Często bywa tak, że jak się chce za bardzo – nie wychodzi. Prawie zawsze efektem nadmiernie usilnych starań jest zwyczajna klapa, nierzadko skutek odwrotny od zamierzonego.
Na czoło najzajadlejszych przeciwników Prezydenta Dudy i sposobu sprawowania przez niego urzędu wysuwa się Tomasz Lis, którego ostatnie felietony tyle mają wspólnego z klasą - bądź co bądź - znanego publicysty ile seria wystąpień posła Niesiołowskiego z miłością bliźniego. Konstrukcja jednego z ostatnich tekstów oparta na ociekającym fałszem założeniu, że oto on, Tomasz Lis, miał nadzieję, że Prezydent będzie prezydentem wszystkich Polaków, a nie jest, bo skłania się do poparcia programu PiS razi taką płycizną, że nawet długotrwałą suszą nie da się jej wytłumaczyć.
Co więcej, refren tej żałosnej śpiewki powtarza premier Kopacz udając, że niby za wcześnie zaufała Andrzejowi Dudzie. A juści! To tak jakby ex-prezydentowi zarzucać, że odciął się na amen od poczynań Platformy.
Andrzej Duda został prezydentem jako kandydat PiS i większość Polaków poparła ten wybór. Zwyciężył, bo ta większość miała i ma dość PO i Komorowskiego, więc czepiać się, że nie zamierza łasić się do PO to tak jakby mieć pretensje do Bronka, że nie był kaczystą.
Andrzej Duda ogłosił, że chce być prezydentem wszystkich Polaków. Będzie bez wątpienia, bo czasu ma sporo by niedowiarków przekonać i grono zwolenników poszerzyć. Podsuwane mu pomysły by wspólnotę budował w oparciu o scenariusze skompromitowanej PO są czystą groteską. Jednoczyć naród wokół trzęsących się ze strachu o stołki partaczy mógłby wyłącznie polityczny samobójca, więc czemu się dziwić, że Prezydent Duda jest nieskory by korzystać z rad desperatów?
Pora zrozumieć, że czas PO mija. Naród zrozumiał dawno, a Andrzej Duda jeszcze wcześniej.
Nie po to został prezydentem by przejmować się zawodzeniami ze zgranej płyty puszczanej w kółko: „prezydent PiS-u, prezydent PiS-u, prezydent PiS-u” ...
Został prezydentem by przywrócić w Polsce prawo i sprawiedliwość.
A PiS?
PiS mu pomoże.
Img.: Rafał Krawczyk @kot