Cykle energetyczne Intermarium

Historia Polski, Litwy, Rusi, Rzeczypospolitej i szerzej – Intermarium - toczy się w czytelnych cyklach energetycznych, swego rodzaju „biorytmach”. Wiedza o tym nie jest powszechna, ja sam uświadomiłem sobie o tym dopiero wczoraj, gdy przeglądałem rozmaite źródła dotyczące historii Sejmu I Rzeczypospolitej. Tak, czasem przychodzą takie olśnienia...

Aby uświadomić sobie istnienie tych cyklów, trzeba odejść od tradycyjnego linearnego biadolenia nad druzgocącymi klęskami i bezowocnymi zwycięstwami, nad wywózkami na Sybir, nad upadkiem moralnym, politycznym i gospodarczym kraju i staczaniu się po równi pochyłej w wieku XVIII, nad kolejnymi rozbiorami, których było więcej niż trzy, ale każdy kolejny nazywano „czwartym”. Chciałbym, żebyśmy spojrzeli trochę odmiennym okiem na nasze wyże i niże energetyczne, a wówczas być może ujawnią się wnioski i rozwiązania na przyszłość. Dlatego bez większych wstępów:

Cykl wyżowy nr 1 (1410 – 1514 - 1611)

W tytule podane są daty naszych wielkich zwycięstw. Grunwald – Orsza – Smoleńsk. Zwycięstwa te są bezdyskusyjne. Co prawda bitwa pod Orszą nie uratowała Smoleńska, który wpadł w ręce Moskowii, ale pokazała siłę i witalność narodów ówczesnej Polski i Litwy. Smoleńsk odzyskaliśmy prawie sto lat później, podczas kolejnego wyżu energetycznego. W tym czasie również dwukrotnie zdobyliśmy Moskwę.

Cykl wyżowy nr 2 (1812 – 1918 - 2015)

Napoleońska wyprawa na Moskwę 1812 uważana jest za jego – Napoleona - największą klęskę. Czy jednak była również klęską dla nas? Wprost przeciwnie – pokazała witalność narodu (trzeci raz w historii zdobyliśmy Moskwę – marzenie biskupa Adama Krasińskiego z czasów Konfederacji Barskiej) i zapewniła mu lądowanie na cztery łapy. Księstwo Warszawskie nie zostało całkowicie zlikwidowane. Powstało Królestwo Polskie – namiastka państwowości, która pozwalała nam przetrwać.

Roku 1918 nie muszę tłumaczyć. Warto tylko dodać, że w tym samym czasie rodzi się (w bólach) niezależne państwo ukraińskie. W owym czasie próbujemy podtrzymać jego istnienie, lecz zdradzamy sprawę ukraińską w roku 1921. Białoruską zresztą także...

W 2015 roku przeżywamy kolejny wyż energetyczny, o czym za chwilę.

Pomiędzy cyklem 1 i 2 (a więc na przełomie wieku XVII i XVIII) jest dziura, ponieważ Jan Sobieski – dążąc do wciągnięcia Moskowii do Ligi Świętej – nie wykorzystał wewnętrznych niesnasek moskiewskich w latach 80 i nie ustabilizował instytucji Sejmu (choć miał wszelkie dane ku temu), przez co umocniła się władza i pozycja międzynarodowa cara Piotra. Korzystając z okazji Moskale uprzedzili nasz wyż energetyczny, przekupili szlachecką mniejszość, i w 1697 roku zainstalowali nam na tronie Augusta Mocnego. August Mocny wplątując Rzeczpospolitą w wojnę ze Szwecją i sojusz z Rosją, działał wbrew żywotnym interesom państwa i narodu. W rezultacie energia, która mogła być dla Moskali niekorzystna pod wieloma względami – wypaliła się w ogniu wojny domowej. O tym, że taka interpretacja przełomu wieków jest słuszna, przekonają się Państwo w dalszej części mojego wywodu.

W tym punkcie mamy jeszcze jedno ciekawe spostrzeżenie. W XXI wieku Rosjanie wyraźnie widzą nasz wyż energetyczny i przeciwdziałają jego efektom wszelkimi możliwymi sposobami. Zaledwie kulminacją tych wielopoziomowych knowań była zbrodnia smoleńska w 2010 roku i najazd na Ukrainę w roku 2014. Są to tylko najbardziej widoczne przejawy desperackich starań Rosji o rozproszenie i zniwelowanie naszej niuświadamianej przez nas samych przewagi.

A GDZIE SĄ NASZE NIŻE ENERGETYCZNE?

Optymistyczne podejście do dziejów Polski i całego Intermarium, próba spojrzenia na nas samych z lotu ptaka, może się jednak wydawać naciąganą i niepełną, szczególnie gdy nie pokazujemy cyklu klęsk, a są one dotkliwe. Pokażemy je jednak w formie daleko nietradycyjnej. Bo faktem jest, że klęski dotykają nas zwykle w nieomal połowie każdego stulecia.

Cykl niżowy 1 (1444 – 1548 – 1648 – 1744)

Bitwa pod Warną 1444 to kulminacja pierwszego kryzysu dynastii jagiellońskiej. Kryzysu przezwyciężonego dzięki geniuszowi Kazimierza Jagiellończyka. Klęska była jednak dotkliwa – utrata króla Władysława i marzeń o pokonaniu inwazji tureckiej na Bałkany.

Kolejna klęska to połowa wieku XVI. Kluczowy jest rok 1548, gdy szlachta dowiaduje się, że król Zygmunt August bezprawnie pojął za żonę Barbarę Radziwiłłównę. Kryzys ma tło religijne i światopoglądowe – protestanci uważają, że małżeństwo należy unieważnić, ale biskupi bronią sakramentu. Rezultatem jest zakończenie dynastii Jagiellonów, co oznacza kolejne perturbacje – utratę Połocka, ucieczkę Walezego, czyli kompromitację państwa. To, że istniał jakiś ruch egzekucyjny i tzw. „złoty wiek”, z którego jesteśmy dumni, jest w tym wypadku pomijalne. Liczy się to, że wyszliśmy obronną ręką z tego kryzysu. A że był to kryzys świadczy nadzwyczajna mobilizacja narodu w celu jego przezwyciężenia – reformy wewnętrzne, Unia Lubelska, wreszcie wojny Batorego (lata 70-80).

Roku 1648 nie muszę nikomu tłumaczyć. Bunt Chmielnickiego, następnie najazd moskiewski (1654), szwedzki (1655), siedmiogrodzki (1657), wreszcie bunt Lubomirskiego (1666) – wszystko to są wyzwania nadzwyczajne. Następuje wreszcie abdykacja Jana Kazimierza, która jest jakby powtórką ucieczki Walezego. Po raz kolejny dochodzi do kompromitacji ustroju państwowego! Próbą przezwyciężenia kryzysu jest najpierw zgodny wybór króla Michała Wiśniowieckiego (wprowadzenie zakazu abdykacji!), a następnie równie zgodny wybór Jana Sobieskiego. W latach 80 naród jest w szczytowej fazie mobilizacji sił witalnych, ale – jak wspomnieliśmy wcześniej – król nie potrafi tego potencjału wykorzystać. Bitwa pod Wiedniem przykrywa bezsilność króla i brak talentu do rozwiązania palących problemów wewnętrznych. Szlachta próbuje nawet króla skłonić do konfederacji w obronie przed oligarchią („sejm konny”). Król jednak nie podejmuje współpracy, za to wciąga Moskwę do Ligi Świętej, oddaje Kijów. W traktacie Grzymułtowskiego, daje Moskwie możliwość wtrącania się do spraw Rzplitej rzekomo w obronie prawosławnych... Z tragicznymi skutkami tego kroku Ukraina boryka się do dziś (kwestia autokefalii).

Rok 1744 jest bardziej datą symboliczną, gdy w Sejmie szlachta próbuje dokonać aukcji armii, ale bezsilność centralnej instytucji władzy staje się wręcz przygniatająca. Wszelkie konwulsyjne próby reform topione są w budyniu legalizmu proceduralnego i opętańczej ideologii równości. Mobilizacja sił witalnych przychodzi około roku 1768 i później, zwłaszcza w latach 80. W 1768 pojawia się też słabe echo buntu Chmielnickiego - rzeź na Humaniu, koliwszczyzna.

Cykl niżowy 2 (1846 – 1944)

Data 1846 to rabacja galicyjska, ale trudny dla nas jest cały okres między 1830-1865 i potem. Rabacja tylko ujawnia nasze największe słabości – przede wszystkim nie rozwiązaną sprawę niedoli chłopów. W wieku XIX naród mobilizuje wszystkie siły do przetrwania, kulminacja tych wysiłków następuje jak zwykle w latach 80. Powstaje Liga Polska, a potem Liga Narodowa. Powstaje ruch ludowy i ruch robotniczy (PPS i PPSD). Naród przechodzi do wspomnianej już wyżej fazy wyżu energetycznego.

Lata 30 i 40 wieku XX są szczególnie trudne dla Ukraińców (trzy hołodomory) i dla Polaków (ludobójstwa niemieckie i rosyjskie, w tym rzeź na Wołyniu). Powstanie Warszawskie w roku 1944, jak i cała II WS, jest świadectwem nadzwyczajnej mobilizacji sił witalnych nowożytnego narodu polskiego, który próbuje przetrwać. Ukraińcy walczą o swoją sprawę, niestety w niechęci do nas. Rok 1943 – jest swego rodzaju powtórką rabacji galicyjskiej (rzeź na Wołyniu). Zdrada sprawy ukraińskiej w 1921 roku wraca do nas jak swoista „karma”; w istocie rzeczy jest to dzieło Stalina.

Ostatecznie jednak Satrapa jest dla nas stosunkowo łaskawy: nie tracimy państwowości całkowicie. Pomimo terroru i strachu, PRL jest jednak podmiotem prawa międzynarodowego. Ukraina i Białoruś wpadają w bardziej dotkliwą niewolę, ale zachowują odrębność instytucjonalną (formalne członkostwo w ONZ). Narody Intermarium – walcząc o życie - ratują więc namiastki państwowości. Dekret o reformie rolnej PKWN – dotkliwy cios dla części ocalałych elit w Polsce – rozwiązuje jednak wiele naszych dylematów i ułatwia późniejsze zjednoczenie narodu w roku 1980, kiedy to następuje kolejna kulminacja naszych wysiłków. Od końca lat 90., pomimo dominacji postkomunizmu w życiu publicznym, przechodzimy jako naród do fazy wyżu energetycznego. Wraz z nami – jak młodsi bracia bliźniacy – do fazy swojego wyżu energetycznego przechodzą Ukraińcy. Warto sobie to uświadomić.

WNIOSKI

Przyzwyczailiśmy się widzieć naszą historię linearnie, gdyż żyjemy w najtrudniejszym okresie całej naszej ponad 1000-letniej historii (1795-). Postrzegamy nasze życie jako ciąg druzgocących klęsk i bezowocnych zwycięstw, utratę kolejnych terytoriów, nieustającą defensywę, cofanie się, przelew krwi, niewolę i emigrację. Ostatnich 200 lat to trudny czas, jednak pomimo wszystko nasze cykle energetyczne nadal działają. Kryzysy mamy zwykle w połowie stulecia. Po serii klęsk następuje okres mobilizacji sił witalnych (zwykle lata 70-80) i z początkiem stulecia – okres wyżu energetycznego.

Zależy to od nas samych – i od sterników naszej nawy państwowej – czy wykorzystamy kolejny wyż energetyczny Intermarium, czy też wtrącimy się w piekło mniejszych i większych wojen i wojenek domowych, jak na przełomie XVII/XVIII wieku.

Wspominając kolejną rocznicę Powstania Warszawskiego, uświadamiamy sobie, że za jakieś 20 lat minie korzystna koniunktura i będziemy musieli znowu walczyć o przetrwanie. Obecnie mamy korzystny okres „cieplarniany”. Wykorzystajmy go po to, by możliwy kryzys państwowości w połowie XXI wieku nas nie pogrzebał, lecz wzmocnił, jak w wieku XVI. Skonsolidujmy się wokół prezydenta, rządu oraz Prawa i Sprawiedliwości. Pozwólmy im unowocześnić kraj, pozyskać nowe technologie, możliwości ekspansji w kosmosie i wiele innych, otwierających się możliwości. Nie zapominajmy o tradycji i naturalnym życiu, w zgodzie z Przyrodą. Znormalizujmy relacje polsko-ukraińskie, pomóżmy Ukrainie. Wypchnijmy Moskali z Białorusi. Stańmy na linii Dniepru, jak nasi wielcy przodkowie. Śmiało, Panie i Panowie! Przeznaczeniem Polski, Ukrainy, Białorusi, Litwy, Łotwy i Estonii jest Rzeczpospolita Intermarium! Przeznaczeniem Rzeczypospolitej jest Wielkość!

Jakub Brodacki