Syndrom zbuntowanych frajerów

Kilka dni bez TV i internetu przywraca pokorę. Okazuje się, że świat się kręci niekoniecznie wokół osi wyznaczanych przez media, a i tempo tych obrotów nie zawsze zależy od wagi zdarzeń anonsowanych w tytułach i nagłówkach.

Pierwsza refleksja narzucająca się po kilkudniowej wizycie w świecie oddalonym od mediów to ta, że ludzi zajmują całkiem inne sprawy niż dziennikarska pogoń za newsami, a druga, że jeśli coś w końcu przykuje ich uwagę to raczej na krótko. Na tyle krótko, niestety, by w zadufaniu stwierdzić, że jest się poinformowanym, za krótko by odkryć, że właśnie stało się ofiarą manipulacji.

Uwaga ta nie dotyczy, rzecz jasna, tropiących prawdę dziennikarzy i blogerów, bo przecież nie ich spotkałem w zapadłej wsi na Mazurach i pobliskim zapyziałym miasteczku, lecz przecież – ilu by ich nie było – nie oni decydują o wynikach wyborów powszechnych i samorządowych. Gdyby było inaczej, już dawno aktualny prezes rady ministrów zostałby najwyżej prezesem stowarzyszenia sprawującego nadzór nad jednym z „Orlików”.

Jeśli do tego dodać zadziwiająco powszechną niechęć młodzieży do polityki warto zadać pytanie: co sprawia, że partia rządząca dołuje w sondażach?

 Przypadek? Wpływ opozycyjnych mediów ze znacząco ograniczonym zasięgiem?

Sam nie wiem jak nazwać ten syndrom. Wiem za to, że rzadko się zdarza by nagła lub zgoła powolna konstatacja, że ktoś nas oszukuje dała się odwrócić. Uświadomienie sobie, że jest się ofiarą oszustwa jest przykre i trwać może długo, lecz jest nieuniknione. Wyjąwszy idiotów jest prawem powszechnym i właśnie się dzieje …

 Sam kiedyś drwiłem i obśmiewałem lemingi. Wiem dzisiaj, że to był błąd wynikający z pychy neofity, który przejrzał wcześniej. Mnie oraz wielu mądrzejszych ode mnie jest dziś łatwiej mówić: nie mówiłem? Co z tego, że miałem i mieliśmy rację? Co z tego?

Jeśli przyjąć, że różna może być droga do prawdy to wołając „ Niech żyje PiS!” należy zaraz potem krzyknąć „Chwała kelnerom!”

Wiem, wiem... to przecież nie to samo. Motywy inne i inne zasługi. Mniejsza o nie.

Z każdym dniem częściej przychodzi mi do głowy, że naszą misją jest wymyślić sposób jak sprawić by w miarę bezboleśnie z leminga znów stać się … człowiekiem.

Oni na to czekają.
Pomóżmy tylko znaleźć im alibi.

Img.: http://teoriazycia.blogspot.com/2012/08/jeszcze-o-lemingach.html