Wiosną 1942 roku amerykańskie fabryki rozpoczęły produkcję średniego czołgu M4, znanego powszechnie jako Sherman,
Dnia 31 sierpnia 1940 roku amerykańskie dowództwo wojsk pancernych wydało szczegółową specyfikację. Zgodnie z nią nowy czołg średni, na który zgłoszono zapotrzebowanie, miał być wyposażony w zamontowane w wieży działo kalibru 75 mm.
Dopiero 18 kwietnia 1941 roku ustalono, iż projektanci nowego czołgu mieli wykorzystać podwozie czołgu M3, napędzanego chłodzonym powietrzem 9-cylindrowym benzynowym silnikiem gwiazdowym typu Continental Motors. Miało to przyspieszyć projektowanie i produkcję nowego czołgu średniego – bez zakłócania trwającej produkcji czołgów serii M3. Jednocześnie postanowiono, iż górna część kadłuba planowanego czołgu będzie wykonana z pancerza odlewanego lub spawanego, natomiast dolna część kadłuba miała się składać ze spawanych stalowych płyt pancernych. Wieżę z odlewanej stali zamierzano zwieńczyć uzbrojoną w karabin maszynowy, odlewaną wieżyczką dowódcy załogi, znaną już z dotychczasowych czołgów średnich M3.
W czerwcu 1941 roku Komisja Uzbrojenia zleciła budowę naturalnej wielkości drewnianej makiety i modelu pilotażowego nowego czołgu, znane go jako czołg średni T6. Po wykonaniu tej makiety i wprowadzeniu kilku zmian w projekcie rozpoczęto prace nad egzemplarzem prototypowym z odlewanymi górnym kadłubem i wieżą oraz nitowaną i spawaną dolną częścią kadłuba. W T6 zachowano układ zawieszenia czołgów M3, charakteryzujący się kołkami podtrzymującymi gąsienice nad podzespołami ślimacznic zawieszenia sprężynowego (VVSS) oraz przekładnię główną, mieszczącą się wewnątrz obszernej, składającej się z trzech połączonych sworzniami części obudowy z odlewanej stali, która stanowiła zarazem dolną przednią część korpusu czołgu
30-tonowy prototypowy czołg T6 powstał ostatecznie 2 września 1941 roku. Wysokość całego czołgu, wraz z wieżyczką dowódcy, wynosiła 289,5 cm. Ważną innowację stanowiła możliwość regulacji prędkości obrotu wieży, wprawianej w ruch obrotowy przez celowniczego przy użyciu specjalnej dźwigni. Możliwość obserwacji okolicznego terenu zapewniał celowniczemu zamocowany nad jego głową, skierowany do przodu peryskop, który znajdował się na górnej przedniej pochyłej części wieży i posiadał regulowaną opancerzoną osłonę, chroniącą górną część peryskopu.
Po obu bokach wieży znajdowały się otwory strzelnicze, przez które załoga mogła się ostrzeliwać z broni krótkiej, oraz peryskopy i opancerzone drzwiczki. Kierowca czołgu korzystał ze szczeliny obserwacyjnej z pancerną osłoną w przodzie górnej części kadłuba, natomiast na stanowisku strzelca znajdował się peryskop, później zastąpiony przez podobny osłonięty wizjer.
W wyniku dokonania inspekcji prototypowego czołgu przez przedstawicieli Departamentu Uzbrojenia polecono wprowadzenie pewnych zmian, spośród których najważniejsza polegała na usunięciu opancerzonych drzwi po bokach górnego kadłuba, ponieważ stanowiły one słaby punkt w opancerzeniu czołgu. Zamiast nich zainstalowano pojedynczy luk ewakuacyjny w podłodze czołgu, bezpośrednio za siedziskiem strzelca, obsługującego broń maszynową w przodzie kadłuba. Zażądano także usunięcia odlewanej wieżyczki dowódcy pojazdu. Została ona zastąpiona przez obrotowy, 2- częściowy, płaski, okrągły właz, wyposażony w obracający się w zakresie 360 stopni peryskop typu M6. Ta zmiana zredukowała wysokość czołgu T6 do 2,7 m. Szczeliny strzeleckie z peryskopami po bokach wieży czołgu T6 zastąpiono pojedynczym otworem tego rodzaju, bez peryskopu, po lewej stronie wieży.
W październiku 1941 roku Departament Uzbrojenia oficjalnie przyjął do uzbrojenia nowy czołg średni, o kryptonimie M4. Miesiąc później rozpoczęła się budowa przedseryjnych egzemplarzy czołgu M4. W grudniu 1941 roku Komisja Uzbrojenia postanowiła wprowadzić pewne rozróżnienie w oznaczeniach określonych modeli tych czołgów; te z górnym kadłubem z odlewanej stali były znane jako czołgi średnie M4A1 (na bazie czołgu T6) , natomiast czołgi z górną częścią kadłuba ze spawanych płyt pancernych nazywano czołgami średnimi M4. Kadłuby z odlewanej stali do czołgów typu M4 były łatwiejsze i tańsze w produkcji aniżeli te ze spawanych płyt pancernych. Jednakże w tamtym czasie budowanie nowych samolotów i okrętów wojennych uważano za ważniejsze od produkcji czołgów, więc działającym w Stanach Zjednoczonych odlewniom brakowało mocy przerobowych, by móc wywiązać się na czas z zadania dostarczenia zakładom zbrojeniowym odpowiedniej liczby górnych części kadłubów do czołgów M4.
W lutym 1942 roku Departament Uzbrojenia przejął pierwszy egzemplarz M4A1 z wytwórni lokomotyw Lima. Drugi czołg tego typu przetransportowano do Wielkiej Brytanii, z wymalowaną na boku nazwą własną MICHAEL – na cześć Michaela Dewara, szefa brytyjskiej misji, zajmującej się zakupem czołgów w Stanach Zjednoczonych.
W marcu 1942 roku wytwórnia samochodowa Pressed Steel Car Co. podjęła produkcję M4A1, a w maju tego samego roku rozpoczęto ją w zakładach Pacific Car and Foundry. Te trzy zakłady produkowały M4A1 do grudnia 1943 roku, a do tego czasu zbudowano tam 6281 egzemplarzy tego typu.
W lipcu 1942 roku firma Pressed Steel Car rozpoczęła produkcję czołgu średniego M4. Wkrótce w produkcję tych czołgów włączyły się cztery inne wytwórnie: Baldwin Locomotive Works, American Locomotive, Pullman Standard Car oraz państwowe zakłady zbrojeniowe – Detroit Tank Arsenal. Do czasu zakończenia produkcji w styczniu 1944 roku ogółem zbudowano 6748 czołgów tego typu.
Grubość spawanych płyt pancerza czołowego w kadłubie czołgu M4 wynosiła 2 cale (51 mm), a jego pochyłość 56 stopni. Identyczną grubość miał pancerz czołowy wersji M4A1, jednak z powodu bardziej opływowego kształtu górnej części kadłuba ukos ten wynosił od 37 do 55 stopni. Grubość pancerza w górnej części boków kadłuba M4 i M4A1 wynosiła 1,5 cala (38 mm). Wykonana z odlewanej stali wieża w czołgach obu tych wersji miała grubość od 76 mm do 89 mm . Boczne ściany wieży miały grubość 51 mm i były prawie pionowe.
Maksymalny zasięg operacyjny czołgów M4 i M4A1 wynosił około 195 km.
Latem 1942 roku w czołgach M4 i M4A1 zrezygnowano z dwóch nieruchomych karabinów maszyno wych kalibru 7,62 mm w przedniej płycie pancernej kadłuba.
Montowany od 1943 roku karabin maszynowy 12,7 mm, rozmieszczony na stropie wieży czołgu M4, był o wiele mniej lubiany przez amerykańskich czołgistów niż kaemy 7,62 mm, z których strzelało się z wnętrza kadłuba, o czym świadczy treść raportu US Army z marca 1945 roku : „Amerykański kaem kal. 0,30 cala [7,62 mm] jest uważany za jeden z naszych najlepszych typów uzbrojenia. Cechuje się wystarczającą szybkostrzelnością. To broń solidna i niezawodna, nawet w najtrudniejszych warunkach. Amerykański kaem kal. 0,50 cala [12,7 mm] ma te same zalety. Jest dobrą bronią przeciwlotniczą, ale zainstalowany na czołgu wydaje się nieprzydatny do rażenia celów na ziemnych”. Wychylanie się z wnętrza czołgu, aby strzelać z kaemu 12,7 mm było, w sytuacji ostrzału nieprzyjaciela, narażaniem się na śmierć.
Poza nieznacznymi różnicami między spawanym kadłubem M4 a odlewaną górną częścią kadłuba M4A1 oba te podtypy były niemal identyczne; ich silniki, układ napędowy i zawieszenie nie różniły się od siebie. W obu tych modelach zastosowano 9-cylindrowy, chłodzony powietrzem, gaźnikowy silnik gwiazdowy typu Continental Motors, o mocy 400 KM przy 2400 obr./min.
Amerykanie testowali także zastosowanie w czołgach M4 silników dieslowskich. W ten sposób powstał czołg o oznaczeniu M4A2, który posiadał dwa silniki dieslowskie. W sumie od kwietnia 1942 roku do maja 1944 roku zbudowano 8053 sztuk tego czołgu. Jednocześnie Departament Wojny wydał zarządzenie, na mocy którego w wyposażeniu wojsk amerykańskich walczących na innych kontynentach miały się zna leźć tylko te czołgi typu M4, w których zastosowano silniki benzyno we. Uznano, że rozwiązanie takie ułatwi zaopatrywanie jednostek bojowych, gdyż tylko jeden rodzaj paliwa – benzyna – był potrzebny zarówno amerykańskim czołgom, jak też innym pojazdom, używanym przez US Army. Czołgów typu M4 z napędem dieslowskim używano więc do celów ćwiczebnych na terytorium Stanów Zjednoczonych lub też wysyłano je, w ramach programu Lend-Lease, wojskom sojuszniczym.
Wyjątkiem był Korpus Piechoty Morskiej, który dysponował pod koniec 1943 roku około 200 M4A2. Szybko czołgiści piechoty morskiej docenili zalety M4A2 – przebieg walk wykazał, iż zastosowanie dwóch silników umożliwiało wycofanie się uszkodzonego czołgu w bezpieczne miejsce nawet z jednym sprawnym silnikiem. Ponadto olej napędowy był dużo mniej łatwopalny w porównaniu z lotną i wybuchową benzyną.
Armia brytyjska otrzymała 5041 egzemplarzy czołgu typu M4A2, który był lubiany przez brytyjskich czołgistów z racji na stosunkowo łatwą obsługę i eksploatację. Brytyjczycy nazywali je Sherman III. Wcześniej do Brytyjczyków trafiło 2096 M4, określanych jako Sherman I., oraz 942 M4A1, określanych jako Sherman II. Sherman to oficjalna brytyjska nazwa amerykańskich czołgów typu M4, nadana na cześć dowódcy z lat wojny secesyjnej, Williama Tecumseha Shermana. W armii amerykańskiej nazwa ta nie uzyskała oficjalnej sankcji, choć była dość popularna wśród amerykańskich czołgistów z okresu II wojny światowej. Dopiero w dziesięcioleciach powojennych powszechnie się przyjęła i dziś czołg ten znany jest głównie pod tą nazwą.
W ramach pomocy Lend-Lease Armia Czerwona otrzymała 1990 sztuk M4A2. Prawie 400 M4A2 trafiło do jednostek wojsk Wolnej Francji.
W zakładach Ford Motors od czerwca 1942 do września 1943 wyprodukowano także 1690 sztuk czołgu z 8-mio cylindrowym silnikiem gaźnikowym Forda ( o praktyczniej mocy 450 KM) , który otrzymał oznaczenie M4A3. Większość z M4A3 wyprodukowanych przez Forda trafiła do jednostek ćwiczebnych w Stanach Zjednoczonych, a jedynie niewielka ich liczba wzięła w walkach w Europie i na Pacyfiku. Armia brytyjska przejęła tylko sześć M4A3 Forda, nadając im nazwę Sherman IV.
W zakładach Chryslera wyprodukowano od lipca 1942 do września 1943 roku 7499 egzemplarzy czołgu, wyposażonego w gaźnikowy silnik Chrysler Multibank A57, oznaczonego symbolem M4A4. Większość z nich (7167 sztuk) przekazano Brytyjczykom, którzy nadali im nazwę Sherman V. Z pozostałych dwa wysłano Armii Czerwonej, 274 wojskom Wolnej Francji w Afryce Północnej w 1943 roku, a 22 trafiły do amerykańskiego Korpusu Piechoty Morskiej, który wykorzystywał je wyłącznie do celów ćwiczebnych.
CDN.
Dnia 31 sierpnia 1940 roku amerykańskie dowództwo wojsk pancernych wydało szczegółową specyfikację. Zgodnie z nią nowy czołg średni, na który zgłoszono zapotrzebowanie, miał być wyposażony w zamontowane w wieży działo kalibru 75 mm.
Dopiero 18 kwietnia 1941 roku ustalono, iż projektanci nowego czołgu mieli wykorzystać podwozie czołgu M3, napędzanego chłodzonym powietrzem 9-cylindrowym benzynowym silnikiem gwiazdowym typu Continental Motors. Miało to przyspieszyć projektowanie i produkcję nowego czołgu średniego – bez zakłócania trwającej produkcji czołgów serii M3. Jednocześnie postanowiono, iż górna część kadłuba planowanego czołgu będzie wykonana z pancerza odlewanego lub spawanego, natomiast dolna część kadłuba miała się składać ze spawanych stalowych płyt pancernych. Wieżę z odlewanej stali zamierzano zwieńczyć uzbrojoną w karabin maszynowy, odlewaną wieżyczką dowódcy załogi, znaną już z dotychczasowych czołgów średnich M3.
W czerwcu 1941 roku Komisja Uzbrojenia zleciła budowę naturalnej wielkości drewnianej makiety i modelu pilotażowego nowego czołgu, znane go jako czołg średni T6. Po wykonaniu tej makiety i wprowadzeniu kilku zmian w projekcie rozpoczęto prace nad egzemplarzem prototypowym z odlewanymi górnym kadłubem i wieżą oraz nitowaną i spawaną dolną częścią kadłuba. W T6 zachowano układ zawieszenia czołgów M3, charakteryzujący się kołkami podtrzymującymi gąsienice nad podzespołami ślimacznic zawieszenia sprężynowego (VVSS) oraz przekładnię główną, mieszczącą się wewnątrz obszernej, składającej się z trzech połączonych sworzniami części obudowy z odlewanej stali, która stanowiła zarazem dolną przednią część korpusu czołgu
30-tonowy prototypowy czołg T6 powstał ostatecznie 2 września 1941 roku. Wysokość całego czołgu, wraz z wieżyczką dowódcy, wynosiła 289,5 cm. Ważną innowację stanowiła możliwość regulacji prędkości obrotu wieży, wprawianej w ruch obrotowy przez celowniczego przy użyciu specjalnej dźwigni. Możliwość obserwacji okolicznego terenu zapewniał celowniczemu zamocowany nad jego głową, skierowany do przodu peryskop, który znajdował się na górnej przedniej pochyłej części wieży i posiadał regulowaną opancerzoną osłonę, chroniącą górną część peryskopu.
Po obu bokach wieży znajdowały się otwory strzelnicze, przez które załoga mogła się ostrzeliwać z broni krótkiej, oraz peryskopy i opancerzone drzwiczki. Kierowca czołgu korzystał ze szczeliny obserwacyjnej z pancerną osłoną w przodzie górnej części kadłuba, natomiast na stanowisku strzelca znajdował się peryskop, później zastąpiony przez podobny osłonięty wizjer.
W wyniku dokonania inspekcji prototypowego czołgu przez przedstawicieli Departamentu Uzbrojenia polecono wprowadzenie pewnych zmian, spośród których najważniejsza polegała na usunięciu opancerzonych drzwi po bokach górnego kadłuba, ponieważ stanowiły one słaby punkt w opancerzeniu czołgu. Zamiast nich zainstalowano pojedynczy luk ewakuacyjny w podłodze czołgu, bezpośrednio za siedziskiem strzelca, obsługującego broń maszynową w przodzie kadłuba. Zażądano także usunięcia odlewanej wieżyczki dowódcy pojazdu. Została ona zastąpiona przez obrotowy, 2- częściowy, płaski, okrągły właz, wyposażony w obracający się w zakresie 360 stopni peryskop typu M6. Ta zmiana zredukowała wysokość czołgu T6 do 2,7 m. Szczeliny strzeleckie z peryskopami po bokach wieży czołgu T6 zastąpiono pojedynczym otworem tego rodzaju, bez peryskopu, po lewej stronie wieży.
W październiku 1941 roku Departament Uzbrojenia oficjalnie przyjął do uzbrojenia nowy czołg średni, o kryptonimie M4. Miesiąc później rozpoczęła się budowa przedseryjnych egzemplarzy czołgu M4. W grudniu 1941 roku Komisja Uzbrojenia postanowiła wprowadzić pewne rozróżnienie w oznaczeniach określonych modeli tych czołgów; te z górnym kadłubem z odlewanej stali były znane jako czołgi średnie M4A1 (na bazie czołgu T6) , natomiast czołgi z górną częścią kadłuba ze spawanych płyt pancernych nazywano czołgami średnimi M4. Kadłuby z odlewanej stali do czołgów typu M4 były łatwiejsze i tańsze w produkcji aniżeli te ze spawanych płyt pancernych. Jednakże w tamtym czasie budowanie nowych samolotów i okrętów wojennych uważano za ważniejsze od produkcji czołgów, więc działającym w Stanach Zjednoczonych odlewniom brakowało mocy przerobowych, by móc wywiązać się na czas z zadania dostarczenia zakładom zbrojeniowym odpowiedniej liczby górnych części kadłubów do czołgów M4.
W lutym 1942 roku Departament Uzbrojenia przejął pierwszy egzemplarz M4A1 z wytwórni lokomotyw Lima. Drugi czołg tego typu przetransportowano do Wielkiej Brytanii, z wymalowaną na boku nazwą własną MICHAEL – na cześć Michaela Dewara, szefa brytyjskiej misji, zajmującej się zakupem czołgów w Stanach Zjednoczonych.
W marcu 1942 roku wytwórnia samochodowa Pressed Steel Car Co. podjęła produkcję M4A1, a w maju tego samego roku rozpoczęto ją w zakładach Pacific Car and Foundry. Te trzy zakłady produkowały M4A1 do grudnia 1943 roku, a do tego czasu zbudowano tam 6281 egzemplarzy tego typu.
W lipcu 1942 roku firma Pressed Steel Car rozpoczęła produkcję czołgu średniego M4. Wkrótce w produkcję tych czołgów włączyły się cztery inne wytwórnie: Baldwin Locomotive Works, American Locomotive, Pullman Standard Car oraz państwowe zakłady zbrojeniowe – Detroit Tank Arsenal. Do czasu zakończenia produkcji w styczniu 1944 roku ogółem zbudowano 6748 czołgów tego typu.
Grubość spawanych płyt pancerza czołowego w kadłubie czołgu M4 wynosiła 2 cale (51 mm), a jego pochyłość 56 stopni. Identyczną grubość miał pancerz czołowy wersji M4A1, jednak z powodu bardziej opływowego kształtu górnej części kadłuba ukos ten wynosił od 37 do 55 stopni. Grubość pancerza w górnej części boków kadłuba M4 i M4A1 wynosiła 1,5 cala (38 mm). Wykonana z odlewanej stali wieża w czołgach obu tych wersji miała grubość od 76 mm do 89 mm . Boczne ściany wieży miały grubość 51 mm i były prawie pionowe.
Maksymalny zasięg operacyjny czołgów M4 i M4A1 wynosił około 195 km.
Latem 1942 roku w czołgach M4 i M4A1 zrezygnowano z dwóch nieruchomych karabinów maszyno wych kalibru 7,62 mm w przedniej płycie pancernej kadłuba.
Montowany od 1943 roku karabin maszynowy 12,7 mm, rozmieszczony na stropie wieży czołgu M4, był o wiele mniej lubiany przez amerykańskich czołgistów niż kaemy 7,62 mm, z których strzelało się z wnętrza kadłuba, o czym świadczy treść raportu US Army z marca 1945 roku : „Amerykański kaem kal. 0,30 cala [7,62 mm] jest uważany za jeden z naszych najlepszych typów uzbrojenia. Cechuje się wystarczającą szybkostrzelnością. To broń solidna i niezawodna, nawet w najtrudniejszych warunkach. Amerykański kaem kal. 0,50 cala [12,7 mm] ma te same zalety. Jest dobrą bronią przeciwlotniczą, ale zainstalowany na czołgu wydaje się nieprzydatny do rażenia celów na ziemnych”. Wychylanie się z wnętrza czołgu, aby strzelać z kaemu 12,7 mm było, w sytuacji ostrzału nieprzyjaciela, narażaniem się na śmierć.
Poza nieznacznymi różnicami między spawanym kadłubem M4 a odlewaną górną częścią kadłuba M4A1 oba te podtypy były niemal identyczne; ich silniki, układ napędowy i zawieszenie nie różniły się od siebie. W obu tych modelach zastosowano 9-cylindrowy, chłodzony powietrzem, gaźnikowy silnik gwiazdowy typu Continental Motors, o mocy 400 KM przy 2400 obr./min.
Amerykanie testowali także zastosowanie w czołgach M4 silników dieslowskich. W ten sposób powstał czołg o oznaczeniu M4A2, który posiadał dwa silniki dieslowskie. W sumie od kwietnia 1942 roku do maja 1944 roku zbudowano 8053 sztuk tego czołgu. Jednocześnie Departament Wojny wydał zarządzenie, na mocy którego w wyposażeniu wojsk amerykańskich walczących na innych kontynentach miały się zna leźć tylko te czołgi typu M4, w których zastosowano silniki benzyno we. Uznano, że rozwiązanie takie ułatwi zaopatrywanie jednostek bojowych, gdyż tylko jeden rodzaj paliwa – benzyna – był potrzebny zarówno amerykańskim czołgom, jak też innym pojazdom, używanym przez US Army. Czołgów typu M4 z napędem dieslowskim używano więc do celów ćwiczebnych na terytorium Stanów Zjednoczonych lub też wysyłano je, w ramach programu Lend-Lease, wojskom sojuszniczym.
Wyjątkiem był Korpus Piechoty Morskiej, który dysponował pod koniec 1943 roku około 200 M4A2. Szybko czołgiści piechoty morskiej docenili zalety M4A2 – przebieg walk wykazał, iż zastosowanie dwóch silników umożliwiało wycofanie się uszkodzonego czołgu w bezpieczne miejsce nawet z jednym sprawnym silnikiem. Ponadto olej napędowy był dużo mniej łatwopalny w porównaniu z lotną i wybuchową benzyną.
Armia brytyjska otrzymała 5041 egzemplarzy czołgu typu M4A2, który był lubiany przez brytyjskich czołgistów z racji na stosunkowo łatwą obsługę i eksploatację. Brytyjczycy nazywali je Sherman III. Wcześniej do Brytyjczyków trafiło 2096 M4, określanych jako Sherman I., oraz 942 M4A1, określanych jako Sherman II. Sherman to oficjalna brytyjska nazwa amerykańskich czołgów typu M4, nadana na cześć dowódcy z lat wojny secesyjnej, Williama Tecumseha Shermana. W armii amerykańskiej nazwa ta nie uzyskała oficjalnej sankcji, choć była dość popularna wśród amerykańskich czołgistów z okresu II wojny światowej. Dopiero w dziesięcioleciach powojennych powszechnie się przyjęła i dziś czołg ten znany jest głównie pod tą nazwą.
W ramach pomocy Lend-Lease Armia Czerwona otrzymała 1990 sztuk M4A2. Prawie 400 M4A2 trafiło do jednostek wojsk Wolnej Francji.
W zakładach Ford Motors od czerwca 1942 do września 1943 wyprodukowano także 1690 sztuk czołgu z 8-mio cylindrowym silnikiem gaźnikowym Forda ( o praktyczniej mocy 450 KM) , który otrzymał oznaczenie M4A3. Większość z M4A3 wyprodukowanych przez Forda trafiła do jednostek ćwiczebnych w Stanach Zjednoczonych, a jedynie niewielka ich liczba wzięła w walkach w Europie i na Pacyfiku. Armia brytyjska przejęła tylko sześć M4A3 Forda, nadając im nazwę Sherman IV.
W zakładach Chryslera wyprodukowano od lipca 1942 do września 1943 roku 7499 egzemplarzy czołgu, wyposażonego w gaźnikowy silnik Chrysler Multibank A57, oznaczonego symbolem M4A4. Większość z nich (7167 sztuk) przekazano Brytyjczykom, którzy nadali im nazwę Sherman V. Z pozostałych dwa wysłano Armii Czerwonej, 274 wojskom Wolnej Francji w Afryce Północnej w 1943 roku, a 22 trafiły do amerykańskiego Korpusu Piechoty Morskiej, który wykorzystywał je wyłącznie do celów ćwiczebnych.
CDN.
(1)