R.I.P.

To nie jest moment, żeby rozdrapywać stare rany, ale serce mnie zabolało jeszcze bardziej, kiedy zobaczylem spustoszenie na tej, jak sie wydawało, "Arce"...:(:(:(
Wiesz, Danz, jaką sympatią darzę Ciebie - Właściciela, a takze Adminów - Maxa i Huna (choć kilka osób zboczyło, moim zdaniem, na manowce, a Szara Kotka... oszalała...).
Wracam do tematu, którego (stąd moja desperacka reakcja) nikt nie raczył zauważyć, a przecież nieszczęście dotknęło naszą "stara" koleżankę - do odejścia Mogensa.
Z "Katarzyną Tarnawską" (w cudzysłowie, bo to nick) z czasem połączyła mnie przyjaźń, także - "w realu", a Mogensa znałem dobrze z jej opowiadań.
Znam jako jej wiernego, mądrego towarzysza życia, zazdrosnego kochanka (!!!), prawdziwego "samca alfa", ostrego kierowcę, wrażliwego artystę...
Dodam, że początkiem znajomości (na Niepoprawnych, ktorzy nie byli wtedy "portalem Gawriona", tylko  n a s z y m i  Niepoprawnymi) okazało się coś, co mogło definitywnie zamknąć dalsze perspektywy naszej z "Katarzyną" znajomości, jako przykra wpadka - napisałem do niej na "priv" liścik, zaczynajacy się Szekspirowskim: "Kasiu, Kasiu...", nie zdając sobie sprawy (co też wiele mówi o samej "Katarzynie" - jej młodym duchu), że mam do czynienia z osobą dosłownie szacowną, starszą ode mnie (a będę w maju kończył 60 lat) o tyle, że mógłbym być jej dorosłym synem, lekarką, żoną profesora medycyny (dumnego Duńczyka)...
Pisząc, że Katarzynę i Mogensa łaczyła miłość wielka i romantyczna, nie nadużyłem tych słów - była to miłość od pierwszego wejrzenia, ale przypieczętowana związkiem małżeńskim... już na emeryturze (wcześniej na przeszkodzie stały im inne obowiązkimi zobowiązania), po czym spędzili szczęśliwie i w harmonii ponad 15 lat.
To piękne, godne najwyższego szacunku i... pozazdroszenia w tak zwanych "dzisiejszych czasach".

Katarzyna właściwie uratowała Moga przed sczeznięciem w jakims luksusowym domu opieki (gdzie umieściłaby go, jak sobie wyobrażam, rodzina, żeby pozbyć  się kłopotu i doczekać podziału majątku).

Za daleko się posuwam, ale kieruje mną wielkie współczucie oraz chęć i potrzeba oddania hołdu tej wspaniałej kobiecie, tak kobiecej, ciepłej, mądrej i czułej, zdolnej do poświeceń, że podobnych chyba się już nie spotyka...:(:(:(
Albo - tylko jako białe kruki (hobby "Katarzyny" jest fotografowanie ptaków)...
Katarzyna wspierała i pielęgnowała 87-letniego męża, czasem upadała (dosłownie) pod jego cieżarem, leczyła uporczywie odnawiajacą się ranę na stopie (profesor doktor medycyny nie zniżał się do noszenia sportowego obuwia, stąpał godnie w "lakierach":):):)), z wielka determinacja i pomysłowością, używając całej dostępnej sztuki medycznej od "wynalazków" - jak preparety ze srebrem, po... jeszcze większe "wynalazki" - jak komora baryczna czy larwy much (te dwa ostatnie środki były w planach), aż wreszcie osiagnała sukces.
Uleczyła stopę.
Postawiła Mogensa na nogi.
Prawie, bo wiele jeszcze bło do zrobienia...
W międzyczasie przy pomocy Szwagra (też zmarłego niedawno na covid:(:(:(), wybudowała w Polsce dla Moga pracownię plastyczna, bo na emeryturze zaczął uprawiać sztukę malarską...
Sielanka, "złota jesień życia"...
I wreszcie - decyzja o podjęciu fizjoterapii (żeby było jeszcze szczęśliwiej, z większą swoboda poruszania się) w szpitalu przed powrotem (na jakiś czas, wyczekowanym przez Moga, bo pandemia "uwięziła" go 'na obczyźnie" i obiecanym) na Borholm, po czym krótka podróż, wymioty, brak sodu... gwałtowna zapaść na zdrowiu, OiOM i, po wypisaniu na własną prośbę, szybkie opuszczenie poprzedniej nocy tego "najlepszego ze światów"..
I podróż do śwata jeszcze lepszego, stanowiącego cel pielgrzymowania po Ziemi, dodajmy...
Pomódlmy się o spokój i szczęście jego duszy.
I o siłę, o zdrowie dla "Katarzyny", która oby żyła nam i dla nas sto lat i dłużej.
Teraz to ona, jak sadzę, potrzebuje wsparcia, choć o nie nie poprosi...

PS
Jesli coś spieprzyłem, "Katarzyno" wybacz, to ze wzruszenia i ze szczerej przyjaźni.
Trzymaj się!