Bajka dla dużych dzieci

Kiedyś napisałam bajkę. Przypomniały mi ją teraz piękne opowieści Nostromo i Szarego Kota. Nostromo moją bajkę może nawet pamięta, więc niech mi wybaczy, że się powtarzam. Robię to po to, by podzielić się nią także z Wami. Kto z nas bowiem mógłby powiedzieć, że nie chce być człowiekiem szczęśliwym? Moja bajka nie dzieje się w Delcie Mekongu, ale może dziać się gdziekolwiek tam, gdzie wzrok już nie sięga.
 
Na samym krańcu świata jest wysoki, kamienny mur, gęsto obrośnięty zielonym bluszczem. To właśnie za nim rozciąga się Kraina Szczęśliwości, której tak szukają ludzie. Tam nikt nie czuje się nieszczęśliwy, bo nie ma w niej ani chorób, ani głodu, ani śmierci, ani nielojalnych przyjaciół, ani nawet nieszczęśliwej miłości.
Jeśli będziesz szukać wytrwale, to może kiedyś trafisz na ten mur.
Przejście na drugą jego stronę wymaga niezwykłej spostrzegawczości, ale i łutu szczęścia, bo prowadzi tam malutka, zardzewiała, rzadko używana furtka, dobrze ukryta w zielonej gęstwinie. Można stracić pół życia, zanim wreszcie się ją odnajdzie. Można też nie znaleźć jej nigdy. Ale tobie to szczęście dopisało i oto już ją masz. Naciskasz dłonią klamkę i słyszysz ciche skrzypnięcie. Jeszcze tylko mocniej pchnąć i... zrobić jeden krok. Tylko jeden krok...

Już nigdy nie będziesz czuł radości powrotu, bo stamtąd się nie odchodzi,. Już nigdy nie będzie czułych powitań, tam, gdzie nie ma smutnych pożegnań. Już nigdy nie poczujesz ulgi tej chwili, w której mija ból. Nigdy już łzy nie będą obsychać ci na policzkach. Nigdy nie powitasz nowego dnia z nadzieją, że będzie lepszy od poprzedniego, bo tam wszystkie one są najlepsze. Znikną marzenia, bo będziesz mógł mieć wszystko, o czym tylko pomyślisz.
Zapomnisz co to smutek i cierpienie. Już nigdy...
Nie musisz się spieszyć. Masz czas. Przecież trzymasz już tę klamkę w dłoni…

Ta cisza jest 
Jak łza 
Łza co trwa 
U powiek 
Człowiek 
W słowie 
Gubi ją łatwo 
Żyć bez łzy 
Nie warto 

/Jonasz Kofta/