Niech się święci

Gdy miałem 12 lat, w roku 1990, po raz pierwszy nie było święta 22 lipca. Zastąpił je 11 listopada , który w 1988 roku po raz pierwszy od bardzo dawna obchodzono. Choćby zwołując nas na akademię szkolną w tej samej sali, w której raptem trzy lata wcześniej kazano nam przysięgać na wierność ideałom Gwardii Ludowej, patronki Szkoły Podstawowej nr 37 w Warszawie.  Wcześniej już lipcowe święto trochę chyba traciło rangę, o czym wnoszę choćby po okładkach „Przeglądu Technicznego”, tygodnika, który od strony graficznej wyprzedził inne polskie tygodniki o ok. 10 lat i którego roczniki odkupiłem po latach, by się znów tą grafiką, zapamiętaną z dzieciństwa, nacieszyć. Do roku 1985 włącznie każdy 29 lub 30 numer musiał być zaopatrzony w odpowiednią, propagandową ilustrację. W latach 86 i 87 już nikt tego od redakcji nie wymagał, zaś w 1988 roku „Przegląd Techniczny” świętował już 11 listopada. 22 lipca zaś zniknął z mojej pamięci i świadomości tak, jak zniknął z tabliczek czekolady czy torcików wedlowskich.

Gdyby ktoś powiedział mi, że jeszcze dzień ten będziemy w Polsce obchodzić, trudno byłoby mi w to  uwierzyć. Nie dążyli do tego nawet postkomuniści, ograniczając się do świętowania 1 maja, dnia, co by nie mówić, o wiele bardziej uniwersalnego. Ale gdzie postkomunista ma opory, tam na scenę wkracza liberał. I oto znowu, przynajmniej w Warszawie, radośnie świętujemy 22 lipca. Pretekstem jest, jak to ujęła „Gazeta Wyborcza” „fajny prezydent Stalina”. Dziś mija bowiem 60 lat od oddania Pałacu Kultury i Nauki im. Józefa Stalina. Jeszcze niedawno również nasze elity sporadycznie uznawały ten budynek za znak symbolicznej przemocy Sowietów. Cóż, pałac nie tylko Warszawę przytłoczył, stając się, o zgrozo, jednym z jej symboli ale i ostatecznie odebrał jej prawdziwe centrum. Miastu wyrwano serce i wstawiono zamiast niego wielką, betonową atrapę. Kto widział film „Warszawa 1935”, ten wie doskonale, o czym mówię. Ba, kto czytał „Złego” też powinien wiedzieć. Potężny, gęsto zabudowany, tętniący życiem kwadrat zastąpiono wielkim placem, z potężnym pałacem – i to tyle. Ok, znalazło w nim schronienie wiele pożytecznych instytucji, ale to nie jest wielkie pocieszenie.  Choć pewnie wiele osób oburzy to, co napiszę, ale pewnym prowizorycznym powrotem do danych czasów było wejście w tą totalitarną przestrzeń handlu, ten jednak, jak wiemy, wygnano.

Prezydent podpisuję ustawę o in vitro, co okazuje się być wspaniałym świętem naszej wolności. Coraz głośniej mówi się o odbieraniu porządnym ludziom dzieci, by pożywiły się na tym państwowe instytucje. Przypadki z Niska, o których wiele razy pisał Janusz Wojciechowski, a które na początku lipca pokazała też Elżbieta Jaworowicz, wołają o pomstę do nieba. Państwo więcej empatii ma dla zwierząt, niż dla ludzi – zwierzęcia nie można odebrać karmiącej matce, dziecko już tak. Urzędnicy i sądy jako złodzieje dzieci, rodziny zastępcze w roli, nazwijmy to wprost – paserów… A dziś jeszcze inny news, może mniej dramatyczny, ale jakże symboliczny. W Poznaniu biznesmen po śmierci żony zapewnił sobie udane życie erotyczne sponsorując pokaźną gromadkę dziewcząt. Nic specjalnie nowego, rzecz stara jak świat, wpadł, bo dwie okazały się być zbyt młode w świetle naszych przepisów. Facet nie zawsze był jednak biznesmenem, przed 1989 rokiem pracował dla Służby Bezpieczeństwa. Taki kupi sobie i kochanki, i leki, i pewnie na lekarza nie będzie czekał dwa lata.

Świętowanie 22 lipca jest w tym obrzydliwym, toksycznym otoczeniu jak najbardziej na miejscu. Chciałbym wierzyć, że to ostatni raz.

https://twitter.com/karnkowski