Lew-gladiator. Kto przeciw Andrzejowi Dudzie?

Niech podniesie rękę i głośno wypowie swoje zarzuty.

Od razu pojawił się zarzut, że jeśli już szukać kandydatów z Krakowa, to profesor Andrzej Nowak byłby o niebo lepszy. Czy aby na pewno?

Profesor Andrzej Nowak łączy w swojej osobowości dwie cechy: głęboką intelektualną refleksję, refleksję która wręcz budzi rozkosz estetyczną, bowiem sposób w jaki Profesor się wypowiada świadczy o jego głębokiej kulturze językowej i logicznym myśleniu. W swoich ocenach jest surowy, krytyczny i racjonalny. Wyczuwa się w nich myślenie głęboko polskie, patriotyczne, nienacjonalistyczne. Gdyby szukać Jego politycznego alter-ego, to pewnie byłby nim Antoni Macierewicz, polityk-pragmatyk, ale chętnie nadstawiający ucha dla refleksji intelektualnych. Drugą cechą, która w profesorze Nowaku podoba się jego zwolennikom jest „posągowość”. Nie jest to cecha wymuszona, sztuczna, ani przesadnie wypracowana przez specjalistów od PR. To jest swego rodzaju wybór życiowy. Może on być dla kogoś śmieszny; dla mnie nie jest.

Pojawia się podstawowe pytanie, czy w warunkach areny cyrkowej z lwami, gladiatorami i chrześcijanami w roli ofiar rzymskiego ludu, profesor Nowak mógłby zabłysnąć swoimi najlepszymi cechami. Obawiam się, że nie. A właśnie taką areną cyrkową są dzisiejsze massmedia, zawłaszczone przez kawiorową i niekawiorową lewicę. Na tym tle profesor Nowak łatwo mógłby paść ofiarą „ukrzyżowania”, podczas gdy prawica potrzebuje tu raczej Lwa-Gladiatora w jednej osobie.

Nie jestem pewien, czy Andrzej Duda jest istotnie lwem-gladiatorem, ale „na oko” ma więcej cech lwa-gladiatora, niż Andrzej Nowak. Wydaje się, że brakuje mu również doświadczenia i tej głębokiej wiedzy, którą miał w zakresie prawa Lech Kaczyński. Sprawia jednak wrażenie osoby dynamicznej, pogodnej, skorej do żartów (nawet „głupich” żartów), tryskającej optymizmem. To są cechy wybitnie sprzyjające w kampanii wyborczej, zjednujące sobie elektorat żeński. Podkreślam: WYBITNIE SPRZYJAJĄCE! Tych cech profesor Andrzej Nowak nie ma. Jego optymizm jest stonowany i ukryty; mógłby zapewne wybuchnąć żywym płomieniem, ale zawsze będzie to płomień nieco przygaszony konserwatywnym umiarem i stoickim spokojem. Gdyby prezydenta wybierali inteligenci i intelektualiści, miałby może szanse, choć i na tym rynku jest i tak spora konkurencja i wiele przesądów o rzekomej kompetencji tych czy innych „wybitnych autorytetów”.

Ponieważ nie mam wiedzy o Andrzeju Dudzie, więc wypunktuję dalej to, co widać „na oko”.

Cechy sprzyjające dla lidera

1. łatwość mówienia, nawet mówienia o byle czym, wypełniania czasu antenowego, osobowość ekstrawertyczna.

2. doskonała prezencja, której niewiele trzeba pomóc.

3. wrażenie „świeżości” i „niezgrania”, niewypalenia.

4. skłonność do płci pięknej: silnie atrakcyjny dla kobiet, być może ma kochanki, myślę, że miał w swoim życiu sporo doświadczeń miłosnych, na ogół udanych. Na pewno jest typem „krakowskiego romantyka”. To jest cecha wybitnie sprzyjająca przywódcy, co nieraz już pokazała historia – nie muszę podawać przykładów.

5. wiedza prawnicza – w dobie „rządów prawników” (nie mylić z rządami prawa) cecha wybitnie sprzyjająca.

Cechy niesprzyjające dla lidera

1. bylejakość, niestaranność, ogólnikowość, miałkość wypowiedzi – to się może zemścić, gdy prezydentowi zabraknie mądrych doradców, a usłużni służalcy będą prezydenta „wrabiać”.

2. brak doświadczenia w pełnieniu urzędu typu dygnitarskiego (np. Lech Kaczyński był szefem NIK i prezydentem Warszawy; Duda zaledwie podsekretarzem stanu!).

3. słabe rozpoznanie postaci przez elektorat. Lech Kaczyński był postacią znaną i odbył swoisty cursus honorum III RP; Duda takiej kariery za sobą nie ma.

4. groźba „efektu Marcinkiewicza” - nie muszę rozwijać wątku.

5. prawdopodobnie lekka skłonność do alkoholu – wielu przywódców ją ma i bywa ona cechą sprzyjającą, ale w określonych sytuacjach może mieć skutki negatywne (vide Wipler, Hofman i wielu innych).

Nieznane są również taktyczne uzdolnienia Andrzeja Dudy. Nie wiemy nic o jego umiejętnościach w zakresie rozpoznania i zniszczenia przeciwnika; nie wiemy czy jest zdolny do osobistej „osłony kontrwywiadowczej” (kobiety i nie tylko) itp. Ogólnie osobowościowo pasuje bardziej do projektu „Kwaśniewski”, to znaczy prezydenta ustawionego i „namaszczonego” do tej roli. W tym kontekście może się pojawić groźba „wrogiego przejęcia” tej postaci przez środowiska przeciwne prawicy.

Reasumując, w dobie massmedialnego cyrku kandydat na prezydenta i prezydent musi mieć silną, wewnętrzną motywację i niezwykle mocną osobowość, aby podołać wszystkim wyzwaniom i pokusom, które będą się pojawiały każdego dnia i każdej godziny od dnia rozpoczęcia kampanii aż do zakończenia – daj Boże – drugiej kadencji. Prócz mądrych doradców musi mieć też osobistą wiedzę i zdolności, które pomogą mu wtedy, gdy decyzje będzie musiał podjąć sam, w warunkach skrajnie niekorzystnych lub otoczony przez wrogów. Andrzej Duda jest więc wielką szansą i wielką niewiadomą, skokiem na głęboką wodę. Pożyjemy, zobaczymy.

Jakub Brodacki