Sen o Kukizie i refleksje wieczorno-poranne

Przyśnił mi się Paweł Kukiz. I nie jest to żadna figura retoryczna – przyśnił mi się naprawdę. Jechaliśmy gdzieś autem, Kukiz nagle, razem z jakimiś dwiema innymi osobami, wyrósł nam ze swoimi ulotkami na środku szosy i już, już mieliśmy na niego nakrzyczeć i za to wyskoczenie pod koła, i ogólnie za wszystko, gdy nastąpił typowy dla snów nagły zwrot akcji. Nagle stałem na jakimś placyku z grupą osób, chaotyczną i raczej przypadkową. Usłyszeliśmy, że to właśnie my dostaliśmy się z listy Kukiza do sejmu, a teraz jedziemy do biura ustalić, co dalej. Jechaliśmy więc, niczym wycieczka szkolna, do której ktoś nas dopisał, ni to ciężarówką, ni to wagonem tramwajowym, aż dotarliśmy. Dom, który miał być siedzibą sztabu okazał się kompletną ruiną. Paweł stanął przed nim i rozłożył bezradnie ręce. Ruszyliśmy gdzieś dalej, ale chwilę potem się obudziłem. Dla lepszego efektu powinienem napisać, że z krzykiem, ale nie – chyba po prostu miałem dosyć.

Zdaje się, że nie tylko ja, bo – i tu wracamy do rzeczywistości – wyniki sondażowe są na tyle kiepskie, że jeszcze przed wczorajszym wywiadem z TV Republika, który, niezależnie, czy raczej staniemy po stronie muzyka, czy dziennikarki, trudno nazwać za udany, kazały się martwić, czy ruch w ogóle wejdzie do sejmu. To spora zmiana od czasów, gdy miał wygrywać wybory, lub być silnym koalicjantem PiS. Tym drugim już chyba nie będzie, ale niekoniecznie dlatego, że Kukiz, choć niby nie ma złudzeń co do Komorowskiego, przywiązał się do tego wybrakowanego prezentu, jakim jest wrześniowe referendum. I choć byłoby mu na rękę zignorowanie go i podjęcie próby jakiejś prawdziwej zmiany sytuacji prawnej po wyborach, najwyraźniej wciąż wierzy w to, że zmieni coś za pomocą źle sformułowanych, niekonstytucyjnych pytań. Szkoda, ale co zrobić, to nie jedyna sprawa, w której facet się pogubił.

Po wyborach słusznie i bardzo emocjonalnie krytykował TVN, by zaraz potem żenująco podlizywać się Monice Olejnik. Mocno krytykował Lisa za atak na Kingę Dudę, ale u znanego z tego samego poziomu zbydlęcenia Wojewódzkiego załatwiał sobie klakę i poparcie. Może i skutecznie, ale albo jest się muzykiem, zyskującym również w polityce na emocjach i szczerości, albo pragmatycznym, cwanym politykiem.  Albo się po prostu, wbrew pozorom, kilku spraw nie kuma.

Później, gdy była już pora, nie miał żadnego szerszego programu. Zamiast niego wklejał na swojego facebooka bądź to 21 postulatów, bądź fragmenty programów głównych partii z wyborów, bodaj z 2007 roku. To ostatnie było by nawet zabawne, gdyby jego zwolennicy i krytycy na FB nie dyskutowali wszystkiego na poważnie, wykazując się pamięcią złotej rybki i brakiem wiedzy historycznej.  Teraz przyszło do układania list. Co chwila wycieka jakieś nazwisko i choćby większość doniesień miała być fałszywa, to zapewne coś tam jednak się zgadza. Partyjne i samorządowe spady, działacze wszystkich partii „bandy czworga” (cytuję tu to określenie, by trzymać się języka Kukiza, nie dlatego, że jest mi ono bliskie), konflikt z otoczeniem JKM, emocjonalne wyjście z gry Mariana Kowalskiego… Mam wątpliwości, czy Miłosz Lodowski wszystko to ogarnie. Ponoć kandydatów weryfikowały jakieś ciekawe komisje, zadające jeszcze ciekawsze pytania, nagrania z ich pracy mają być ponoć przebojem.

Na koniec zaś wywiad w Tv Republika. Część osób uważa, że Kukiz gadał głupoty i płynął, a pani Hejke zachowywała się całkowicie profesjonalnie. Inni twierdzą, że była agresywną, przerywała i całe zachowanie Kukiza było na miejscu, łącznie z tym, co poszło w swiat, ale nie w eter, czyli „pisowską kurwą”. Tymczasem rozmowa była całkiem przeciętna, jak na standardy dziennikarstwa w Polsce, co jednak chwały nikomu nie przynosi. Kukiza zaś wypadł słabo, nie panując nad sobą i zrywając wywiad w ostatniej minucie.  Myślę, że nikt na tym wydarzeniu nie wygra, bo ani Kukiz zwolenników nie zyska, ani nie straci. Ci ostatni (w sensie dosłownym) wyborcy okopią się jeszcze bardziej na pozycji niszczonych przez system, którego PiS jakoby ma być częścią, a Paweł ofiarą. Czy ktoś zauważył, że Kukiz zarzucający PiS współpracę z esbekami sam robi to samo i nie widzi tu żadnej niekonsekwencji, bo tylko „potrzebuje ekspertów”?  Pewnie nie, ja natomiast zaczynam się zastanawiać, czy jednak artystyczna natura nie staje się za dużym problemem. Paweł Kukiz na swoich płytach potrafił wcielać się przekonująco w różne osoby i mam wrażenie, że jako polityk robi to samo. Tak tylko mogę sobie wytłumaczyć totalną woltę od barda Majdanu do pana, co nerwowo apeluje, by nie prowokować Rosji.  Jestem w stanie uznać, że poglądy, które głosił w sprawie Rosji i Ukrainy wspomniany już Marian Kowalski, miały swoje uzasadnienie, problem w tym, że były o 180 stopni różne od tego, czemu Kukiz dawał nie tak dawno twarz. Skąd mam wiedzieć, że w jakiejkolwiek innej sprawie również mu się, w krótkim czasie, kompletnie nie zmieni?

Nie jestem przeciwnikiem Pawła Kukiza. Wiele razy na tym blogu czy w artykułach szukałem i znajdowałem dobre strony w jego działalności. Nie odmawiam mu też, jak kilku innych piszących, udziału w wygranej z Bronisławem Komorowskim. Problem w tym, że o ile na płytach sprawdza się mieszanie stylistyk i gatunków, a i nagrywanie poszczególnych kawałków z różnymi muzykami jakoś tam obleci, o tyle niekoniecznie musi się to sprawdzać w polityce. Kawałek napisany pod wpływem emocji może stać się hymnem pokolenia, ale z wypowiedziami rzucanymi na portale i do mikrofonów, lub nawet off the record, jest trochę inaczej. Czasem, choć już mam nadzieję rzadziej, zdarza mi się napisać coś w chwili gwałtownego – so sorry – wkurwienia. Potem mogę sobie pomyśleć, może za mocno, może za ostro, przeprosić, albo skasować czy przeredagować wpis. Nie ma to zbyt dużych konsekwencji poza moimi własnymi rozterkami. Jestem wokalistą punkowym, który prowadzi bloga, a jako socjolog piszę do gazety. Paweł Kukiz, jako kandydat na prezydenta i wódz potencjalnej trzeciej siły politycznej w Polsce jest w zupełnie innej sytuacji, a zdaje się kompletnie tego nie rozumieć.

PS. Na facebooku u Kukiza za stanowisko wobec Ukrainy chwali go Paweł Tanajno. Były palikociarz, który w drugiej turze poparł Komorowskiego. Po wyborach Paweł Kukiz proponował pozostałym kandydatom, by działać razem. Znaczące, że tylko ten jeden, najbardziej nijaki a zarazem najbardziej (może poza Jarubasem) bezpieczny dla systemu III RP się na to zdecydował.
 
https://twitter.com/karnkowski