Władysław Studnicki był zdecydowanym krytykiem cywilizacji moskiewskiej.
(2)
Godziemba's blog
Adam Michnik był zawsze zdecydowanym wrogiem uhonorowania Pułkownika Ryszarda Kuklińskiego, a kierowana przez niego gazeta prowadziła i nadal prowadzi przeciwko jego pamięci bezpardonową kampanię propagandową.
(9)
6 lutego 1944 roku rozpoczęły się obrady niemieckiego okrągłego stołu, które doprowadziły ostatecznie do likwidacji III Rzeszy.
9 listopada 1938 roku podczas uroczystości upamiętniających pucz monachijski z 1923 roku, Maurice Bavaud dokonał udanego zamachu na Adolfa Hitlera. Jego następcą został marszałek Hermann Goering, który zrezygnował z dalszej ekspansji terytorialnej III Rzeszy, zadawalając się przyłączeniem Austrii oraz Sudetów.
9 listopada 1938 roku podczas uroczystości upamiętniających pucz monachijski z 1923 roku, Maurice Bavaud dokonał udanego zamachu na Adolfa Hitlera. Jego następcą został marszałek Hermann Goering, który zrezygnował z dalszej ekspansji terytorialnej III Rzeszy, zadawalając się przyłączeniem Austrii oraz Sudetów.
(7)
Pomimo szumnych obietnic władz komunistycznych drastyczny wzrost cen w 1982 roku nie spowodował zwiększenia ilości towarów na rynku.
(8)
W półtora miesiąca po wprowadzeniu stanu wojennego władze komunistyczne dokonały gigantycznej podwyżki cen.
W propagandowych założeniach władz stan wojenny miał przyczynić się do opanowania spadku produkcji i dochodu narodowego oraz poprawy zaopatrzenia sklepów. W wyniku całkowitej indolencji władz zadekretowane reformy gospodarcze pozostały na papierze, a jedynym ich efektem była drastyczna podwyżka cen i spadek poziomu życia Polaków.
W propagandowych założeniach władz stan wojenny miał przyczynić się do opanowania spadku produkcji i dochodu narodowego oraz poprawy zaopatrzenia sklepów. W wyniku całkowitej indolencji władz zadekretowane reformy gospodarcze pozostały na papierze, a jedynym ich efektem była drastyczna podwyżka cen i spadek poziomu życia Polaków.
(7)
Wkrótce po zakończeniu zamachu Januszajtisa i Sapiehy Piłsudski powołał nowy rząd z Ignacym Paderewskim na czele.
(6)
W nocy z 4 na 5 stycznia 1919 roku doszło w Warszawie do nieudanej, dość groteskowej, próby zamachu stanu.
(6)
Rozbicie polityczne polskiej emigracji powojennej zostało zlikwidowane dopiero po śmierci Augusta Zaleskiego w 1972 roku.
W okres poprzedzający milenium chrztu Polski emigracja polityczna wchodziła rozbita na dwa zwalczające się obozy – jeden skupiony wokół prezydenta Augusta Zaleskiego, drugi złożony ze stronnictw wchodzących w skład Tymczasowej Rady Jedności Narodowej oraz powołanych przez nie Egzekutywy Zjednoczenia Narodowego oraz Rady Trzech.
W okres poprzedzający milenium chrztu Polski emigracja polityczna wchodziła rozbita na dwa zwalczające się obozy – jeden skupiony wokół prezydenta Augusta Zaleskiego, drugi złożony ze stronnictw wchodzących w skład Tymczasowej Rady Jedności Narodowej oraz powołanych przez nie Egzekutywy Zjednoczenia Narodowego oraz Rady Trzech.
(3)
Opór prezydenta Zaleskiego uniemożliwił zjednoczenie polskiej emigracji i doprowadził do ostatecznego fiaska misji gen. Sosnkowskiego.
Pomimo niewyznaczenia gen. Sosnkowskiego na następcę, co uznawano za stan przejściowy, w polskim Londynie zapanowała radość, dominował optymizm i wiara w realizację przyjętych w Akcie rozwiązań. Samo porozumienie oceniano jako zwycięstwo mądrego kompromisu, doniosłe wydarzenie w życiu polskiego uchodźstwa, otwierające nowy etap walki o wolną Polskę.
Pomimo niewyznaczenia gen. Sosnkowskiego na następcę, co uznawano za stan przejściowy, w polskim Londynie zapanowała radość, dominował optymizm i wiara w realizację przyjętych w Akcie rozwiązań. Samo porozumienie oceniano jako zwycięstwo mądrego kompromisu, doniosłe wydarzenie w życiu polskiego uchodźstwa, otwierające nowy etap walki o wolną Polskę.
(5)
Po żmudnych negocjacjach doszło w marcu 1954 roku do podpisania Aktu Zjednoczenia.
Po powrocie w końcu kwietnia 1953 roku do Londynu gen. Sosnkowski , pomimo deklarowanego optymizmu, był bardzo przybity zastaną rzeczywistością. „Sytuację londyńską – pisał do swego b. podwładnego płk. Jawicza – oceniam jako złą i myślę raczej, że dojdzie do zerwania z Londynem i to dość głośnego”.
Po powrocie w końcu kwietnia 1953 roku do Londynu gen. Sosnkowski , pomimo deklarowanego optymizmu, był bardzo przybity zastaną rzeczywistością. „Sytuację londyńską – pisał do swego b. podwładnego płk. Jawicza – oceniam jako złą i myślę raczej, że dojdzie do zerwania z Londynem i to dość głośnego”.
(2)