Polska lubelska

Dwudziestego lipca oddziały sowieckie dotarły do Bugu. Tę to rzekę, płynącą niemal przez środek terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, w zmodyfikowanym układzie Ribbentropp – Mołotow uznano za zachodnią granicę Związku Sowieckiego. Ten traktat dwóch grabieżców, w Teheranie potwierdzili swoim autorytetem demokratyczni przywódcy wolnego świata, którzy przedłożyli popularność i głosy wyborców nad honor. Stalin wschodnie ziemie Rzeczypospolitej traktował już jako swoją własność, teraz szykował się do objęcia „opieką” również reszty Polski. Narzędziem, które miało mu do tego posłużyć byli polscy komuniści. W lipcu 1944 roku, Krajowa Rada Narodowa utworzona w Warszawie przez grupkę komunistów i samozwańczo nazywająca się „polskim parlamentem”, razem z przedstawicielami Związku Patriotów Polskich powołała w Moskwie Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego. Na czele PKWN stanął Edward Osóbka-Morawski. Dzień później, 22 lipca 1944 roku, w zajętym przez wojska sowieckie Chełmie, PKWN ogłosił Manifest do narodu polskiego. Mówił on o utworzeniu robotniczo-chłopskiego rządu „sprawiedliwości społecznej”, o reformie rolnej, o przyjaźni i trwałym sojuszu ze Związkiem Sowieckim, ustanowieniu polskiej granicy wschodniej na tzw. linii Curzona (a w rzeczywistości wytyczonej przez nazistów i bolszewików we wrześniu 1939 r.). W Manifeście PKWN ogłaszał, że będzie działał na podstawie konstytucji marcowej z 1921 r. i odmawiał rządowi emigracyjnemu prawa do reprezentowania Polaków. PKWN miał być organem wykonawczym KRN, lecz władzy miał tyle, ile raczyli mu przyznać dowódcy jednostek NKWD wkraczających na ziemie polskie w ślad za jednostkami frontowymi Armii Czerwonej. PKWN zainstalował się w Lublinie i rozpoczął wprowadzanie nowych porządków. „Sprawiedliwość społeczna” w wydaniu PKWN polegała na bezwzględnym zwalczaniu opozycji politycznej: rychło za drutami byłego hitlerowskiego obozu zagłady na podlubelskim Majdanku i w nowo utworzonych obozach w Krzesimowie, Trzebusce czy Nowinkach uwięziono tysiące żołnierzy Armii Krajowej i przeciwników komunizmu. Rangę symbolu miał fakt, że pierwszym ministrem PKWN, który znalazł się na terytorium nowej Polski był minister bezpieczeństwa publicznego, zwierzchnik Urzędu Bezpieczeństwa (UB), czyli policji politycznej, zorganizowanej na wzór sowieckiego NKWD i przeznaczonej do zwalczania przeciwników politycznych i zastraszenia społeczeństwa. Od października 1944 r. tworzono Milicję Obywatelską (MO), instytucję, która obok pełnienia zadań typowo policyjnych, miała inwigilować społeczeństwo i utrzymywać je w posłuszeństwie wobec władzy. Pod ciężarem represji i na skutek fali przestępstw popełnianych przez żołnierzy sowieckich szybko wygasł entuzjazm ludności polskiej witającej kres okupacji niemieckiej.

Na fotografii: Historia tzw. Manifestu 22 Lipca to przykład zakłamanej rzeczywistości, którą rządzący w Polsce komuniści tworzyli i posługiwali się przez niemal 50 lat. Manifest został ogłoszony nie w Chełmie tylko w Moskwie i nie w postaci plakatów, tylko jako komunikat radiowy. Plakaty pojawiły się wiele dni później, gdy w eskorcie wojsk NKWD pojawił się Bierut wraz z pozostałymi członkami tzw. „Komitetu Wyzwolenia”. W Polsce Ludowej 22 lipca obchodzono święto „niepodległości”, organizowano parady i manifestacje, odsłaniano pomniki, oddawano do użytku obiekty użyteczności publicznej – czasami nawet niedokończone – na przykład Dworzec Centralny w Warszawie. Dziś Platforma - dla niepoznaki zwana Obywatelską - ideowy i genealogiczny spadkobierca komuny urządza "urodziny" sowieckiego pałacu. Na fotografii: spreparowane zdjęcie zmęczonego człowieka z nadzieją wpatrującego się w afisz z tekstem manifestu znajdowało się we wszystkich podręcznikach szkolnych i innych publikacjach z czasów PRL.