Agentki, sekretarki, korektorki

Sebastian Rybarczyk na pewno wie, o czym opowiada. Zna się na temacie, poświęca mu czas, jeździ po świecie, czyta archiwa i publikacje, zbiera pamiątki… Efektem tego zainteresowania są książki, tym razem „Najtajniejsza broń wywiadu”, opowiadająca o wykorzystywaniu przez służby najbardziej oczywistej z ludzkich słabości. Nie tylko do kobiet zresztą, pan Rybarczyk bardzo chętnie pisze również o dewiantach i pederastach, choć szczęśliwie poświęca im tylko część książki. O tyle sporą, o ile ważny dla obrazu jest wątek „Piątki z Cambridge”. Oprócz niej mamy jeszcze  angielskie i francuskie prostytutki, rosyjskie „jaskółki”, młode niemieckie komunistki z RAF…

To są bardzo ciekawe historie, wiedzy też, jak wspomniałem autorowi odmówić nie można, czytać to wszystko powinno się wiec świetnie, ale… W tym momencie zaczynają się kłopoty. Sam Rybarczyk przyjął sposób opowiadania typowy raczej dla wypowiedzi mówionej, czasem wpada w zbyt potoczny język, od literackiej polszczyzny odległy (nadużywanie słowa „no”, „byli ze sobą dla fanu” itd.), do tego nie wiem, czy w ogóle przeczytał tekst przed wysłaniem go do druku. Mogę to zrozumieć, znam ten autorski entuzjazm po skończeniu pracy, każący natychmiast podzielić się nią ze światem. Tyle, że zostało w związku z tym mnóstwo śmieci w rodzaju powtórzonych zdań, np. na stronie 226 czytamy: W Moskwie porzucił żonę i chorego psychicznie syna. Według Davida Wise, autora biografii Aldricha Amesa, dobrze ubrany, obyty i opalonym mężczyzną. Przypominał bardziej mieszkańca słonecznej Kalifornii, niż rodowitego Rosjanina. Był dobrze ubranym, obytym i opalonym mężczyzną. Według Davida Wise, autora biografii Aldricha Amesa, przypominał bardziej mieszkańca słonecznej Kalifornii, niż rodowitego Rosjanina.

Takich błędów jest bardzo dużo, dochodzą do tego koszmarne literówki, błędy ortograficzne i w nazwiskach (Bader, Mainhof, kubański dyktator Basista), notoryczne zjadanie przecinków. Główną postacią negatywną tej książki staje się więc pani odpowiedzialna za korektę i redakcję. Swoim sposobem pisania Rybarczyk zostawił jej sporo pracy, z której ewidentnie się nie wywiązała, co bardzo mocno psuje odbiór książki i spycha ją raczej do pozycji literatury jednorazowego użytku, niechlujnego czytadła.  Wpisuje się w to niestety również odrzucająca okładka. Trochę szkoda.

Sebastian Rybarczyk, Najtajniejsza broń wywiadu, Fronda 2015