W pułapce optymizmu

Kolejny sondaż pokazuje tyle, że PiS może zdobyć najwięcej głosów w wyborach i stać się największą partią opozycyjną w sejmie. Dla portalu braci Karnowskich jest to jednak wystarczający powód to formułowania trącących przedwczesnym triumfalizmem tytułów. Jeszcze gorzej, że ten nastrój udziela się co mniej analitycznym czytelnikom tej radosnej twórczości. Ot, ktoś ucieszył się przed chwilą „Mamy ich!”, ktoś inny na moją uwagę, że realnie w tym sondażu Platforma zgarnia 48% odpowiedział kontr-analizą, z której wyszło mu, że jestem debilem… Co samo w sobie może nie jest istotne, pokazuje jednak, jak łatwo wpaść w pułapkę przedwczesnego optymizmu.

Rozmawiamy o dzisiejszym sondażu Millward Brown dla Faktów TVN, który co prawda potwierdza, że wzrost notowań PO, o ile w ogóle nastąpił, był chwilowy, jednak na tym dobre wiadomości się kończą. Popatrzmy.

PiS – 32% (+1 w stosunku do grudnia), PO – 24%, ale, uwaga, w stosunku do poprzedniego sondażu traci tylko 1%, więc porównujemy wyniki badania z innymi sondażami, co samo w sobie jest ryzykowne i mało miarodajne. Nawet jeśli założyć jednak, że faktycznie pomiędzy jednym a drugim sondażem MB nastąpiły zmiany poparcia dwóch największych partii, to, co dzieje się niżej, nie daje powodów do optymizmu. SLD zdobywa tu 10%, zaś Ruch Palikota i PSL – po 7. Gowina ani Ziobry, czyli partii, które chcąc nie chcąc najprędzej mogłyby tworzyć koalicję z PiS, nie widzę tu w ogóle. Nie znaczy to, że za nimi jakoś szczególnie tęsknie, niemniej przy tych nieszczęsnych 32% mogliby się jednak na coś ostatni raz przydać, przed zasłużoną konsumpcją w charakterze przystawki. Co więcej, nawet zakładając mocno podejrzaną i z góry skazaną na zbyt duże kompromisy koalicję z PSL, może być kłopot z większością, chyba, że jakieś ułamki, w połączeniu z zachowaniem bieżącej ordynacji, jednak uratują sytuację.
Tymczasem jednak wciąż rację mają niestety pewni siebie politycy Platformy, z których najlepiej ujął to Adam Szejnfeld, sumujący wszystkie głosy potencjalnie oddane na pozostałe partie (nie licząc PiS) jako poparcie dla Platformy. My tymczasem mamy najwyraźniej – jeśli oczywiście jesteśmy wyborcami Jarosława Kaczyńskiego - entuzjazmować się, że PiS zamiast 31% zdobywa akurat 32% i pisać komentarze, pokazujące, jak to pewnie się czujemy. A potem iść spać.  Rozluźnieni, zdemobilizowani i pewni zwycięstwa. Byłoby miło móc wierzyć, że to nie o to chodzi, że ktoś, kto wymyśla te tytuły ulega jedynie pokusie myślenia życzeniowego. Ale jeśli tak, to chyba też trochę głupio, prawda?

Jeśli chcemy, aby Platforma nie rządziła Polską przez trzecią kadencję, mamy jeszcze bardzo dużo do zrobienia. To, że część głosów wędruje od partii Tuska do jej potencjalnych koalicjantów, jest dobre o tyle tylko o ile uznamy Platformę za najgorsze, co może się w Polsce zdarzyć. Jeśli jednak poparcie to przepłynie – na co na szczęście się nie zanosi na razie, ale to 7% już kilka razy pogrzebanego Palikota może budzić niepokój – do Twojego Ruchu, możemy zobaczyć tę partię w koalicji rządowej. Co prawda w tym samym momencie możemy też powitać część frakcji konserwatywnej PO w szeregach opozycji i ostatecznie wyjść na swoje, nie liczyłbym jednak na to – Jarosław Gowin pokazał, że to środowisko potrafi bardzo długo hamletyzować, jest tak samo niepewne, jak nieliczne.

W związku z tym wszystkim proponowałbym duży dystans nie tylko do sondaży, ale i do tytułów, którymi lubią opatrywać je niektórzy kojarzeni z prawicą dziennikarze. Radość zostawmy sobie na po wyborach, jeśli oczywiście będziemy mogli wówczas zająć się tym, na co tak bardzo czekamy.  Wyborcy PiS kibicowaniem premierowi i jego ministrom, zaś dziennikarze niepokorni krytykowaniem rządu Prawa i Sprawiedliwości, oczywiście z pozycji konserwatywnych, estetycznych i patriotycznych. Ale jeszcze nie teraz.