Politycy Platformy, łącznie z Bronisławem Komorowskim do końca nie brali pod uwagę możliwości utraty władzy. Pierwsza tura wyborów prezydenckich miała być wypadkiem przy pracy, zakończonym wygraną w proporcjach 60 do 40 z kandydatem PiS. W takiej też sytuacji Bronisław Komorowski ogłosił 22 maja zeszłego roku decyzję rady Północnoatlantyckiej o szczycie NATO w Warszawie, 8 i 9 lipca 2016. Sama wiadomość została zresztą wykorzystana jako element kampanii wyborczej. „Przed chwilą dostałem informację, że został właśnie wyznaczony termin szczytu NATO w Warszawie. To praktyczny wymiar budowania bezpieczeństwa Polski” – ogłosił ówczesny prezydent na swoim kampanijnym koncie „Komorowski2015” na Twitterze. Komorowski w jednym ze spotów mówił również „Weszliśmy do NATO, kiedy byłem ministrem obrony”, choć faktycznie MON kierował wówczas Janusz Onyszkiewicz.
Wszystko to pokazuje, że szczyt miał być wielkim sukcesem wizerunkowym tej samej ekipy, która w wymiarze praktycznym nie zrobiła dla bezpieczeństwa Polski nic. Wręcz przeciwnie – w wydanej niedawno biografii Lecha Kaczyńskiego „Prezydent” autorstwa Sławomira Cenckiewicza i Adama Chmieleckiego znajdziemy taką relację negocjującego kwestię tarczy antyrakietowej Witolda Waszczykowskiego: „Podczas rozmów w gronie Donald Tusk – Radosław Sikorski – Sławomir Nowak padały opinie, że nie do przyjęcia jest taki projekt (współpracy w ramach systemu obrony antyrakietowej z USA – K.K.) , który przez opinie publiczna byłby odebrany jako sukces prezydenta.” Co więcej, prawie cala ówczesna polityka zagraniczna budowana była wyłącznie w kontrze do PiS i prezydenta Kaczyńskiego, bez oglądania się na bezpieczeństwo Polski. Gdyby w lipcu 2016 w Polsce rządziła Platforma Obywatelska, warszawska impreza byłaby prawdopodobnie tak samo zmarnowaną okazją, jak polska prezydencja w Unii Europejskiej. Co więcej, zważywszy na miększe, niż innych krajów, stanowisko Niemiec wobec Rosji, Polska lobbowała by zapewne za bardziej ugodowym nastawieniem sojuszu wobec tego państwa.
Bardzo charakterystyczny jest pierwszy komentarz, zamieszczony na profilu Bronisława Komorowskiego pod informacją o szczycie. „Jaki będzie wstyd, jeżeli wygra kłamca Duda. Trzeba będzie ten szczyt odwołać.” – napisał internauta, posługujący się nickiem WMK2-1. Ciekawe, że gdy przypomniałem jego wpis na twitterze, podczas pracy nad tym artykułem, został on w ciągu godziny usunięty przez autora. Wygląda jednak na to, że w tym jednym zdaniu zawarta jest cała późniejsza strategia środowiska PO wobec warszawskiego spotkania przywództwa NATO. Ci sami ludzie, których można by uznać za współautorów przyszłego polskiego sukcesu kolejne miesiące poświęcili na próby niedopuszczenia do tego wydarzenia. Informacje o tym, że rozważane jest przeniesienia szczytu do innej stolicy europejskiej (do Tallina, a nawet Berlina) co jakiś czas pojawiały się w polskich mediach. Czasem była to wręcz forma sugestii, nacisku na naszych zagranicznych partnerów – sympatyzujący z opozycja publicyści i komentatorzy domagali się symbolicznego ukarania Polski za działania obecnego rządu poprzez odebranie nam organizacji imprezy. Niemeicki dziennikarz Konrad Schuller sugerował na łamach „FAZ” przeniesienie szczytu do którejś ze stolic państw bałtyckich tak, by podkreślając zaangażowanie paktu na wschodzie zaznaczyć dystans wobec polityki Jarosława Kaczyńskiego. Publikacja gazety, wzmocniona tytułami zawierającymi frazę „niemiecka prasa”, została bardzo mocno nagłośniona przez polskie media i natychmiast zdementowana przez polityków z Warszawy i Rygi, do której miałoby zostać przeniesione spotkanie. Nadzieje okazały się płonne.
Skoro nie udało się wyprowadzić NATO Summit z Warszawy, zaatakowano szefa polskiego MON, chcąc de facto pozbawić imprezy gospodarza. Wniosek o odwołanie Antoniego Macierewicza dyskutowany i głosowany był w sejmie tuż przed przyjazdem do Polski zagranicznych gości. O chuligańskim charakterze całej akcji swiadczy uczynienie jej twarza Stefana Niesiołowskiego, polityka znanego z awanturnictwa i obrażania przeciwników politycznych. Poseł nie zawiódł również tym razem, zaś lista zarzutów składała się z licznych cytatów i odniesień do spraw sprzed ponad dwudziestu lat. Odnieść wręcz można było wrażenie, że wniosek Niesiołowskiego jest prywatną zemsta za poddanie lustracji dawnego szefa ZChN, prof. Wiesława Chrzanowskiego. To tej sprawie z 1992 roku Niesiołowski poświęcił najwięcej miejsca w mowie, bardziej przypominającej przydługi toast, niż poważny wniosek w kluczowej dla bezpieczeństwa państwa sprawie.
Bliżej szczytu przystąpiono więc do tworzenia kolejnej narracji. Tym razem postawiono na obniżania rangi imprezy („Wszystkie decyzje zostały podjęte wcześniej”) i obrzydzania jej mieszkańcom informacjami o korkach i utrudnieniach w ruchu, nie większych przecież, niż przy okazji kolejnych mas krytycznych, czy maratonów. „warszawa płaci wysoka cenę za szczyt NATO. Po co nam to wszystko?” pytała „Gazeta Wyborcza”. „Apeluję, abyście nie ulegali własnej propagandzie na temat tego szczytu. On jest ważny, dobry, ale nie wmawiajcie, że to jest kopernikański przełom. Decyzje zapadły już wcześniej” – mówił w sejmie były szef MON, Tomasz Siemoniak, podczas debaty nad odwołaniem Macierewicza.
Po katastrofie smoleńskiej Polska, ku zdziwieniu (a zapewne również i uldze) zachodnich partnerów, nie szukała w NATO pomocy w dojściu do prawdy. Tak, jakby była to wyłącznie kwestia leżąca między Polską, a Rosją, lub wręcz pozostająca w wyłącznej dyspozycji tej ostatniej. Obecne kierownictwo MON przyjęło w tej sprawie założenia całkowicie odwrotne. Jednym z punktów spotkania paktu stała się wystawa poświęcona dramatowi z 10 kwietnia 2010 roku, co doprowadziło do furii część dziennikarzy i polityków opozycji. Temat ten, co zdziwić musiało naszych zagranicznych gości, okazał się być kluczową sprawa podczas konferencji prasowej w przeddzień szczytu. Radio Zet poinformowało, ze wystawa została ustawiona bez zgody sojuszu. Na konferencji pytał o to reporter Polsat News, gdy zas okazało się, że temat jest kierownictwu NATO znany, zaś nasze motywacje znalazły ich zrozumienie, zamiast przeprosić, zaczęto sugerować, że Jens Stoltenberg postawiony został przed faktem dokonanym, a nie wypadało mu krytykować gospodarzy.
Wreszcie okazało się, że szczyt po coś jednak był. Dla środowisk, w których najwyraźniej dominuje charakter klasowego skarżypyty, najważniejszym wydarzeniem związanym z przyjazdem do Warszawy liderów państw NATO i niezrzeszonych z nim, lecz współpracujących państw, było kilka zdań, wypowiedzianych przez Baracka Obamę. Dyplomatyczna wypowiedź, w której prezydent USA wezwał wszystkie strony sporu o rozwiązanie sytuacji wokół Trybunału Konstytucyjnego, zostały odpowiednio zniekształcone przez „Gazetę Wyborczą” i zdominowały dalsze medialne przekazy. Choć słowa amerykańskiego przywódcy były okrągłe, neutralne i zaskakująco wręcz ostrożne, szybko postanowiono wywołać w Polakach poczucie wstydu z powodu rzekomego „upokorzenia Polski na arenie międzynarodowej”. „K… ale wstyd” pisze guru lewicy Sławomir Sierakowski, nadając ton na kolejne godziny i dni. Oficjalne tłumaczenie przemówienia Obamy, opublikowane na stronie ambasady USA różni się w swej wymowie od tego, co przeczytać mógł czytelnik „Gazety Wyborczej”, to jednak nie ma już znaczenia.
Znaczenia nie mają też nagie gałęzie drzew i zimowe kurki noszone przez uczestników demonstracji KOD sprzed kilku miesięcy, wykorzystane do zilustrowania informacji o wiecu, który ludzie Kijowskiego zwołali w sobotę z okazji nadania imienia Martina Luthera Kinga skwerowi w centrum Warszawy. Propaganda staje się toporna jak słowa Adama Michnika o Kingu jako „gorszym sorcie”, zamordowanym przez zwolennika „dobrej zmiany”. Potężna dawka kompleksów i brak zrozumienia wobec jakiegokolwiek wspólnego interesu na poziomie krajowym i międzynarodowym nie są zjawiskami nowymi, zobaczyliśmy je jednak w wyjątkowo mocno stężonej dawce. Na szczęście zobaczyliśmy tez doskonale zorganizowany szczyt NATO, którego wreszcie stajemy się dziś pełnoprawnym członkiem. Ku rozpaczy Sierakowskiego i jego kolegów Antoni Macierewicz w lipcu 2016 roku odniósł potężne zwycięstwo. Dla jego przeciwników został ochłap w postaci podrasowanego na czerskiej fragmentu wystąpienia Obamy. Jeśli mówić więc o jakimkolwiek upokorzeniu, jest to tylko samoupokorzenie się tych, którzy dobrowolnie zrezygnowali z uczestnictwa w sukcesie Polski.
Krzysztof Karnkowski
Artykuł ukazał sie we wczorajszym wydaniu Gazety Polskiej Codziennie
Ilustracja Twitter @DGeneralneRSZ
Wszystko to pokazuje, że szczyt miał być wielkim sukcesem wizerunkowym tej samej ekipy, która w wymiarze praktycznym nie zrobiła dla bezpieczeństwa Polski nic. Wręcz przeciwnie – w wydanej niedawno biografii Lecha Kaczyńskiego „Prezydent” autorstwa Sławomira Cenckiewicza i Adama Chmieleckiego znajdziemy taką relację negocjującego kwestię tarczy antyrakietowej Witolda Waszczykowskiego: „Podczas rozmów w gronie Donald Tusk – Radosław Sikorski – Sławomir Nowak padały opinie, że nie do przyjęcia jest taki projekt (współpracy w ramach systemu obrony antyrakietowej z USA – K.K.) , który przez opinie publiczna byłby odebrany jako sukces prezydenta.” Co więcej, prawie cala ówczesna polityka zagraniczna budowana była wyłącznie w kontrze do PiS i prezydenta Kaczyńskiego, bez oglądania się na bezpieczeństwo Polski. Gdyby w lipcu 2016 w Polsce rządziła Platforma Obywatelska, warszawska impreza byłaby prawdopodobnie tak samo zmarnowaną okazją, jak polska prezydencja w Unii Europejskiej. Co więcej, zważywszy na miększe, niż innych krajów, stanowisko Niemiec wobec Rosji, Polska lobbowała by zapewne za bardziej ugodowym nastawieniem sojuszu wobec tego państwa.
Bardzo charakterystyczny jest pierwszy komentarz, zamieszczony na profilu Bronisława Komorowskiego pod informacją o szczycie. „Jaki będzie wstyd, jeżeli wygra kłamca Duda. Trzeba będzie ten szczyt odwołać.” – napisał internauta, posługujący się nickiem WMK2-1. Ciekawe, że gdy przypomniałem jego wpis na twitterze, podczas pracy nad tym artykułem, został on w ciągu godziny usunięty przez autora. Wygląda jednak na to, że w tym jednym zdaniu zawarta jest cała późniejsza strategia środowiska PO wobec warszawskiego spotkania przywództwa NATO. Ci sami ludzie, których można by uznać za współautorów przyszłego polskiego sukcesu kolejne miesiące poświęcili na próby niedopuszczenia do tego wydarzenia. Informacje o tym, że rozważane jest przeniesienia szczytu do innej stolicy europejskiej (do Tallina, a nawet Berlina) co jakiś czas pojawiały się w polskich mediach. Czasem była to wręcz forma sugestii, nacisku na naszych zagranicznych partnerów – sympatyzujący z opozycja publicyści i komentatorzy domagali się symbolicznego ukarania Polski za działania obecnego rządu poprzez odebranie nam organizacji imprezy. Niemeicki dziennikarz Konrad Schuller sugerował na łamach „FAZ” przeniesienie szczytu do którejś ze stolic państw bałtyckich tak, by podkreślając zaangażowanie paktu na wschodzie zaznaczyć dystans wobec polityki Jarosława Kaczyńskiego. Publikacja gazety, wzmocniona tytułami zawierającymi frazę „niemiecka prasa”, została bardzo mocno nagłośniona przez polskie media i natychmiast zdementowana przez polityków z Warszawy i Rygi, do której miałoby zostać przeniesione spotkanie. Nadzieje okazały się płonne.
Skoro nie udało się wyprowadzić NATO Summit z Warszawy, zaatakowano szefa polskiego MON, chcąc de facto pozbawić imprezy gospodarza. Wniosek o odwołanie Antoniego Macierewicza dyskutowany i głosowany był w sejmie tuż przed przyjazdem do Polski zagranicznych gości. O chuligańskim charakterze całej akcji swiadczy uczynienie jej twarza Stefana Niesiołowskiego, polityka znanego z awanturnictwa i obrażania przeciwników politycznych. Poseł nie zawiódł również tym razem, zaś lista zarzutów składała się z licznych cytatów i odniesień do spraw sprzed ponad dwudziestu lat. Odnieść wręcz można było wrażenie, że wniosek Niesiołowskiego jest prywatną zemsta za poddanie lustracji dawnego szefa ZChN, prof. Wiesława Chrzanowskiego. To tej sprawie z 1992 roku Niesiołowski poświęcił najwięcej miejsca w mowie, bardziej przypominającej przydługi toast, niż poważny wniosek w kluczowej dla bezpieczeństwa państwa sprawie.
Bliżej szczytu przystąpiono więc do tworzenia kolejnej narracji. Tym razem postawiono na obniżania rangi imprezy („Wszystkie decyzje zostały podjęte wcześniej”) i obrzydzania jej mieszkańcom informacjami o korkach i utrudnieniach w ruchu, nie większych przecież, niż przy okazji kolejnych mas krytycznych, czy maratonów. „warszawa płaci wysoka cenę za szczyt NATO. Po co nam to wszystko?” pytała „Gazeta Wyborcza”. „Apeluję, abyście nie ulegali własnej propagandzie na temat tego szczytu. On jest ważny, dobry, ale nie wmawiajcie, że to jest kopernikański przełom. Decyzje zapadły już wcześniej” – mówił w sejmie były szef MON, Tomasz Siemoniak, podczas debaty nad odwołaniem Macierewicza.
Po katastrofie smoleńskiej Polska, ku zdziwieniu (a zapewne również i uldze) zachodnich partnerów, nie szukała w NATO pomocy w dojściu do prawdy. Tak, jakby była to wyłącznie kwestia leżąca między Polską, a Rosją, lub wręcz pozostająca w wyłącznej dyspozycji tej ostatniej. Obecne kierownictwo MON przyjęło w tej sprawie założenia całkowicie odwrotne. Jednym z punktów spotkania paktu stała się wystawa poświęcona dramatowi z 10 kwietnia 2010 roku, co doprowadziło do furii część dziennikarzy i polityków opozycji. Temat ten, co zdziwić musiało naszych zagranicznych gości, okazał się być kluczową sprawa podczas konferencji prasowej w przeddzień szczytu. Radio Zet poinformowało, ze wystawa została ustawiona bez zgody sojuszu. Na konferencji pytał o to reporter Polsat News, gdy zas okazało się, że temat jest kierownictwu NATO znany, zaś nasze motywacje znalazły ich zrozumienie, zamiast przeprosić, zaczęto sugerować, że Jens Stoltenberg postawiony został przed faktem dokonanym, a nie wypadało mu krytykować gospodarzy.
Wreszcie okazało się, że szczyt po coś jednak był. Dla środowisk, w których najwyraźniej dominuje charakter klasowego skarżypyty, najważniejszym wydarzeniem związanym z przyjazdem do Warszawy liderów państw NATO i niezrzeszonych z nim, lecz współpracujących państw, było kilka zdań, wypowiedzianych przez Baracka Obamę. Dyplomatyczna wypowiedź, w której prezydent USA wezwał wszystkie strony sporu o rozwiązanie sytuacji wokół Trybunału Konstytucyjnego, zostały odpowiednio zniekształcone przez „Gazetę Wyborczą” i zdominowały dalsze medialne przekazy. Choć słowa amerykańskiego przywódcy były okrągłe, neutralne i zaskakująco wręcz ostrożne, szybko postanowiono wywołać w Polakach poczucie wstydu z powodu rzekomego „upokorzenia Polski na arenie międzynarodowej”. „K… ale wstyd” pisze guru lewicy Sławomir Sierakowski, nadając ton na kolejne godziny i dni. Oficjalne tłumaczenie przemówienia Obamy, opublikowane na stronie ambasady USA różni się w swej wymowie od tego, co przeczytać mógł czytelnik „Gazety Wyborczej”, to jednak nie ma już znaczenia.
Znaczenia nie mają też nagie gałęzie drzew i zimowe kurki noszone przez uczestników demonstracji KOD sprzed kilku miesięcy, wykorzystane do zilustrowania informacji o wiecu, który ludzie Kijowskiego zwołali w sobotę z okazji nadania imienia Martina Luthera Kinga skwerowi w centrum Warszawy. Propaganda staje się toporna jak słowa Adama Michnika o Kingu jako „gorszym sorcie”, zamordowanym przez zwolennika „dobrej zmiany”. Potężna dawka kompleksów i brak zrozumienia wobec jakiegokolwiek wspólnego interesu na poziomie krajowym i międzynarodowym nie są zjawiskami nowymi, zobaczyliśmy je jednak w wyjątkowo mocno stężonej dawce. Na szczęście zobaczyliśmy tez doskonale zorganizowany szczyt NATO, którego wreszcie stajemy się dziś pełnoprawnym członkiem. Ku rozpaczy Sierakowskiego i jego kolegów Antoni Macierewicz w lipcu 2016 roku odniósł potężne zwycięstwo. Dla jego przeciwników został ochłap w postaci podrasowanego na czerskiej fragmentu wystąpienia Obamy. Jeśli mówić więc o jakimkolwiek upokorzeniu, jest to tylko samoupokorzenie się tych, którzy dobrowolnie zrezygnowali z uczestnictwa w sukcesie Polski.
Krzysztof Karnkowski
Artykuł ukazał sie we wczorajszym wydaniu Gazety Polskiej Codziennie
Ilustracja Twitter @DGeneralneRSZ
(1)
1 Comments
Mieliśmy festiwal bezsilnego
13 July, 2016 - 13:04