Autentyczna historia jednej choroby.

Jak widać Platforma na lecznictwo nie narzeka, tylko bierze sprawy w swoje ręce. A jak rzeczywiście wygląda lecznictwo w Polsce?

Oto opis autentycznego przypadku zwyczajnego zachorowania i jego leczenia przy korzystaniu z finansowanej przez państwo służby zdrowia.

Miejsce akcji - Katowice, miasto wojewódzkie, w którym podobno z lecznictwem nie jest jeszcze tak najgorzej. U młodej, trzydziestoletniej kobiety pojawił się ostry ból w gardle i wewnątrz ucha. Niby banalna rzecz, ale każdy, kto choć raz takich dolegliwości doświadczył, doskonale wie - jakie to uczucie, kiedy ucho się zatkało, a w głowę jakby ktoś co chwila wbijał igłę za igłą. Zwykłe środki przeciwbólowe pomagają tylko na chwilę, człowieka zaś dręczy pytanie: - czy już można pochłonąć kolejną dawkę chemii, żeby ból znowu zelżał i żeby przy okazji jeszcze bardziej sobie nie zaszkodzić na żołądku, czy wątrobie?

Na szczęście Konstytucja RP gwarantuje nam „niezależnie od sytuacji materialnej... równy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych”. Jest to w opisywanej historii ważne, bo wspomniana osoba jest od jakiegoś czasu bez pracy. Niebagatelne dla tej opowieści jest również to, że służba zdrowia w Polsce została przez Platformę dokumentnie „zreformowana” i działa tak, jak wymyśliła to sobie aktualna władza.

Trzeciego stycznia (piątek) już o 7.00 rano, po całodobowym cierpieniu i nieprzespanej nocy, kobieta pojawiła się w jedynej, zlokalizowanej w dzielnicy jej zamieszkania przychodni, by dostać się do lekarza, choć wiedziała, że rejestracja chorych zaczyna się dopiero od godz. 7.30.

Cierpienie, jak widać, potrafi zmotywować ludzi do działania. Pech chciał, że nikt z personelu przychodni akurat nie cierpiał, więc nie spotkała się ani ze współczuciem, ani ze zrozumieniem. Zaraz, gdy tylko pojawiła się w przychodni, usłyszała od zdrowej, aczkolwiek nieco aroganckiej pani pracującej w rejestracji, że na piątek limit osób do lekarzy został wyczerpany i że może ewentualnie zapisać ją do lekarza na wtorek, czyli za cztery dni. A jeśli jej to nie odpowiada, to może spróbować w jakiejś innej przychodni.

Nie ma to, jak zdrowym być! Ach – zobaczyć w takiej sytuacji np. chorego pana premiera, albo ministra zdrowia.

Chyba trochę mnie poniosło, ale miło jest tak sobie czasem pomarzyć.

Po krótkiej wymianie zdań młoda kobieta poprosiła chociaż o wypisanie recepty z jakimś środkiem, który przynajmniej złagodziłby ból.

Co usłyszała? – Oczywiście pouczenie, że środki przeciwbólowe są w aptece dostępne bez recepty.

Ot, co znaczy właściwa osoba na właściwym stanowisku, czyli jednym słowem - profesjonalizm.

W akcie desperacji i ze łzami w oczach kobieta podjęła jeszcze jedną próbę, prosząc o jakąś pomoc. „Z takim bólem do wtorku nie wytrzymam” – błagalnie dodała na koniec.

Pani w recepcji coś chyba drgnęło pod fartuszkiem, bo chwilę się zastanawiała, po czym zaproponowała jej wizytę u innego lekarza, dodając – „ale to jest lekarz pediatra”.

Jak mawia stare porzekadło – „na bezrybiu i rak ryba”, a pediatra to przecież też lekarz.

Osłuchał, zajrzał do ucha oraz gardła i stwierdził ostre zapalenie ucha środkowego. Przepisał antybiotyk na trzy dni, kropelki do ucha oraz zalecił żucie gumy i stosowanie przeciwbólowo ibupromu, ale to ostatnie - „tylko w ostateczności”.

Kupiła za 70 zł lekarstwa i zaczęła się leczyć.

Cały piątek i sobota to była jedna wielka „ostateczność”. Kropelki i zaordynowany antybiotyk niewiele pomagały, zaś ibuprom dawał chwilową ulgę na dwie, trzy godziny, po czym świdrujący ból ucha powracał z taką mocą, że myślała iż nic gorszego nie może się już zdarzyć.

A jednak. W niedzielę, po kolejnej nieprzespanej nocy, chora kobieta poddała się i pojechała do prywatnej przychodni zlokalizowanej w innej dzielnicy. Takiej która prowadząc dyżur świąteczno-niedzielny miała podpisaną umowę z NFZ.

I tu pełne zaskoczenie. Żadnego problemu, po chwili została przyjęta przez panią doktor - internistę. Miła pani doktor zapoznała się z przebiegiem choroby i przyjmowanymi lekarstwami. Słysząc o stosowanym antybiotyku stwierdziła z uśmiechem, że to nie jest „antybiotyk pierwszej potrzeby”. Zapisała inny antybiotyk, inne kropelki do ucha i zaleciła inny środek przeciwbólowy.

Chora wykupiła za 80 zł kolejną porcję lekarstw i kontynuowała leczenie.

Po zażyciu nowego środka przeciwbólowego, ból ucha rzeczywiście zelżał na czas dłuższy, niż działo się to po ibupromie. Z kolei kilka godzin po zażyciu nowego antybiotyku chora zrozumiała, że jednak może być gorzej.

Rozluźnienie i wymioty trwały prawie dwa dni. Czasem jednostronnie, czasem naprzemiennie, a czasem łącznie - i tak w sumie kilkadziesiąt razy w ciągu doby.

O bólu ucha nawet nie była w stanie pomyśleć.

Po zażyciu kolejnej dawki węgla leczniczego, na trzeci dzień żołądek i jelita nieco się uspokoiły.

W środę, kiedy udało jej się stanąć na nogi i zebrać myśli – dotarło do niej, że na jedno ucho nie słyszy i poczuła, że to ucho nadal ją boli. Niby trochę mniej doskwiera, ale boli. Pomyślała, że nie ma wyjścia i trzeba się będzie udać po poradę do specjalisty. Laryngolog w ramach umowy z NFZ nie przyjmuje bez skierowania od lekarza „pierwszego kontaktu”. Trzeba było udać się znowu do miejscowej przychodni. Usłyszała, że jeśli tylko po skierowanie, to może przyjść na następny dzień - tj. w czwartek.

Pani doktor w przychodni zrobiła wywiad, zajrzała do gardła, podotykała okolic bolącego ucha i

wypisała skierowanie do laryngologa z adnotacją – „PILNE!”.

I tu zaczął się kolejny problem. W najbliższej przychodni specjalistycznej zaproponowano chorej wizytę u laryngologa w poniedziałek 13 stycznia. Cztery dni czekania, to czasem dla chorego niemal wieczność. Wtedy sobie przypomniała o prywatnej przychodni – tej samej, w której była w niedzielę. Okazało się, że firma prowadzi również na kontrakcie z NFZ przychodnię specjalistyczną i zatrudnia w niej specjalistę-laryngologa.

Krótka rozmowa telefoniczna i zza chmur wyszło słońce. „Proszę przyjść jutro rano ze skierowaniem, a pani doktor oceni stan zdrowia i zadecyduje o dalszych działaniach” – powiedział miły głos w telefonie.

Odkładając słuchawkę telefonu była prawie szczęśliwa.

Z samego rana pojechała do przychodni specjalistycznej. Przed gabinetem laryngologa czekało kilkanaście osób, do okienka rejestracji tylko kilka. Zajęła miejsce w kolejce i po chwili powołując się na rozmowę telefoniczną wyjaśniła o co chodzi. W odpowiedzi usłyszała: – „Proszę się udać do gabinetu laryngologicznego, wejść razem z następnym pacjentem, porozmawiać z panią doktor i pokazać skierowanie. Pani doktor podejmie decyzję”.

Następny w kolejce do rejestracji, młody człowiek - usłyszał podobne pouczenie, z tym, że on był bez skierowania.

Ze skierowaniem w ręku weszła do gabinetu laryngologicznego dopiero po kilkunastu minutach, bo za pierwszym pacjentem wepchnął się wspomniany powyżej młody człowiek, który od progu zaoferował, że chce zapłacić za wizytę. Weszła z następnym pacjentem. Pani doktor wyprosiła ją jednak z gabinetu i poleciła wejść, gdy pacjent wyjdzie.

Po wejściu chorej do gabinetu, pani doktor zerknęła na jej skierowanie i nawet nie czytając poinformowała, że nie może jej przyjąć, bo ma już komplet pacjentów. Na chorą nawet nie spojrzała, nie spytała też o stan zdrowia i dolegliwości. Oddając skierowanie rzuciła tylko, że może ją przyjąć najwcześniej w środę 15 stycznia.

Chora, bez słów odebrała skierowanie i wyszła. Przechodząc koło rejestracji zauważyła młodego człowieka, który odbierał rachunek i pytał, gdzie może wnieść opłatę.

„Tu obok, w sklepiku. Z poświadczeniem zapłaty proszę się udać do pani doktor”.

Aktualnie chora jest pod opieką laryngologa. Specjalista zaordynował je jeszcze inne lekarstwa, wykupione tym razem za kwotę ok. 120 zł. Mimo tego na ucho nadal nie słyszy.

Pewnie więc nie słyszała, co premier obiecał w sprawie kolejek do lekarza i o zmniejszeniu bezrobocia.

A szkoda, bo na pewno bardzo by się ucieszyła. Przynajmniej na jedno ucho.