Sliczna Miriam Shaded i jej interesy

dałbym 20 gwiazdek.

Już pierwszy link oprzytamnia.
Dziękuję, Alchymisto. Naprawdę mocno.

Człowiek szuka czasem potwierdzeń swoich myśli, taka Miriam się nagle znajduje
jako dowód, że rozumujesz  chyba normalnie.

Poskrobiesz - i zaczyna lekko cuchnąć.

Pozdrawiam :o)
 

Ja też dziękuję.

PS., Podałem dalej na TT. Nie należe tam do "rekinów", ale jakieś kilkaset osób poszło za linkiem i przeczytało tekst. Może i sporo wiecej, biorac pod uwagę, że tweet "poszedł w świat".

Mnie zawsze niepokoiły pojawiające się nagle, z niebytu, jakieś cudowne autorytety.  Również ta "piękna" Miriam.
A poza tym - dobrze pamiętam (choć miałam zaledwie trzy lata) naszą "emigrację" ze Lwowa. I nie była to żadna "repatriacja" tylko właśnie wypędzenie i ucieczka. Nasze mieszkanie, choć przecież tam mieszkaliśmy, dostał "w przydziale" jakiś Sowiet.. A moim marzeniem wówczas było, aby znaleźć miejsce, gdzie można będzie żyć: spać, jeść, bawić się (dziecięca "praca" to właśnie zabawa). Od tamtego czasu, do dziś, wciąż czuję się jak pielgrzym, trochę nomada. I od tamtego czasu również nie lubię Krakowa - to miejsce naszego pierwszego "postoju", po ekspatriacji. Ale - nie było tam miejsca dla nas - wędrowaliśmy dalej. Potem - kilka miesięcy w pokoiku o pow. 6 m2 - dwoje Rodziców, nas dwie i Mamusia w trzeciej ciąży. Później - nieco lepiej: wynajęte dwa pokoje z kuchnią, ustęp w podwórzu, piece kaflowe, woda ze studni, i małe dziecko z pieluszkami, i Tatko - po 10 godzin dziennie w szkole, bo nauczycieli brakowało... I znów lepiej - mieszkanie służbowe na UMCS-ie - dwa pokoje, bez kuchni tylko kącik z kuchnią elektryczną, ale za to śliczna łazienka z toaletą, możliwość korzystania z balkonu, znów piece kaflowe i wspólny korytarz oraz przedpokój, z Zakładem gdzie Tatko był adiunktem. I narodziny czwartego dziecka - jedyne, które przeżyła Mamusia bez stresu.
I dziedziniec oraz ogród należące do Uniwersytetu. Tam - bawiliśmy się wspólnie - dzieci pracowników, w zbliżonym wieku, bez względu na stanowiska służbowe rodziców. Te dwa lata to najpiękniejsze, a właściwie jedyne radosne dzieciństwo. W tamtym czasie, po wojnie, po raz pierwszy jadłam czekoladę (gorzką), do dziś lubię zwłaszcza taką. A od 31 grudnia 1949 - Wrocław: morze ruin, watahy szczurów, pluskwy w mieszkaniu... Z ostatnimi Mamusia walczyła skutecznie, z pomocą DDT, co przypłaciła ciężko, zdrowiem. Szkoła paskudna - czarne deski na podłogach, pokryte "pyłochłonem", śmierdzące (gdzie te piękne parkiety ze szkoły w Lublinie, gdzie dekoracyjne obrazki Stryjeńskiej z tańcami polskimi!?), w ścianie budynku od strony dziedzińca - jakieś "kopiące" cegły - niezabezpieczone przewody elektryczne. I cuchnące "wychodki" na dziedzińcu, oczywiście - bez wody...
Tatko co rano wychodził z domu, wracał wieczorem, czasem w środku nocy (po Radzie Wydziału), z okien domu słychać było strzały i sowieckie śpiewy na apelu porannym i wieczornym - w koszarach, w studni przy domu brakowało wody i wtedy przywoziliśmy ją z odległego o ok. 200 m baraku, dawnej fabryczki, latem na dziecinnym wózeczku, zimą - na sankach. Wspólnego dziedzińca ani zabaw dziecinnych już nie było...
Czemu to piszę? My, rzeczywiście wypędzeni, przyszliśmy na znacznie gorsze warunki, tracąc życiowy dorobek, unosząc głównie własne życie. I nie było narzekania czy "wybrzydzania" - co demonstrują dzisiaj wszyscy migranci. Dla wielu z nich, jeśli nie dla wszystkich, wojna jest pretekstem do szukania czegoś lepszego. We własnym kraju pozostali ci, którzy czują się związani ze swoją ojczyzną. Ta dzika reszta, tzw. uciekinerzy, to pasożytniczy nomadzi, szukający łatwego życia, wygodnej egzystencji, bez własnego wysiłku. Ciekawe, jak by reagowali, gdyby "dostali" to, co my? A choćby to, co otrzymywali Polacy w obozach dla uchodźców na zachodzie Europy, w czasach "Solidarności" i stanu wojennego. Nie mam wpółczucia dla tych "uciekinierów", może wśród nich jest 10% rzeczywiście poszkodowanych, reszta to banda najeźdźców. Hunów (bez obrazy "naszego"). I lepiej nam bez tych "szlachetnych" czy "pięknych" reprezentantów owych migrantów. Niechby wszyscy pozostali u siebie i tam walczyli o własne prawa. To byłby rzeczywisty sprawdzian ich patriotyzmu. Reszta - to oszustwo.
Pozdrawiam!
 

bo i mnie piękna Miriam nie zwiodła -  po kilku minutach "zachwycania się" wyłączyłem (Jutuba, jako że telewizji nadal nie ogladam).

Dzięki Alchymisto za linki.

Na mnie zrobila wrażenie.

Ja już dostałem chłodnawy prysznic, koledzy @ro ,i @ alchymista jeszcze na takowy czekają,
Goebbelsy tego świata już nad tym pracują i nie będzie to Śliczna Mizeria.

Pozdrawiam
PS. Ja to wiem, jak zakwasić humor ;o)
 

Jeśli podniosą na to, co istotnie piękne - przegrają. Tak zwyczajnie. Są granice absurdu.