Aisza, inni i my

Długo, bardzo długo zbierałem się do napisania tego tekstu. Po pierwsze dlatego, że nie opuszczają mnie wątpliwości, gdy myślę o tak łatwo formułowanych opiniach na temat uchodźców/emigrantów. Po drugie, dlatego, że nie jestem pewien, czy moje prywatne doświadczenia mają jakieś znaczenie w zetknięciu z wagą problemu jakiego jesteśmy świadkami.

Pięć lat spędziłem w krajach arabskich. Prawie dwa ostatnie lata uczyłem polskiego młodą Syryjkę, która wraz z rodziną przybyła do Polski uciekając przed wojną we własnym kraju. Pozwala mi to powiedzieć, że problem uchodźców jest mi nieco bliższy niż komuś, kto próbuje go zgłębić wyłącznie na podstawie doniesień medialnych, za nic jednak w świecie nie śmiałbym ogłosić, że znam rozwiązanie.

Słyszę, że mamy się poddać testowi na przyzwoitość. Bzdura! To zwykły, prymitywny szantaż emocjonalny. Pokażcie mi jednego, któremu nie drgnęło serce widząc zdjęcie trzylatka wyrzuconego przez fale na turecką plażę. Z takim samym skutkiem można grać na emocjach przypominając scenę z libijskiej plaży, na której kilkudziesięciu egipskim Koptom poderżnięto gardła tylko za to, że byli chrześcijanami. Ja byłem kiedyś na tej plaży …

Zacznę od Aishy. Zmieniłem jej imię, żeby, broń Boże, nie sprawić jej kłopotu tam, gdzie jest teraz.
To wspaniały dzieciak! Wyobraźcie sobie, że ona po roku, zaczynając naukę polskiego od zera zakończyła rok szkolny w pierwszej trójce najlepszych uczniów całkiem niezłego polskiego liceum. Pominę trudności jakie musiała pokonać, by zrozumieć co to „szlachta zaściankowa” by nie wspomnieć o przesłaniu „Dziadów”. Pominę, ale nie mogę nie wspomnieć, że nie tylko mnie łza się w oku kręciła, gdy Aisha deklamowała inwokację do „Pana Tadeusza”. „Litwo! Ojczyzno moja! Ty jesteś jak zdrowie, ten tylko się dowie ile cię trzeba cenić, kto cię stracił” …

Aisha nie myślała o Litwie. Wszyscy wiedzieliśmy, o czym mogła myśleć …

Pokochała Polskę. Znalazła tu spokój, przyjaciół, mówiła, że jest tu szczęśliwa. Jej młodszy brat przestał mieć koszmary senne, nie musiał bać się spadających bomb. Rodzina Aishy to syryjscy chrześcijanie. Uciekli z Syrii, bo bali się śmierci z rąk fanatycznych islamistów.

Aishy już nie ma w Polsce. Jej mama, lekarz, zbyt długo musiałaby czekać by zacząć praktykę. Ojciec, drobny przedsiębiorca, nie mogł się tu odnaleźć bez języka, kontaktów, nie chciał żyć tylko z zasiłku …

Pomogła im rodzina zza oceanu. Słuchajcie, oni wszędzie mają krewnych! Niech im się wiedzie jak najlepiej, niech Polska zostanie dobrym wspomnieniem …

Tym bardziej drażnią mnie opinie naszych i unijnych chłystków, którzy chcą dzielić tych ludzi na emigrantów pragnących podnieść sobie standard życia i uchodźców wojennych.

Oni WSZYSCY chcą sobie podnieść standard życia, WSZYSCY co do jednego!

Jak ich odróżnić? Nie da się! Izrael, którego służby mają wielokrotnie większe doświadczenia niż nasze ogłosił, że się nie da i nikt jakoś się nie czepia.

Jakie więc kryterium przyjąć by - skoro mają tu się pojawić - odróżnić tych, którzy się nadają do wspólnego z nami życia, a którzy – nie?

Nie wiem. Przeciwnicy poglądu, że może to być kryterium wyznawanej religii podnoszą wrzask, że to brak tolerancji i inne takie …

W Libii spotkałem chłopaka z Krakowa, który spędził w tamtejszym więzieniu 7,5 miesiąca za to, że podczas Świąt Bożego Narodzenia wypił dwa kieliszki bimbru podanego przez pomysłowych polskich kolegów. Kiedy odwoziłem go na lotnisko zdałem sobie sprawę, że w Polsce czeka go długa terapia u psychiatry …

Spotkałem też Serbkę, której mąż, Libijczyk, odsiedział 2 lata za to, że ożenił się z „niewierną”. Kiedy wreszcie doczekałem zaszczytu by zaprosił mnie do ich domu, bałem się zapytać dlaczego jego żona podaje nam herbatę zza kotary, spoza której nie było można dostrzec jej twarzy …

Brałem udział w awanturze, po której cudem udało się obronić przed aresztowaniem Polaka, który stanął w obronie libijskiej dziewczynki, którą ojciec spoliczkował za to, że nie powstrzymała kilkuletniego brata przed wypiciem kilku łyków soku podczas Ramadanu …

To jak z tą tolerancją?

Sam nie wiem. Oni mówią, że przywiodła ich tutaj troska o ich dzieci.

W porządku, rozumiem.

A kto naszym dzieciom zapewni bezpieczeństwo?

Img.: http://www.sadistic.pl/wolnosc-slowa-kobiety-w-islamie-vt204637.htm   @kot