Godziemba's blog

Do wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej francuska prasa konspiracyjna wrogo odnosiła się do Moskwy i komunistów.

   Klęska Francji w 1940 roku wywołała gwałtowną dyskusję w początkowo nielicznej francuskiej prasie konspiracyjnej. Ostrej krytyce poddane zostały wszystkie partie polityczne, których „przestarzałe formy zbankrutowały; od skrajnej lewicy do skrajnej lewicy żadna z tych partii nie potrafiła zapewnić Francji jedności, żywotności i ideału, które tak bardzo jej brakowały w chwili upadku”.

Bitwa o Verdun oraz bitwa nad Sommą kosztowała strony konfliktu setki tysiące zabitych.

    W kolejnych miesiącach walki pod Verdun nadal były niezwykle zaciekłe. Była to typowa wojna na wyczerpanie sił przeciwnika. I tak w dniu 22 maja Francuzi odzyskali fort Douaumont, aby go stracić dwa dni później. Na wielu odcinkach frontu Niemcy w ciągu dwumiesięcznych walk przesunęli się o kilkaset metrów.

W lutym 1916 rozpoczęła się pod Verdun jedna z najbardziej krwawych bitew wszech czasów.

   Po zatrzymaniu podczas bitwy nad Marną niemieckiej ofensywy, głównodowodzący armii francuskiej gen. Joffre próbował doprowadzić w 1915 roku do przerwania, przy wsparciu Anglików, niemieckiej linii obrony przy zastosowaniu ataków frontalnych.

W końcu 1940 roku utworzono Akcję Kontynentalną.

    Po upadku Francji w 1940 roku powstał projekt wykorzystania Polaków, przebywających w Europie do działalności konspiracyjnej. Autorem tego projektu był Jan Librach, były pierwszy sekretarz ambasady RP w Paryżu.

W 1941 roku polscy oficerowie zorganizowali ucieczkę byłego rumuńskiego króla Karola II z Hiszpanii.

Erich von Manstein zdobył w czerwcu 1942 roku Krym.

     Manstein był świadomy, iż przed kolejnym atakiem na Sewastopol musiał zniszczyć sowieckie ugrupowanie na Półwyspie Kerczeńskim, stanowiące poważne zagrożenie dla jego armii.

W połowie września 1941 roku generał Erich von Manstein został dowódcą niemieckiej 11 armii, której zadaniem było zdobycie Krymu.

    Przed Mansteinem, autorem spektakularnego planu ataku na Francję w 1940 roku, Hitler postawił bardzo trudne zadanie. 11 armia miała uderzyć na wschód w stronę Rostowa nad Donem i jednocześnie dokonać zwrotu na południe w celu zajęcia Krymu, będącego ważną bazą sowieckiego lotnictwa i marynarki wojennej.

Wielka Brytania ze znacznym sceptycyzmem podchodziła do sprawy polskiej w czasie I wojny światowej.

    Pierwszy lord Admiracji Balfour na początku 1916 roku dowodził, iż ewentualne powstanie Polski jako państwa buforowego pomiędzy Rosją a Niemcami doprowadziłoby do rozbicia sojuszu francusko-rosyjskiego i w znacznym stopniu wzmocniłoby pozycję Niemiec w Europie Środkowej.

Jednym z zamordowanych w Charkowie polskich oficerów był Julian Gruner wybitny lekarz oraz sportowiec II RP.

   Julian Gruner urodził 13 października 1898 roku w Wisztyńcu w powiecie wołkowyskim, jako syn Lucjana i Stefanii z Nowickich. Grunerowie przybyli na tereny w XVIII wieku z Niemiec. Wywodzili się z rodziny szlacheckiej o długoletniej tradycji. Johan Kacper de Gruner, który jako pierwszy przybył na ziemie Rzeczypospolitej ożenił się z Polką. Jego synowie postąpili tak samo, przez co rodzina całkowicie spolonizowała się.

W maju 1926 roku Józef Piłsudski dokonał zamachu, w wyniku którego przejął władzę w Polsce.

    W licznych wywiadach w 1926 roku Piłsudski, który w trakcie blisko trzyletniego odosobnienia w Sulejówku zyskał olbrzymi kapitał polityczny i społeczny przekonywał, iż losy Polski są zagrożone, co stwarzało uzasadnienie dla podjęcia decyzji sprzecznych z prawem. Jeśli najwyższym dobrem jest interes Rzeczypospolitej, to wszelkie działania mające na celu uchronienie Polski przed upadkiem są moralnie usprawiedliwione.