Krzysztof Karnkowski's blog

Wielki Tydzień spędziłem na lekturze książki „Stworzenie czy ewolucja? Dylemat katolika” – wydanej przez Frondę rozmowy Michała Chaberka OP i Tomasza Rowińskiego. Zgodnie z tytułem, ks. Chaberek opisuje w nim relacje między wiarą, chrześcijańską tradycją i tradycyjnym nauczaniem kościoła a rozmaitymi szkołami dotyczącymi powstania świata, człowieka i gatunków. Rzecz jest niewątpliwie interesująca, choć na pewno bardziej doceniłby ją, lub też nabrał chęci na mocną polemikę, ktoś zajmujący się tymi zagadnieniami naukowo.

„Oni pójdą głosować, a ty?” – nosił tytuł skandaliczny spot, jaki przed wyborami parlamentarnymi w 2011 roku wypuściła Platforma Obywatelska. Straszyła w nim swoich wyborców hordami kiboli i obrońcami krzyża, których symbolizować miał niesławny „pan Andrzejek”. Ci ludzie mieli przejąć za pośrednictwem swoich przedstawicieli władzę w Polsce, podpalając – w znaczeniu dosłownym – spokojną i sytą egzystencję europejskich, korzystających z owoców transformacji ustrojowej i integracji z Unią, wyborców partii rządzącej.

Zanim media inaugurowały straszenie Polaków ks. Małkowskim i zawartością podejrzanie starego (na co zwrócił uwagę Oczko Misia w S24 w świetnym wpisie „Kasia Tusk z badziewia nie dzwoni”) telefonu Kasi T., sen z powiek spędzać miała nam specustawa o wyjaśnieniu katastrofy smoleńskiej. Media oczami wyobraźni widziały już Tuska w więzieniu, ponieważ jednak ktoś chyba załapał, że taki obrazek nie jest już koszmarem sennym Polaków, wątek zamknięto.

Premier Tusk postanowił wprowadzić nowe elementy do kampanii wyborczej i odwołać się do uczuć sporej grupy elektoratu – osób, które w wiek dojrzewania wkraczały we wczesnych latach 90. Polski rynek zdobywały wtedy niemieckie pisma młodzieżowe, takie, jak „Bravo”, „Popcorn” i „Dziewczyna”, zaś w każdym z nich funkcjonowała rubryka porad życiowych i sercowych. Bodaj w „Popcornie” było to „Napisz do Kasi”.

Ponieważ kolejna rocznica katastrofy smoleńskiej wypadła w dzień roboczy, tak, jak i rok temu zresztą, aż do mszy w katedrze frekwencja mogła wydawać się dość skromna. Jednak, tak, jak rok temu, gęstniejący tłum, zajmujący cały pl. Zamkowy i okolice katedry pokazał, że to tylko złudzenie. Nie zmienia się liczba mieszkańców Warszawy i osób, mających możliwość przyjechania tu w rocznicę, by oddać hołd parze prezydenckiej. Mam natomiast wrażenie, że trochę zmienia się atmosfera. Coraz spokojniej, coraz mniej nerwów.

Ja rozumiem, że oglądanie konferencji prokuratury wojskowej należy do obowiązków służbowych dziennikarzy, również dziennikarzy niepokornych. Ale pisanie po takim spektaklu, że coś było zaskakujące, dziwienie się, że nikt nic nie wie i nic nie powiedział, poza tym, że oczywiście żadnego wybuchu – panowie… Naprawdę ktoś spodziewał się czegoś innego?

Chciałem napisać jakąś wesołą notkę na motywach sprawy młodego polityka lewicy, który planuje happening polegający na topieniu „złego opasłego księdza”. To bardzo kuszące – można na przykład zamienić młodego komucha na młodego narodowca, księdza na Żyda, topienie na spalenie, rzekę na stodołę. Albo na hotel – hotel byłby na czasie. Tylko jakoś w sumie mało zabawny jest bałwan, który planuje sobie w głowie tego typu akcje, oczywiście nie chcąc nikogo zabijać „tak naprawdę”.

Ponieważ nie podejmuję się recenzować wystąpień Karola Wojtyły, nawet jeśli są one przefiltrowane przez świadomość, czy raczej nieświadomość funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa, o książce Marka Lasoty nie będę się przesadnie rozpisywał. Jest to bardzo cenna pozycja dla osób zainteresowanych myślą i refleksją religijną późniejszego papieża, zawartą w mniej znanych, zachowanych wyłącznie dzięki mrówczej pracy pracowników IV departamentu SB, kazaniach i wystąpieniach Wojtyły z lat 1967 – 1972.

Nie tak dawno pisałem już na blogu o felietonach pana Antoniego Kopffa. Zawsze miło jednak pana Antoniego poczytać, więc wrócę do jego radosnej twórczości.  Oto bowiem żona, dbając o mój rozwój intelektualny i dobry humor, przyniosła do domu kolejny numer lokalnej gadzinówki „Południe”. Jak pamiętamy, zasadą pisma jest niemieszanie się do polityki, znajdziemy więc w nim apolityczne narzekania na to, że Ursynów nie ma gospodarza, co martwi niezmiernie radnych Platformy i dowiemy się, że Henryka Krzywonos popiera Tadeusza Rossa.

Od kilku dni panu premierowi, panom posłom i paniom posłankom w ciężkiej pracy na rzecz naszej rozkwitającej ojczyzny przeszkadzają rodzice dzieci niepełnosprawnych, razem z dziećmi na dodatek. Niektórzy źli ludzie widzą w tym nawet okazję do ochłodzenia wizerunku rządu, na szczęście nasze społeczeństwo jest czujne. I zupełnie spontanicznie odcina się od wichrzycieli.