„Kamieniem w komunę” to rzecz podwójnie ciekawa – i jeśli chodzi o temat i sposób napisania, i sam pomysł na taką pozycję. Apolinary Baca napisał bowiem książkę o młodych działaczach opozycji antykomunistycznej w czasie stanu wojennego i pierwszych latach transformacji ustrojowej w konwencji powieści młodzieżowej. Bardziej awanturniczej i przygodowej, niż historycznej, choć od historii nikt tu nie ucieka, a jeszcze w przypisach cierpliwie tłumaczy nazwy i pojęcia, które dla nas są jeszcze oczywiste, a dla grupy docelowej – raczej nie.
Oczywiście coraz mniej jestem młodzieżą, a właściwie, nie ma się co oszukiwać, nie jestem nią wcale, więc nie mogę w 100% ocenić, czy Baca w potrzeby młodzieży trafia, czy nie trafia. Mnie się wydaje, że trafia, ponieważ zawsze raziła mnie sztuczność i silenie się na młodzieżowość przy pisaniu dla młodszych od siebie czytelników. Tutaj jej nie widzę, wszystko jest autentyczne, niewymuszone, łącznie z kilkoma przekleństwami w tekście. Do tego chodzi atrakcyjna wizualnie forma, z dużą liczbą archiwalnych zdjęć i grafik.
A same historie? Gdyby odjąć od nich politykę, to mógłby pisać je Niziurski. Ot, chłopcy bawią się materiałami wybuchowymi, zmęczony tata nie może odpocząć po pracy… Ale oczywiście to jest o polityce, bo ta wkracza w życie bohaterów a oni nie zamierzają po prostu przeczekać. Biorą więc w swoje ręce sprawy i tytułowe kamienie, czasem marząc o czymś więcej, od czego jednak odwodzą ich starsi. Wylatują ze szkół, ukrywają się przed wojskiem, walczą z komunistami (najczęściej w Federacji Młodzieży Walczącej), bezpieką i… marazmem, apatią swoich rówieśników i starszych. Nie zawsze wygrywają.
W nowej Polsce lądują średnio lub źle, książka Bacy jest, niejako przy okazji, mocną krytyką III RP i samego układu z komunistami. Najmocniej wybrzmiewa tu historia przechwycenia toruńskiego NZS i dalszej kariery zadaniowanego szefa organizacji. Więcej zdradzać nie będę. Kupcie tę książkę swoim dzieciom ale sami też przeczytajcie. A jeśli nie macie dzieci, to kupcie sobie, chociaż już dwa tygodnie od dnia dziecka.
Apolinary Baca, Kamieniem w komunę, Fronda 2014
fragmenthttp://blog-n-roll.pl/pl/kamieniem-w-komun%C4%99-nowo%C5%9B%C4%87-wydawnictwa-fronda książki
Oczywiście coraz mniej jestem młodzieżą, a właściwie, nie ma się co oszukiwać, nie jestem nią wcale, więc nie mogę w 100% ocenić, czy Baca w potrzeby młodzieży trafia, czy nie trafia. Mnie się wydaje, że trafia, ponieważ zawsze raziła mnie sztuczność i silenie się na młodzieżowość przy pisaniu dla młodszych od siebie czytelników. Tutaj jej nie widzę, wszystko jest autentyczne, niewymuszone, łącznie z kilkoma przekleństwami w tekście. Do tego chodzi atrakcyjna wizualnie forma, z dużą liczbą archiwalnych zdjęć i grafik.
A same historie? Gdyby odjąć od nich politykę, to mógłby pisać je Niziurski. Ot, chłopcy bawią się materiałami wybuchowymi, zmęczony tata nie może odpocząć po pracy… Ale oczywiście to jest o polityce, bo ta wkracza w życie bohaterów a oni nie zamierzają po prostu przeczekać. Biorą więc w swoje ręce sprawy i tytułowe kamienie, czasem marząc o czymś więcej, od czego jednak odwodzą ich starsi. Wylatują ze szkół, ukrywają się przed wojskiem, walczą z komunistami (najczęściej w Federacji Młodzieży Walczącej), bezpieką i… marazmem, apatią swoich rówieśników i starszych. Nie zawsze wygrywają.
W nowej Polsce lądują średnio lub źle, książka Bacy jest, niejako przy okazji, mocną krytyką III RP i samego układu z komunistami. Najmocniej wybrzmiewa tu historia przechwycenia toruńskiego NZS i dalszej kariery zadaniowanego szefa organizacji. Więcej zdradzać nie będę. Kupcie tę książkę swoim dzieciom ale sami też przeczytajcie. A jeśli nie macie dzieci, to kupcie sobie, chociaż już dwa tygodnie od dnia dziecka.
Apolinary Baca, Kamieniem w komunę, Fronda 2014
fragmenthttp://blog-n-roll.pl/pl/kamieniem-w-komun%C4%99-nowo%C5%9B%C4%87-wydawnictwa-fronda książki
(3)