Idzie Kacap

25 August, 2014 - 10:36 | Written by Everyman | 9

Mieszkałem kiedyś przy Myśliwieckiej. Wyścig Pokoju kończył się wtedy na stadionie Legii i wylegaliśmy na podwórko przy Agrykoli by witać mknących na stadion kolarzy. Nie mam dobrych wspomnien, bo pamiętam sąsiadkę, której dwaj synowie zginęli w Powstaniu, i która kazała mi zerwane kiście bzu rzucić w szprychy Niemcom, a jeśli się nie uda, Kacapom, jeśliby jakiś znalazł się na czele peletonu.

Przemknęli tak szybko, że ani Niemca, ani Kacapa nie zdążyłem dostrzec i rozryczałem się z naręczem bzu całkiem niewykorzystanym. Happy end był taki, że pani sprzedająca lody, gdy dowiedziała się dlaczego płaczę, dała mi mega loda za darmo i pocieszyła, że w następnym roku na pewno się uda.

Od tamtej pory mój kontakt z Kacapami był ograniczony. W Sojuzie nie bywałem, Ruskich widywałem tylko w telewizji, polubiłem Czechowa, Puszkin też mi się podobał, a Mistrza i Małgorzatę do dziś uważam za arcydzieło.

Kiedyś, zagranicą, spotkałem Kacapa. Kacapka właściwie, bo miał 10-12 lat i kiedy przegoniłem go spod balkonu bo darł się i nie pozwalał zasnąć mojej córce, odwrócił się i krzyknął: a my was Poliakow, wsio taki riezat' budziem … do dziś się zastanawiam, kto go tego nauczył.

Homo sovieticus pojawił się niespodziewanie. Nie pomnę kto go znalazł, ksiądz Tischner bodaj, ale tak skutecznie, że do dziś się oglądam z niepokojem czy nie czai się gdzieś za rogiem. Wydawać się mogło, że złamie go demencja starcza, że już nam nie grozi.

I nagle, ni stąd ni zowąd, pojawia się Kacap. Śmierdzący, brudny, na czołgach w Donbasie, na forach w polskim internecie, wyciągający ręce po nie swoje, wskrzeszony przez paranoika, który Kacapem będąc, chce nas Kacapami zrobić …

No pasaran!
Non possumus!

5 (9)

9 Comments

Acha

alchymista

26 August, 2014 - 07:19

A my tłuklismy się z Kacapami i Bułgarami na wakacjach w Bułgarii w 1981. Przywódczyni ruskich młoda Rosjanka nieźle oberwała i niestety to nie był chwalebny epizod. Na czele grupy Polaków stał... Mikołaj Korzyński, syn Andrzeja.

Mohairze,

Szary Kot

26 August, 2014 - 09:20

miałam podobnie, nie kontaktowałam się z Kacapami - do Wielkopolski, szczególnie do małego miasteczka, było im daleko.
Jedynie przy Wyścigu Pokoju, w dość wczesnej młodości, nie bez pomocy rodzicieli, połączyły mi się w głowie druciki: "pokój" - ruskie - 9. maja - propoaganda. I od tego czasu zupełnie mnie nie interesował. Wkurzała tylko ta charakterystyczna, wciskająca się do uszu z wszystkich stron melodia, nadawana przed rozpoczęciem każdej radiowej transmisji.
Literatury rosyjskiej też jakoś nie trawię, "Mistrz i Małgorzta" to wyjątek

Skoro nie miałam z nimi kontaktu, ktoś może powiedzieć - uprzedzenie. Wystarczy jednak zobaczyć do czego są zdolni i jak ochoczo popierają cara Putina. Zimno mi się robi na myśl, że dla nich Ukraina to tylko etap ...

_{"Miejcie odwagę... nie tę tchnącą szałem, która na oślep leci bez oręża,
Lecz tę, co sama niezdobytym wałem przeciwne losy stałością zwycięża."}

Mohairze

Ellenai

26 August, 2014 - 14:56

A ja "z mlekiem matki" wyssałam po równo niechęć do Niemców i do ruskich. Nie tylko na pewno nie mogłabym mieszkać ani w Niemczech, ani w Rosji, ale nawet przejazd przez te kraje - jak dla mnie - powinien być mozliwie najkrótszy i bez robienia przystanków.
Moja Babcia się nie patyczkowała i kiedy jako dziecko pytałam ją o czasy wojny, zawsze odpowiadała, że to był straszny czas, ale prawdziwa groza zaczeła sie z momentem wkroczenia ruskich "wyzwolicieli".
O tym, co wtedy się działo, dowiedziałam się dopiero później, łacznie z tym, że na wieść o zbliżaniu się frontu sowieckiego, moich 5 ciotek w wieku od 11 do 19 lat, Dziadek zamurował na strychu, a jedzenie Babcia im podawała przez ruchomą cegłę w murze.
Ta zapobiegliwość, w kontekście wyczynów, jakich dokonywali tam sołdaci sowieccy, okazała się być zupełnie nie przesadzona.

Ruskich nie lubię zatem od dziecka, natomiast - jak wiele innych osób - robię wyjątek dla literatury. Podoba mi się Jesienin, Achmatowa i Dostojewski - ten ostatni mimo jego zdecydowanie wrogiego stosunku do Polaków. Szczególnie jego mało znana powieść "Wspomnienia z domu umarłych", w której po raz pierwszy zetknęłam się ze wspomnieniami kogoś, któ przezył katorgę w okolicach Omska. Herling-Grudziński czy Sołżenicyn byli długo potem. Oczywiście także "Mistrz i Małgorzata" to jedna z moich ulubionych książek.
Dobrze mi się czytało Bukowskiego. Lubię rosyjskich kompozytorów muzyki poważnej, ale nie lubię rosyjskiej muzyki ludowej ani też ich tańców.

Wyścigu Pokoju nie znosiłam, niezależnie od udziału w nim drużyny rosyjskiej i niemieckiej.
Mnie ów wyścig kojarzył się nieodłącznie z pochodem pierwszomajowym. Już jako dziecko nie trawiłam głosu spikera - tak na jednym, jak i na drugim. Widać od maleńkości cuchnęło mi to propagandą :))

Jednym słowem, kacap dzisiejszy całkiem pasuje mi do wizerunku kacapa, jaki miałam zawsze - jest głupi, brudny i prymitywny, a łeb ma przeorany przez propagandę.

Ruska kultura

27 August, 2014 - 00:26

A mnie jakoś i Bułhakow nie zachwycił. Parsknąłem, gdy swego czasu usłyszałem, że "M&M" została uznana za "Książkę XX wieku".
To już bym raczej obstawiał "Szwejka"...
Zdarzyło mi się dwa razy rzucić książką o ścianę. Raz to był "Ulisses" Joyce'a - doszedłem gdzieś do 15 strony. Drugi raz - to była książka panny Mniszek.
Bułhakowa nie rzuciłem, przeczytałem całego - poświeciłem się, żeby nie było. Taka sobie - jak to ruska.

Jedyne chyba co po rusku trawię, to Okudżawa, choć polskie tłumaczenia uważam za lepsze od oryginału.
Muzyka? Rozpoznaję "Obrazki z wystawy" i coś tam z "Jeziora Łabędziego". Nie byłem, za bardzo mi słychać tuż za orkiestrą stepy Azji.
Natomiast rosyjscy laureaci Konkursów Szopenowskich - kompletne nieporozumienie. Fakt, zupełnie niedościgli w jeździe na czas. Zupełnie niewiarygodni jako odtwórcy.

Na studiach kolega rozwiązywał krzyżówkę.
-Wybitny malarz rosyjski?
Z innych haseł wychodziło mu RIE...
-Riembrant - podpowiedziałem.
-Nie pasuje, za dużo liter.
-No to nie wiem.

Czemuś zapamietałem ze szkoły wierszyk Jesienina o brzozie. Ładniutki - ale żeby zachwycał?...
Puszkin? Nie znam - chyba nic nie czytałem. Może w szkole - na "polskim" (sic!)

O! Jeszcze "Wilk i zając"
Ну погоди!

Ro,

Szary Kot

28 August, 2014 - 10:45

z Ulissesem udało mi się dojść do setnej strony (!!!!) Zawzięłam się wtedy, w czasie studiów, na wakacjach w domu, nudziłąm się trochę :), ale dalej już nie zdzierżyłam...

_{"Miejcie odwagę... nie tę tchnącą szałem, która na oślep leci bez oręża,
Lecz tę, co sama niezdobytym wałem przeciwne losy stałością zwycięża."}