Max - blog

Kochani, jest szansa, że - udało się. Jeśli wyniki wyborów parlamentarnych pokryją się z exit polls Prawo i Sprawiedliwość będzie miało wystarczajaca ilość mandatów, żeby rządzić samodzielnie!
39% głosów, przy nieobecnej w parlamencie tzw. Zjednoczonej Lewicy i innych  kanapach - przeliczają na 242 mandaty. Zwycięstwo, w końcu! I szansa na normalną Polskę. Na Polskę sprawiedliwości i prawa. Na Polskę, gdzie ludzie mogą żyć godnie. Na rząd, którego nie będziemy musieli się dłużej wstydzić, i który będzie dbał o obywateli RP i godnie nas reprezentował.

Od ogłoszenia przez poszczególne komitety wyborcze list kandydatów do parlaemntu minęło już sporo czasu, ale dalej trwają "lokalne" dyskusje nad zasadnością umieszczenia osoby X na miejscu Y. Największe kontrowersje budzi oczywiście miejsce numer jeden. Tu i tam słyszy się i czyta: ale dlaczego ten/ta? Ale dlaczego PiS (w przypadku osób z PiS sympatyzujących) umieścił w okręgu nr N tę osobę, na takiej "pozycji".

W trakcie wieczornej debaty zamierzam - ze szczerego serca - kibicować premier Ewie Kopacz. Mam wielką nadzieję, że nie zbłaźni się dokumentnie, może choć raz wyklepie na blachę przygotowane przez Miśka Kamińskiego riposty (bo że pytania dziennikarzy będą jej znane - raczej nie mam wątpliwości). Nie, to nie żart i nie zwariowałem, nie nawróciłem się też na Platformę Obywatelską. Czyste wyrachowanie.

Wybory parlamentarne za dwa tygodnie - stwierdziłem, że najwyższy czas podjąć ostateczną decyzję na kogo oddam swój głos. Jako człowiek konkretny i pragmatyczny zrobiłem przegląd swoich własnych poglądów - przyznaję, że od dobrych kilkunastu lat nie uległy zasadniczej zmianie. W kwestiach gospodarczych jestem liberalny, w światopoglądowych raczej konserwatywny. Nie jestem zwolennikiem państwa socjalnego, a ingerowanie państwa w gospodarkę uważam za ostateczność, dopuszczalną tylko w wyjątkowych przypadkach - typowe dla wolnorynkowca.

Istnieje wiele mitów na temat stosowanej w Polsce ordynacji wyborczej, gdzie głosy zliczane są za pomocą metody opracowanej na początku XX wieku przez belgijskiego matematyka d'Hondta. Istnieje wiele osób regularnie na wybory uczęszczających, które nie mają pojęcia, jak wygląda procedura podliczania. Mity i przekłamania bywają zabawne, niewiedza obywateli natomiast może nawet być czymś niebezpiecznym. Nadchodzące wybory parlamentarne są całkiem niezłą okazją, żeby wreszcie rozwiać te "mgły Avalonu".

Jest partią nowoczesną Platforma Obywatelska, a jej członkowie wprawnie posługują się zdobyczami technologii. Niestraszny im Twitter, gdzie swego czasu brylował Radosław Sikorski, nieobcy Facebook. Posłanki i posłowie PO skwapliwie dzielą się z nami swoimi przemyśleniami i planami, niestrudzenie pracując dla dobra Polski. A czasem i bon-mocik się zdarzy, jako że gwiazd intelektu w Platformie nie brakuje.

Wczoraj, w godzinach wieczornych, pochylił się nad klawiaturą poseł Adam Szejnfeld i uraczył nas na swoim Facebooku następującym wpisem:

Im w Polsce gorzej, tym częściej mówi się o oszczędnościach. I słusznie. Wylicza się ile kosztują nas partie polityczne, posłowie, przypomina się o Funduszu Kościelnym. Prawicowi i lewicowi "reformatorzy", zatroskani publicznymi finansami prześcigają się w pomysłach. No to sprawdźmy, drodzy Państwo, jak to naprawdę wygląda.

I. Posłowie. Jak słyszymy, jest ich za dużo, a epitet "darmozjady" słyszeliśmy już wielokrotnie.
Policzmy. Pensja posła to dokładnie 9892,30 zł (brutto). Przemnożone przez 460 i 12 miesięcy daje nam 54.605,496 złotych rocznie.

Notkę poniższą popełniam niechętnie, jestem leniwym człowiekiem, a jeśli akurat postanawiam leniwcem nie być - brak mi czasu. Ale że temat JOW wypłynął po raz n-ty i kolejny, i jest o nich coraz głosniej, a Bronek chce nam zrobić, ostatnim swoim paroksyzmem prezydenckim, zrobić referendum - najwyższy czas, żebym wzmiankowaną notkę napisał. Wiecie, ja bardzo nie lubię, kiedy z ludzi robi się idiotów.  Czy to hipokryzją, czy ordynarnym kłamstwem, czy przemilczeniem faktów.

Podpisanie przez świętej pamięci prezydenta Lecha Kaczyńskiego Traktatu Lizbońskiego jest kamieniem węgielnym krytyki jego prezydentury. Zarzuty, przedstawiane w formie stonowanej bądź też bardzo ostrej, są ulubionym argumentem środowisk określanych w Polsce mianem narodowych. Myślę, że czas najwyższy sprostować kilka mitów.

Tytułem wstępu: nie znajdziecie w tej notce nic o kampanii wyborczej, nie będzie niczego o bieżącej sytuacji Polski. Po prostu uznałem, że warto pewne rzeczy naświetlić, raz, a dobrze.