu romańskim, choć okna i portal mają ostre zakończenia. Mimo swej surowości, kościół ten ma w sobie jakieś niezwykłe, pociągające piekno. Niesamowita też jest akustyka. Mieliśmy okazję zaspiewać dwie pieśni. Majestatyczne, cudowne brzmienie.


Idziemy dalej w stronę centrum Starego Miasta, na mszę św. do kościoła stojącego w miejscu, gdzie Chrystus był ubiczowany i ukoronowany cierniem. Przy dziedzińcu tego kościoła rośnie roślina, z którj upleciono koronę.


Po mszy św., przy kościele Litostrotos, czyli tam gdzie został wydany wyrok na Jezusa rozpoczynamy Drogę Krzyżową. Intencja tego nabożeństwa, w tym jedynym miejscu może być dla mnie tylko jedna, za najbliższych: za męża, syna, rodziców, brata.
Dziwna to droga. Wąskie uliczki, małe kaplice - stacje, wsród straganów, gwaru sprzedających i kupujących. Trudno sie skupić, zatopić w modlitwie, ale Chrystus też szedł z krzyżem przez jeszcze gwarne, choć powoli cichnące przed świętem miasto.



W trakcie trwania tego nabożeństwa trudno spiewać. Mnie jednak cały czas chodzi po głowie pieśń "Ludu mój ludu". Piękna renesansowa pieśń - skarga na ludzką niewdzięczność.
Pozwolę sobie tutaj na małą dygresję. w 2006 r. ks. Michał Czajkowski w imieniu Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów wystapił z apelem do księży o zaprzestanie śpiewania jej w Wielki Piątek z uwagi na to, że jest........ antysemicka. Ręce opadają. Na szczęście w większości kościołów nie zaprzestano śpiewania tej pieśni. Oto jej słowa:

"Ludu mój ludu, cóżem ci uczynił
W czemem zasmucił, albo w czem zawinił.

Jam cię wyzwolił z mocy faraona,
a tyś przyżądził krzyż na me ramiona.

Jam cię wprowadził w kraj miodem płynący,
tyś mi zgotował śmierci znak hańbiący.

Jam ciebie szczepił winnico wybrana,
a tyś mnie poił octem swego Pana.

Jam dla cię spuszczał na Egipt karanie,
a tyś mnie wydał na ubiczowanie.

Jam faraona dał w odmęt bałwanów,
a tyś mnie wydał książętom kapłanów.

Morzem otworzył, byś szedł słuchą nogą.
a tyś mi włócznią bok otworzył srogą.

Jam był ci wodzem, w kolumnie obłoku,
tyś mnie wiółd słuchać Piłata wyroku."

Zazwyczaj mam doskonałą orientację w terenie, a tutaj bardzo cieszę się z obecności przewodniczki. Samodzielne odnalezienie się wsród tego labiryntu uliczek i straganów chyba byłoby cudem...
Dochodzimy do Bazyliki Grobu Pańskiego. To jest miejsce złożenia ciała Jezusa, ale także miejsce - świadek najważniejszego wydarzenia w dziejach zbawienia - Zmartwychwstania. I znów zgrzyt - stajemy w kolejce, czekamy około pół godziny. Podobno to rekordowo krótki czas, zazwyczaj czeka się 2-3 godzin. W tym czasie widzimy też duchownych wchodzących na obrzędy okadzania - Grób znajduje sie pod opieką Kościołów Prawosławnych. Przychodzi nasza kolej, przez bardzo niskie drzwi jednorazowo wchodzi kilka osób, chwila modlitwy i trzeba wychodzić, inni czekają i też chcą wejść.


Poniżej kopuła nad Grobem

Później przechodzimy do miejsca gdzie przypuszczalnie stał krzyż Chrystusa. Każdy może podejść też tylko na chwilę, dotknąć skały..


Później, znów przez labirynt uliczek - straganów idziemy pod Ścianę Płaczu. To najświętsze obecnie miejsce judaizmu, jedyna pozostałość Świątyni Jerozolimskiej. Podzielona jest na wiekszą część dla mężczyzn i mniejszą dla kobiet. Każdy mężczyzna podchodzący do Ściany musi mieć na głowie czapeczkę - dla turystów są dyżurne, białe, papierowe, w dużym szklanym pojemniku.



O wiele mniejsza część Ściany Płaczu przeznaczona jest dla kobiet. Na szczęście tutaj nie obowiązują jakieś szczególne stroje. Choć ciekawe, ortodoksyjne Żydówki, także młode dziewczyny, zawsze chodzą w spódnicach solidnie zakrywających kolana!



I jeszcze charakterystyczna sylwetka