Tuż przed referendum konstytucyjnym 1997 roku znalazłem w skrzynce pocztowej wrzucony mi niechlujnie egzemplarz konstytucji RP. Wydaje się, że dostali ją wszyscy mieszkańcy bloku i może w ogóle wszyscy obywatele – tego nie wiem. Faktem jest, że natychmiast rzuciłem się do lektury. Począwszy od ostrożnego entuzjazmu, który cechuje mnie we wszystkim co robię, wszedłem w fazę zadumy, a następnie zniechęcenia i smutku.
Oglądanie naszych przeciwników i sycenie oczu i uszu ich intelektualną mizerią to podła rozrywka, ale przyznaję, że czasem jej ulegam. Wykształceńcy (wykształciuchy) potrafią dyskutować, to znaczy wykształcenie uniwersyteckie obdarza ich formalnymi umiejętnościami dyskusji, jednak tworzy też obszary tabu, strefy zakazane, na które nawet boją się oni zapuszczać. Dodatkowym ograniczeniem jest kurza pamięć. W efekcie nie wiedzą, o czym mówią, ślizgają się po powierzchni zdarzeń, nie dostrzegając ich istoty.
Dokument, którym posługiwał się Maksym Żeleźniak, gdy w 1768 roku wtargnął do Rzeczypospolitej i zgromadził wokół siebie lumpenproletariat, a następnie dokonał grabieży i mordów.
W znanym satyrycznym opowiadaniu Stanisława Lema pt. Ze wspomnień Ijona Tichego – tragedia pralnicza, dokonuje się nie tyle bunt maszyn, ale raczej rewolucja myślenia. Ludzie zaczynają postrzegać maszyny jako istoty wyższe i próbują się do nich upodobnić. Aby dodać opowiadaniu dodatkowej mocy, Lem opisuje zmagania amerykańskich prawników z lawinowo rosnącymi problemami definicyjnymi – wszak wszystko w demokracji musi się odbywać lege artis.
Sprawca zamachu odczuwał nieprzepartą pokusę, aby pozostawić przy ofiarach zamachu swój czytelny i niebudzący wątpliwości podpis. Z drugiej jednak strony sprawca nie chciał ponosić odpowiedzialności za swą zbrodnię, dlatego też podpis należało złożyć w taki sposób, aby zminimalizować ryzyko kary.
Dyskusja stara, nieco przykurzona, ale rację mają ci, którzy twierdzą, że lekcja historii nie została przez nas właściwie odrobiona. Dyskusję moderował prof. Jan Żaryn, dyskutowali prof. Paweł Skibiński i prof. Włodzimierz Suleja.
Nie będę szczegółowo omawiał stawianych tez i polemiki dyskutantów, ponieważ sądzę, że każdy ma własny rozum i każdy powinien tę dyskusję obejrzeć. Zainteresowała mnie bardziej strona taktyczna rozmowy między piłsudczykami a endekami.
Orgazmolog i virginista-hymenolog. Oto brakujące profesje w świecie feministek. Piszę to całkiem serio: tym paniom często brakuje podstawowych doznań, które płci pięknej gwarantują harmonię, homeostazę. A ponieważ każda cywilizacja tworzy standardy – często trudne lub uciążliwe – zatem feministki walczą ze standardami.