Lech 'Losek' Mucha - blog

Była sobie pewna organizacja pożytku publicznego. Zbierała pieniądze, które wykorzystywała na potrzeby oddziału szpitala. Można było  w ten sposób poprawić nieco los chorych. Wiadomo, że pieniędzy na wszystko brakuje, więc, jak się znaleźli chętni, żeby przekazać swój jeden procent na ten cel...

   Mieliśmy, w jednym z moich miejsc pracy takiego pacjenta - nazwiemy go na potrzeby niniejszego tekstu - pan Łukasz, któremu niestety musieliśmy obciąć obie nogi z powodu ich niedokrwienia. Pan Łukasz to jest bardzo w porządku facet. W czasie licznych jego pobytów w szpitalu, związanych z źle gojącymi się kikutami, spędziliśmy mnóstwo czasu na rozmowach. Łączyła nas umiejętność gotowania i miłość do motorów, ponieważ pan Łukasz w swym "poprzednim życiu", gdy miał jeszcze obie nogi był szefem kuchni w restauracjach (a ja bardzo lubię gotować) i - tak ja, jeździł motorem.

Wpadła mi dziś w szpitalu do ręki historia choroby jednego z pacjentów przyjętych w czasie dyżuru z 31 grudnia na 01 stycznia. Tego, przyjętego przez Aśkę około czwartej nad ranem (patrz notatka Zabawa do białego rana!). Facet wypisał sie na własne żądanie około dziewiątej rano w Nowy Rok.
To oznacza, że spędził na oddziale chirurgii około 5-6 godzin, podpisał w historii choroby, że świadomy zagrożeń, pouczony o możliwych powikłaniach opuszcza oddział na własne żądanie. Nie wytrzymał nawet doby, co ja mówię, nie wytrzymał nawet dwunastu godzin!
 

Zanim odpowiem na postawione w tytule pytanie, kilka  uwag wstępnych:
 
   Jestem lekarzem, specjalistą chirurgiem. Nie pracuję w POZ, czyli w Podstawowej Opiece Zdrowotnej, tylko w AOS ( Ambulatoryjna Opieka Specjalistyczna), oraz na oddziale chirurgii ogólnej.  Spór pomiędzy POZ a ministrem Arułkowiczem, mnie nie dotyczy. Wczoraj, to jest piątego stycznia, normalnie pracowałem w przyszpitalnej poradni chirurgicznej,  przyjąłem ponad dwudziestu chorych. Nie jestem więc sędzią w mojej własnej sprawie.
 

   30-go grudnia ubiegłego roku ukazał sie w (przepraszam za wyrażenie) Gazecie Wyborczej wywiad z neurobiologiem, profesorem Jerzym Vetulanim.
Pozwolę sobie zacytować poniżej fragment tego artykułu, zatytułowanego: Co zrobić, żeby nauka była cudowna?
 
"...Jak pan przyjmował niedawne doniesienia o tym, że w Uniwersyteckim Szpitalu Dziecięcym w Krakowie-Prokocimiu zdarzył się cud, bo lekarze wyprowadzili z głębokiej hiopotermii 2-letniedziecko? (pyta dziennikarz)

Jest 31 grudnia.
 
06:25.
Dzwoni budzik.
Jeszcze pięć minut.
 
06:30.
Dzwoni drugi raz. Nie ma rady. Zwlekam się z łóżka. Szybka poranna toaleta. Herbata (za bardzo chce mi się spać, żebym mógł coś przełknąć), tabletki na nadciśnienie, szkła kontaktowe ( zwykłe okulary parują mi przy stole operacyjnym). Pakuję jedzenie na cały dzień. Pół chleba, wędlina, ser, dżem, paczka herbatników, woda mineralna... Wszystko przez to, że w szpitalu w którym teraz pracuję nie ma sklepiku. Wczoraj przygotowałem sobie obiad. Mięso z makaronem.
 

Pod moim tekstem zamieszczonym na kilku blogach, zatytułowanym: Różnica pomiędzy nacjonalizmem, a patriotyzmem, znalazły się dwa komentarze, które są klinicznym przykładem tego, jak współczesna lewacka ideologia poczyniła szkody w umysłach ludzi. Nie mogę pozostawić tych komentarzy bez odpowiedzi, bo są z jednej strony naiwne, a z drugiej skrajnie niebezpieczne i nieodpowiedzialne. A zatem zaczynamy. Jeden z komentatorów pisze tak:
 

 Mam dwoje dzieci. Dobro moich dzieci, a w następnej kolejności dobro dzieci mojej bliższej i dalszej rodziny, jest dla mnie prawie najważniejsze. (Są rzeczy ważniejsze, ale nie jest ich wiele. Jestem człowiekiem uczciwym, ale gdybym musiał kraść, by moje dzieci nakarmić - to bym pewnie kradł). Idąc tym tropem, dobro dzieci moich bliższych i dalszych sąsiadów, jest dla mnie ważniejsze niż dobro dzieci Niemców, Czechów, Szwajcarów itd. 
I to czyni mnie nacjonalistą.