Kilka słów o Lidii Staroń i partyjnych odejściach

Kilka tygodni, a może i miesięcy temu, gdy notowania PiS zaczęły przebijać wszelkie dotychczasowe szklane sufity, a poparcie dla PO rozpoczęło drogę w przeciwnym kierunku, zastanawiałem się, czy jeszcze jest w tej partii ktoś, kto mógłby wylądować w PiS nie budząc we mnie, jako wyborcy, negatywnych emocji. Zastanawiałem się, co pomyślałbym, gdyby taki manewr wykonał Jan Rulewski i w sumie nie udało mi się jednoznacznie samemu sobie odpowiedzieć. Niby facet-legenda, często wobec swojej partii krytyczny, ale jednak trochę późno… Z drugiej strony pamiętają chyba Państwo, jak wiele miejsca poświęcałem na swoim blogu Jarosławowi Gowinowi w czasach jego pracy ministerialnej i późniejszych rozterek, tymczasem okazało się, że jednak, przynajmniej obecnie, odgrywa on pozytywną rolę w otoczeniu PiS – i tu wydaje się być zupełnie na miejscu. Czy stało się tu cos podobnego do procesu myślowego, w skutek którego PO traciła wcześniej poparcie części „dziennikarzy niepokornych”  w latach 2005-2007 (od Macieja Rybińskiego począwszy) i PO sama ustawiła na pozycji przeciwnika faceta, będącego kiedyś jej typowym przedstawicielem. Jest to możliwe, ale nie Gowinem chciałem się dziś zająć.

Rulewski jest nadal w Platformie, wycina się z niej pomału jednak posłów i senatorów, nie będących zwolennikami narzuconej przez Ewę Kopacz ustawy o in vitro (Rulewski znalazł się w tej grupie, m.in. z Libickim i Heleną Hatką – i tylko o niej słyszę w kontekście wycięcia z list, zastanawia się nad samodzielnym startem. Przeciw był też Stanisław Iwan, który od razu opuścił PO). Jedni żegnają się z partią, inni tylko z miejscami na listach, co jednak  i tak prowadzi do odejścia z PO, bo ci biedni ludzie mają zrobić – przecież muszą być posłami i senatorami. Kpię sobie, ale tylko lekko, bo choć ci ludzie w wielu sprawach nie zachowali się przyzwoicie, to jednak tez doszli do swojej granicy i tym razem postąpili, jak trzeba – i to powinniśmy im pamiętać, choć to za mało, by ich od razu pokochać.

Jednak wtedy, gdy nie udało mi się w pełni rozstrzygnąć w sumieniu i poczuciu estetyki kwestii Rulewskiego („Zgaduj-zgadule, gdzie jest Rulewski?” śpiewał z Kurami Tymon-Tymański, gdy jeszcze byłem w stanie go słuchać i zawsze mnie ten cytat prześladuje w kontekście legendy ), doszedłem do wniosku, że jedyną osobą, którą kojarzę i która bym w okolicach PiS sobie bez większych rozterek wyobrażał, jest Lidia Staroń.

Staroń kojarzę głównie z tego, z czym jej dotychczasowa partia nie kojarzy mi się za cholerę – z walkami z rozmaitymi sitwami i układami, przede wszystkim w spółdzielniach mieszkaniowych i pomocą zwykłym ludziom. Ostatni raz mignęła mi w programie Elżbiety Jaworowicz o nieuczciwych, by nie napisać bandyckich metodach pracy komorników. Dziś czytam, ze rozstaje się z Platformą. Reszta na razie jest niepewna, część mediów podaje, że zastanawia się nad startem z list PiS, część, ze jeszcze nie podjęła żadnych decyzji. Co ciekawe, o ile wpolityce.pl rzecz nakresla w tonie raczej krytycznym, który o wiele ostrzej podchwytują czytelnicy, o tyle niezalezna.pl o Lidii Staroń pisze o wiele cieplej. Przypomina np., że Lidia Staroń – nie będąc jeszcze posłanką – naraziła się w Olsztynie wielu wpływowym osobom. W 2004 i 2005 r. niemal w pojedynkę rozbiła quasi-mafijny układ panujący w jednej z największych spółdzielni w Polsce (ponad 50 mln zł rocznego obrotu). Gdy jej prezes (zarejestrowany jako tajny współpracownik SB) trafił wreszcie do aresztu, w aucie Staroń parokrotnie przecinano przewody hamulcowe. Z tego, co widziałem przez ostatnie lata, już jako posłanka, nieraz w poprzek własnej partii, kontynuowała taką działalność.

Bez sprawdzania domyślam się, że znajdzie się wiele głosowań sejmowych w których pani Staroń (a pewnie i pan Gowin, bo nie kojarzę, by ktokolwiek z PO się wówczas wyłamywał) głosowała źle i szkodliwie. Ot, takie kluczowe przecież głosowanie nr 26 dnia 13 kwietnia 2012… Nie jestem też pewien, że mając wybór to na nią głosowałbym jako kandydatkę PiS. Niemniej akurat w tym przypadku nie wyrywałbym się tak łatwo z ocenami, że mamy do czynienia wyłącznie z koniunkturalizmem, bo pani Staroń w ramach swojej dotychczasowej (kilka lat za długo) partii wyłącznie koniunkturalistką jednak nie była. Może więc pomysł ze startem ze wspólnej listy, ale z miejsca, należącego do partii Gowina, nie byłby taki najgorszy? Jeśli Staroń faktycznie jest tak ceniona przez swoich wyborców, będzie to wartość dodana, jeśli nie – to ryzyko nie jest duże, jeśli oczywiście wyborcy będą wiedzieć, czemu akurat jej postanowiono dać  taka szansę.

PS. Podczas, gdy pisałem ten tekst, na Facebooku p. poseł pojawił się list do wyborców, w którym Lidia Staroń informuje o odejściu z PO. W tym jednym przypadku skłonny jestem napisać  „Lepiej późno, niż wcale”, choć wiem, że dla wielu z Państwa to zdecydowanie za późno. Niezależnie od tego, namawiam do jego lektury.

https://twitter.com/karnkowski