Godziemba's blog

W czasie okupacji niemieckiej pomysłowość polskich gospodyń stała się legendarna.
 
     Halina Bielińska i Maria Krüger, autorki okupacyjnego poradnika dla pań domu zatytułowanego „Nie wyrzucaj pieniędzy za okno” radząc co  stosować jako produkty zastępcze, podkreślały, iż „ wynalazczość gospodyni w tym zakresie bywa nieraz nadzwyczajna. Potrzeba jest matką wynalazków i naprowadza na zupełnie niezwykłe pomysły”.
 

Narodowi socjaliści dbali o dobre samopoczucie niemieckich robotników.
 

           Konkurencyjna walka o niemieckich robotników zmusiła wiele firm do podniesienie zarobków, co sprzeciwiało się podstawowym kanonom narodowo-socjalistycznej ekonomii. Aby temu zapobiec, Göring polecił pełnomocnikom do spraw zatrudnienia ustalać od lata roku 1938 raczej maksymalną - niż, jak dotąd, minimalną - płacę w niektórych gałęziach przemysłu.
 
 

Narodowi socjaliści byli bez wątpienia ruchem, wcielającym w życie narodowosocjalistyczną wersję socjalizmu.
 
 

Wielki kryzys gospodarczy doprowadził w Niemczech do szybkiego wzrostu popularności zarówno NSDAP jak i KPD.
 
 
       Wkrótce po wybuchu wielkiego kryzysu,  w Niemczech bez pracy pozostawało prawie  trzy miliony osób.
 
 
       W  marcu 1930 roku prezydent Rzeszy Hindenburg mianował kanclerzem Heinricha Brüninga. Był to pierwszy tak zwany gabinet prezydencki Republiki. Obejście wymogu uzyskania większości parlamentarnej przy formowaniu rządu jeszcze bardziej osłabiło  prestiż parlamentu.
 
 

20 stycznia 1924 roku odsłonięto na Uniwersytecie Warszawskim tablicę poświęconą studentom poległym w walkach o niepodległość Polski w latach 1918-1920.
 
           W kwietniu 1922 roku powstał Komitet uczczenia pamięci poległych studentów Uniwersytetu Warszawskiego, w skład którego weszli przedstawiciele wszystkich zrzeszeń akademickich. Jego przewodniczącym został student Wydziału Prawa Janusz Rabski.
 

W pierwszych dniach listopada 1918 roku, na wieść o wybuchu walk polsko-ukraińskich o Lwów, na wiecu studentów Uniwersytetu Warszawskiego zadecydowano o wstępowaniu akademików do odradzającego się Wojska Polskiego.
 
      Senaty Uniwersytetu i Politechniki Warszawskiej wydały oświadczenie solidaryzujące się ze studentami.
 

Republika Weimarska była filmowym potentatem, także w zakresie „nagich” produkcji.
 
 
      W końcu lat 20. w Niemczech znajdowało się pięć tysięcy sal kinowych, w których wyświetlane były wielkie klasyczne produkcje jak Nosferatu – symfonia grozy czy Gabinet doktora Caligari. To w Niemczech działali tacy reżyserzy jak Fritz Lang (Metropolis), Robert Wiene, Friedrich Wilhelm Murnau (Faust, Fantom). Ci ludzie będą po 1933 roku jako emigranci z państwa Hitlera decydować o wielkości Hollywoodu.
 

W latach 20.  Berlin był prawdziwym centrum przemysłu erotycznego oraz epicentrum międzynarodowej sceny homoseksualnej.


      Powojenny Berlin stał się kosmopolityczną metropolią. Nastąpił szybki wzrost liczby ludności, w 1920 roku stolica Republiki Weimarskiej liczyła już 4,3 miliona mieszkańców, co plasowało ją na trzecim miejscu pod względem zaludnienia po Nowym Jorku i Londynie. Ten duż wzrost liczby mieszkańców wynikał przede wszystkim z napływu cudzoziemców do miasta, m.in. Rosjan, których kolonia w 1923 roku liczyła już 360 tys. osób.

W Republice Weimarskiej nastąpiła zasadnicza zmiana roli kobiety.
 

        Kobiety w latach 20. nie tylko wyglądały zupełnie inaczej niż przed wojną, ale też inaczej się zachowywały, inaczej mówiły i inaczej myślały.
 

W Republice Weimarskiej królowała zmysłowa, oszałamiająca muzyka i taki sam taniec.