Polska Zjednoczona Platforma Obywatelska

Gdyby, jakimś cudem, ktoś z młodych pląsających beztrosko w przestworzach Facebooka natknął się przypadkiem na te kilka zdań, nie omieszkałbym zachichotać najgłośniej jak potrafię, wyręczając historię, znaną – jak wiadomo – z zamiłowania do powtórek.

Młodzi lubią jaja, więc może zdołałbym oderwać choć jednego od plastikowych rozśmieszaczy jak „kwejk” czy „demotywatory” i namówić do współnej „party” w otaczającym nas realu.

Obiecuję zbyt długo nie przynudzać, ale muszę zacząć, że „za moich czasów” też bywało śmiesznie, choć – całkiem jak dzisiaj – nikt nie był pewien, kto będzie śmiał się ostatni.

Znalazło się paru gości, którzy wymyślili sobie, że założą partię - Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą. Był program partii, był - a jakże!: oni się mieli raz dzielić, raz jednoczyć, a robotnicy – do roboty! To jednoczenie szło jak burza. Nikt sobie nie zawracał głowy niepotrzebnymi wyborami, kartkę wyborczą można było wrzucić w jedną, jedynie słuszną urnę. Ważniejszym było się zapisać. Szkopuł w tym, że zapisanych tłum się pojawił taki, że nie starczyło miejsca dla tych, co chcieli tylko się jednoczyć. Co gorsza, dodać trzeba, że pojawiły się niewydarzone pięknoduchy, którym nie w smak było słyszeć, że oni też są „towarzysze” ...

A dziś? Chill out! Czilałcik taki, luz, luzik i swoboda: nie zapisujesz się jak nie chcesz – ważne byś poszedł zagłosować! Po co się pchać? Toż premier Kopacz da radę sama się zjednoczyć z Tusią, Misią i Schetyną i ze spółdzielnią Grabarczyka!

Więc stań, kolego, pod tą ich ...  platformą, wznieś wzrok, złóż dłonie do oklasków i podziwiaj jak oni dzielnie się jednoczą.

I nie marudź! Co z tego, że roboty nie masz?

Oni w męczarniach się jednoczą dla Ciebie, obywatelu!