Nagłe zainteresowanie nadużyciami i przestępstwami finansowymi w niektórych SKOK-ach zostało celowo wpisane w kalendarz wyborczy. Nie byłby to jednak problem – wszak nawet podczas kampanii wyborczych człowiek jest zdolny do rozmowy i analizy wydarzeń – gdyby nie to, że akurat w tej kampanii temat ten zderzył się z „kultem jednostki” Bronisława Komorowskiego.
(skandalicznie zbyt długie ale miałem potrzebę to napisać, proszę wybaczyć)
Polska racja stanu, jak pokazuje rzeczywistość, wymaga przede wszystkim rotacji władzy i kadencyjnej wymiany ekip rządzących. Polacy mają bowiem dwie dominujące skłonności: po pierwsze nad wyraz zakorzenioną potrzebę bezwarunkowej lojalności wobec uznanej przez siebie elity, po drugie zaś bardzo głęboko zakorzenione poczucie, że w życiu można cokolwiek osiągnąć wyłącznie dzięki temu że się wykiwa innego współobywatela.
To sytuacja jak z „Procesu” Franza Kafki i bez dętej demagogii muszę przyznać że kiedy obejrzałem relację z rozprawy sądowej między Dorotą Stańczyk a przewodniczącym Wojewódzkiej Komisji Wyborczej w Katowicach to mnie zatkało. Słyszałem że jest jakaś „draka” ale pojęcia nie miałem jaka jest skala tego skandalu.
Formuła prezydentury Bronisława Komorowskiego została nakreślona na potrzeby konkretnego układu politycznego. Można powiedzieć że do 27 stycznia 2010 roku nikt nie kwestionował roli prezydenta jako silnego ośrodka politycznego, a nie wyłącznie pierwszego celebryty RP. Późnej jednak Donald Tusk oficjalnie ogłosił że nie jest zainteresowany startem w wyborach prezydenckich.