Brawo, panie Waldemarze!

Waldemara Łysiaka raczej nikomu przedstawiać nie trzeba. Wszyscy kochamy jego powieści, takie jak "Flet z mandragory", "Statek" czy jego słynne napoleoniady. Czasem zdarza się nam narzekać, że loty obniża; coż, nikt nie jest w stanie płodzić samych arcydzieł - ja mu osobiście kilka słabszych pozycji w dorobku z serca wybaczam. Wychowałem się na "Flecie z mandragory", "Francuskiej ścieżce", "Wyspach bezludnych", "Cesarskim pokerze" - to piękne książki.

Ale oprócz Łysiaka pisarza istnieje też Łysiak felietonista. Jego artykuły niektorych zachwycają, inni, wręcz przeciwnie, uważają je za słabe. Cóż, swoją opinię na ten temat mam, nie jest ona jednak szczególnie istotna. Tym razem jednak Łysiak podpadł medialnemu establishmentowi, również temu prawicowemu, plują na niego od poniedziałku prawie wszyscy, od Gazety Polskiej do Gazety Wyborczej.

Co takiego uczynił Waldemar Łysiak, człowiek ,którego patriotyzmu nie da się kwestionować, a erudycji zaprzeczyć - choćby nie cierpiało się jego książek i artykułów? Coż, to co zwykle, popełnił felieton, Feleiton, w którym po raz kolejny (bo czyni tak od samego początku) odważył się zaprzeczyć oficjalnej medialno-propogandowej wersji wyadkó na Ukrainie, od czasów Majdanu począwszy. Z tym co napisał, ciężko polemizować, bo przedstawia nie tylko swoje analizy, ale operuje faktami. A fakty, rzecz przykra. W artykule "Muzyczka Majdanau", zamieszczonym w ostatnim numerze "Do rzeczy", pisze Łysiak tak:

Śpiewka pt. Janukowycz przy pomocy snajperów Berkutu zamordował kilkudzie­sięciu protestujących — została urobionej już publiczności sprzedana bardzo łatwo. Ale nie publiczności Zachodu. Tam bowiem media opublikowały nagraną podsłuchowo rozmowę telefoniczną estońskiego ministra spraw zagranicznych, Urmasa Paeta, z Wy­sokim Przedstawicielem UE ds. Zagranicz­nych, panią Catherine Ashton. Estończyk poinformował ją, że ma zeznanie działaczki Majdanu, lekarki Olgi Bohomolec, iż strzela­jący do milicji i do protestujących snajperzy nie byli od Janukowycza, tylko od Prawego Sektora, i że estońskie służby wywiadow­cze potwierdzają to. Ashton odparła, że NATO-wskie służby również już to wiedzą, ale nie wolno zezwolić, by sprawa zaznała rozgłosu. Później się okazało, że prawosektorowe sztucery z lunetami waliły po rów­no obie strony konfliktu, i że spośród 410 hospitalizowanych funkcjonariuszy milicji aż 130 ma snajperskie rany postrzałowe.

Ciekawe, prawda? I jakby odmienne od obowiązującej nas matriksowej wersji ukraińskiego światka majdanowego. Cytuje Łysiak lidera ukraińskiej partii nacjonalistycznej "Swoboda", Olega Tiahnyboka, który mówił wprost: „polskie robac­two trzeba było wyplenić jak Wołyń długi i szeroki”, pisze o transparentach z napisami „Rżnij Lachów i Jewrejów!”. Po przypomnieniu czytelnikowi co działo się w czasie rzezi wołyńskiej, przypomnieniu o masakrze ponad sty tysięcy Polaków, Waldemar Łysiak rozprawia się też z mitem, jakoby obecny rząd ukraiński był wolny od wpływów banderowskich i nacjonalistycznych. Jaceniuk jest wielbicielem UPA, co niespecjalnie ukrywał, wicepremier ukraińskiego rządu Ołeksandr Sycz to historyk nacjonalista, propagator  „Dekalogu ukraiń­skiego nacjonalisty” - łatwo zgadnąć, co zawiera książeczka o tak wymownym tytule, lektura obowiązkowa w OUN. Dyrektorem ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej jest niejaki Włodymir Wiatrowycz, znany z fałszowania akt ukraińskiej służby bezpieczeństwa - fałszowania w celu - a jakże - wybielenia UPA. O nominacji tego ostatniego pana zdarzyło się i mnie wspomnieć, o ile pamiętam.

Tych i innych faktów jest w artykule Łysiaka mnóstwo, naprawdę "przywalił z grubej rury", bez litości. Brawo, panie Waldemarze, brawo.

Oczywiście nie pozostawiono na autorze artykułu "Muzyczka Majdanu" suchej nitki. Sypnęły się świetnie świadczące o "adwersarzach" epitety typu "idiota". Ruskim agentem trudno Waldemara Łysiaka nazwać nie narażając się na zarzut śmieszności, ale już co "tęższe głowy" wydedukowały, że Łysiak "przysłużył się Kremlowi". Czym się przysłużył, że tak zapytam? Pisaniem niewygodnej prawdy: kto naprawdę rządzi na Ukrainie i jaki jest ich stosunek do Polaków? Nie brakuje też bajeczek, jakoby Łysiak napisał artykuł, aby... polemizować z synem, który pisuje na łamach Gazety Polskiej. To już wyższej klasy ekwilibrystyka umysłowa. Po pierwsze Łysiak pisze to samo, swojej opinii nie zmienił - od stycznia. Ba, od 10 lat ostrzega przed resentymentami, które żywią do nas Ukraińcy i Litwini. Po drugie - co ma piernik do wiatraka, a stosunki Łysiaka z jego synem do treści artykułu? Nic. Akurat ta ploteczka powstała w "kręgach zbliżonych" do S24, nawet wiem kto jest autorem "śmiałej hipotezy" - potem poszło w świat.

Prawda bywa niewygodna, a dysonans poznawczy często uwiera. Polacy przywykli już do ukraińsko-majdańskiej mitologii. A tu taki zong - trzeba by przyznać, że zostało się nabitym w butelkę, ba, skutkiem mogło być publiczne wyarażanie niczym nie uzasadnionej, tak naprawdę, sympatii do ukraińskiej "rewolucji" (tak naprawdę - krwawego zamachu stanu). Stąd rozmnożyły się ataki ad personam na Łysiaka, ponieważ z przedstawionymi przez niego faktami naprawdę nie da się polemizować. Trzeba z niego zrobić wariata, oszołoma, idiotę, który kieruje się dziwnymi motywami...

A motywy są bardzo oczywiste.
Sam Łysiak wielokrotnie w swoich książkach przytacza szlachetną dewizę, którą przyjął za swoje credo.
"Prawda przeciw światu!"

To wielkie słowa. I ja też, przeciw światu, będę Łysiaka bronił. Piękne panie i panowie, ladies and gentlemen - czasem trzeba ujrzeć rzeczywistośc taką, jak wygląda naprawdę. Choćby było nam z tym niewygodnie, choćby było nam trochę wstyd. Mylić się jest rzeczą ludzką, zostać oszukanym to nie dyshonor, jedyne co jest niewybaczalne, to trwać w błędzie świadomie. Mnie jest w tym momencie łatwo, ja też dawno dawno temu ostrzegałem przed zbytnim majdano-entuzjazmem. Choćby tutaj, w notce (nie licząc rożnych komentarzy, gdy gościłem u innych blogerów) napisanej jeszcze w lutym: http://blog-n-roll.pl/pl/bandera-zamiast-lenina#.VBxQ6hK0NOI

Zanim wymierzycie we mnie ciężką artylerię krytyki, (czyli odsądzicie od czci, wiary, rozumu i patriotyzmu), przeczytajcie artykuł Łysiaka, koniecznie przed pierwszą salwą. Można go znaleźć tutaj: http://www.klubinteligencjipolskiej.pl/2014/09/przestancie-popierac-ukra... .
Przeczytajcie - bo warto.
Przeczytajcie - bo to wstrząsające.
A ja będę miał tę satysfakcję, że będąc atakowany, znajdę się w dobrym towarzystwie. Lepszym, niż kompania sztandarowego piewcy Majdany, redaktora Adama Michnika. Przepraszam, to bardzo złośliwe z mojej strony - choć prawdziwe. Chętnie przyznam dla równowagi, że również wielu mądrych i porządnych ludzi potwornie się myli, co do interpretacji wydarzeń na Ukrainie.

Zakończę cytatem z Mistrza:

Gdyby polskie władze i polskie (nie tylko „mainstreamowe”) media poświęcały polskiej krwi rozlanej bestialsko na Woły­niu przez Ukraińców (sto kilkadziesiąt ty­sięcy zakatowanych w latach 1943-1945) jedną tysięczną tej empatii, tej pamięci, tego współczucia, tego hołdu, jaki poświę­cały krwi przelanej na Majdanie w lutym bieżącego roku (kilkudziesięciu zastrzelo­nych) — moje pretensje byłyby mniejsze. 

Ano tak, ano tak...

(fot.: Interia)