waw75's blog

To było na ulicy Kuźniczej we Wrocławiu, mniej więcej 20 lat temu (niech krew zaleje jak ten czas pędzi...). Zaczepił mnie młody chłopak, ubrany jak zbuntowany reck-and-roll-owiec i spytał która jest godzina. Był miły i spontaniczny, może tylko trochę za bardzo nakręcony. Jak mu powiedziałem która jest, to wystrzelił ze szczerą radością: „Nieźle! Stary! W trzy godziny zebrałem sto pięćdziesiąt zeta! Na kartkę że mam „hiva:!”. Pożegnałem go wyrazistym słowem i rzuciłem na odchodne że przez takich gnojków jak on ludzie którzy naprawdę chorują na Aids są traktowani jak oszuści.

Gigantyczny problem imigrantów otwiera Europejczykom oczy na wiele ludzkich motywacji o których dawno już zapomnieli. Przede wszystkim na upodlenie biedą, asertywność a czasem wręcz agresję powodowaną zagrożeniem życia - swojego czy swojej rodziny, albo konieczność poświęcenia w imię społecznej solidarności – wymagające więcej wysiłku niż kliknięcie „lubię to” na portalu społecznościowym. Niestety okazało się też, że publiczne uprawianie jogingu albo bieganie w maratonach  także tym uchodźcom nie pomoże.

Lawiny emigracji z Syrii, Libii i innych państw północnej Afryki nie da się już zatrzymać, i co do tego nikt nie ma już pewnie wątpliwości. Ale dywagacje czy te masy ludzi od miesięcy ciągnące wszelkimi środkami komunikacji do państw bogatej i bezpiecznej Europy, to emigracja zarobkowa, uciekinierzy ratujący życie przed zwyrodnialcami z ISIS czy też może fanatycy zła, nie ma żadnego sensu. Oczywistym jest bowiem że są wśród nich wszyscy – bo skala tej imigracji jest tak duża że można zakładać iż jest to widok przekroju społeczeństwa.

Polityka państwa to zawsze pewna umowa między władzą a społeczeństwem. Oczywiście w państwie demokratycznym. W Polsce mamy natomiast od ośmiu lat do czynienia ze swego rodzaju systemem mieszanym, polegającym na realizowaniu pewnej doktryny politycznej opartej o ofertę dla relatywnie wąskiej grupy społeczeństwa. Oferta ta opiera się na trzech głównych filarach.

Pierwszy:

Retoryka w debacie politycznej, a właściwie wręcz cały poziom debaty publicznej po ośmiu latach lansowania „polityki wizerunkowej”, „polityki narracyjnej” i całej doktryny politycznej opartej na arogancji władzy, już dawno osiągnęła kompletne dno. Przestały istnieć społecznej aksjomaty, racja stanu czy jakiekolwiek inne świętości które w każdej dyskusji przyciągają do zgody i kompromisu.