O panach i chamach

Przełom roku zachęca zarówno do podsumowań minionych miesięcy jak i prognoz na następne. Zamiast męczyć się przeprowadzaną własnymi siłami wiwisekcją zeszłorocznych zdarzeń postanowiłem znaleźć w sieci głos kogoś o większych niż moje zdolnościach analitycznych.

Przyznaję ze skruchą, że dałem ciała już na początku drogi, bo natknąłem się na nagranie rozmowy, której uczestnicy wprawdzie odnosili się do najważniejszych politycznych wydarzeń zeszłego roku i rokowań na przyszłość, lecz przykuli moją uwagę z innego powodu i całkiem zapomniałem o zamierzonej retrospekcji.

Otóż gospodarz, Tomasz Lis, oraz jego goście: Tomasz Wołek , Wiesław Władyka i Jacek Żakowski próbowali dociec ... co się z nami stało żeśmy tak schamieli! Żeby nie było wątpliwości dodam , że cała czwórka przezornie wyłączyła się ze zbioru nieobytych chamów ograniczając go do członków PiS i jego zwolenników. Niefortunnie spełniając to ostatnie i jedyne kryterium poczułem dodatkowy, prywatny bodziec do odkrycia tajemnicy własnego upadku ...

Najpierw Żakowski zauważył, że to skutek transformacji napędzanej niespełnionymi ambicjami. Oczekiwałem bardziej błyskotliwego rozwinięcia teorii z serii tych karkołomnych, którymi ostatnio zasłynął, lecz Lis mu przerwał i skorygował diagnozę posługując się przykładem premier Beaty Szydło. Sądząc po jej kwalifikacjach – perorował – jej polityczne ambicje zostały przecież spełnione skoro udało jej się zostać, marnym, bo marnym, ale burmistrzem miasteczka średniej wielkości. Wszyscy panowie kiwali głowami godząc się z wnioskiem redaktora, który podsumował, że to dojście do władzy politycznych dyletantów jest praprzyczyną ogólnego schamienia przedstawicicieli i zwolenników obozu rządzącego. Gdy kontynuował podpierając się teorią prof. Staniszkis o nagłym wyniesieniu lumpów z dołów społecznych, nie mogłem uwierzyć, że sukces Beaty Szydło, kobiety, która prawie samodzielnie wygrała obie kampanie, prezydencką i parlamentarną, ma tupet recenzować medialny fagas, który w dziennikarstwie spieprzył wszystko co się dało, któremu „jeno sznur się ostał” po złotym rogu zgubionym podczas nieustannych umizgów do poprzedniej władzy ...

Wiesław Władyka, który wtórował Lisowi wzbogacając jego wynurzenia o własną, opisaną wcześniej teorię o zwycięstwie prowincji nad metropolią najpierw mnie, mieszczucha z dziada pradziada, uspokoił, lecz zaraz potem mocno skonfundował. Prowincję, czyli - według niego - czynnik chamstwogenny można nosić, drodzy państwo, w głowach i on, profesor, ją właśnie w naszych głowach widzi. No cóż, jedyne pocieszenie to supozycja, że trafność analizy pana profesora tak się ma do słuszności wyboru właściwej strony jak jego niegdysiejsze przywiązanie do pezetpeerowskiego betonu podczas gdy ludzie przyzwoici byli już dawno gdzie indziej …

No i – last but not least – Tomasz Wołek. Przenikliwy obserwator sceny politycznej nie tylko dostrzegł rychły zmierzch rządów pospólstwa, które chwilowo odsunęło od władzy jego protektorów, lecz jest też w stanie zobaczyć jaskółki zwiastujące odzyskanie raju. Gdzie te jaskółki? Uwaga, uwaga … w spontaniczności wzniecanych przez opozycję protestów! Naprawdę, nie ściemniam, on właśnie tak powiedział. Czy – oceniając jego analityczne zdołności - ktoś jeszcze może mieć wątpliwości dlaczego padły tytuły prasowe, które jakiś nieostrożny decydent niegdyś mu powierzył?

Uff! Choć kliknięcie w iksa na czerwonym polu z poleceniem „zamknij” świata może nie zmienia, lecz dostarcza do świata odpowiedni dystans i pozwala wyciągnąć parę prostych wniosków:

Po pierwsze potwierdza, że pycha rzeczywiście kroczy przed upadkiem.

Po drugie uświadamia, że można odlecieć nie ruszając się z fotela.

Po trzecie wreszcie, dostarcza dowód, że nie wystarczy modnie przystrzyc słomę wystającą z butów – należy ją mozolnie, źdźbło po źdźble, z butów wydłubywać.