Kaniozbrodnia

Pan Michał Karnowski postanowił włączyć się w nagonkę na Dorotę Kanię. Najpierw więc ogłosił jej przegraną z Mazurkiem, następnie dodał kilka innych pogardliwych zdanek, na koniec zaś zablokował możliwość komentowania swojego tekstu na portalu wpolityce.pl. Kto ten portal czytuje, ten nie mógł nie zauważyć, że dobrym lub gorszym tekstom zawsze towarzyszy tam wysyp chamskich komentarzy o ewidentnie bezpieczniackiej proweniencji. Nie przeszkadzają one administracji portalu, więc zaryzykuję stwierdzenie, że to nie bezpieczniackich bluzgów redaktor Karnowski chciał uniknąć, wyłączając komentarze pod swoim tekstem o Kani.

Katalog zbrodni Doroty Kani składa się z dwóch pozycji. Pierwsza, to umieszczenie w książce informacji o tym, że syn jednego z bohaterów negatywnych dziś również jest dziennikarzem. Pechowo jest też kolegą z pracy kilku dziennikarzy niepokornych, do tego gdy odzyskiwał „Rzepę” dla Hajdarowicza czynił to na tyle nieskutecznie, że do dziś, choć sam poleciał, to przecież, choć sam niepokorny, Mazurek może brać pieniążek od Hajdarowicza. Przeca żreć coś musi. Co prawda nie sądzę, by akurat informacja o tym, że ojciec pana Tomasza był tym, kim był, cokolwiek zmieniła w odbiorze jego tekstów, mi nie zmieniła, Wróblewski ani mnie ziębi, ani grzeje, nudzi raczej, niemniej koledzy postanowili przeprowadzić atak prewencyjny. Co więcej wyjaśnienie kwestii rodzinnych Wróblewskiego przecina o wiele gorsze plotki na jego temat, tego jednak w swym świętym oburzeniu koledzy dziennikarze ani nie doceniają, ani nie zauważają nawet.

Okazało się jednak, że pani Kania zrobiła rzecz jeszcze gorszą, ośmielając się wejść z dyskusję z redaktorem Zarembą, który jest najwyraźniej jakąś instancją najwyższą, z którą dyskusji być już nie może. Po tym skandalicznym wybryku właśnie zareagował Karnowski, najpierw zaś Mazurek, którzy – nie wiem, czemu – postanowili zrobić ze swojego redakcyjnego kolegi jakąś ofiarę losu, wymagającą specjalnej ochrony. Dlatego też redaktor Karnowski, który jeszcze poprzedni numer swojego pisma postanowił sprzedać za pomocą książki p. Doroty i kolegów, tym razem pisze radośnie o jej kompromitacji i zadufaniu (dyskretnie nie zauważając za to, że red. Mazurek w tym wywiadzie niekoniecznie zachował wizerunek ciętego i bezlitosnego ironisty, wychodząc raczej na kolejnego histeryka). Ta bowiem bez należytego szacunku podchodzi do Zaremby. A wiadomo przecież, że Piotr Zaremba jest dla kolegów osobą wyjątkową, na której cześć sam Artur Andrus pisze piosenkę, przy której na imprezie bawią się razem Karnowski z Oleksym i Mazurek z Piskorskim, o czym potem przeczytamy sobie na niepokornym portalu i – już w wersji skróconej o kilka nazwisk, gdy okazało się, że czytelnik nie docenia – w niepokornym tygodniku. Na kolejny benefis wpadnie być może jeszcze lepsze towarzystwo, chyba, że sam redaktor Zaremba zorientuje się, że koledzy oddają mu niedźwiedzią przysługę.

Wszystko zaczęło się zaś w studiu u redaktora Wildsteina, co sympatycznym zrządzeniem losu miałem okazję widzieć na żywo na własne oczy. Już wtedy wspomniałem, że nagonka na książkę przypomina to, co robiono z listą Wildsteina, nie przewidziałem tylko, że w roli gości audycji redaktora Returna obsadzą się tym razem nasi. W tym redaktor Mazurek, który postanowił wpisać się w stereotyp lustratora wzięty z „Gazety Wyborczej” i nie dostrzega różnicy między dajmy na to Morozowskim i Targalskim, czy też Wojewódzkim i Czabańskim. Sądzę zresztą, że dostrzega, tylko udaje, a to nieładnie wobec czytelników.  Wygodniej jednak, niż niuansować, pisać o partyjnych rodzicach tych kolegów, którzy potrafili zdobyć się na krytyczne spojrzenie na świat, przez tych rodziców zaoferowany. I nie rozumieć prostego zdania po polsku, w którym rozmówczyni tłumaczy, czemu jedni są bohaterami książki, inni zaś niekoniecznie. Co więcej, zarówno Mazurek, jak Karnowski ciągłym przywoływaniem przypadku Wróblewskiego coraz mocniej przypominają tych ze swoich kolegów, którzy antysemityzm dostrzegają w neutralnym dla normalnego odbiorcy stwierdzeniu (zgodnym z prawdą) że x jest pochodzenia żydowskiego.

Dorota weszła w to jak mysz w pułapkę i jeszcze rozsmakowała się w serze. Brnęła i brnęła bez żadnej refleksji. Sądziłem, że za chwilę wybuchnie awantura o autoryzację - że nie było, że Mazurek namotał i sfałszował. Ale nie. Dorota Kania najwyraźniej naprawdę zgodziła się by jej śmiechy z dorobku Piotra Zaremby, który pisze książki o historii Stanów Zjednoczonych, a rzekomo "nie ma odwagi" opisać resortowych dzieci, wydrukowano w iluś tam tysięcy egzemplarzy. – pisze Karnowski i zapomina o tym, że jeśli ktoś życzliwy zechce zwrócić mu uwagę, że sam wszedł właśnie w coś o wiele gorszego, niż pułapka Mazurka i w czymś obrzydliwszym od sera się rozsmakował, to znajdzie miejsce, by to uczynić. Wyłączenie możliwości komentowania tekstu – patent a la gazeta.pl, gratuluję wzorców – też przed tym nie uratuje.