Krzysztof K. Krzysztofowi K.

Jeśli dobrze liczę, mija 15 dzień od aresztowania Krzysztofa. O sprawie piszemy w miarę na bieżąco na blogu „Sprawa Krzysztofa K.”, tu jednak pozwolę sobie na kilka uwag bardziej osobistych.

Zapewne, gdybyśmy spotkali się z Krzysztofem 20 lat temu na ulicy, pięści poszły by w ruch.

Ponieważ spotkaliśmy się kilka lat temu w internecie, kilka razy dym poszedł już tylko z klawiatur. Pisząc na tych samych forach, w kilku sprawach raczej nie dogadalibyśmy się już nigdy, choć  w kilku innych się to udawało. Nie pod każdym słowem Krzysztofa bym się podpisał i na pewno nie z każdym jego kolegą bym się chciał napić wódki – na pewno z wzajemnością zresztą.  Jednak o poglądach, historii, wojnach subkulturowych, narodowcach, antifie i kilku jeszcze sprawach będzie jeszcze okazja pogadać kiedy indziej.

Od dwóch tygodni czytam o tym, jakie działania podjęto wobec człowieka, któremu zarzuca się drukowanie i rozpowszechnianie antysemickich ponoć plakatów. Wyciągnięcie z pracy, areszt – z obawy o mataczenie! , pozbawienie możliwości kontaktu ze światem poprzez odcięcie od aparatury, koniecznej do normalnego funkcjonowania. Krzysztof jest bowiem inwalidą, o czym każdy już na pewno wie i nie jest to żadna wymówka, jakich pełno w stosunku do wielu prawdziwych przestępców. Ma bardzo poważne problemy ze słuchem i funkcjonuje dzięki wysoce specjalistycznej i nowoczesnej aparaturze. Bez niej nie słyszy. Dopiero, gdy okazało się, że nie można go przesłuchać, sprzęt konieczny do działania aparatu słuchowego został mu dostarczony. Paczki z ubraniami nie dostał do dziś – cały czas jest w tym, w czym został aresztowany. Utrudnia mu się spotkania z adwokatem i rodziną. Gdy już dostaje zgodę na widzenie, ma ono odbyć się w formie rozmowy telefonicznej – taki żart instytucji „wolnej” Polski wobec niesłyszącego. Posiedzenie sądu, które ma zająć się ewentualnym uchyleniem decyzji o aresztowaniu, wyznacza się na odpowiednio późny termin.

Jak Państwo wiecie, od pewnego czasu zajmuję się opisywaniem sprawy Wojciecha Sumlińskiego. Dziś wiadomo już, że przed jego aresztowaniem w maju 2008 roku służby stworzyły, z udziałem jego kolegi, legendowanego wówczas jako dziennikarza, profil psychologiczny Sumlińskiego. Zawarto w nim wniosek, że złamie się on w areszcie jako osoba mocno związana z rodziną – wystarczy, że areszt ten będzie wystarczająco długi. Ograniczeń czasowych nie przewidywano. W Polsce instytucja ta służy do łamania ludzi i osiągania konkretnych zeznań. To samo widzieliśmy w „Układzie zamkniętym”. I wygląda na to, że będziemy oglądać to dalej. Tym razem łamie się człowieka niepełnosprawnego, co, jak widać, daje instytucjom organizmu, który każe nam się nazywać państwem polskim, nowe możliwości pracy i zabawy. Ponieważ zaś człowiek ten przy okazji wyznaje poglądy, będące dla wielu osób nie do przyjęcia, władza liczy na bezkarność i poparcie mediów. I, oczywiście dostaje je. Wyroki wydała już prasa, a nawet kościół, zmieniający po interwencji Gazety Wyborczej treść intencji, w jakiej miała odbyć się msza za Krzysztofa.

Minister Sienkiewicz zapowiedział, że władza idzie po faszystów. Tak więc przyszła. Poszukiwania tymczasem rozpocząć powinny się nie w muzeum na Majdanku a raczej w lustrze. Jeśli bowiem w tej sprawie gdzieś widać to, co potocznie rozumie się dziś jako faszyzm, to w działaniach lubelskiego aparatu represji.

Z Krzysztofem mam nadzieję jeszcze kilka razy się w życiu ściąć w paru sprawach i na pewno również w paru sprawach się z nim zgodzić. Tymczasem jednak robię i będę robić wszystko, na co pozwalają mi moje skromne możliwości, by nagłośnić jego sprawę i by mu w tej paskudnej sytuacji pomóc.

Trzymaj się. +