W ubiegłym roku, z okazji Dnia Dziecka napisałam notkę o tym jak autor "Małego Księcia" postrzega dorosłych, ich katastrofalną wręcz nieumiejętność rozpoznawania węży boa, które połknęły słonia i ich olbrzymie trudności ze zrozumieniem najprostszych, zupełnie oczywistych spraw, choćby tego, że dowodem istnienia Małego Księcia było to, "że był śliczny, że śmiał się i że chciał mieć baranka, a jeżeli chce się mieć baranka, to dowód, że się istnieje".
Na początku lat 80 brat przyniósł do domu wydrukowane na powielaczu "Poezje" Karola Wojtyły. Byłam licealistką, młodą dziewczyną, a teksty bardzo trudne. Imponował mi poziom tych wierszy i trochę ze snobizmu próbowałam się przez nie przedzierać. Wielu z nich nie rozumiałam. A może powinnam powiedzieć inaczej, rozumiałam słowa, nawet dostrzegałam problemy, o których mówią, ale byłam zbyt młoda, aby dotrzeć do głębokiego sensu, zbyt mało przeżyłam, aby zrozumieć sercem, nie tylko głową.
Przy okazji niedzieli temat nieco „na luzie”.
Czy potraficie sobie wyobrazić, że istnieją ludzie, którzy czują smak lub widzą kolor dźwięków, słyszą kształty, dla których dni tygodnia, miesiące, czy liczby mają kolory albo czas „dzieje się” w przestrzeni?
To dziwne zjawisko, uznawane za anomalię psychiczną, nazywa się synestezją, od sýn – razem i aísthesis – poznanie poprzez zmysły. Można je nazwać pomieszaniem zmysłów.
