Godziemba's blog

Dzięki udziałowi w wojnie niemiecko-sowieckiej Rumunia na trzy lata odzyskała Besarabię i północną Bukowinę.
 
       Bilans 1940 roku wypadł  dla Rumunii fatalnie. Nastąpił częściowy rozbiór państwa, które utraciło około 1/3 swego dotychczasowego  obszaru i blisko 1/3 ludności. Klęski te podkopały władzę Karola II, postanowił jednak trwać przy władzy.
 

Podporządkowanie się Bukaresztu Berlinowi nie zapobiegło dalszym stratom terytorialnym. W sierpniu 1940 roku na mocy tzw. drugiego arbitrażu wiedeńskiego Rumunia została zmuszona przekazać Węgrom część Siedmiogrodu.
 

W czerwcu 1940 roku Związek Sowiecki zmusił Rumunię do oddania Besarabii oraz północnej Bukowiny.
 
            Po I wojnie światowej Rumunia zyskała kosztem Rosji Besarabię oraz Siedmiogród, wchodzący wcześniej w skład Węgier.

Klęska Francji oraz oczekiwanie na wybuch wojny sowiecko-niemieckiej spowodowały porzucenie polsko-ukraińskich planów działań antysowieckich.
 
      Do wzmożonej aktywności zachęcała Polaków wyraźna ewolucja stanowiska władz rumuńskich, które pod wrażeniem agresji sowieckiej na Finlandię, zaczęły z coraz większą obawą patrzeć na sowieckiego sąsiada. Rosnące zagrożenie ze strony ZSRR skłaniało stronę rumuńską do odnowienia kontaktów informacyjnych z Polakami i snucia projektów bliskich planom prometeistów.
 

Na przełomie 1939 i 1940 w Bukareszcie podjęto szereg inicjatyw mający na celu doprowadzenie do porozumienia polsko-ukraińskiego.
 
       Najistotniejszym poza Paryżem ośrodkiem polskiej „akcji ukraińskiej” stała się stolica Rumunii, gdzie głównym „rozgrywającym” był Jerzy Giedroyc. O roli odgrywanej przez niego świadczą m.in. adresowane na jego nazwisko (i tytułujące go „Dyrektorem”!) raporty polskich placówek w Waszyngtonie i Chicago, donoszące o nastrojach diaspory ukraińskiej w Ameryce.
 

Nawiązane w latach 30. kontakty z niektórymi politykami ukraińskimi zaprocentowały na jesieni 1939 roku.
 
       „Biuletyn Polsko-Ukraiński” – wydawany w latach 1932–1938 w Warszawie pod redakcją Włodzimierza Bączkowskiego – jednego z propagatorów ruchu prometejskiego - był niewątpliwie najważniejszą w II RP płaszczyzną intelektualnego zbliżenia narodów polskiego i ukraińskiego. Tylko na tej płaszczyźnie mogło następować uświadomienie zarówno Polakom, jak i Ukraińcom geopolitycznej wspólnoty ich losu – w obliczu imperialnej Rosji.
 

W 1939 roku z inicjatywy czeskich oficerów nawiązano bliską współpracę wywiadowczą polsko-czeską.

 

W końcu września 1938 roku Czechosłowacja zaakceptowała postanowienia konferencji monachijskiej.

W okresie międzywojennym wśród kadry oficerskiej armii czechosłowackiej było wielu zwolenników bliskiej współpracy z Polską.

 

Czeskie elity polityczne w okresie międzywojennym nie chciały nawiązać współpracy z Polską.