Radunek

Pozostawiam mądrzejszym od siebie ocenę 25-lecia, które właśnie mija. Nie mogę jednak powstrzymać emocji gdy dyżurni mędrcy próbują mnie całkiem powstrzymać od myślenia. Przed chwilą właśnie mój faworyt, Wojciech Pszoniak, owinięty pod szyją kolorową pieluchą, w rozmowie z Jerzym Zelnikiem został starty na proch usiłując kolegę po fachu nakłonić do … radunku.

 Tak, tak ... – wiem, że w polszczyźnie nie ma takiego słowa. Nie nalegam, że musi się znaleźć, lecz nie mogę znaleźć innego by nazwać zjawisko pleniące się ostatnio, a w tych dniach szczególnie rzucające się w oczy.

 Radujmy się! Gaudeamus! - wołają kolesie, którym portki się trzęsą, że naród nasycony wolnością może z niej skorzystać i powiedzieć: basta! Dość jazdy na naszych grzbietach, dalej trzeba pieszo. Czekoladowy orzeł jakoś nie chce latać, a cień prawdziwego jest coraz groźniejszy …

Co rusz, co szpalta, co kanał, co stacja wołają: radunku!

Zacznijmy od początku. Cieszmy się, bo to rocznica bezkrwawej rewolucji. 35% - żeby się nie zachłysnąć i żeby nie marudzić – w sam raz narodzie! A potem – zobaczymy! Te brakujące 65% pieszczot dla komuny to przecież nasz oryginalny patent. Nikt jeszcze w historii tego nie wymyślił. Cieszmy się, radujmy, hip, hip, hurra!

Bezkrwawej? Co to znaczy? To znaczy, że mamy się cieszyć, że banda sukinsynów – tych naszych własnych i tych co mogli z zewnątrz przyjść i naszym pośpieszyć z bratnią pomocą – jednak nie przyszła …

 Co za ulga! Cieszmy się. Radujmy!

I nie marudźcie, śledziennicy! Mogło być gorzej, a nie jest.

Dziękujmy dobrodziejom, którzy nie raczyli nam łba ukręcić.

 Cieszmy się, q..wa, że żyjemy!