Wielkie wzruszenie, jedno życzenie

Wiele osób pisze dziś, że od początku wiedziało, że od początku wierzyło. Chętnie tez przypomina się, tak samo, jak tuż po wyborach, wszystkie głosy, że to się na pewno nie uda, że ta kandydatura to nieporozumienie bądź oznaka słabości, że w sprawie Komorowskiego nie wiadomo tylko, czy wygra od razu, czy chwilę później. Ja nie byłem, jak to ja, w żadnej z tych grup – ot, wykazywałem, że Andrzej Duda nie jest pozbawiony szans, a to, co opisuje się jako jego słabość, czyli niewielka rozpoznawalność, może stać się atutem w sytuacji zmęczenia obecną polityką. Pisałem jeszcze kilka innych rzeczy, sprawdziłem po wyborach – nie mam się, w odróżnieniu od kilku osób, czego wstydzić.

Nie piszę nic nowego, ale cóż, dzisiejszy dzień przypomina emocje z końca maja. Dziś – dokonało się. Jedni, a ja w tej grupie, świętują, inni miotają się miedzy poczuciem lojalności wobec grupy, a instynktem samozachowawczym. Po dzisiejszym dniu sprawa przetrwania PO u władzy wydaje się jeszcze bardziej beznadziejna, niż jeszcze wczoraj. Przykrycie buczeniem sprawy głodnych dzieci (skoro ich nie ma – pyta moja żona – to czemu cały czas działa pajacyk.pl, czy Ochojska tez okłamuje ludzi?), deklaracja, że ten sejm nie obniży ani progów podatkowych, ani wieku emerytalnego – to samobójstwo rozłożone na raty. Z drugiej strony entuzjazm, poczucie wspólnoty i wola działania. Dla nich to naprawdę musi być koszmar, widać to po mnożących się artykułach z okolic GW, które jeszcze pół roku temu czytalibyśmy jak parodię. Czego tak się boja? Utraty pozycji, która stracili tak naprawdę bardzo dawno? Czy cały czas wierzą, że to jakiś zły sen, że Andrzej Duda został wybrany na tydzień, na próbę, napiszą kilka artykułów, zmieszają nas i prezydenta z błotem i już, naród na kolanach poprosi Bronisława Komorowskiego o powrót?  Nie jestem już nawet pewien, czy wypada się z tego śmiać.

Ten piątek przed pierwszą turą, gdy zobaczyłem naprawdę świetnie zrobiony Duda tweet up i pomyślałem, że ta kampania jest robiona tak dobrze, że w normalnym kraju… Gdy pierwsza tura zakończyła się zasłużoną wygrana, a potem przyszły dwa tygodnie karnawału…  Gdy wreszcie podczas drugiej tury przestały działać wszystkie stare prawidłowości, przez co oparte o nie prognozy wzięły w łeb i było lepiej, niż się spodziewałem – okazywało się, że i cos w rodzaju cudu ciągle jest w Polsce możliwe, jeśli mu naprawdę ciężką praca pomóc. Po strasznym poranku 10 kwietnia 2010, po kolejnych upokorzeniach i koszmarze letnich nocy na Krakowskim Przedmieściu, po następujących po nich miesiącach i latach beznadziei i coraz słabszej obrony przez zwątpieniem nie spodziewałem się, że czekają mnie tutaj, w Polsce, jeszcze takie emocje.

Myślę, że nie ja jeden. Panie Prezydencie, proszę o tym pamiętać, bo tego wszystkiego, dobrego i złego, zmarnować już po prostu nie wolno. Do wszystkich mądrych i dobrych życzeń, które dziś padły, dołączam jeszcze jedno: Chciałbym życzyć Panu, by Pana wyborcy, choćby tacy jak ja, którzy przy różnych okazjach tej wiosny zrobili sobie z Panem zdjęcie, za 5, za 10 lat czuli patrząc na nie takie same emocje, jak dzisiejszego ranka.

Niech Bóg ma Pana w opiece.

https://twitter.com/karnkowski
http://blog-n-roll.pl/pl/o-szansach-andrzeja-dudy#.VcO2y_mnBOZ
fot. Eowina Rebel