Godziemba's blog

W II RP celebryci propagowali wzorce nowoczesnego mężczyzny.
 
 
           Od początku swej kariery Kiepura lubił popisywać się w czasie ulicznych występów. Pewnej wiosennej nocy na spacerze z Jasińskim w Alejach Ujazdowskich śpiewał tak głośno i z takim zapałem, że musiała go upominać policja. Jednak gdy stał się już sławny mógł całkiem bezkarnie uwodzić rozentuzjazmowane tłumy, dając recitale z dachu samochodu lub hotelowego balkonu o każdej, nawet bardzo późnej porze.
 
 

Przedwojenni celebryci reklamowali ekskluzywne produkty, zarabiając na tym duże pieniądze.
 
 

Wraz z rozwojem kina w II RP pojawili się celebryci.
 
 
           Zaledwie trzy lata po odzyskaniu niepodległości miłośnicy kina w Polsce mieli już do dyspozycji co najmniej 400 kin. Nie były to obiekty specjalnie projektowane i budowane na potrzeby kinematografów. Urządzano je zazwyczaj w budynkach dawnych teatrzyków, a nawet w przerabianych stajniach, wozowniach, garażach.
 
 

Kluczową rolę w tradycji budowania szopek odegrał św. Franciszek z Asyżu (1181-1226).
 
 
           Tradycja szopek bożonarodzeniowych sięga średniowiecznych kościelnych misteriów, które dały początek ludowym jasełkom i teatrzykom kukiełkowym.
 
           Rozważania św. Franciszka nad życiem Chrystusa skłoniły go do stworzenia pierwszej na świecie szopki w Greccio we Włoszech w 1223 roku. Uważa się, że inspiracją dla Franciszka do stworzenia żywej sceny narodzin Jezusa była jego wyprawa do Ziemi Świętej w latach 1219–1220
 

W połowie 1919 roku upadły nadzieje komunistów na utworzenie Czerwonej Gwardii oraz Czerwonej Armii Polskiej.
 
 

Oprócz indoktrynacji polskich żołnierzy komuniści podjęli również próbę utworzenia Czerwonej Armii.
 
 
           Jej pierwociny powstały już pod koniec października 1918 roku w Zagłębiu Dąbrowskim. Początkowo szeregi bojowców zasilili wyłącznie członkowie SDKPiL oraz PPS Lewicy. Z upływem czasu dzięki prowadzonej agitacji zdołano powiększyć ich stany osobowe poprzez przyciągnięcie grupy robotników bezpartyjnych.
 
 

 W celu koordynacji wszelkich działań przeciwko Wojsku Polskiemu komuniści utworzyli  przy Sekretariacie Komitetu Centralnego KPRP  Wydział Agitacji w Wojsku, potocznie zwany „Wojskówką".
 
 
           W strukturach partyjnych posiadał on charakter autonomiczny. Podobnie rzecz się miała z utworzoną niebawem jego zewnętrzną ekspozyturą w postaci Komunistycznej Organizacji Żołnierskiej.
 
 

Komunistyczni agitatorzy dążyli do wywołania zamętu w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego.
 
 
           Wraz z rozbudową Wojska Polskiego coraz więcej żołnierzy nie miało związku z  formacjami legionowymi czy korpusowymi ani ugrupowaniami paramilitarnymi tworzonymi pod auspicjami narodowych demokratów czy piłsudczyków.
 
 

Po doprowadzeniu do likwidacji polskich oddziałów w Rosji, działacze SDKPiL oraz PPS-Lewicy przystąpili do tworzenia własnych bolszewickich oddziałów.
 
 
       Na ich wniosek  rozkazem Moskiewskiego Okręgowego Komisariatu do spraw Wojskowych z 3 sierpnia 1918 roku zapoczątkowano proces tworzenia Zachodniej Dywizji Strzelców. Mieli do niej trafiać poborowi urodzeni na terytorium Kongresówki i guberni północno-zachodnich dawnego cesarstwa.