Mój pierwszy marsz

Naprawdę nie wiem jak zacząć. Zabieram się do tego wpisu jak kot do jeża i ciągle jeż górą. Za żadne skarby nie chciałbym spłaszczyć jego zawartości i narazić się na komentarz postronnego czytelnika w rodzaju: - Phi, spijanie z dzióbków …

A jednak zaryzykuję. Może będzie mi łatwiej gdy w dwóch zdaniach przypomnę własne doświadczenia, które ze mnie zrobiły prawicowego blogera. Nie, nie mam skrupułów nawróconego leminga, bo nigdy nim nie byłem. Byłem jednak spóźniony w tym sensie, że powtarzane codziennie „Dam radę, wbrew wszystkim i wszystkiemu!” stawało się zwolna nieznośnym banałem. Konstatacja, że trzech z sześciu właścicieli posesji przy uliczce podwarszawskiego osiedla gdzie mieszkam to część listy Wildsteina, a czwarty to były sekretarz partii jednego z byłych, mazowieckich PGR-ów – do reszty otrzeźwiła.

A potem był Smoleńsk. Nigdy nie zapomnę o czym myślałem stawiając swój znicz przed Pałacem Prezydenckim na Krakowskim Przedmieściu. Wtedy poczułem siłę. Wiedziałem, że nie jestem sam i że wcale nie muszę liczyć tylko na siebie. Potem - na NP - zrozumiałem, że takich jak ja jest wielu i że im mogę zaufać. Co więcej, poczułem, że wcale nie muszę dalej sam sobie obliczać azymut – są lepsi, są mądrzejsi i bardziej doświadczeni.

Do czasu. Nie mam zamiaru babrać się w rozważaniach, kto komu nadepnął na piętę, kto ma nieść sztandar, kto proporzec, a kogo trzeba nieść w lektyce. To mnie zwyczajnie nie interesuje. Wystarczy cytat z niejakiego Penningtona: „rozwolnienie pomniejsza godność”. Dla wrażliwszych uszu może być inny cytat ( nie chce mi się szukać z kogo): „wodzowie i pastuchy trop w trop podażają w pochodzie” ...

Zamiast żałosnych retrospekcji posłużę się wspomnieniem z mojego pierwszego marszu, w którym uczestniczyłem w Warszawie. Była wiosna, lub może wczesne lato. Stałem na murku w pobliżu pomnika Mickiewicza i przyglądałem się uczestnikom pochodu. Moją uwagę przyciągnął jegomość obwieszony jak świąteczna choinka kolorowymi gadżetami, wymachujący flagą, skandujący coraz to inne hasła. Zauważył pewnie, że mu się przyglądam, bo podszedł bliżej i zwrócił się do mnie: - Długo tak będziesz stał, palancie? Rusz dupę i nie stój jak ten jełop!

Nie ruszyłem. Stałem tak dłuższą chwilę wahając się czy przyłączyć się do marszu, czy jednak iść do domu. Nie wiem naprawdę co by było, gdyby nie drobny incydent. Przechodzący obok starszy pan poprosił mnie bym ustąpił na chwilę miejsca na murku dla jego żony, która musiała odpocząć. - Przyjechaliśmy aż z Dębicy, prawie nie spałam … - tłumaczyła się, uśmiechając, pani z siwą głową, gdy poczęstowałem ją łykiem mineralnej.

Potem poszliśmy razem.

I tak dotarłem aż do Blog-n-Rolla ...