Godziemba - blog

Na warszawskiej Pradze pozostało wiele materialnych śladów obecności Rosjan.
 
 
     Najbardziej rzucającą się w oczy pamiątką po nich jest Prawosławna Katedra Metropolitalna p.w. Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny, która znajduje się przy ruchliwym Placu Wileńskim w samym sercu Pragi.
 
 
      Po uruchomieniu połączenia kolejowego z Petersburgiem w miarę przybywania na Pragę coraz większej liczby Rosjan,  społeczność prawosławna musiała udawać  do świątyni aż na Podwale.
 
 

Na przełomie XIX i XX wieku Rosjanie stanowili 12,5% mieszkańców Pragi.
 
 

Powolny upadek Warszawskiej Wytwórni Wódek „Koneser” nastąpił po 1989 roku.
 
 

Dużą rolę w rozwoju Pragi odegrała Warszawska Wytwórnia Wódek „Koneser”, zwana powszechnie Monopolem.
 
 
      Monopol powstał w wyniku polsko-rosyjskiego Warszawskiego Towarzystwa Oczyszczania i Sprzedaży Spirytusu. Jednym z założycieli tego zakładu był Leopold Kronenberg. Ta sama spółka otworzyła drugą fabrykę na Powiślu, przy ul. Dobrej.
 
 
      Zanim doszło do otwarcia przedsiębiorstwa, spółka wykupiła rozległy teren przy ul. Ząbkowskiej, nakazując wyburzenie wcześniejszych, drewnianych zabudowań.
 
 

Na warszawskiej Pradze zachowało się szereg dawnych budynków przemysłowych.
 
 
      Do jednych z najlepiej zachowanych obiektów należy bez wątpienia Fabryka Maszyn Młyńskich i Kamieni Francuskich usytuowana przy ul. Kłopotowskiego 11. Firma powstała w 1900 roku, należąca do Oskara Hartwiga i Gustawa Łagiewskiego,  była jednym z największych zakładów przemysłowych ówczesnej Pragi. Produkowane w niej kamienie i maszyny młyńskie cieszyły się znakomitą opinią także na zagranicznych rynkach.
 
 

Do połowy XIX wieku warszawska Praga pozbawiona była przemysłu.
 
 
      Sytuacja zmieniła się wraz z uruchomieniem połączeń kolejowych, a przede wszystkim sieci bocznic prowadzących bezpośrednio do zakładów przemysłowych. Ułatwiło to w znacznym stopniu dystrybucję towarów i zachęciło rosyjskich inwestorów. W tamtym czasie głównym odbiorcą większości dóbr produkowanych w Warszawie był rynek rosyjski. Dodatkowym atutem Pragi były stosunkowo niskie ceny gruntów i tania siła robocza.
 
           

Ostatecznie 26 stycznia 1919 roku wybrano 220 posłów w Królestwie Polskim oraz 69 w Galicji.
 
      W wyborach wzięło udział 4,6 mln osób, z czego 3,57 mln z nich oddało głosy w Królestwie Polskim a 1,03 mln  w Galicji. Frekwencja wyborcza wyniosła 84% w Królestwie Polskim i 83% w Galicji.
 
      Spośród okręgów wyborczych w Królestwie jedynie w jednym okręgu (nr 21 w Chełmie) wzięło udział mniej niż 60% uprawnionych do głosowania. Najwyższa frekwencję zanotowano w okręgu nr 8 w Koninie – 94%.
 

Krótki okres kampanii wyborczej do Sejmu Ustawodawczego i zimowa pora roku sprawiły, że ugrupowania polityczne próbowały wszelkimi możliwymi sposobami przekonać wyborców. 
 

Kampania wyborcza do Sejmu Ustawodawczego toczyła się w niezwykle trudnych warunkach, zagrożenia bezpieczeństwa wewnętrznego i zewnętrznego Polski.
 
    Zarówno Niemcy jak i Rosja bolszewicka nie zrezygnowały z podporządkowania sobie Polski, Pod koniec grudnia 1918 r. wybuchło powstanie wielkopolskie, a Małopolsce Wschodniej trwały się walki z Ukraińcami. Czesi wysuwali zaś roszczenia do całości Śląska Cieszyńskiego.
 

28 listopada 1918 roku Tymczasowy Naczelnik Państwa Józef Piłsudski wydał dekret o ordynacji wyborczej.
 
      W wydanym 22 listopada 1918 roku przez Piłsudskiego dekrecie o najwyższej władzy reprezentacyjnej Republiki Polskiej zadecydował, iż miał sprawować najwyższą władzę wykonawczą aż do momentu zwołania Sejmu Ustawodawczego niepodległej Rzeczpospolitej. Jednocześnie postanowił, iż wydane przez niego akty prawne  „tracą one moc obowiązującą, o ile nie będą przedstawione na pierwszym posiedzeniu Sejmu Ustawodawczego do jego zatwierdzenia”.