blogi

  •  |  Written by Smok Eustachy  |  0

    Zaistniałe położenie napawa mnie najwyższym niepokojem. Niemniej nie powinniśmy robić nic gdyż sytucja jest niekorzystna:

    Izrael:

    - Izrael ma do nas konkretne żądania, chyba nawet 2 bilionów (europejskich bilionów) złotych sięgające,

    - w związku z powyższym prowadzi politykę polonofobiczną, dopuszczając się exscesów,

    - premier Netanjahu też ma swoje za uszami,

    - wycieczki tamtejszej młodzieży do Polski wywołały szereg skandali,

    - z nienawiścią odnoszą się do naszych tam, np. zakonników,

    - mają atom.

    Palestyna:

    - nie ma do nas konkretnych wątów żadnych (Iran też),

    - nie ma atomu.

    W związku z powyższym nie powinniśmy składać żadnych deklaracji, ani robić czegokolwiek, chyba że w zamian za coś. Najpierw niech do nas przyjdą i poproszą. Bo może nie chcą wcale żadnych deklaracji? Niech deklaracja Izraela przyjdzie z konkretnymi załącznikami i nie z deklaracjami, ale z konkretnymi działaniami mającymi nas udobruchać w związku z odkręceniem skutków, negatywnych dla nas, powyższych działań. Palestyna też może z jakimiś propozycjami przyjechać, równie konkretnymi. Ale oni uważają nas za pachołków Ameryki, więc nie przyjadą.

    Jak nikt nie przyjedzie to nie robimy nic, widocznie nie potrzebują naszego wsparcia, mamy ważniejsze sprawy na głowie. Ale dla naszej władzy - która zacznie nieokiełznanie kłapać paszczą przed wyborami - jest to zbyt trudna materia. Oni muszą walczyć o wszechświatowy ład moralny. Przez co zostaną znowu wyślizgani tak jak przy okazji zboża ukraińskiego.

    **


    Nikt (prawie nikt) nie przedstawi wam przyczyn obecnego kryzysu. Np. ciężko znaleźć na Wikipedii informację o liczebności ludności żydowskiej w Palestynie na początku XIXw:

    https://pl.wikipedia.org/wiki/Osadnictwo_żydowskie_w_Palestynie

    Jest jedynie nieco zagadkowa informacja:

    Stary Jiszuw odnosi się do wszystkich Żydów żyjących w Palestynie przed aliją[3] rozpoczętą w 1882 roku przez ruch syjonistyczny[4]. Ludzie Starego Jiszuwu byli ortodoksyjnymi Żydami żyjącymi najczęściej w Jerozolimie, Safedzie, Tyberiadzie i Hebronie. Niewielkie społeczności były w Jafie, Hajfie, Peki’in, Akka i Nablusie. Większość z nich koncentrowała się na studiowaniu Tory. Utrzymywali się dzięki pomocy finansowej Żydów z diaspory.

    Na samym początku XIX wieku w Palestynie nie było praktycznie Żydów i nie powiedzą wam dlaczego? Nikt im nie zabraniał specjalnie mieszkania tam poza Talmudem: przykazania Talmudu dzielą się na obowiązujące w Palestynie i nie obowiązujące w Palestynie. Te obowiązujące Żyda mieszkającego w Palestynie były tak uciążliwe, że praktycznie uniemożliwiały prowadzenie normalnego życia. Spytajcie się o to jakiegoś gardłującego za Izraelem to zobaczycie, co wam powie. Ważne jest, abyście pojęli, że nie mogli mieszkać w Palestynie. Od XIX wieku już mogli i zaczęli się zjeżdżać i tu stawiamy zagadnienie fundamentalne:

    Co sądzić o próbie zmiany struktury narodowościowej danego obszaru z 0% na docelowe 100%?

    I jakimi metodami można to osiągnąć? Gdyby wykupili miejscowych, oferując wysokie ceny za nieruchomości to byłoby jeszcze pół biedy. Tymczasem mamy sytuację taką, jakby Irlandczycy stwierdzili, że kiedyś Polskę zamieszkiwali Celtowie, oni też są Celty więc Polacy są napływowi i won z Polski. Nie bronilibyśmy się? No bronili. Albo przylatuje UFO i mówi, że mieszkało tu miliard lat temu i Ziemianie won z Ziemi.

    Dalej: musimy ustalić jaki stan rzeczy tam uznajemy: Jest Państwo Izrael które uznajemy ale w granicach z 1966 roku chyba? Okupuje ono tzw Zachodni Brzeg Jordanu i jeszcze coś tam chyba. Nie uznajemy tych terenów za część Izraela. I stąd ważne jest ustalenie, gdzie się biją? Jak na terenach okupowanych to nie w Izraelu. A jak w Izraelu to znaczy że przenieśli działania na teren przeciwnika.

    **

    Jak uważnie spojrzycie na mapę to dostrzeżecie, że plan założenia nowego państwa żydowskiego w Palestynie miał kilka słabych punktów. Pierwszym są autochtoni, którym może się to nie spodobać. Drugim są sąsiedzi, o których przychylność zapomnieli zabiegać. I tak sobie siedzą na beczce prochu. Przecież ich nikt nie zmuszał.

    Galopujący Major podzielił się tu ideą na Xsie, że państwo żydowskie powinno powstać po wojnie wydzielone z terytoriów Niemiec. Np. Prusy Wschodnie mają 36000km2 powierzchni a państwo Izrael ma 20 000 km2 i by było nawet lepiej. Ale oni nie chcieli. Chcieli do Palestyny. Przy czym postulowane granice w Starym Testamencie to od Nilu po Eufrat (wiele zatem jeszcze przed nami). A za czasów Jezusa mieli tylko Judeę i Galileę, w środku była Samaria – nie ich. Wnioski są takie: jak słusznie mawiał Zagłoba Izrael może wygrać 100 bitew a Arabowie wygrają sto pierwszą i koniec. Powinniśmy zadeklarować, że nie uznamy tego i będziemy wysyłać co jakiś czas potępiające rezolucje ONZ. Na więcej nie mogą liczyć. Kraje europejskie nabyły ostatnio liczne grupy zwolenników Palestyny i umyją ręce, aby uniknąć kolejnej rozróby wewnętrznej. Izrael obudził demona i straszy nas, że ten demon nas zje jak nie będziemy mu pomagać. Ale może się przeliczyć. Nasi luminarze myślą (?) że wystarczy że będą mili to tamci też będą mili. I wszystko to są nieporozumienia.

    Gdyby nielegalne osadnictwo na terenach okupowanych zastąpili legalnym, stosując nawet przymusowe wywłaszczenie za grube odszkodowanie to inaczej byśmy rozmawiali.

    Arabowie z kolei nie byli w stanie wygrać żadnej z kilku wojen. I czyja to wina? Nasza nie.

    Podsumowując: nie dajcie się oszukiwać,że ktoś ma pomysł jak to zakończyć. Chyba tylko kolonizacja kosmosu pomoże, jak się część ludności przeniesie do luksusowych kolonii na Księżyc. Trzecia Wojna Światowa na naszych oczach uzyskała nowe ognisko walk.

    Na zdjęciu: Mur oddzielający Izrael od terytoriów okupowanych. 

    PS: Jak ktoś chce dialektycznie wywodzić, że ponieważ Iran nie ma wątów do nas a ma do USA to ma też do nas to niech se w ogóle daruje komentowanie. 

    5
    5 (1)
  •  |  Written by sprzeciw21  |  0
    Na łamach Salonu24.pl ukazał się ostatnio wywiad z pełnomocnikiem Związku Zawodowego Rolnictwa "Korona" - drem Danielem Alain Koroną i byłym prezesem Elewarru. Związek w tej kampanii wyborczej, w przeciwieństwie do AgroUnii (w Koalicji Obywatelskiej) czy NSZZ "Solidarność" Rolników Indywidualnych (popierającej PIS), chce pozostać niezależny. Nie zamierza być przystawką partii politycznej, bo po wyborach niezależnie kto stworzy rząd trzeba będzie negocjować sprawy polskiego rolnictwa. Przy okazji pełnomocnik Związku wskazał jak chory system polityczny obowiązuje w naszym kraju cyt.

    Pojedynczy poseł niewiele może, skoro i tak musi podporządkować się dyscyplinie klubowej. Widzieliśmy to przy "Piątce dla Zwierząt", gdy osoby były przeciw a głosowały za. Ponadto poseł jest tylko małym elementem systemu, wobec której jest on bezradny. Nastąpiła taka inflacja prawna, że prezydent nie wie co podpisuje, Senat nie wie co zatwierdza lub odrzuca, Sejm nie wie co uchwala, Rada Ministrów nie wie co przedkłada Sejmowi, Ministrowie nie wiedzą co wydają lub przedkładają Radzie Ministrów, a urzędnicy nie wiedzą co przygotowali (bo nad jednym aktem prawnym pracuje wiele urzędników). W ciągu roku powstaje ok. 2,5 tys. aktów prawnych, z czego ok. 200-300 ustaw, a ustawa może zmieniać nawet kilkanaście innych ustaw. Jedna ustawa z załącznikami, uzasadnieniem, OSR itd może liczyć 1300 stron. Na jednym z posiedzeń Sejmu, było ponad 6 tys. stron druków sejmowych. Co pojedynczy poseł jest w stanie z tym zrobić?  Dodajmy, że część przepisów tworzona jest w Brukseli, a Polska jest zobowiązana do ich wdrożenia. Cały ten system jest chory, a zamiana jednego posła na innego nic nie zmienia.

    Sytuacja nie jest jednak bez wyjścia bo Nie, prezydent RP mógłby zahamować to szaleństwo, wetując lub kierując do Trybunału Konstytucyjnego 95% ustaw. Niestety żaden z prezydentów tego nie czyni, są jak notariusze, którzy tylko zatwierdzają ustawy, a jedynie okazjonalnie by pokazać się, blokują pojedyncze ustawy. Tak będzie zawsze jak będziemy wybierać prezydentów partyjnych. Ale obywatele też nie są bez możliwości, nie jesteśmy skazani na fatalizm, można poprzeć organizacje, które oponują przeciw temu systemowi absurdu - konkluduje Korona

    Pełny tekst wywiadu: https://www.salon24.pl/u/wiadomoscibiezace/1325721,zzr-korona-w-wyborach-pozostaje-niezalezny

     
    5
    5 (1)
  •  |  Written by Godziemba  |  0
     W powojennych Niemczech nie ukarano lekarzy winnych przeprowadzania zbrodniczych eksperymentów w III Rzeszy.
     
          Na zlecenie Kolegium Lekarskiego RFN doktor Alexander Mitscherlich, wspomagany przez swojego asystenta, studenta medycyny Freda Mielkego, był obecny na procesie lekarzy, przygotował obszerny raport, w  którym starał się przedstawić rzeczywistą sytuację medycyny za czasów Trzeciej Rzeszy.  „Tylko nieustępliwe ujawnienie wszystkich faktów – napisał - i  szczere dążenie do zbadania prawdy mogą pozwolić niemieckiemu personelowi lekarskiemu wyciągnąć konsekwencje i  znaleźć właściwą drogę naprzód”.
     
          Po drobiazgowym badaniu Mitscherlich doszedł do wniosku, że owych 23 oskarżonych stanowiło jedynie wierzchołek góry lodowej, gdyż było jeszcze wielu innych lekarzy, którzy bądź aktywnie uczestniczyli w zbrodniach nazizmu, bądź czerpali z nich korzyści. Oszacował, że ich liczba wynosi co najmniej wynieść 350 osób, choć dzisiaj wiadomo, że było ich znacznie więcej.
     
          Mitscherlicha w zdumienie wprawił ogrom haniebnych czynów popełnionych przez specjalistów, którzy przysięgali bronić ludzkiego życia ponad wszystko. A jeszcze bardziej go szokowało, że nie oni mieli wyrzutów sumienia ani nie okazywali skruchy po popełnionych czynach.
     
          Niektórzy wymieni w raporcie lekarze, jak Ferdinand Sauerbruch oraz Wolfgang Heubner, dyrektor Instytutu Farmakologii Uniwersytetu w Berlinie, uczestniczący w maju 1943 roku w konferencji w  Akademii Medycyny Wojskowej, w czasie której Gebhardt i Fischer przedstawili wyniki swoich eksperymentów z  sulfonamidami, nie ukrywając faktu, że badania zostały przeprowadzone na więźniarkach Ravensbrück, pozwali Mitscherlicha i  udało im się osiągnąć, że wycofał fragment, w którym zostały wymienione ich nazwiska.
     
         Jednocześnie ceniony specjalista w  dziedzinie medycyny lotniczej z Göttingen, Friedrich Rein, oskarżył go o nieodpowiedzialność za zaatakowanie podstaw badań naukowych i  zniesławianie niemieckiego środowiska lekarskiego i stwierdził, że tylko dewianci mogą przeczytać jego książkę.
     
          Pracę Mitscherlicha zatytuowaną „Das Diktat der Menschenverachtung”  (Dyktat pogardy dla ludzi) opublikowaną w  nakładzie 10 tys. Egzemplarzy zamierzano rozdać uczestnikom dorocznego zgromadzenia lekarzy niemieckich w  1948  roku. Jednakże niemal cały nakład książki zniknął w  tajemniczy sposób z piwnicy siedziby Kolegium Lekarskiego – przez co żadnemu lekarzowi nie udało się jej przeczytać. Nie ukazała się ani jedna jej recenzja, ani jeden list do redakcji w  żadnym czasopiśmie medycznym.
     
          Wiele lat później Mitscherlich powiedział: „To było tak, jakby nigdy nie została napisana”. 
     
          Mitscherlich został poddany kampanii nękania i szkalowania przez innych niemieckich lekarzy, którzy uznając go za zdrajcę sabotowali jego karierę do tego stopnia, że w 1956 roku Wydział Medycyny Uniwersytetu we Frankfurcie odmówił przyznania mu katedry w Instytucie Psychoanalizy i Medycyny Psychosomatycznej, której objęcie zaproponował mu rząd kraju związkowego.
     
          Nic więc dziwnego, iż w Niemczech nad pozostałym niemieckimi zbrodniarzami w lekarskich kitlach spuszczono zasłonę milczenia.
     
          „Denazyfikacja” niemieckich lekarzy stanowiła poważny problem ze względu na ogromny odsetek tych z nich, którzy za czasów Trzeciej Rzeszy wstąpili do NSDAP (45 proc.), SA (26 proc.) i SS (7 proc.), oraz oczywiście na to, że zniszczony kraj nie mógł się bez nich obejść.
     
          W tej sytuacji większość lekarzy nie miała zbyt wielu problemów przed wymiarem sprawiedliwości, otrzymując, w najgorszym razie, wyroki zasądzające niewielkie grzywny lub krótkie okresy zawieszenia w  obowiązkach zawodowych. Wśród nich znajdowali się profesorowie i dziekani wydziałów odpowiedzialni za kształcenie następnej generacji niemieckich lekarzy.
     
          Mitscherlichowi udało się przekazać jeden egzemplarz swojej pracy Światowemu Stowarzyszeniu Lekarzy, organizacji powstałej rok wcześniej w  Londynie z  inicjatywy przedstawicieli krajowych stowarzyszeń medycznych z 32 państw w odpowiedzi na informacje o niemieckich zbrodniach medycznych.
     
          Jednym z pierwszych kroków stowarzyszenia było opracowanie nowoczesnej wersji przysięgi Hipokratesa, którą każdy lekarz musiałby złożyć, aby uzyskać dyplom. Jej celem było określenie podstaw honorowego zachowania, a  zawarte w  niej uniwersalne wartości etyczne miały stanowić normy postępowania: „W chwili przyjęcia mnie do grona członków zawodu lekarskiego uroczyście przyrzekam poświęcić me życie służbie ludzkości; (…) ze wszystkich mych sił będę dbać o zachowanie godności i szlachetnych tradycji zawodu lekarskiego; (…)  zachowam najwyższy szacunek dla życia ludzkiego od jego początku nawet pod wpływem groźby, nie użyję mojej wiedzy lekarskiej przeciwko prawom ludzkości. Przyrzekam to uroczyście, z własnej woli, na mój honor!”.
     
          W 1951 roku Światowe Stowarzyszenie Lekarzy uznając, iż wśród niemieckich lekarzy zbrodniarzami była zdecydowana mniejszość,  zgodziło się na przyjęcie Niemiec w skład swoich członków.
     
          W Niemczech uznano, iż zbrodni dokonała niewielka grupa fanatyków – lekarzy SS, wyższych urzędników państwowych i  funkcjonariuszy służby zdrowia, natomiast zdecydowana większość niemieckich lekarzy pozostała wierna przysiędze Hipokratesa. Nie wiedzieli nic zbrodniach, ani nie mieli z nimi nic wspólnego.
     
          Wszystko to wyjaśniało zmowę milczenia niemieckich lekarzy w późniejszych latach – coś, co Hans-Dieter Söling nazwał „Czwartą Rzeszą”.
     
           Dobrym przykładem na to jest historia psychiatry i SSHauptsturmführera Wernera Heyda, dyrektora Departamentu Medycznego T4 w  latach 1939–1942. Został on aresztowany po wojnie, ale w lipcu 1947 roku uciekł z więźniarki, przewożącej go z Norymbergi do więzienia we Frankfurcie. Następnie pod pseudonimem Fritz Sawade zaczął pracować jako lekarz sportowy w jednej ze szkół w Kilonii, był też biegłym w sądach ds. socjalnych. Chociaż o jego przeszłości wiedzieli zarówno przełożeni, jak i  bliscy współpracownicy, a  także wielu lekarzy w regionie, nikt na niego nie doniósł ani władzom, ani Kolegium Lekarskiemu. W 1954 roku sporządził raport tak bardzo zgodny z linią ideologii nazistowskiej, że zwróciło to uwagę neurologa Hansa Gerharda Creutzfeldta, którego żona spędziła cztery lata w więzieniu za krytykę Hitlera.
     
          Po przeprowadzeniu krótkiego dochodzenia Creutzfeldt odkrył prawdziwą tożsamość Sawadego i powiadomił o  tym władze, ale donos został zlekceważony, a  Creutzfeldta przekonano, aby nie drążyć sprawy. Jednakże pięć lat później Helmuth Reinwein, profesor na Wydziale Medycyny Uniwersytetu w Kilonii, złożył skargę do władz na bezkarności Heydego. Wybuchł tak wielki skandal, że w końcu Heyde został aresztowany w  listopadzie 1959  roku.
     
          Przez kolejne lata zebrano ogromną ilość dowodów, aby przygotować się do tego, co miało być ostatecznym sądem nad odpowiedzialnymi za nazistowski program eutanazji. Jednak po spektakularnej lecz nieudanej próbie ucieczki przy pomocy z  zewnątrz Heyde został znaleziony martwy w swojej celi. Powiesił się na własnym pasku 13 lutego 1964 roku, pięć dni przed planowanym rozpoczęciem procesu.
     
          Równie podejrzana była śmierć jego towarzysza z ławy oskarżonych, pracownika administracyjnego T4 Friedricha Tillmana, który został aresztowany w  lipcu 1960  roku w  Castrop-Rauxel w pobliżu Dortmundu, gdzie pod swoim prawdziwym nazwiskiem prowadził hospicjum. Dzień przed śmiercią Heydego wypadł z  ósmego piętra więzienia Butzbach.
     
          Hans Hefelmann, odpowiedzialny za Biuro IIb Kancelarii Führera, które koordynowało program eutanazji dzieci, uniknął procesu, gdyż rzekomo pozostały mu tylko dwa lata życia i nie był w stanie – fizycznym ani psychicznym – znosić trudów procesu. Zmarł w Monachium 26 lat później.
     
          Spośród ośmiu lekarzy, którzy przeżyli wojnę, bezpośrednio odpowiedzialnych za zabójstwa w  centrach eutanazji, tylko Hans-Bodo Gorgass, oskarżony o zabicie dwóch tysięcy osób w ciągu pięciu miesięcy,  został w  marcu 1947  roku skazany na dożywocie. Jednak już w lutym 1958 roku został wypuszczony na wolność.
     
           Pozostali zostali uniewinnieni z powodu złego stanu fizycznego lub psychicznego uniemożliwiającego zniesienie procesu, lub dlatego, że doktryna nazistowska „przysłoniła im racjonalne myślenie do tego stopnia, że nie byli w  stanie dostrzec bezprawności swoich działań”, jak to stwierdzono na rozprawie z  1967  roku przeciwko Heinrichowi Bunkemu, Klausowi Endruweitowi i  Aquilinowi Ullrichowi.
     
         Werner Catel, jeden z  twórców programu T4 – eliminacji dzieci niepełnosprawnych – po wojnie został mianowany profesorem pediatrii i dyrektorem Szpitala Dziecięcego Uniwersytetu w Kilonii. W 1964 roku, po wielu nieudanych próbach postawienia go przed sądem, został mu przyznany pełny immunitet na podstawie tego, że był przekonany o legalności swoich działań. Po przejściu na emeryturę w  1960  roku nadal publikował prace na temat eutanazji. W  1979  roku współredagowana przez niego książka została ogłoszona podręcznikiem dla pielęgniarek w  szpitalach dziecięcych.
     
    CDN.
    5
    5 (1)
  •  |  Written by Godziemba  |  0
    W okresie III Rzeszy wielu niemieckich lekarzy uczestniczyło w zbrodniczych eksperymentach przeprowadzanych na więźniach obozów koncentracyjnych.
     
           Po zakończeniu procesu najważniejszych zbrodniarzy niemieckich przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym, w tej samej sali przeprowadzono następnie kolejnych 12 procesów przeciwko w  sumie 177 osobom oskarżonym o  tego samego rodzaju przestępstwa. W odróżnieniu od procesu przed ww. Trybunałem były one prowadzone przez trybunały ówczesnej legalnej administracji na tej części terytorium Niemiec, na której znajdowała się Norymberga, czyli władz wojskowych Stanów Zjednoczonych. Sądzono tam osoby odpowiedzialne za działalność w Einsatzgruppen, urzędników i różne grupy zawodowe uwikłane w zbrodnie, przemysłowców jak Friedrich Flick, dyrektorów I.G. Farben czy Krupp oraz lekarzy.
     
          Pierwszy z  tych 12 procesów rozpoczął się 8 grudnia 1946 roku i znany jest właśnie jako jako proces lekarzy. Sądzono w  nim 23 zleceniodawców, wspólników lub inicjatorów zbrodni, począwszy od przeprowadzania eksperymentów medycznych „na osobach, które nie wyraziły na to zgody, dopuszczając się w  trakcie tych eksperymentów zabójstw, przemocy, okrucieństwa, tortur i  innych nieludzkich działań”, a skończywszy na zaplanowaniu tego, co podczas procesu nazwano operacją Eutanazja.
     
          Część z  najbardziej przerażających dowodów uzyskano z  dokumentów zebranych przez Ahnenerbe – założoną w 1935 roku elitarną organizację zajmującą się udowadnianiem rasowych i historycznych teorii propagowanych przez narodowy socjalizm. Zespół tłumaczy przełożył je na język angielski i  wręczył grupie prokuratorów, którzy wykorzystali je w celu przygotowania aktu oskarżenia.  
     
          Wśród dwudziestu oskarżonych znaleźli się : Karl Brandt – przyboczny lekarz Hitlera od 28 lipca 1942 roku odpowiedzialny za koordynację cywilnej i  wojskowej służby zdrowia, w sierpniu 1944  roku mianowany szefem służby zdrowia Rzeszy; Siegfried Handloser – szef wojskowych służb medycznych; Oskar Schroeder – szef służb medycznych Luftwaffe; Karl Genzken – szef służb medycznych Waffen-SS; Karl Gebhardt; Joachim Mrugowsky – szef Instytutu Higieny Waffen-SS; Helmut Poppendick – asystent w  służbie zdrowia SS; Kurt Blome – szef badań nad rakiem oraz wojną biologiczną i chemiczną w ramach Rady Badań Rzeszy; Gerhard Rose; Siegfried Ruff – dyrektor Departamentu Medycyny berlińskiego Instytutu Badań Lotniczych; Hans Wolfgang Romberg – pracownik tego instytutu; Hermann Becker-Freyseng – szef medycyny lotniczej Luftwaffe; Georg August Weltz – dyrektor Instytutu Medycyny Lotniczej w  Monachium; Waldemar Hoven; Konrad Schaefer – ze względu na udział w  eksperymentach ze słoną wodą; Wilhelm Beiglboeck, który nadzorował owe eksperymenty w Dachau; Paul Rostock – od 1943 roku dyrektor Departamentu Nauk i Badań Medycznych; Adolf Pokorny; Herta Oberheuser i  wreszcie Fritz Fischer.
     
         Trzech podsądnych nie było lekarzami: Rudolf Brandt – osobisty sekretarz Himmlera, Wolfram Sievers – dyrektor Wojskowego Instytutu Badań Naukowych Ahnenerbe oraz Viktor Brack – szef Urzędu II Kancelarii Führera.
     
          Dziesięciu z nich (Karl Brandt, Genz‐ ken, Gebhardt, Mrugowsky, Rudolf Brandt, Poppendick, Sievers, Brack, Hoven i Fischer) zostali także oskarżeni o przynależność do SS, organizacji uznanej przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy za przestępczą, podobnie jak Gestapo i Służba Bezpieczeństwa.
     
         Leonardo Conti, szef cywilnej służby zdrowia i służby zdrowia partii nazistowskiej, nie mógł zostać postawiony przed sądem, gdyż w październiku 1945 roku popełnił samobójstwo w celi w Norymberdze.
     
         W ciągu następnych dziewięciu miesięcy trybunał przeanalizował około 1,5 tys. dokumentów, wysłuchał obrony oskarżonych, a także zeznań 32 świadków, którzy w najdrobniejszych szczegółach opisali przebieg eksperymentów prowadzonych w obozach koncentracyjnych. Żaden z oskarżonych nie przyznał się do winy i  wszyscy bronili się obowiązkiem wykonywania rozkazów, pilną potrzebą wojenną lub niewiedzą.
     
          Karl Brandt zaprzeczył, że wiedział o eksperymentach na ludziach, tłumacząc, że w większości przypadków były one prowadzone przez SS z  inicjatywy Himmlera, każdy zaś szczegół tych doświadczeń był otoczony tajemnicą. Nigdy nie odwiedził żadnego obozu koncentracyjnego ani nie był świadkiem żadnego z  eksperymentów. Zapytany, co o nich sądzi, odpowiedział, że ze względu na okoliczności wojenne to państwo powinno wziąć na siebie całkowitą odpowiedzialność za lekarza, który przeprowadza doświadczenia, gdyż jest on tylko jego narzędziem: „jak oficer, który otrzymuje na froncie rozkaz, by prowadzić grupę trzech lub czterech żołnierzy do miejsca, w którym ryzyko śmierci wynosi niemal 100 procent”. Nie uważał bowiem, żeby lekarze, wykonywali te doświadczenia bez oficjalnej zgody wydanej przez państwo. Brandt do końca pozostał przekonany, że decyzje Führera – najwyższego i jedynego przedstawiciela państwa – zostały podjęte, aby uratować Niemcy.
     
          Uważał także, że w pewnych sytuacjach eksperymenty na ludziach prowadzone bez zgody osób im poddawanych mogą być dozwolone zarówno przez prawo, jak i moralność i że lekarze w czasie wojny są z  tych dwóch punktów widzenia w  pełni uprawnieni do przeprowadzania wszelkiego rodzaju doświadczeń, które mają na celu zapewnić przetrwanie mieszkańcom ich państwa.
     
          Brandt mylił się, sądząc, że ludzie, którzy przeprowadzali te doświadczenia w obozach, nie szukali w nich żadnych osobistych korzyści. Wręcz przeciwnie – do ich wykonywania nikogo nie zmuszano, a  w  wielu przypadkach to sami lekarze zgłaszali się ze swoimi propozycjami do Himmlera.
     
          W trakcie procesu eksperci wykazali ponadto bezcelowość eksperymentów. Ich zdaniem proste doświadczenia na zwierzętach byłyby wystarczające i  pozwoliłyby na osiągnięcie lepszych efektów.
     
         Na mocy wyroku ogłoszonego 21 sierpnia 1947  roku. Karl Brandt, Viktor Brack, Gebhardt, Mrugowski, Hoven, Sievers i Rudolf Brandt zostali skazani na śmierć.
     
           Karl Brandt poprosił o złagodzenie kary, proponując, że jako ochotnik weźmie udział w  eksperymentach medycznych, ale jego wniosek został odrzucony.
     
         2 czerwca 1948 roku wszyscy oni zostali powieszeni w  więzieniu w  Landsbergu – tam, gdzie Hitler napisał Mein Kampf.
     
         Fischer, Genzken, Handloser, Rose i Schröder zostali skazani na dożywocie. Poppendick został skazany na 10 lat więzienia za przynależność do SS, Becker-Freyseng i Herta Oberheuser – na 20 lat, zaś Beiglboeck – 15. Rostock, Schaefer, Blome, Ruff, Romberg, Weltz i  Pokorny zostali uniewinnieni i opuścili salę rozpraw jako wolni ludzie.
     
    CDN.
    0
    No votes yet
  •  |  Written by Godziemba  |  0
    Dr Ruth Kellermann stworzyła podstawy rasistowskiej polityki, skierowanej przeciwko niemieckim Romom.
     
          W 1938 roku wkrótce po obronionym z wyróżnieniem doktoracie poświęconym Romom Ruth Kellermann została zatrudniona w berlińskim Zakładzie Badawczym do spraw Higieny Rasowej i Biologii Społeczeństwa.
     
          Nowi koledzy powitali ją z otwartymi ramionami, bardzo potrzebny był  bowiem ktoś, kto znał  się na romskiej mniejszości. Kellermann miała ustalić czy Cyganie mogli pozostać w niemieckim społeczeństwie, jak akceptowana grupa, czy też winni zostać z niego usunięci.
     
          Owocem kilkuletniej pracy Ruth były setki wywiadów wraz z naukowym komentarzem. Jej gruba teczka stała się podstawą przeprowadzenia selekcji do obozów.
     
          W 1942 roku Kellermann po raz pierwszy przyjechała do Ravensbrück, aby przeprowadzić szereg rozmów z uwięzionymi Romkami. Wedle późniejszych zeznań świadków stawiała przed wybranymi kobietami ultimatum: sterylizacja i wolność albo dalszy pobyt w obozie. „Z moich analiz antropologicznych wynika, że mieszanka rasowa, którą posiadasz, zezwala na powrót do społeczeństwa, o ile zabezpieczymy je przed pojawieniem się twoich ewentualnych pomiotów. Masz wybór. Możesz zostać, możesz tutaj zgnić” – mówiła więźniarkom.
     
         W 1943 roku  wykładzie wygłoszonym dla pracowników Deutsche Arbeitsfront przekonywała, iż „.wnikliwa analiza rasowa, wedle której zbudować można społeczeństwo złożone z pożądanych grup, stanowi w istocie esencję narodowosocjalistycznego rozumowania”.
     
          Kellermann wierzyła w rasistowską inżynierię społeczną do tego stopnia, że odwiedzała obóz koncentracyjny po to, aby podjąć próbę „odzyskania” więźniarek, które na jej zasadach pasowały do stworzonej przez berliński ośrodek koncepcji niemieckiego społeczeństwa.
     
          Po upadku III Rzeszy Kellermann wróciła do Hamburga.
     
          W 1955 roku została współpracowniczką swej przyjaciółki Ruth Helmke, koordynatorki pozwów o zadośćuczynienie Romom w hamburskiej prokuraturze. 
     
          „Rola aliantów się skończyła, wyznaczyli pewne demokratyczne standardy, teraz musimy tylko skwapliwie skorzystać z ich nauk” – tłumaczyła Kellermann podczas rozmów z romskimi rodzinami, których  zapewniała, że jako biegła sądowa ma świadomość potwornej zbrodni, która dokonała się na cygańskim narodzie.
     
           W celu zbadania niemieckich zbrodnie na Romach Kellermann, po uzyskaniu zgody Sowietów, udała się do Ravensbrück, gdzie zapoznała się z dokumentacją w obozowej czytelni. Czy Sowieci nie wiedzieli o ponurej jej roli w obozie w latach 40.?
     
          Jako biegła w procesach odszkodowawczych pracowała do 1965 roku. Udało się jej wywalczyć zadośćuczynienie dla kilkunastu romskich rodzin.
     
          Następnie poświęciła się pracy naukowej. Z radością powitała rok 1968. Wyzwolenie seksualne, zerwanie z patriarchalnym modelem społeczeństwa, zmiana modelu rodziny, polegająca przede wszystkim na odejściu, od konieczności zawierania formalnych małżeństw, stało się jej mottem życiowym. Na każdym kroku agitowała za koniecznością pogłębienia społecznych zmian zapoczątkowanych w 1968 roku na paryskiej Sorbonie.
     
          W 1984 roku zostały w Niemczech upublicznione państwowe archiwa dotyczące „morderców zza biurka”.  Można w nich było odnaleźć nazwiska wielu odpowiedzialnych za selekcję i deportację określonych grup ludności do obozów koncentracyjnych. Przede wszystkim niemieckich Żydów i Romów.
     
          W 1985 roku  Kelermann wygłaszała w auli hamburskiego uniwersytetu wykład na temat: pracy i życia kobiet w XIX wieku.
     
          W trakcie wykładu do katedry podeszła Giovanna Steinbach, zabierając mikrofon Kellermann i krzyczy do niej: „Ty bestio! Wysłałaś całą moją rodzinę do Auschwitz!”, po czym spluwa jej w twarz.  Zostaje natychmiast wyprowadzona z auli przez straż akademicką.
     
           Siedzący na końcu auli Rudko Kawczyński, przedstawiciel Unii Romów i Sinti, zdołał jedynie powiedzieć: „Większość z państwa nie zdaje sobie zapewne spawy, że ich ulubienica, autorka dzisiejszego wykładu, Ruth Kellermann, prowadziła swoją pseudonaukową działalność w obozach koncentracyjnych jako pracownica Urzędu Higieny Rasowej”, gdy i on został wyprowadzony przez strażników.
     
          Po kilku minutach Ruth Kellermann wraca przed zszokowaną publiczność i pewnym, stanowczym głosem wygłasza sprostowanie: „Nic, absolutnie nic z tego, co państwo usłyszeli podczas tego niebywałego zajścia, nie jest prawdą. Jeszcze dziś skontaktuję się ze swoim prawnikiem. Rozpoczniemy pracę nad pozwem przeciwko Unii Romów. Ta napaść oraz publiczne pomówienie nie mogą pozostać bez konsekwencji. Co za niesprawiedliwość. Proszę państwa, owszem, zajmowałam się sprawami Romów, ale robiłam to już po wojnie. Moja wiedza i doświadczenie były wykorzystywane, aby zadośćuczynić tym, którzy zostali pokrzywdzeni przez zbrodniczy, nazistowski aparat III Rzeszy. Wielokrotnie byłam biegłą ekspertką w procesach o zadośćuczynienie rodzinom ofiar Auschwitz, Bełżca i Ravensbrück. Proszę państwa, to niezwykle krzywdząca chwila, moment kiedy w wieku siedemdziesięciu dwóch lat zaczynam wątpić w sens wykonywanych przeze mnie zadań. One zawsze miały prowadzić do tego, by zatryumfowała sprawiedliwość”.
     
          Kellermann dotrzymała słowa i wytoczyła proces cywilny Unii Romów i Sinti, a w szczególności osobom zamieszanym w przerwanie jej wykładu.
     
         „Jak to się mogło stać, że ubiegający się o odszkodowanie trafiali w ręce biegłych ekspertek wyszkolonych jeszcze w czasach nazizmu – pytała w wywiadzie telewizyjnym dla ZDF Giovanna Steinbach. – Jak do tego doszło, że o losach ich wniosków decydowali ci sami ludzie, którzy przed 1945 rokiem brali czynny udział w procesie zagłady?”.
     
           Na mocy wydanego wyroku sąd uwolnił  przedstawicieli romskiej społeczności od zarzutu pomówienia , uznając, że Kellermann „co najmniej przyczyniła się do umożliwienia prześladowania i eksterminacji Cyganów. Nawet jeżeli skarżąca na początku swojej pracy mogła nie w pełni rozpoznać jej naturę i nie rozumieć zbrodniczych intencji przywódców politycznych oraz jej przełożonych, to inteligencja, wykształcenie i dostępna wiedza o ogólnej sytuacji w kraju pozwalały skarżącej na zrozumienie, że ma pośredni wpływ na późniejszą eksterminację Romów”.
     
           W wyniki rozpoczętego przeciwko niej śledztwu, w 1986 roku policja zabezpieczyła zgromadzoną przez nią dokumentację.  W ręce sądu trafiły setki analiz antropologicznych dotyczących odmian, ras i imion niemieckich Romów, a także drzewa genologiczne rodzin pomordowanych w czasach nazistowskich.
     
            Mimo szeregu poszlak wskazujących, iż Kellermann  współdecydowała o tragicznym losie tysięcy romskich rodzin, brakowało na to  twardych dowodów.
     
           W trakcie trwającego trzy lata procesu prokuratura dowodziła winy Kellermann. Obrona umniejszała natomiast wagę odnalezionych dokumentów i dezawuowała rolę berlińskiego Zakładu do spraw Higieny Rasowej.
     
           W mowie końcowej jej obrońca przywołując historię Pauli Hertwig, wybitnej powojennej uczonej, która  w 1943 roku wypowiadała się pozytywnie na temat ustawy o ochronie przed potomstwem dziedzicznie chorym, postawił pytanie „czy wolno nam życie człowieka redukować wyłącznie do ciemnej karty na podstawie starych archiwów? Czy można przesądzać o winie, abstrahując od strategii przystosowawczych, umożliwiających niezwykłe, dobre życie po wojnie?”.
     
          Ostatecznie sąd uniewinnił ją od zarzucanych czynów. Kellermann zmarła w 1999 roku.
     
     
    Wybrana literatura:
     
    M. Łuszczyna – Złe. Kobiety w służbie III Rzeszy
    K. Kompisch - Sprawczynie
    A. Lundholm - Wrota piekieł, Ravensbrück
    A. Sigmund -  Kobiety nazistów
    5
    5 (1)
  •  |  Written by Godziemba  |  0
    Ostatnia niemiecka zbrodniarka z czasów III Rzeszy stanęła przed sądem w 2022 roku.
     
         Po dwunastu powojennych procesów norymberskich, w których osądzono kilkuset nazistowskich zbrodniarzy oraz  kilka kolejnych głośnych spraw, między innymi hamburski proces załogi Ravensbrück, zakończyła się rola aliantów w wymierzaniu powojennej sprawiedliwości.
     
         W 1955 roku Niemcy Zachodnie odzyskały pełną suwerenność. Alianci zalecili im kontynuowanie rozliczeń ze zbrodniami z okresu III Rzeszy.
     
         Niemieckie sądownictwo, w którym zdecydowana większość sędziów zasiadała w nazistowskich sądach, nikogo nie zamierzało oskarżać. Cały system prawny składał się bowiem w ponad dziewięćdziesięciu procentach z prawników, którzy największe sukcesy odnosili w czasach narodowego socjalizmu. Część sędziów aktywnie orzekających po 1955 roku była wręcz zbrodniarzami wojennymi, zasiadającymi wcześniej w nazistowskich sądach ludowych.
     
        Eduard Dreher, Willi Geiger, Ernst Kanter, Richard Jaeger, Josef Schafheutle, Max Merten i wielu innych powinno było stanąć przed trybunałem norymberskim, a nie tworzyć nowy system prawny w „demokratycznych”  Niemczech.
     
         Tak więc w powojennych Niemczech naziści osądzali samych siebie. Przez lata procesy największych zbrodniarzy były farsami sądowymi, w których jednych oskarżanych uniewinniano, a drugich skazywano na kilkuletnie wyroki, aby w połowie odsiadki ich wypuścić na wolność.
     
         I tak np. we  frankfurckim procesie załogi Auschwitz w 1965 roku spośród dwudziestu dwóch oskarżonych esesmanów szesnastu wypuszczono z więzienia w ciągu pięciu lat.
     
         Wedle ustaleń Centrali Badania Zbrodni Narodowosocjalistycznych w Ludwigsburgu w drugiej połowie 1945 roku w zachodnich strefach okupacyjnych pozostawało 800 tysięcy esesmanów i pomocnic SS.
     
         Między 1947 a 2021 rokiem prowadzono śledztwa wobec 100 tysięcy osób. Sprawy karne zdecydowano się wytoczyć sześciu tysiącom nazistów. Za popełnione zbrodnie skazano 124 członków SS, w większości na kilkuletnie katy więzienia, skracane przed terminem upływu kary.
     
        Dopiero na początku XXI wieku sytuacja uległa pewnej zmianie, jednak nadal proces naprawy zaniechań i win ojców napotykał trudności. Tym razem polegały one na przeciąganiu spraw, w oczekiwaniu na naturalną śmierć ostatnich oskarżonych.
     
        Ostatnią niemiecką zbrodniarką, która stanęła w 2021 roku była Irmgard Fuchner była sekretarka obozu koncentracyjnego Stutthof,  oskarżona o współudział w zabójstwie w ponad 11 tys. osób.
     
        Rozpoczęcie procesu w Itzehoe nie odbyło się w pierwszy planowanym terminie,  ponieważ oskarżona  dniu rozprawy uciekła z domu opieki, w którym mieszkała i nie stawiła się w sądzie. Dopiero po kilku godzinach została zatrzymana przez policję i trafiła do aresztu.
     
        Furchner złożyła skargę na zatrzymanie. Po rozpatrzeniu skargi sąd zawiesił nakaz aresztowania i poinformował, że „zwolnił oskarżoną z aresztu, nakazując środki zabezpieczające" - elektroniczną bransoletkę na kostce.
     
        Proces toczył się przed sądem dla nieletnich w mieście Itzehoe, ponieważ oskarżona w chwili popełnienia przestępstwa miała mniej niż 21 lat, a więc była młodociana w rozumieniu ustawy o sądach dla nieletnich.
     
        Dziewięćdziesięciosześcioletnia Irmgard Furchner wjechała wózkiem na salę rozpraw. Użycie wózka doradziła jej córka, wzięta berlińska prawniczka.
     
        Wprowadziła ją powoli zaufana pielęgniarka z domu opieki w Quickborn. Razem ze swym obrońcą siedziała w szklanek klatce, zupełnie jak  Adolf Eichmann. Nawet obecność uzbrojonych strażników za jej plecami przypomina słynną fotografię z jerozolimskiego procesu.
     
        Ze względu na pracę dla komendanta niemieckiego nazistowskiego obozu, oskarżona wiedziała o wszystkich zbrodniach. Była poinformowana „szczegółowo" o wszystkich metodach morderstw, które były tam systematycznie stosowane - powiedział prokurator Maxi Wantzen podczas odczytywania aktu oskarżenia. Zdaniem prokuratora dzięki swojej pracy Furchner zapewniała „sprawne funkcjonowanie obozu".
     
         Adwokat wygłosił wstępną mowę obrony, w której kwestionował m.in. to, czy ze względu na swoją pracę kobieta rzeczywiście była w pełni świadoma dokonywanych zbrodni. „Z punktu widzenia obrony to pytanie jest wciąż otwarte” - powiedział.
     
         Ostatecznie sąd 20 grudnia 2022 roku skazał ją na dwa lata więzienia w zawieszeniu. Po ogłoszeniu wyroku Furchner wróciła do domu spokojnej starości w Quickborn.
     
         „Decyzja sądu o dwuletnim wyroku w zawieszeniu dla pani Irmgard F. jest trudna do zrozumienia dla ocalałych z niemieckich obozów koncentracyjnych i obozów zagłady”  stwierdził wiceprzewodniczący Międzynarodowego Komitetu Oświęcimskiego Christoph Heubner.
     
    CDN.
    5
    5 (1)
  •  |  Written by Marcin Brixen  |  0
    W Niemczech odbyła się premiera nowego filmu reżyserki Holnes von Agland "Powrót na zieloną granicę ojczyzny" przeczytała z zadowoleniem mama Łukaszka z weekendowego dodatku do "Wiodącego Tytułu Prasowego".
    - Widziałem go - oznajmiła siostra Łukaszka smarując wegański chleb smalcem.
    Mama Łukaszka się zagotowała.
    - Jak mogłaś go widzieć skoro dopiero teraz była premiera i to w Niemczech!
    Siostra trochę się wystraszyła i bąknęła, że przecież był niedawno w Najlepszej Telewizji.
    - To nie był ten film - oznajmiła chłodno babcia Łukaszka. - Ten pokazywano niedawno to był "Zielona granica" sprzed pięciu lat.
    - Był straszny - siostra Łukaszka uroniła łezkę. - Najbardziej mi żal było tego jelonka jak umarł.
    - To był "Jelonek Bambi" - westchnął Łukaszek. - "Zielona granica" to ten o migrantach.
    - Też był straszny - szeptała siostra patrząc gdzieś w przestrzeń. - Przerzucanie ciężarnej nad drutami. Podawanie picia w zbitym termosie. Nazywanie Arabów ciapatymi i że śmierdzą... Straż Graniczna była przedstawiona w tym filmie po prostu strasznie!
    - Prawdziwie - dodała mama Łukaszka. - No a jeśli chodzi o spadek populacji pingwinów na Galapagos...
    - A co z tym nowym niemieckim filmem? - zapytał dziadek Łukaszka.
    - Pokazali to pokazali, nie ma co drążyć - mama Łukaszka wzruszyła ramionami. - Pingwiny...
    - O - powiedział Łukaszek patrząc w komórkę - wszedłem na stronę :Wiodącego Tytułu Prasowego". Ten film naprawdę jest ciekawy.
    - Nie wolno ci go oceniać! - krzyknęła mama Łukaszka. - Nie widziałeś go!
    - Ale czytam ocenę kogoś, kto widział. No więc tak, film opowiada historię młodych przyjaciół, Niemców, którzy w obliczu kryzysu migracyjnego zostają powołani na wschodnią granicę Niemiec do Straży Granicznej...
    - Z kim Niemcy mają wschodnią granicę? - wtrąciła siostra Łukaszka.
    - Z Polską - wyjaśnił dziadek Łukaszka.
    - Nieprawda, przecież Polska ma wschodnią z Białorusią.
    - Ale zachodnią ma z Niemcami.
    - Jak to, to niemiecka wschodnia granica to jest polska zachodnia? - nie mogła uwierzyć siostra.
    - A jak idziesz z chłopakiem za rękę to jak się trzymacie?
    - Ja lewą za jego prawą...
    - No. To tu tak samo. Czytam dalej - powiedział Łukaszek ignorując protesty swojej mamy. - Grupa przyjaciół, tak, powołanych do niemieckiej Straży Granicznej, broni w polowych warunkach granicy swojej ojczyzny. Na Odrze. Wiedzą, że nie mogą przepuścić nikogo bo każda z tych osób może być terrorystą szturmującą ich kraj na lewej wizie kupionej od polskiego rządu. Dlatego ze zrozumieniem publiczność przyjęła scenę, w której Straż Graniczna przerzuca ciężarną Polkę nad płotem z powrotem do Polski...
    - O! - zawołała siostra Łukaszka. - To taka sama scena jak w tyn filmie parę dni temu! Zła i niedobra Straż Graniczna przerzuciła ciężarną i tu też zła i niedobra Straż Graniczna...
    - Khm khm - wtrąciła się mama Łukaszka. - Tutaj Straż Graniczna jest dobra.
    - Ale oni też przerzucili tak jak tam...
    - Nie wolno porównywać!
    - Czytam dalej - odezwał się Łukaszek. - Powszechne potępienie za to wzbudziła scena, w której złapani polscy migranci dzielą się swoim piciem z cierpiącymi z pragnienia niemieckimi pogranicznikami, działającymi w warunkach improwizacji. Jeden z Polaków wyjmuje termos, uderza nim o drzewo i rzuca funkcjonariuszowi Straży Granicznej. Ten pije, nagle kaszle i zaczyna wymiotować krwią i szkłem...
    Tu Łukaszek urwał i popatrzył na siostrę.
    - W tamtym filmie... - zaczęła niepewnie siostra Łukaszka i popatrzyła na mamę Łukaszka.
    - Nie... Wolno... Porównywać!
    - Największe jednak oburzenie wzbudziła scena, w której złapani Polacy odwożeni są na granicę, tak zwany push back - kontynuował Łukaszek, ale przerwała mu z kolei babcia:
    - Myślałam, że to nielegalne.
    - Od przekraczania legalnego granicy są przejścia graniczne - ripostowała mama Łukaszka. - Jeśli ktoś decyduje się na nielegalne przekradanie się lasem, musi ponieść tego konsekwencje.
    - Są konwojowani przez Mohammeda, niemieckiego strażnika arabskiego pochodzenia - czytał dalej Łukaszek. - I jeden z Polaków mówi "ale ten ciapaty śmierdzi".
    Zapadła niezręczna cisza.
    - Ten film to atak na Polskę - sapnął dziadek Łukaszka.
    - Dla was każdy film to atak na Polskę - wzruszyła ramionami mama Łukaszka i włączyła telewizor. Najlepsza Telewizja akurat retransmitowała uroczystość przyjęcia medalu Veita Harlana przez Holnes von Agland.
    - To nie jest pierwsza rzecz, którą przyjęła pani dzisiaj - powiedziała reporterka.
    - Nie - odparła po polsku reżyserka. - Wczoraj przyjęłam też obywatelstwo niemieckie. Nie mogłam już wytrzymać w tej Polsce.
    - Zaraz! - krzyknął tata Łukaszka zrywając się z fotela. - To jest Holgnieszka Agland?
    - I jak się pani podoba w nowej ojczyźnie? - pytała reporterka. Reżyserka wystawiła w górę kciuk i odpowiedziała:
    - Cymes!
    5
    5 (1)
  •  |  Written by Smok Eustachy  |  0

    W Piśmie Św znajdziemy wyzwanie i wezwanie: >>Patrz! Kładę dziś przed tobą życie i szczęście, śmierć i nieszczęście.<< Pwt 30,15-20. Jest to tekst ogólnie znany i znaczący. Mamy przed sobą dwie drogi: albo drogą Pańską, która da szczęście i drogę zaprzaństwa, która przyniesie nieszczęście i śmierć.

    Przenieśmy się teraz do strefy satanizmu, elgiebeta i wszelakiej dewiacji [1]:

    W piątym odcinku serialu Ahsoka pojawia się duch mocy Anakina Skywalkera, który znany był wcześniej pod mianem Lorda Vadera. Jak wiemy z Powrotu Jedi zakończył on panowanie Sithów w Odległej Galaktyce spuszczając Imperatora Palpatine do szybu wentylacyjnego i ratując w ten sposób swojego syna Luka Skywalkera [2]. Teraz pojawia się on przed Ashoką, która w poprzednim odcinku przegrała walkę z Baylanem i wpadła do wody. Przypuszczalnie w tej wodzie znalazła się w niesamowitym elemencie świata przedstawionego jakim jest Świat Między Światami [3]. Świat ten jest co do swej istoty jedną z patologii tzw Filoniverse, obok rezurekcji Maula, wielorybów z silnikiem w zadku i innych. Poszlaki, jakie znajdujemy w odcinku wskazują, że Ahsoka wpadła tam cała, w sensie cieleśnie. Anakin jest zaś duchem mocy bo umarł w Powrocie Jedi, co było słuszną decyzją fabularną.

    image

    W każdym bądź razie Anakin stawia przed Ahsoką podobny wybór: żyj, albo umrzyj! Jest to ewidentna  inspiracja wspomnianą Księgę Powtórzonego Prawa (Deuteronomium). W tym przypadku życie oznacza podążanie drogą Jedi, a śmierć niepodążanie. Jest też interpretacja taka, że śmierć oznacza śmierć zwykłą, czyli Ahsoka rezygnuje z ratunku, który jest niezbędny, aby przeżyła. Wpadła bowiem do morza po przegranej walce z Baylanem, który ją pokonał.

    Sam Anakin, który jest zainspirowany tzw. Dobrym Łotrem, nie jest tu bez winy, bo sam ostro nabroił jako Vader. Ahsoka ma przez niego traumy gdyż obwinia się z powodu przejścia Anakina na Ciemną Stronę. Obawia się, że jako jego uczennica ma skłonność do owej Ciemnej Strony, uważa, że po Anakinie odziedziczyła tylko okrucieństwo, śmierć i zniszczenie. Że nie ma nic wartościowego do przekazania swojemu ewentualnemu padawanowi, czyli uczniowi. Padawan to taki uczeń Jedi, który pobiera nauki towarzysząc rycerzowi w rutynowej działalności. Taki giermek na nasze. Filoni w swej patologii wysłał padawanów na wojnę i kazał tym dzieciom dowodzić oddziałami klonów [4]. Cały ten absurd widać w całej jego okazałości dopiero teraz – przy okazji aktorskiego serialu a nie kreskówki. Ahsoka ma poczucie winy z powodu śmierci dowodzonych przez nią żołnierzy też.

    image

    Serial wprowadzał te wątpliwości w poszczególnych odcinkach, stąd brały się zarzuty o grę aktorską, o to, o sio. Uważnie trzeba oglądać, to się pojawi niezakończenie szkolenia, obawa przed nauczaniem itp. Baylan ma tu dużą rolę, bo ma zdolność przenikania umysłów i wyciąga na wierzch wiele obaw Ahsoki , dzięki czemu wygrywa. Ale jak ją teraz przeczyta to powinien pojąć, że nie ma szans i ewakuować się pośpiesznie, nawet w sposób niezorganizowany. Konstrukcja serialu jest koronkowa (nie to co Andor): we wcześniejszych odcinkach Filoni umieszcza strzelby, które następnie wypalają.

    Anakin tłumaczy Ahsoce, że nie miała szans zapobiec jego przejściu na Ciemną Stronę i nie jest za nie odpowiedzialna, że czasy są ciężkie, że jego dziedzictwo to jest dziedzictwo wszystkich poprzednich Jedi, że ma co przejmować. Że ma czego uczyć padawana, czyli ucznia, czyli giermka. Ahsoka odrzuca   pokusy Ciemnej Strony [5] i wybiera życie. Następuje figura chrztu, a więc zanurzenie w wodzie, z niej wynurza się już inna Ahsoka: Ahsoka Biała. Jest to nawiązanie do Gandalfa, który został przywrócony do życia jako Gandalf Biały po jego walce z Balrogiem. Dalej mamy nawiązanie do Jonasza, gdyż rozpoczyna się podróż w brzuchu wieloryba niczym Jonasz.

    Pojawia się tu pytanie: czy taka konstrukcja serialu powoduje odpływ publiki? Ludzie zniechęcali się objawami kryzysu Ahsoki, że to niby słaba gra aktorska, że nie umiom, że scenariusz nieudany, etc. Dlatego wydaje się, że zarysowanie problemu powinno zająć góra jeden odcinek (epizod), aby nie zniechęcić widza. Podobnie było w Star Treku Dziwne Nowe Światy, gdzie z kolei bohaterowie odbiegali od tego, co zastaliśmy 60 lat temu w serii TOS. I w trakcie serialu nabierają zgodności, głównie dzięki przybyszowi z innego serialu, Niskie Pokłady, Boimlerowi. Też na początku były narzekanie na emocjonalnego Spocka i jego przerysowane uśmiechy. Ale romansu z Kaplicą nie odkręcą bo był.

    Jakby to był film to by zarysowali problem w pierwszym akcie i ludzie by go przesiedzieli, skoro kupili  bilety. A tu 4 odcinki to trwało 3 tygodnie, czyli miesiąc, bo 4 odcinki w 3 tygodnie wychodziły i jeszcze dodatkowy tydzień oczekiwania na 5. Odcinki wychodzą o 3 nad ranem i moje wrażenie po obejrzeniu 5 odcinka były takie:

    Obejrzałem własnie szereg obrazów, które są głębokie, ale ich znaczenie jest niejasne. Jak na 3:50 no nawet nawet. Moje domysły z recki 1 połowy sezonu się spełniają. Zielona słaba, fabuła w połowie przewidywalna, a w połowie jw.


    image

    Niestety kilka razy trzeba to obejrzeć aby zatrybić o co idzie. Ale to bez gwarancji sukcesu. Jestem przerażony brakiem recepcji powyższych odniesień i oczywistych inspiracji w szerokich kręgach odbiorców, którzy nie znają tematyki niestety. W przypisach będą ciekawe linki interpretacyjne dlatego. [6]

    II Sabinka

    Sabinka jest przedstawieniem alternatywki z fioletową grzywą: kobieta około trzydziestki zachowująca się jak rozkapryszona 14-latka i nie łącząca końcówek zbytnio. Styki nie działają. Stąd ona konsekwentnie reaguje z opóźnieniem i niczego się nie uczy. Jest jej poświęcony odcinek 6, gdyż w poprzednim nie występowała. Teraz Ahsoka leci w wielorybie cały czas a epizod zajmuje się wydarzeniami w sąsiedniej galaktyce, która nie jest chyba zupełnie oddzielną galaktyką, tylko satelitarną. Coś jak Obłoki Magellana.

    image

    I znowu jakieś tam elementy nabierają sensu: kosmiczne wieloryby zwane purgilami migrują sobie między galaktykami, a ta planeta Peridea jest ich cmentarzyskiem – miejscem, gdzie przylatują aby umrzeć. A na poprzedniej planecie zbierają się przed lotem transgalaktycznym. Pojawia się Wielki Admirał Thrawn, ale nie ma odniesienia do roli jego, bo przecież Imperator zginął [2] i Thrawn musi aspirować do roli nowego władcy. Powinien on jednak odpuścić, bo Imperium upadło i nie ma o co się szarpać chyba z Nową Republiką? Powinien iść do kina i obejrzeć sekłele, aby zrozumieć że do czasu pojawienia się Najwyższego Porządku może zawiesić działalność. Albo niech by sobie wykupił dostęp do DisnejPlasa.

     

    Poznajemy w tym odcinku motywację wspomnianego Baylena Skolla, który wyznaczył sobie rolę metafizyczną niemal: przerwania cyklów zmian władzy, przerwania rywalizacji jasnej i ciemnej. Czegoś takiego, co jeszcze się konkretnie wyjaśni w następnych odcinkach. Nie zobaczymy tam raczej Grogu i Mando, a szkoda (bo już odcinek bez głównych bohaterów był). Z innych ciekawych postaci pojawiły się Wiedźmy z Dathomiry w postaci 3 matek. Chcą one uciekać bo czegoś się tam boja. Thrawn chce wracać. Wszyscy chcą wyślizgać Sabinkę, Thrawn chce wyślizgać Baylena i tak tam knują sobie. Co na to Sabinka? Wyrzuca sobie to, co nabroiła w odcinkach wcześniejszych i rusza na poszukiwanie Ezry. W poprzednim serialu – Rebelianci – Ezra spacyfikował Thrawna nasyłając na niego Purgile. Wieloryby te następnie wywiozły ich w miejsce niewiadome, cały czas nie wiemy skąd inni wiedzą, że akurat na tą Peridee się udały?

    image

    W każdym razie Sabinka znajduje Ezrę i jak to nie będzie wielka miłość to nie wiem. Kennedy mogła tu położyć veto, bo silna, dzielna niezależna nie potrzebuje mężczyzny i miłości. Kot wystarczy, którego Sabinka już ma. Tu jest zatem największa zagadka serialu, w Mandalorianinie romans Mando-Bo Katan zablokowali na razie. W każdym razie znaleźli się a o różnych detalach światotwórczych będzie kiedy indziej. Thrawn nie ma nic przeciwko zostawieniu całego towarzycha na miejscu. Coś się zbliża. I na tym się rzecz kończy. Sabinka oczywiście nie zajarzyła, że może być przynętą i idą jej tropem siepacze, wstydzi się też powiedzieć Ezrze, że poddała się i umożliwiła intrygę. Rozkmini to przypuszczalnie w następnym odcinku, jak ją dopadną. O drugorzędnych elementach świata przedstawionego jak konio-wilko-wierzchowiec będzie później. Podobnie o ślimakach, które mogą życiem zapłacić za ekscesy bohaterów. Sabinka nie informuje o upadku imperium i śmierci Palpusia, wygląda to tak jakby była oddzielna bańka Filoniwersum która umiarkowanie się zazębia.

    Macie małą egzegezę, uznałem bowiem, że jest niezbędna. Recenzja będzie później.

    Przypisy:
    1. https://www.salon24.pl/u/smocze-opary/1323494,skrajna-ahsoka

    2: Uwagi o sekłelach w tym kontekście odrzucam jako niezorganizowane.

    3 https://www.gry-online.pl/newsroom/star-wars-wyjasniamy-czym-jest-swiat-miedzy-swiatami/z5267cc

    4. Bo w prekłelach chyba tego nie było? Czy było? Jak było to sam Lucas to wprowadził, sójka mu w bok.

    5. Wcześniej mistrzowsko pokazane, gdy rzuca blondi Shin Hati o ścianę.

    6.

    https://www.starwarsnewsnet.com/2023/09/what-did-ahsoka-learn-in-the-world-between-worlds-swnn-roundtable-discussion.html

    https://youtu.be/IwliOqtOFfE?si=0PWnGaECCS-HwgHq

     

    0
    No votes yet
  •  |  Written by Godziemba  |  0
    W III Rzeszy najważniejszym zadaniem kobiet było rodzenie dzieci. Jednak w czasie wojny kilkaset tysięcy spośród nich służyło w różnych formacjach, a tysiące wzięło udział w ludobójstwie.
     
          W latach 1939–1945 w szeregi Wehrmachtu przyjęto pół miliona kobiet. Pełniły służbę w jednostkach  pomocniczych, bez których machina wojenna szybko by się zatrzymała. Były radiotelegrafistkami, pracownicami łączności, inżynierami, kierowcami ciężarówek, tłumaczkami, kurierkami i sekretarkami.
    .
          Funkcje pomocnicze w siłach powietrznych pełniło 300 tysięcy kobiet. Zajmowały się przede wszystkim nasłuchem radiowym i obsługą radarów. W drugiej połowie wojny naprawiały również silniki bombowców i myśliwców, stanowiąc od 1943 roku niemal połowę personelu naziemnego Luftwaffe.
     
         Kolejne ćwierć miliona kobiet służyło w ramach Służby Pracy Rzeszy (RAD). Jako funkcjonariuszki obrony powietrznej miały za zadanie kierować ruchem mieszkańców niemieckich miast, którzy każdego dnia masowo uciekali do miejskich schronów.
     
         Służba RAD nie tylko pomagała ludziom znaleźć się w bezpiecznym miejscu, ale i umiejętnie wyłuskiwała z przerażonego nalotem tłumu wszystkich cudzoziemskich robotników oraz „elementy podejrzane rasowo”. Dla tych ludzi miejsca w schronach nie było.
     
         Jednak głównym zadaniem kobiet z RAD była służba w obronie przeciwlotniczej. Nosiły skrzynki z amunicją, stabilizowały działa, a w ostatnich latach wojny w całości odpowiadały za obsługę reflektorów, pozwalających wyłowić z nocnej toni alianckie bombowce.
     
         Podczas II wojny światowej szkołę pomocnic SS dobrowolnie ukończyło 3 tysiące kobiet. Do liczby tej należy dodać 4 tysiące nadzorczyń obozowych (SS-Gefolge) wykształconych w Ravensbrück.
     
         Pomocnice SS, wykształcone w placówkach na terenie Rzeszy były uznawane za ścisłą elitę. Kierowano je do zadań tajnych – ściśle związanych z ludobójstwem. Miały służyć jako pracownice techniczne i administracyjne w obozach koncentracyjnych oraz zagłady. Jechały do Auschwitz, Buchenwaldu, Dachau, Flossenbürga, Natzweiler-Struthof, Mauthausen, Stutthofu, Sachsenhausen, Mittelbau-Dora oraz Neuengamme.
     
        Kandydatek na SS-Gefolge szukano przede wszystkim wśród kobiet zdeklasowanych, dumnych Niemek cierpiących na niedostatek wszystkiego: pieniędzy, prestiżu, ciekawego życia. Kompleks niższości i skryta nienawiść klasowa wobec tych, którym powodziło się lepiej, miały eksplodować w warunkach obozowych z pełną siłą.
     
         Ważną rolę odgrywał w tym procesie mundur, który przemieniał niepewne siebie, stremowane kobiety w dumne nadzorczynie obozowe. Dobrze uszyty uniform dla wielu spośród nich był najlepszym ubraniem, jakie kiedykolwiek na sobie miały. Od tego momentu nikt im  nie musiał podpowiadać, jak powinna zachowywać się nosząca go kobieta.
     
         Każda z nich dostawała ładny trzydziesto-czterdziestometrowy lokal na specjalnie wybudowanym osiedlu, tuż za obozową bramą. Zarabiały sto osiemdziesiąt sześć marek i sześćdziesiąt osiem fenigów, co dla większości z nich było znaczną kwotą.
     
        Następnie młode strażniczki trafiały pod opiekę starszych nadzorczyń, które uspakajały je, iż  „osobiście w procesie gazowania uczestniczyć nie będziecie, nie bójcie się. Owszem, będziecie pomagać w selekcji, a z czasem być może ją poprowadzicie, ale przede wszystkim odpowiadacie za pracę osadzonych”.
     
        Po przeszkoleniu w Ravensbrück były kierowane do innych obozów, gdzie wykazywały się niezwykłą brutalnością oraz okrucieństwem w stosunku do więźniarek.
     
         Kolejną dobrowolną grupą były funkcjonariuszki Żeńskiej Policji. Kryminalnej (Weibliche Kriminalpolizei, WKP) odpowiedzialne m.in. za wysłanie do obozu w Terezinie kilkunastu tysięcy żydowskich kobiet oraz dzieci. Powierzono im całość zdań deportacyjnych: od sporządzenia list, przez aresztowania, po ostatnią rewizję skazanych na zagładę. Dokonywała się ona już w bydlęcych wagonach i miała na celu grabież wartościowych dóbr.
     
        W celu sprawnej redystrybucji zrabowanych żydowskich majątków w Rzeszy, powstał Urząd do spraw Odzyskiwania Mienia, zajmujący się przede wszystkim nieruchomościami. System działał sprawnie, w sposób perfekcyjnie skoordynowany, wedle z góry ustalonych procedur.
     
         Zaraz po wysiedleniu rodziny do lokalu wkraczała komorniczka z deklaracją majątkową do wypełnienia. Taksatorka odbierała od niej dokument i oceniała wartość pozostawionych rzeczy, a kolejna urzędniczka otrzymywała klucze i zadanie uprzątnięcia mieszkania. Miała jak
    najszybciej przygotować je na przyjęcie nowych, aryjskich lokatorów, którzy  niejednokrotnie czekali już z bagażami na podwórzu, gotowi w każdej chwili się wprowadzić.
     
        Większość personelu Urzędu do spraw Odzyskiwania Mienia Rzeszy na wszystkich poziomach biurokratycznej machiny stanowiły kobiety. W trzech końcowych latach wojny była to większość sięgająca osiemdziesięciu pięciu procent.
     
        Do służby pielęgniarskiej zgłosiło się  około stu tysięcy kobiet zrzeszonych w dziesiątkach nazistowskich organizacji z Narodowosocjalistycznym Związkiem Sióstr na czele.
     
       Większość z nich prawowało we frontowych lazaretach, jednak część z nich otrzymało dodatkowe zadanie: nakaz współpracy z tysiącami pracownic systemu opieki społecznej nad polepszaniem cech gatunkowych narodu niemieckiego.
     
        W przygniatającej większości kobiety ze służby zdrowia stały się „brunatnymi siostrami” zaprzęgniętymi w ludobójcze programy eutanazyjne i bestialskie akcje sterylizacyjne. Gazownie w Grafeneck, ośrodek eutanazyjny w Międzyrzeczu-Obrzycach czy zagłada pacjentów szpitala psychiatrycznego Sonnenstein były dziełem kobiet.
     
        Po wojnie żadna z nich  nie została pociągnięta do odpowiedzialności karnej w „demokratycznych” Niemczech.
     
    CDN.
    5
    5 (1)
  •  |  Written by Godziemba  |  0
    Dopiero w marcu 1947 roku ostatecznie zadecydowano o przebiegu granicy na terenie Spiszu i Orawy.
     
          Równocześnie z postępami ofensywy Armii Czerwonej kwestia przebiegu granicy polsko–czechosłowackiej stała się w styczniu 1945 roku przedmiotem dyplomatycznej rozgrywki pomiędzy rządem czechosłowackim a rządem „lubelskim” i ZSRS. Edvard Beneš chciał wymóc na komunistycznym „Tymczasowym Rządzie Rzeczypospolitej Polskiej” definitywne zrzeczenie się praw do Zaolzia, czego nie udało mu się uzyskać. W zamian był gotów „wspaniałomyślnie” zwrócić Polsce Górną Orawę i Spisz.
     
          Sowieci zachowywali się bardzo niekonsekwentnie, a wręcz proczechosłowacko przy tymczasowym wytyczaniu powojennej granicy polsko–czechosłowackiej. Na odcinku polsko–słowackim wojska sowieckie obsadziły byłą granicę Republiki Słowackiej oraz podległego bezpośrednio Berlinowi Generalnego Gubernatorstwa, sankcjonując de facto w ten sposób nabytki terytorialne sojusznika III Rzeszy.
     
         Całkowicie odmiennie postąpili trzy miesiące później podczas zajmowania Śląska Cieszyńskiego, nie przekazując w tymczasową administrację Zaolzia stronie polskiej, która tym terenem dysponowała w chwili wybuchu II wojny światowej. Wręcz przeciwnie, uwzględniając żądania czechosłowackiego prezydenta Edvarda Beneša, natychmiast przekazali te tereny stronie czeskiej.

          Edvard Beneš przez cały okres II wojny światowej stał na stanowisku powrotu i nienaruszalności granic przedmonachijskich. Gdyby więc rząd CSR za namową członków Słowackiej Rady Narodowej wystąpił z żądaniami zatwierdzenia północnej granicy Słowacji według stanu w roku 1940, podważyłby jednocześnie swe prawa do posiadania Śląska Zaolziańskiego.
     
          W związku z tym żaden czeski polityk nie był chętny wymienić kilkunastu biednych podtatrzańskich wiosek na dobrze zurbanizowane i uprzemysłowione Zaolzie. Polska strona rządowa była odmiennego zdania i do 1947 roku skłaniała się za taką zamianą, tym bardziej, że ponad 90%  mieszkańców spisko–orawskich wiosek przede wszystkim ze względów ekonomicznych deklarowało narodowość słowacką (w okresie międzywojennym narodowość słowacką na tym terenie deklarowało od 40 do 50 proc. mieszkańców).Z kolei Zaolzie było zamieszkane przez Polaków o ugruntowanej świadomości narodowej i mocno opowiadających się za włączeniem do państwa polskiego.
     
          Największą rolę w narodowościowej metamorfozie odgrywał czynnik finansowy. W czasie II wojny światowej na terenie wcielonego do Generalnego Gubernatorstwa sąsiedniego Podhala panował powszechny niedobór żywności wzmagany licznymi niemieckimi kontrybucjami. Natomiast rząd Jozefa Tisy wykazywał się wielką dbałością w zaopatrzenie terenów wcielonych po 1939 roku do Słowacji.
     
         5 maja 1945 roku podczas posiedzenia rządu czechosłowackiego w Koszycach doszło do dyskusji na temat granicy czechosłowacko–polskiej. Uzgodniono, iż Czechosłowacja przekaże Polsce sporne gminy słowackie, tak aby na odcinku granicy polsko–słowackiej przywrócić stan sprzed 29 września 1938 roku. Wicepremier Klement Gottwald stwierdził, iż taki ruch wzmocni pozycję Pragi w sporze o granice w Cieszyńskiem.
     
         Do 15 maja z terenów Orawy i Spisza została ewakuowana słowacka straż. Pozostali na tych terenach jednak słowaccy nauczyciele oraz duchowieństwo.
     
         20 maja w Trzcianie (Trstená) na słowackiej Orawie doszło do podpisania przez mjr. Milana Polaka, zastępcę przewodniczącego lokalnej Słowackiej Rady Narodowej, oraz przedstawicieli starosty nowotarskiego protokołu przekazania kontroli administracyjnej nad Górną Orawą i Górnym Spiszem.
     
         Przejęcie tych terenów przez Polskę wywołało lawinę niezadowolenia wśród lokalnej społeczności. Między innymi w Jabłonce na Orawie działacze prosłowaccy zorganizowali trzytysięczna manifestację sprzeciwiającą się ponownemu przyłączeniu do Polski.
     
         Dodatkowo wśród lokalnej ludności istniało przekonanie podsycane przez słowackich przywódców, iż wycofanie się słowackiej administracji z tych terenów jest tylko chwilową zmianą, który w ostateczności doprowadzi do powrotu tych ziem w skład państwa czechosłowackiego.
     
         W związku z napiętą sytuacją na odzyskanych terytoriach wicestarosta nowotarski Jan Witek zażądał od wojewody małopolskiego przysłania wojska, które pomogłoby w uzyskania kontroli nad zbuntowanymi miejscowościami.
     
         Po przejęciu kontroli przez Polskę nad Górną Orawą i Górnym Spiszem rozpoczął się dwuletni okres polegający na ponownej polonizacji tych terenów. Starosta nowotarski rozwiązał pochodzące z wyborów Słowackie Rady Narodowe. Jednocześnie słowackim nauczycielom nakazano jak najszybciej zakończyć rok szkolny i do 28 czerwca 1945 roku opuścić terytorium Polski.
     
          Od 1 września we wszystkich szkołach północnego Spisza i Orawy podjęto nauczanie dzieci w języku polskim pod kontrolą Inspektoratu Szkolnego w Nowym Targu.
     
          29 listopada 1945 roku polska administracja usunęła wszystkich słowackich i czeskich księży, którzy nie mieli polskiego obywatelstwa, z Górnego Spiszu.

         Zdecydowanie antypolska postawa mieszkańców Górnego Spiszu i Górnej Orawy sprowokowała także do działań dowódcę zgrupowania partyzanckiego „Błyskawica” mjr. Józefa Kurasia „Ognia” rodem z pobliskiego Waksmunda.
     
         W rozumieniu „Ognia” i jego żołnierzy, w większości podhalańskich górali z krwi i kości, działania podejmowane przez ich „krewniaków” — górali spiskich i orawskich — na rzecz pozostania po wojnie w ramach Słowacji były taktowane jako zdrada narodowa na równi z działalnością „odszczepieńców” z kierownictwa Goralenvolku, niemieckich konfidentów czy sowieckiej agentury z Polskiej Partii Robotniczej.
     
        „Ogniowi” nakładał kontrybucje na całe „niepokorne” wioski, m.in. Czarną Górę, Krempachy, Jurgów. Zasądzał też kary finansowe na prosłowackich aktywistów
     
         W związku nasilającymi się represjami, w szczególności ze strony partyzantów mjr. Kurasia, we wrześniu 1946 r. udała się do Pragi delegacja Komitetu Uciekinierów ze Spisza i Orawy, która przekazała Janowi Masarykowi  memorandum z opisem represji wobec mieszkańców Orawy i Spisza oraz z żądaniem interwencji dyplomatycznej, która by doprowadziła do zneutralizowania „partyzanckiego oddziału Błyskawica”.
     
         Nieufność polityków czeskich wzbudzał fakt, iż większość przywódców ww. Komitetu  wywodziła się z pośród działaczy ludackich (Spisz i Orawa były przedwojennym bastionem tej partii).
     
         Czechosłowaccy komuniści byli w tym czasie całkowicie uzależnieni od stanowiska Moskwy,która nalegała, aby Czechosłowacja jak najszybciej podpisała umowę z Polską. W związku z tym priorytetem dla Pragi było jak najszybsze porozumienie z Polską, a nie jątrzenie w sprawie rewindykacji na Spiszu i Orawie.
     
         Z kolei polskie władze za pośrednictwem poselstwa w Pradze starały się zdezawuować działania spisko–orawskich komitetów, a nawet wymóc na praskim rządzie zakaz ich działalności. Polski poseł w Pradze Stefan Wierbłowski podkreślał przy tym, iż najlepsze intencje władz polskich są paraliżowane przez agitację prowadzoną przez Związek, który nie chce dopuścić do uspokojenia stosunków na Spiszu i Orawie
    .
         Ostatecznie kwestia spiska i orawska ostatecznie została uregulowana na mocy podpisanego 10 marca 1947 roku układu polsko–czechosłowackiego.
     
    Wybrana literatura:
     
    A. Krawczyk – Słowacja księdza prezydenta. Józef Tiso 1887-1947
    P. Michniak  - Kilka uwag nad problematyką Górnego Spiszu i Górnej Orawy w latach 1945–1947
    5
    5 (1)
  •  |  Written by Godziemba  |  0
    Po zajęciu polskiego Spiszu i Orawy Słowacy przystąpili do depolonizacji zagarniętych terenów.
     
          Adolf Hitler w oficjalnym podziękowaniu za udział słowackiego sojusznika w wojnie przeciwko Polsce wysłał list gratulacyjny adresowany do prezydenta Republiki Słowackiej, a trzech dygnitarzy, w tym dowódcę armii słowackiej generała Čatloša, odznaczył niemieckimi Żelaznymi Krzyżami I i II klasy.
     
         W odpowiedzi słowacki przywódca podkreślił, iż „Nasza postawa u boku Niemiec jest dowodem naszego przekonania, że współdziałamy w słusznej sprawie i że nie zapomnieliśmy o tym, co Niemcy i ich Führer zrobili dla nas.”
     
         Ostatnim aktem zwycięskiej wojny z Polską była wielka, dziesięciotysięczna parada zwycięstwa zorganizowana 5 października w pobliżu Popradu, z udziałem zaproszonych, niemieckich gości. Na miejscu przeglądu wojsk dokonali ksiądz Tiso oraz generał Čatloš.
     
          Orkiestra wykonywała zarówno hymn słowacki, jak i niemiecki, a także pieśni wojskowe obydwu sojuszników. Weteranów kampanii z obydwu armii udekorowano specjalnie ustanowionym Krzyżem Zwycięstwa. Na pamiątkę doniosłych wydarzeń dwie główne ulice Popradu nazwano ulicami Adolfa Hitlera i Andrzeja Hlinki.
     
         Słowacy nie tylko odebrali te obszary, które Polska włączyła w swe granice niespełna rok wcześniej, ale także anektowali terytoria tzw. Polskiego Spiszu i Orawy. Za udział w agresji na Polskę Niemcy oficjalnie przekazali je Słowakom 21 listopada 1939 roku. Do Słowacji włączono 770 km˛ zamieszkanych przez ponad 34,5 tys. ludzi, z tego 586 km˛ (zamieszkanych przez ok. 27 tys. ludzi) należało do Polski przed 1938 roku. Było to jedenaście wsi orawskich (Lipnica Wielka i Mała, Zubrzyca Górna i Dolna, Jabłonka, Chyżne, Orawka, Bukowina, Podszkle, Harkabuz, Podsarnie) i piętnaście wsi spiskich (Niedzica, Łapsze Wyżne i Niżne, Łapszanka, Kacwin, Brzegi, Rzepiska, Jurgów, Czarna Góra, Trybsz, Krempachy, Nowa Biała, Frydman, Falsztyn, Dursztyn).
     
         Słowacy szybko przystąpili do depolonizacji zajętych obszarów, w której uczestniczyli  zarówno przedstawiciele administracji państwowej, jak i kościelnej.
     
         Nieprzypadkowo w pierwszej kolejności represjami objęto polskich księży. Musieli oni opuścić parafie i zajmowane urzędy w administracji kościelnej. Ci, którzy pochodzili spoza inkorporowanych obszarów, zostali wywiezieni do GG. Na ich miejsce sprowadzano księży z innych obszarów Słowacji. Część miejscowych kapłanów izolowano od lokalnej społeczności, zamykając ich w słowackim klasztorze w Spiskim Czwartku (księża ze Spiszu) i w Bardejowie (księża z Orawy), ponieważ odmówili oni składania przysięgi na wierność państwu słowackiemu i sabotowali obowiązek mówienia kazań po słowacku.
     
          W ramach niszczenia wszelkich śladów języka polskiego postanowiono „oczyścić” zajęte obszary z polskich książek, przede wszystkim z książeczek do nabożeństw. Zbierano je i palono. Podobnie było z polskimi książkami świeckimi.
     
          Gorliwie w te działania zaangażowali się księża przysłani z właściwej Słowacji. Spośród miejscowych działaczy słowackich szczególną aktywnością antypolską wyróżniał się ks. Franciszek Moš, proboszcz Nowej Białej na Polskim Spiszu i dziekan świeżo utworzonego dekanatu niedzickiego, mocno wspierany przez biskupa spiskiego Jána Vojtaššáka, w 1939 roku ogłoszonego ordynariuszem polowym.
     
         Za równie niebezpiecznych jak księża zostali uznani polscy nauczyciele, których pozbawiono prawa nauczania. Wszystkie szkoły przejęły słowackie władze oświatowe. Polskie szkoły zamknięto, pomoce dydaktyczne w języku polskim konsekwentnie niszczono. Szkoły otrzymały status szkół kościelnych. Wspomniany ks. Moš, nie przestając pełnić funkcji kościelnych, został jednocześnie państwowym inspektorem szkół ludowych na Spiszu. Wrogość wobec Polski miała być trwałym elementem przyjaźni z Niemcami.
     
         Na wiosnę 1940 roku podróż po inkorporowanych wsiach spiskich i orawskich odbył ks. Tiso. W co większych wsiach odprawiał msze i wygłaszał kazania na temat wiecznej łączności tych ziem ze Słowacją i czekającym je dobrobycie.
     
         W parze z zacieraniem polskości władze słowackie dążyły do udowodnienia mieszkańcom, którzy deklarowali wierność nowemu państwu, że z przynależności do Słowacji wynikają tylko same korzyści. Przyłączone tereny objęto specjalną opieką gospodarczą. Miało to szczególnie kontrastować z sytuacją na Podhalu włączonym do Generalnego Gubernatorstwa i okupowanym przez Niemców, którzy prowadzili rabunkową gospodarkę i gnębili chłopów kontyngentami. Było to o tyle łatwe, że w ogóle wojna przyniosła Słowacji wzrost zamożności, a wojenna koniunktura generalnie ożywiła słowacką gospodarkę.
     
         Polskie złotówki wymieniono na korony po kursie niezmiernie dogodnym dla ludności. Dużo wysiłku włożono w stworzenie nowych miejsc szczególnie dobrze opłacanej pracy. Ożywiono gospodarkę chłopską. Zapewniono wysokie przydziały produktów żywnościowych. „Wszyscy mieszkańcy Spiszu doskonale zapamiętali fakt, że dostawali dużo cukru i mąki i płacili niskie podatki” – pisał jeden z badaczy najnowszych dziejów Spiszu. Państwo dbało o korzystne ceny dla skupowanych płodów rolnych, hodowlanych i leśnych. Do tego należy dodać korzyści płynące z rozkwitu przemytu przez górską granicę do GG – w postaci mąki, skór, opon, koni i grzybów. W efekcie w latach wojny – w odróżnieniu od objętego rabunkową gospodarką i terrorem Podhala – na Spiszu i Orawie, przyłączonych do Słowacji, wzrosła zamożność mieszkańców.
     
         Świadomość antypolskich działań Słowacji powodowała, że na terenach przygranicznych traktowano ją jako kraj wrogi. „Od pierwszych dni okupacji kraju, słowacka straż graniczna współpracowała z [niemieckim] Grenzschutzem i gestapo, zatrzymywała i przekazywała Niemcom przekradających się na Węgry i dalej do Francji Polaków […] oraz kurierów utrzymujących łączność między kierownictwem Polski podziemnej i rządem emigracyjnym na Zachodzie” – pisał Włodzimierz Budarkiewicz, jeden z oficerów AK na Podhalu i Sądecczyźnie. Opisując wyprawy oddziałów na placówki słowackiej straży granicznej, na okupowanym przez Słowację Polskim Spiszu, stwierdził, że „rozbrajając załogi placówek, partyzanci nie mieli wobec Słowaków żadnych skrupułów”.
     
        Od 1943 roku wiele polskich oddziałów partyzanckich działających na Podhalu udawało się Słowację w celu zdobycie żywności.. „Ciągnęło się go [prowiant] ze Słowacji – mówił jeden z podhalańskich partyzantów – Słowacy współpracowali przecież z Niemcami, wysłali z nimi armię na wschód. Chłopi słowaccy mieli po 5 krów, dużo świń, więc się od nich brało”.
     
        Warto zaznaczyć, że również obszary okupacji słowackiej były objęte działalnością polskiego podziemia. Polacy z Orawy stworzyli strukturę konspiracyjną działającą pod krypt. „Limba”.
     
         Rząd ks. Tiso był wiernym sojusznikiem Hitlera. W 1941 roku Słowacy przyjęli ustawy antyżydowskie wzorowane na niemieckim prawodawstwie. Utworzono cztery obozy przejściowe pilnowane przez funkcjonariuszy Hlinkovej Gardy wspieranych przez instruktorów z SS. Do obozów koncentracyjnych deportowano ok. 70 tys. słowackich Żydów.
     
         Ustawodawstwo antyżydowskie i terror dotknęło także obywateli RP narodowości żydowskiej na ziemiach okupowanych przez Słowaków. I tak np.  policja słowacka wywiozła z Zubrzycy Górnej w gminie Jabłonka 2 czerwca 1942 roku  dwadzieścia osób narodowości żydowskiej. Wszyscy zostali rozstrzeleni na stacji kolejowej.
     
         Hlinkova Garda w ulotce  głosiła: „Nas nie obałamucą głupie zdania, że żyd to też człowiek. Żydzi są zastępcami i agentami diabłów. Żyd nie jest stworzeniem Bożym, ale diabelskim, dlatego żyd to nie człowiek, choć do człowieka podobny”.
     
        Szczególnie „gorliwi” Słowacy, w tym funkcjonariusze Hlinkovej Gardy, mogli liczyć na skonfiskowane Żydom tartaki, karczmy, maszyny, narzędzia rolnicze i mienie ruchome.
     
    CDN.
    5
    5 (1)
  •  |  Written by Godziemba  |  0
    1 września 1939 roku słowacka armia dokonała agresji na Polskę.
     
          1 września 1939 roku ksiądz Tiso wydał rozkaz uderzenia armii słowackiej na Polskę uzasadniając go realnym zagrożeniem ze strony polskiej armii i odwiecznym konfliktem polsko-słowackim o Orawę i Spisz. Oskarżano też Polskę o sprzyjanie węgierskiemu rewizjonizmowi wobec Słowacji.
     
            Głównodowodzący słowackiej armii w rozkazie dotyczącym rozpoczęcia działań napisał, iż „Znowu nastał czas historycznej próby dla narodu słowackiego. Zdecydowane Niemcy potrzebują zdecydowanych przyjaciół, ofiarami naszymi zasłużymy na wdzięczność potomnych”.
     
          Oficjalnie agresja słowacka nie została poprzedzona wypowiedzeniem wojny, a pierwszą osobą protestującą przeciw haniebnemu atakowi był ambasador Republiki Słowackiej w Polsce Ladislav Szathmára, który skierował pismo do ministra spraw zagranicznych RP Józefa Becka, w którym szczerze ubolewał nad niegodziwością III Rzeszy, która ubezwłasnowolniła państwo słowackie, czyniąc z niego bazę wypadową przeciwko Polsce, a cały naród i armię wplątując w wojnę. Protest, choć jednostkowy, stanowi dowód na brak akceptacji dla napaści ze strony części społeczeństwa słowackiego, niechętnemu jakiemukolwiek konfliktowi, a zwłaszcza z II RP.
     
          Armię generała Čatloša podporządkowano dowódcy niemieckiej 14. Armii, generałowi pułkownikowi Wilhelmowi Listowi, którego formacja wchodziła w skład Grupy Armii „Południe” pod dowództwem generała Gerda von Rundstedta. Słowacką armię polową ulokowano nad granicą z terytorium polskim.
     
     
          Wraz z rozpoczęciem działań wojennych sztab armii słowackiej ulokował się w Spiskiej Nowej Wsi. Na czele sztabu OKW koordynującego wspólne działania niemiecko-słowackie stanął generał major Erwin Engelbrecht.
     
          Armia słowacka wkroczyła do Polski o godzinie 5.00. Tego samego dnia gen. Čatloš wydał rozkaz, w którym wskazał, iż „zdecydowane Niemcy potrzebują zdecydowanych przyjaciół, ofiarami naszymi zasłużymy na wdzięczność potomnych”.
     
         Słowackie oddziały uderzały na trzech odcinkach: podhalańskim, nowosądeckim i bieszczadzkim. Pierwsze agresywne ruchy wojsk słowackich miały miejsce wczesnym rankiem 1 września około godziny 5.00. Z początku słowacki sztab planował wkroczyć na obszary sporne, lecz pod naciskiem niemieckim kontynuowano marsz w głąb Polski. W zamyśle sztabu Čatloša do zadań ofensywnych przeznaczono grupy „Jánošik” i „Rázus”, zaś grupa Škultéty miała zabezpieczać zdobycie pierwszo liniowych jednostek sprzymierzeńca.
     
          Rankiem 1 września 1939 roku wojska słowackie przekroczyły granicę z Polską. Szybkie postępy dywizji „Janosik” pozwoliły Słowakom na zajęcie Zakopanego oraz marsz na kierunku Nowego Targu, który 1 września został zbombardowany, a następnie zajęty przez Niemców wspieranych przez Słowaków. Opór agresorowi stawiały głównie jednostki polskiej Straży Granicznej i Korpusu Ochrony Pogranicza z 2. Brygady Górskiej w ramach Armii „Karpaty”. Tego samego dnia padły Jaworzyna i Niedzica.
     
         Następnie oddziały generała Pulanicha wyruszyły w kierunku na Ochotnicę–Tymbark i 6 września pododdziały zajęły Muszynę. W następnych dniach, między 8 a 11 września, formacja działała na odcinku Medzilaborce–Sanok, zmuszając polską 3. Brygadę Górską do szybkiego odwrotu na północ. Oddziały pierwszego zgrupowania współpracowały z tworzonymi pod patronatem Niemiec oddziałami ukraińskich nacjonalistów pułkownika Szuszki, z którego ludźmi nocą z 9 na 10 września wkroczyli do Jaślisk. Nad miejskim ratuszem przez parę następnych dni powiewały obie flagi: słowackie i ukraińskie.
     
          Na terenie operacyjnym pierwszego zgrupowania miał miejsce wypad przeprowadzony przez grupę żołnierzy Batalionu Obrony Narodowej „Gorlice” kapitana Stanisława Czwiertnia, która wobec bezczynności przeciwnika, przekroczyła granicę i wysadziła most w okolicach miejscowości Becherow. Akcja okupiona śmiercią strzelca Władysława Jurkiewicza uniemożliwiła zmotoryzowanym oddziałom niemieckim uderzenie w okolice Wysowej.
     
         Zgrupowanie „Škultéty” w pierwszych dwu dniach, mimo lokalnych prób przekroczenia granicy, wobec oporu dobrze zorganizowanej polskiej obrony pododdziałów 2. Brygady Górskiej, pozostało na pozycjach. Na obszarze operacyjnym tejże jednostki doszło do wypadu żołnierzy polskich. W nocy z 1 na 2 września żołnierze 1. Kompanii Batalionu KOP Żatyń przejęli kontrolę nad słowackimi miejscowościami: Mnišek nad Popradem, Kače i Pilhovčik.
     
          2 września zwabiono do szlabanu granicznego polskiego oficera i dowódcę 1. plutonu 1. Kompanii z 1. batalionu „Dukla” 2. Pułku Piechoty KOP „Karpaty” porucznika Rajmunda Świętochowskiego, po czym uprowadzono go i po brutalnym przesłuchaniu zastrzelono. Spontaniczny odwet podwładnych porucznika, wbrew decyzji zwierzchników, doprowadził do spalenia budynku słowackiej strażnicy. Ciało zamordowanego Słowacy oddali dopiero 5 września.
     
          Słowacy zajęli także Krynicę Zdrój, Tylic i Białą.
     
          Zgrupowanie „Rázus” wraz z jednostkami niemieckiej 3. Dywizji Górskiej walczyło z Polakami na południe od linii Krosno–Sanok po linię Bukowsko–Kulaszne– Baligród–Cisna.
     
          W pierwszym dniu walki do dyspozycji dowódcy zgrupowania „Jánošik” przekazano trzy samochody pancerne Tatra OA vz. 30. Z kolei zgrupowaniu „Rázus” pułkownika Málara przydzielono cztery samochody pancerne Tatra OA vz. 30 i trzy lekkie czołgi LT vz. 35. Niemniej, nie powiodły się próby przekroczenia bronionej przez Polaków Przełęczy Chylickiej ku Tyliczowi, gdzie jeden pojazdów opancerzonych dowodzony przez sierżanta Imricha Gasę został uszkodzony przez ostrzał ze strony Polaków, którzy zmusili napastników do odwrotu.
     
          W tej sytuacji 3 września sztab armii polecił majorowi Cani wyruszyć z garnizonu wojsk pancernych na czele oddziału „Havran” liczącego trzynaście lekkich czołgów LT vz. 35, sześciu samochodów pancernych Tatra OA vz. 30, dwudziestu samochodów ciężarowych z sześcioma armatami przeciwpancernymi vz. 37M, sześciu motocykli, sześciu samochodów osobowych – łącznie 290 żołnierzy i sześciu oficerów. Jednostka wraz z pozostałymi pojazdami Armii „Bernolák” utworzyła Grupę Wojsk Szybkich (Rychlá skupina) „Kalinčiak”, która bez walki dotarła do opuszczonego przez wojsko polskie Tarnowa oraz Dębicy.
     
           O ile w pierwszych dniach wojny zdarzały się dezercje żołnierzy na stronę polską, to wraz z rozwojem sytuacji, częstotliwość takich zdarzeń wyraźnie malała. Prasa słowacka, a w szczególności lokalna prasa spiska, wyszydzała postawę polskich obrońców, uważając ich skromny opór za oznakę tchórzostwa. Aż nadto często drukowano liczne artykuły dziękczynne dla „Wielkiej Rzeszy i jej Führera, jako że dzięki ich opiece do macierzy wracają zagrabione przez Polaków w 1938 roku ziemie słowackie”.
     
          W połowie września walki na odcinku południowym powoli wygasały. Słowackie wojska weszły na głębokość ponad 60 kilometrów polskiego terytorium. Ich zaangażowanie określić należy jako ograniczone. Wobec ogromnej przewagi sił niemiecko-słowackich Polacy szybko zostali zmuszeni do odwrotu. Słowaccy żołnierze nie przejawiali dużej chęci do walki. Oba te czynniki sprawiły, iż straty obu stron konfliktu były niewielkie.
     
          13 września gen. Čatloš przemawiając do słowackich żołnierzy podkreślił, iż „żołnierze młodej armii słowackiej okazali się być godnymi towarzyszami broni swoich niemieckich kolegów, z którymi wspólnie przywrócili porządek na obszarze zagrabionym przez polskich podpalaczy i terrorystów”.
     
           Minister obrony narodowej Ferdinand Čatloš wizytował jednostki powracające z Polski 20 września w Spiskim Podhradiu i odznaczył tam sporą grupę żołnierzy „za męstwo i waleczność” w bojach z Polską. Następnego dnia, 21 września, generał Čatloš z grupą wyższych oficerów pojechał do Zakopanego odznaczyć żołnierzy z wykonującego tam zadania okupacyjne batalionu z 4. Pułku Piechoty. Uroczystość zakończyła się defiladą batalionu.
     
          W większych miejscowościach zajętych przez wojska słowackie (w tym w Zakopanem) ulokowano skromne garnizony bądź posterunki, które zakończyły swą misję wraz z przejęciem kontroli nad danymi terytoriami przez oddziały Grenzschultzu.
     
          Armia Polowa „Bernolák” wróciła do kraju, kończąc zwycięską kampanię polską oficjalnie 1 października 1939 roku.
     
          Straty Słowaków w wojnie z Polską wyniosły osiemnastu zabitych, 48 rannych i jedenastu zaginionych.
     
          Stracono bezpowrotnie dwa samoloty myśliwskie Avia B.534, uszkodzono poważnie jeden samochód pancerny Tatra OA vz. 30.CDN
     
    CDN.
    5
    5 (1)
  •  |  Written by Smok Eustachy  |  0

    Czy Sabinka jest filmowym przedstawieniem alternatywki? Fioletowa grzywa + bezmyślność? Pytanie to ma znaczenie gdyż trwa emisja serialu Ashoka, który kontynuuje wszystko: kontynuuje tzw. mandoverse, kontynuuje Wojny Klonów, kontynuuje Rebeliantów, OT (Oryginalna Trylogia) nie. Da się go jednak oglądać jeśli ktoś zna tylko mandoverse, czyli seriale Mandalorianin i Xięga Bobusia (ang. Book of Boba Fett). Te 3 seriale wraz z kreskówkami tworzą tzw Filoniverse, czyli niszę Gwiezdnych Wojen tworzoną przez Dave’a Filoniego, znanego z bycia twórcą kontentu starwarsowego, o którym wyżej. Lucasfilm, będący własnością Disneja rozwija wspomniane Filoniverse, czyli universum Filoniego, gdyż nie ma specjalnie wyboru. Mamy tu podział na część Filoniego i Jona Favreau z jednej strony a z drugiej część Kathleen  Kennedy, odpowiedzialnej za sekłele i ich klęskę.

    Ostatnio wystawiła ona serial Star Wars: Andor, o tyle ważki, że zbudował sobie pewne grono entuzjastów. Tajemnica jego sukcesu jest prosta: bohaterem jest mężczyzna, obok niego jest drugi, ten antykwarysta z antykwariatem i dodali jeszcze Golluma. W efekcie mamy ekstazę publiki, która rozentuzjazmowana opiewa jego rzekome walory. Daję mu ocenę 7/10 bo jest nudny. Jest to jednak kolejny przykład NEPu, o którym pisałem wielokrotnie. Wyraz nieuchronnego przymusu ekonomicznego. Zaprezentowany tam kałach był raczej przyzwoitką jedynie a nie jakimś przełomem.

     

    UWAGA SPOILERY

    x

    x

    x

    x

    ***

    W Mandoverse sytuacja jest zgoła odmienna. Już w Mandalorianine pojawiła się żeńska ekipa szturmująca pod wodzą Bo Katan, która atakowała Moffa Gideona. Już w pierwszym sezonie mamy liczne postacie żeńskie. Ale tam to się ponoć nie liczy, bo kierują nimi mężczyźni. Jak kierują jak to Bo Katan dowodzi szturmami? Ashoka idzie jeszcze dalej i mamy tu babiniec drugi trzech głównych bohaterek: Ashoka, Sabinka i ta zielona. Hera ma na imię ale to nie od heroiny chyba?

     

    https://youtu.be/4ZF4Ym3FCDE?si=3E5SiePYqCLohmBT

     

    Jak już pisałem Filoni z Favreau prowadzą tu polemikę z sekłelami pokazując że można zrobić dobrze to, co sekłele spaściły. I mamy liczne bohaterki, które w odróżnieniu zaskarbiły sobie sympatię szerokich kręgów widzów. Podstawowa różnica jest taka, że u Filoniego bohaterki zachowują się racjonalnie i sensownie w odróżnieniu od takiej Holdo.

    Obraz nie jest jednak tu idealny. Jak wyszedł Mando to cieszyliśmy się że w ogóle są jakieś związki przyczynowo-skutkowe i ogólnie że jakiś sens jest. Fabuła 2 sezonu była już jednak nonsensowna: Po piersze to powinni zacząć od wygóglania informacji o Jedi. Po drugie Boba Fett wiedział o Luku Skywalkerze i wystarczyło, że by powiedział. Przecież brał on (Boba) udział w wydarzeniach z Imperium Kontratakuje i Powrotu Jedi.

    *** in Uniwersum

    Światotwórczo to Ashoka ma powiązania z Bo Katan, z Lukiem Skywalkerem oraz z Mando. Hera ma powiązania z brodatym kapitanem X-Winga, co nic nie może, a przez niego z Mando również. Sabinka ma powiązania z Mandalorianami w tym z Bo Katan. Dlatego:

    1. Sabinka powinna zareagować jakoś na odzyskanie Mandalory, którą odbito w poprzednim odcinku.

    2. Pojawienie się jakiegoś gościa posługującego się mocą i mieczem świetlnym powinno zaalarmować w pierwszym rzędzie Luka Skywalkera, który powinien interweniować. A nie puścić samą Ashokę.

    3. Thrawn z kolei powinien uruchomić Leię Organę z mężem, którzy cośtam powinni działać.

    Abym został dobrze zrozumiany: to jest wszystko wewnątrz uniwersum. Jeden z drugim mi tu biadoli, że to serial o Ashoce a nie o Luku itp. To dajcie im jakieś zajęcie, jakieś uzasadnienie. Skoro Galaktyka jest mała i wszyscy wszystkich znają to powinniśmy wiedzieć, dlaczego tamci się nie angażują. Prostym rozwiązaniem jest tu nieoczekiwany bój spotkaniowy np. Ale jeszcze 4 odcinki przed nami i mam nadzieję, że taki Grogu się pojawi. Jest on bowiem predestynowany do szkolenia Sabinki.

    ***

    Przejdźmy zatem do naszych bohaterek. Wywodzą się one z kreskówek, w których występował też Maul, przecięty na pół przez Obi-Wana Kenobiego. Co się stało z drugą połówką (dolną)? Nie wiadomo. Podejrzewałem, że przekształciła się w Snołka. Są zatem bohaterkami Rebelii od dekad walczącymi niestrudzenie z Imperium, co się chwali. Mamy tu zatem:

    1. Sabinkę. Sabinka jest Mandalorianką i mieszka z kotem. Ma ok 30 lat a zachowuje się jak rozwydrzona nastolatka. Tęskni za Ezrą, który zniknął razem z w. adm Thrawnem. Jest źródłem wszelakich nieszczęść trapiących nasze bohaterki. Jej nonszalancja powoduje utratę mapy i prawie że się kończy jej śmiercią. W 4 odcinku daje się omamić wizją dotarcia do Ezry i oddaje mapę złolom, czym sprowadza na Galaktykę grozę nowej wojny. Ciri we Wiedźminie mogłaby się w ten sposób zachowywać w wieku 12-14 lat. Ale nie trzydziestu. Chociaż może Filoni dostrzegł w USA nowe zjawisko społeczne: dorosłe kobiety zachowują się jak rozwydrzone nastolatki – i je portretuje. Ta dziwaczne kreacja bohaterki jest dostrzegana przez wielu recenzentów. Z drugiej strony Sabinka cieszy się wyrozumiałością otoczenia, które jej pobłaża, zamiast przylać pasem po dupie co chwilę: „ti, ti , ti, grzeczna Sabinka”.

    2. Ashoka Tano. Nie była Jedi bo w wyniku intryg opuściła zakon, teraz jednak chyba jest. Chociaż w Nowej Nadziei Kenobi mówi, że jest ostatni. Więc wtedy nie była Jedi jeszcze. Taki paradoks. Obecnie jest wojowniczką, która spotkała się z Lukiem po spotkaniu z Mando i Grogu. Z pobłażaniem traktuje jednak Sabinkę. Wierzy w możliwość powrotu w. adm Thrawna i stara się przeciwdziałać. Nie jest człowiekiem. Podczas ataku w 4 odcinku walczy fatalnie taktycznie. Nie dąży do wytworzenia lokalnej przewagi 2 na 1 co jest przyczyną jej klęski.

    3. Hera. Jest zielona i nie jest człowiekiem. Ma syna Jacena z Kanaanem, który z kolei był człowiekiem (zginął bowiem). Jest to jedyny przypadek gwiezdnej krzyżówki w Star Warsach, o którym słyszałem. Nienaukowy. Obecnie zajmuje się głównie zakładaniem ręki na rękę aby mądrze wyglądać. Podobnie jak Sabinka szuka Ezry. Obecnie jest generałem i tropi imperialne intrygi. Na niebezpieczną wyprawę zabiera dziecko, podczas gdy kot Sabinki został.

    image

     

    4. Huyang. Huyang jest to robot, w tamtejszym slangu droid. Zajmował się tworzeniem mieczy świetlnych i jest stary. Obecnie współpracuje z Ahsoką i ma tam najwięcej rozumu w tym towarzystwie. 

    ***

    Fabuła serialu jest nieodkrywcza: w. adm. Thrawn ma grono akolitów wiążących spore nadzieje z jego powrotem. Gdzie jednak się zawieruszył? Został porwany przez kosmiczne wieloryby – purrgile, w wyniku intrygi Ezry. Nie bardzo rozumiem skąd wiadomo, gdzie jest skoro owe purrgile nie spowiadają się nikomu? Ma być w sąsiedniej galaktyce, konieczna jest zatem wyprawa tam. Ale dlaczego trajektoria jest ukryta we wiekowym artefakcie? Przypomina się tu Odrodzenie Skywalkera i nonsensowność tamtejszych makafinów” kultystyczny sztylet Sithów wiekowy zawierał wiedzę o położeniu makafina będącego we wraku Gwiazdy Śmierci (II), która rozwaliła się parę lat wcześniej. Mam nadzieję, że Filoni ma tu jakiś pomysł aby strollować tamtych od Kennedy i pokazać, że da się sensownie to rozwiązać. Bo na razie to sensu za wiele tu nie ma.

    W każdym razie imperialistom przewodzi tu Morgan Elsbeth, która jest tzw Siostrą Nocy z Dathomiry. Jej związek z Thrawnem daje do myślenia, owe siostry stanowiły konkurencyjny wobec Imperatora Palpatine ośrodek Ciemnej Strony Mocy i zostały przez niego wykończone. Być może Morgan pragnie przy pomocy Thrawna tenże ośrodek odtworzyć, nie mając konkurencji w postaci Sithów. Zwerbowała ona do pomocy rycerza Jedi Baylana, który ma uczennicę Shin Hati, która cechuje się wytrzeszczem ślepi i blond fryzurą. Nie mruga ona oczami w ogóle i ma je cały czas rozszerzone, jakby cały czas była na prochach. Baylan przeżył jakoś rozkaz 66 (bo musiał, skoro żyje) i zawieruszył się gdzieś a teraz działa. Wydaje się, że motywacja jego jest przewrotna: pojawienie sie Thrawna ma spowodować konflikt, w wyniku którego dojdzie do jakiegoś przełomu i się poprawi. I to jest wszystko.

    image

    Stawki tu nie ma żadnej bo wiemy, że i tak Palpuś się sklonuje, Najwyższy Porządek powstanie itp. Zgodność z sekłelami jest zachowana, więc Nowe Republika jest beznadziejna podobnie jak stara. Nie jest w stanie podjąć żadnych działań i rozwiązać żadnego problemu. Jest zinfiltrowana przez imperialistów i ogólnie bez sensu. Po co było wysadzać te 2 Gwiazdy Śmierci? Ano po nic. Takie są okoliczności działań bohaterów, którzy nie mają wpływu na nic. Dramat i nuda.

    Mamy tu nonszalancję scenopisarską. W przeciwieństwie do fundamentalnie zwichrowanych sekłeli seriale są jedynie niedorobione. Na poziomie ogólnym wszystko tam działa, ale na szczególnym niekoniecznie. Normalnie to ich dopracowaniem powinno się zając studio. Zauważyć, że potrzebują więcej czasu na siedzenie w jaskini z zielskiem. Że robot się bierze nie wiadomo skąd. Że Mandalorianie mają zbroje, owszem, ale czemu nikt nie próbuje strzelać w luki w pancerzu. Mama za prosta do rozgryzienia. O absurdach porywania adeptów przez ptaszyska nie wspomnę. Lucasfilm jest jednak zajęty innymi rzeczami, o których pisałem. Nie jest w stanie przeczytać skryptu i dorobić. Kto to ma robić? Kennedy? Słuszne są chyba domysły, że Lucasfilm i Disnej wprowadzają sporo chaosu domagając się bezsensownych zmian.

    Ahsoka wypada tu szczególnie blado. Początkowy atak na statek N Republiki nonsensowny. Kapitan zachowuje się głupio. Sabinka nagle ucieka z ceremonii i ją ścigają i chcą zatrzymać. Na jakiej podstawie? Gdzie wolności obywatelskie? Potem ten cyrk z mapą. Walka wręcz z robotami. Filoni Terminatora powinien sobie obejrzeć, aby pojąć, że mordobicie z blaszakiem jest nierealne. Etc, etc.

    ***

    Mamy tu jednak jasne, miłe oku lokacje i wnętrza. Akcja jakoś się przebija przez mielizny scenariusza. Czarne charaktery wymiatają. Jest to oglądalne na pewnym poziomie. Przekonany jestem, że ostatecznie Filoni wyciągnie w finale wszystkie wątki na prostą. A dobry finał to połowa wartości serialu. Walki na miecze są dobre, widać np. niedostatki techniczne walczących. No i na koniec podwójny spoiler czyli:

    SPOILER

    x

    x

    x

    x

    Anakin. O ile to jest Anakin. Nie powie oczywiście Ahsoce że Palpuś żyje, tak se będzie gaworzył trzy po trzy. To miejsce między światami jest patologią Filoniversum, podobną do rezurekcji Maula. Zobaczymy czego się dowiedzą od siebie. Ahsoka powinna wiedzieć od Luka, że to Anakin wykończył Imperatora. Czy to jest prawdziwy Anakin? Już po swojej śmierci? Musimy zanurzyć się w patologii następnych 4 odcinków aby zweryfikować domysły. 

    I odpowiadam na końcu na pytanie o Sabinkę: nie jest ona alternatywką bo umie się bić. 

    https://www.filmweb.pl/serial/Star+Wars%3A+Ahsoka-2023-866836/cast/actors

    5
    5 (1)
  •  |  Written by Smok Eustachy  |  0

    Czcigodny RobertzJamajki był łaskaw poświęcić mi wpis na blogu zatytułowany: »@Smok Eustachy propagator dewiacji intelektualnej« gdzie formułuje tezę następującą:

    »Tym razem jednak niejaki @smok Eustachy, którego od kiedy pamiętam kręciły dewiacje chorych twórców spod znaku poprawności politycznej znowu z wysuniętym, obślinionym językiem wtyka na prawicowy portal już skrajnie zboczony serial „Asioka”, pomieszanie religii, mitologii z fekaliami feminizmu, ale uwaga!«

    image

     

    image


    Otóż Salon24 ma ambicje bycia portalem wszechstronnym i kulturnym i potrzebuje również kątentu kulturalnego, czyli odnoszenia się do aktualności kulturalnych. Ponadto nie znam lepszego miejsca do pisania o Ahsoce niż Salon24, bo nie ma. Salon jest zaś miejscem pluralistycznym i kierowanie suplik do Red Wosia jest bez sensu, bo to lewak. A właściciel to mięśniak.

    Przechodząc zaś do rzeczy: Szkoda że moja poprzednia notka nie wywołała takiej reakcji. Formułuję tam bowiem wyniki badań nad wokizmem, łącznie z zjawiskiem NEPu. Ale co tam.

     

    Czy ja polecałem Ringi of Pała? No nie. Czy polecałem sekłele? No nie. Czy polecałem Wiedźmina? No nie. Czy polecałem Kenobiego? No nie.image

     

    Wspomniany RobertzJamajki nie ma dziwnym trafem problemów z powyższymi produkcjami, za wrota do Armagedonu i szczyt wokistycznego rozpasania uważa wspomnianą Ahsokę. Nie wiadomo do końca czemu, bo nie objaśnia. Ale co tam.

    Polecam za to Blade Runnera 2049, gdzie mężczyzna wyzwala się z okowów toksycznej żeńskości. Polecam Orville, gdzie w ogóle dzieją się rzeczy straszne: dzieci zrobione bez ojca szukają ojca, którym okazuje się robot. Społeczność homoseksualistów okazuje się kobietofobiczna i represjonuje kobiety, co znajduje analogię we wojnie terfiar z transami. Polecam wreszcie Mando.

    *

    Popatrzmy teraz na wspomnianą Ahsokę oczyma wokizmu zgodnie z doktryną:

    image

    Mamy 3 bohaterki owszem. Ale dochodzi tam do ekscesów niedopuszczalnych: kobieta zostaje pokonana przez mężczyznę w końcówce 4 odcinka. Weźmy relację Ahsoki i Sabinki: to jest pełen realizm i samo życie, Żrą się same nie wiedzą o co. Tak to często wygląda i wiemy to z doświadczenia. Sama Sabinka być może jest przedstawieniem realnego zjawiska społecznego [1] (tego nie wiem) i co prawda ma fioletową grzywę, ale nie ma otwieracza do butelek w nosie. Nie ma w ogóle przekłutego ryja żadnymi przekłuciami i nie nosi tam złomu żelaznego na twarzy. Czy jest silna, dzielna, niezależna? Tęskni za Ezrą puki co i wybiera po kobiecemu: uczucie przed powinnością, wybiera wojnę galaktyczną dla ułudy odnalezienia Ezry. Podejrzewam że Disnej (Kennedy) będzie naciskać, żeby tą relację miłosną zniszczyć. Żeby friendzona z tego zrobić. Ale na razie nie ma twardych ustaleń tu. Za miesiąc się okaże. Normalnie to taki konflikt kobiecy jest wywołany zazdrością o powodzenie, o faceta itp. a tu to nie wiem bo Ahsoka nie jest człowiekiem. Ahsoka jest ufokiem amerykańsko-telewizyjnym. Czyli budżetowym. Ufok taki się różni od człowieka doklejeniem różnych elementów (uszy Spocka!), kolorem itp. tak aby aktor po charakteryzacji mógł go odgrywać. Inne ufoki - innokształtne albo niewymiarowe – wymagają albo generowania przez komputery (CGI), albo efektów praktycznych (kukiełki itp.) co jest drogie:

    image

    https://www.salon24.pl/u/smocze-opary/943057,gwiezdna-wedrowka-w-xx-wieku-star-trek

    Ufoki tego typu zachowują się jak ludzie, co umożliwia masowemu widzowi zrozumienie oglądanego programu.

    image

     

    Hera też jest ufokiem i w dodatku wdową, a to już jest podejrzane. Odznacza się ona kolorem (zielonym) i tym czymś co wyrasta jej z głowy. Ahsoka tez to ma ale inne bo jest togrutanką a Hera twillekanką. Przy czym pamiętajcie że zarówno Star Wars jak i Star Trek są kreacjonistyczne. 

    Gdzie jest zatem to skrajne zboczenie Ahsoki? Czy wygląda ona jak Lemparcica? No nie wygląda. Nie mam też stosownej wiedzy o wyglądzie lesbijek. Ale nie wygląda jak Lempart. Pozostaje ta blondi z rozdziawionymi oczami. Ona wygląda?

    Nie wiem skąd wziął on jakieś uwagi o prawach do Władcy Pierścieni. Ahsoka nie ma żadnych praw tego typu. Podobnie emeryta nie wiem skąd wziął. Ogólnie w/w notka to odklejka w stylu julkistycznym, bez konkretu a z wyzwiskiem. Żenada. 

    Przypisy:


    1. Patrzcie na te:

    https://www.cda.pl/video/125644113e

    takie młode nie są.

    2. https://www.salon24.pl/u/robertzjamajki/1323367,smok-eustachy-propagator-dewiacji-intelektualnej

    image

     

    5
    5 (1)
  •  |  Written by Godziemba  |  0
    W końcu sierpnia 1939 roku władze słowackie zadecydowały o udziale swych wojsk w niemieckiej agresji na Polskę,
     
         W przygotowywanych planach agresji na Polskę strategiczną rolę odgrywało położenie geograficzne Słowacji. Możliwość ataku sił niemieckich z tego kraju oznaczała otoczenie Polski z aż trzech kierunków, co zmuszało polskie dowództwo do jeszcze większego rozproszenia sił. Dla wojsk polskich konieczność zabezpieczenia kolejnych 638 kilometrów granicy z południowym sąsiadem uniemożliwiała skoncentrowanie większej ilości wojsk na Śląsku. Ewentualne przystąpienie Słowacji do wojny stawiało pod znakiem zapytania sens obrony wojsk polskich opartych na umocnieniach Obszaru Warownego „Śląsk”.
     
          Działający bez przeszkód na nominalnie niezależnym terytorium słowackim Niemcy już w kwietniu 1939 roku rozpoczęli przygotowania na potrzeby nadchodzącej kampanii wojennej. Wytyczyli w zachodniej części kraju specjalną strefę ochronną, gdzie miało powstać całe zaplecze militarne i gospodarcze działające z myślą o skierowanych tam wielkich jednostek Wehrmachtu. Niemieccy oficerowie rozpoczęli również pracę instruktażową na potrzeby tworzonej właśnie armii słowackiej.
     
         Dowództwo niemieckich sił zbrojnych zaplanowało liczebność słowackiej armii, jako części wielkiej machiny wojskowej III Rzeszy, na 50 tysięcy żołnierzy. W lipcu 1939 roku Tiso zaakceptował niemiecką propozycję aktywnego udziału Słowacji w wojnie przeciwko Polsce. Tiso uważał, że nie może sobie pozwolić na neutralność i zdystansowanie się od niemieckiej polityki, ponieważ może za to zapłacić oddaniem Słowacji w ręce węgierskie.
     
        By przygotować społeczeństwo słowackie do działań antypolskich i wzbudzić emocje przeciwko Polakom, podjęto intensywne działania propagandowe, przekonujące Słowaków, że część spornego terytorium Spiszu i Orawy jest niesprawiedliwie nadal w polskich rękach. Przedstawiano groźne obrazy wynaradawiających i represyjnych działań państwa polskiego, co raniło słowacką dumę narodową i pobudzało złość. W rzeczywistości z tych wymieszanych etnicznie terenów w Polsce znalazło się 20% terenu Orawy i zaledwie 4% terenu Spiszu.
     
          W połowie sierpnia 1939 roku na podstawie umowy niemiecko-słowackiej i odwołując się do podpisanej kilka miesięcy wcześniej Umowy o ochronie, oddziały niemieckie weszły do zachodniej Słowacji (doliny rzeki Wag) oraz w rejon Podtatrza. Oficjalna prasa słowacka argumentowała ten fakt rosnącym zagrożeniem ze strony polskiego rządu – niemieckie siły zbrojne miały jedynie osłonić sojusznika przed agresją. Co ciekawe, Niemcy zbytnio nie kryli intensywnych przygotowań. Polski wywiad doskonale orientował się w rzeczywistych zamiarach sztabowców niemieckich.
     
         Dodatkowo w dowód lojalności wobec niemieckiego „opiekuna” rząd słowacki przygotował dla potrzeb Luftwaffe kilka nowych lądowisk między innymi na miejscu starego toru wyścigowego dla koni w Wielkiej Łomnicy.
     
         Słowacja wzmocniła antypolską akcję propagandową, epatując społeczeństwo słowackie „krzywdą” zaboru przez Polaków fragmentów Spiszu i Orawy 30 listopada 1938 roku. Władze, wykorzystując aktywistów Hlinkovej gardy [formacji paramilitarnej Słowackiej Partii Ludowej], zorganizowały 22 sierpnia w Bratysławie wielki antypolski wiec pod hasłem przywrócenia jako granicy polsko-słowackiej starej granicy węgiersko-galicyjskiej.
     
          Istotną częścią antypolskich haseł były stwierdzenia, że z Polski, z Galicji przychodzą na Słowację Żydzi, którzy później „pasożytują na pracy Słowaków”. W efekcie demonstracja zakończyła się wybijaniem szyb w żydowskich sklepach, których właścicieli podejrzewano o pochodzenie z Polski. W nocy tłum wdarł się do mieszkania polskiego konsula w Bratysławie i zdemolował je.
     
          24 sierpnia, Niemcy zawiadomili Tisę o konkretach planu ataku na Polskę. W zamian za współpracę Niemcy zaproponowali gwarancję nienaruszalności istniejącej granicy słowacko-węgierskiej oraz powrót do granicy polsko-słowackiej sprzed 30 listopada 1938 roku.
     
         Hitler podobno gotów był nawet zaproponować Słowacji przyłączenie całych Tatr i Zakopanego, ale i Ribbentrop, i Tiso stwierdzili, że w Zakopanem nie ma ludności słowackiej i byłaby to zbyt daleko idąca zmiana. Tiso zażądał jedynie, aby armia słowacka nie była w wojnie z Polską wykorzystana „poza historycznymi terenami słowackimi” (czyli tymi, które były częścią Węgier do 1918 roku, a które Polska dostała 30 listopada 1938 roku, oraz tymi małymi fragmentami Spiszu i Orawy, które przypadły Polsce w 1920 roku).
     
         24 sierpnia ogłoszono stan gotowości bojowej w armii słowackiej. Dwa dni później zmobilizowano dwa pierwsze roczniki rezerwistów, a 28 sierpnia ogłoszono pełną mobilizację armii i pełniącej pomocnicze funkcje przy wojsku paramilitarnej organizacji rządzącej partii, Gwardii Hlinkowej, 30 sierpnia pod broń wezwano zaś kolejne trzy roczniki poborowych.
     
          28 sierpnia Jozef Tiso wystąpił z orędziem do narodu, w którym „poinformował” o rzekomym zagrożeniu Słowacji przez Polskę. Dwa dni później Tiso na posiedzeniu rządu oświadczył, iż „Jesteśmy przygotowani do marszu z Niemcami”. Rząd słowacki wydał instrukcję, aby administracja kraju witała i pomagała jednostkom niemieckim przejeżdżającym przez Słowację.
     
         29 sierpnia przekształcono Główne Dowództwo Wojskowe w Dowództwo Armii Polowej „Bernolák”. Głównodowodzącym armii został dotychczasowy minister obrony narodowej generał I rangi Ferdinand Čatloš (który po nominacji ustąpił z rządu), a jej szefem sztabu mianowano majora Sztabu Generalnego Emila Novotnego.
     
         Pełen plan mobilizacyjny armii słowackiej zakładał powołanie pod broń 148.113 mężczyzn z czego 30 sierpnia 51.306 powołanych żołnierzy miało stanowić przeznaczoną do ataku na Polskę Armię Polową „Bernolák”. Utworzona armia lądowa składała się z trzech dywizyjnych zgrupowań piechoty, do których 5 września, już w czasie działań wojennych, dokooptowano zgrupowanie wojsk szybkich.
     
         Na pierwsze zgrupowanie, o kryptonimie „Jánošik” pod dowództwem generała II rangi Antona Pulanicha składały się: 4. i 5. Pułk Piechoty, 2. Samodzielny Batalion Piechoty wspierany przez I rozpoznawczy dywizjon kawalerii, 2. Pułk Artylerii oraz 2. dywizjon 4. Pułku Artylerii.
     
         Drugie zgrupowanie, „Škultéty” pod komendą podpułkownika Jána Imro (od 5 września generała II rangi Alexandra Čunderlika), obejmowało: 3. Pułk Piechoty, 1.,3. i 4. Samodzielny Batalion Piechoty wspierany przez 2. Pułk Artylerii oraz III rozpoznawczy dywizjon kawalerii.
     
         W skład trzeciego zgrupowania dywizyjnego piechoty, „Rázus” dowodzonego przez pułkownika dyplomowanego Augustina Malára, wchodziły: 1. i 2. Pułk Piechoty, 5. i 6. Samodzielny Batalion Piechoty wspierany przez 3. Pułk Artylerii, 1. dywizjon 4. Pułku Artylerii oraz III rozpoznawczy dywizjon kawalerii.
     
         Zorganizowana już w trakcie wojny grupa wojsk szybkich „Kalinčiak”, od 5 września znajdująca się pod dowództwem podpułkownika Jána Imro, składała się z: I dywizjonu kawalerii, II dywizjonu kolarzy i III dywizjonu zmotoryzowanego. 22 września, wzmocniona plutonem lekkich czołgów i samochodów pancernych, posiadała osiemnaście samochodów pancernych Tatra OA vz. 30. Dodatkowo armii podporządkowano jako samodzielne formacje: 4. i 5. Pułk Artylerii, pociąg pancerny „Bernolák” (o kryptonimie „Hrdlička”), batalion telegraficzny „Bernolák”, batalion zmotoryzowany „Topol” oraz dowództwa lotnictwa i obrony przeciwlotniczej.
     
         Słowackie siły lądowe dysponowały 50 lekkimi czołgami LT vz. 35, 27 lekkimi czołgami LT vz. 34, 30 tankietkami Tč vz. 33, trzema samochodami pancernymi Škoda OA vz. 27, osiemnastoma samochodami pancernymi Tatra OA vz. 30.
     
         Wyposażenie artylerii stanowiło: 271 armat przeciwpancernych, 24 działa przeciwlotnicze średniego kalibru i 62 małego kalibru, 375 lekkich dział polowych i górskich, 151 ciężkich armat polowych i 150 moździerzy.
     
          W kampanii przeciwko Polsce postanowiono wykorzystać również lotnictwo, które choć w połowie znajdowało się w fazie organizacji, miało realizować zadania na rzecz sojuszniczej Luftwaffe i własnej armii lądowej. Siły powietrzne Słowacji – Slovenské Vzdusné Zbrane – utworzono na bazie jednostek czechosłowackich. Otrzymały jednak nowe oznakowanie – na bokach kadłuba niemieckich krzyż, na ogonie zaś znak słowacki.
     
         Uformowano trzy eskadry myśliwskie o numerach: 11, 12 i 13, dysponujące 90 maszynami myśliwskimi: 79 typu Avia B.534 i 11 typu Avia Bk.534. Dodatkowo utworzono trzy eskadry rozpoznawczo-bombowe o numerach 1, 2 i 3 mające na stanie 88 maszyn rozpoznawczych: 73 Letov Š 328 i 15 typu Aero A 100 i Ab 101 oraz trzy bombowce: Bloch MB-200, Fokker F.VII i Avia B-71. Dla potrzeb nadchodzącej inwazji na nadgraniczne lotniska skierowano trzy jednostki: 1. Pozorovaci letka (1. Eskadrę Rozpoznawczą) oraz 11. i 12. Stihacia letky (Eskadrę Myśliwską).
     
          Sprzęt i wyposażenie armii słowackiej pochodziło z zasobów zlikwidowanej wspólnej armii Czechów i Słowaków. Generał Čatloš zachęcał żołnierzy pochodzenia czeskiego do pozostawiania w szeregach narodowej armii słowackiej, niemniej do wybuchu wojny jedynie pięćdziesięciu żołnierzy narodowości czeskiej wyraziło chęć pozostania w wojsku.
     
           28 sierpnia Jozef Tiso wystąpił z orędziem do narodu, w którym „poinformował” o rzekomym zagrożeniu Słowacji przez Polskę. Rząd słowacki wydał instrukcję, aby administracja kraju witała i pomagała jednostkom niemieckim przejeżdżającym przez Słowację (pierwsze niemieckie oddziały wkroczyły na Słowację jako do kraju sojuszniczego już 26 sierpnia, a grupy rekonesansowe nawet 2−3 dni wcześniej). Decyzją rządu słowackiego naczelnego dowódcę i ministra obrony narodowej, Ferdinanda Čatloša, podporządkowano operacyjnie właściwemu dowództwu Wehrmachtu.
     
         30 sierpnia na spotkaniu naczelnych dowódców wojskowych i przywódców politycznych zdecydowano o wsparciu sił niemieckich w walkach przeciwko Polsce.
     
    CDN.
    5
    5 (1)
  •  |  Written by Godziemba  |  0
    Wkrótce po ogłoszeniu niepodległości Słowacja podpisała układ z Niemcami, na mocy którego stała się de facto protektoratem niemieckim.
     

                Wobec coraz częstszych antypolskich incydentów na Słowacji strona polska zdecydowała się interweniować wobec Niemiec. Na obiedzie w ambasadzie niemieckiej Jan Szembek oznajmił Hansowi von Moltkemu, że Polska jest tym wszystkim zaniepokojona. „Słowaczyzna i Ruś Podkarpacka jest terenem jakiejś agitacji bardzo wyraźnie przeciw nam skierowanej. Jeśli się bada jej przejawy, to zawsze dochodzi się do źródeł niemieckich”.  „Wszystkie te objawy – dodawał - nie dają się ukrywać i muszą wywołać w opinii polskiej nastroje nie sprzyjające rozwojowi dobrosąsiedzkich stosunków między Polską a Niemcami w myśl założeń układu z 1934 r.”.
     
                 Wyraźnie skonfundowany Moltke prosił o dalsze szczegóły, solennie zaręczając, iż w Berlinie „nie nastąpiła żadna zmiana” polityki wobec Polski, a inkryminowane działania na Słowacji i Rusi Pod- karpackiej mogą być inicjatywami nieodpowiedzialnych elementów po
    stronie niemieckiej.

                Kwestię naprawienia stosunków polsko-słowackich powierzono b. senatorowi Feliksowi Gwiżdżowi – od lat angażującemu się na rzecz zbliżenia między obydwoma narodami. Karol Sidor, który 17 lutego 1939 roku odwiedził posła RP w Pradze, oceniał pozytywnie „dotychczasowe rozmowy Gwiżdża” i mówił, że „nadszedł czas podjęcia kontaktu polsko-słowackiego na szerszej płaszczyźnie”.
     
                Następnego dnia rozpoczęła się w Rużomberku dwudniowa konferencja polsko-słowacka z udziałem Gwiżdża i Sidora, na której omawiano możliwości wszechstronnego porozumienia między dwoma krajami.  Jak pisał polski dyplomata, „cały przebieg konferencji wykazał chęć podejścia przez Słowaków na ścisłą współpracę z nami zarówno na terenie gospodarczym jak i kulturalnym i t.p.”.
     
                Tymczasem w raporcie z końca lutego 1939 roku Kazimierz Papée pisał, że Słowacy są wobec Polski nadal nieufni, choć tym razem głównym powodem jest znane polskie sympatie wobec Węgier. „Słowacy nie są do dziś dnia pewni, czy Warszawa ostatecznie wyrzekła się tak zwanej węgierskiej polucji słowackiego problemu”. Z kolei orientacja proniemiecka na Słowacji „jest linią najmniejszego oporu, wytworzoną przez układ faktów i zręcznie wykorzystaną przez bardzo intensywną penetrację niemiecką. Słowacy wierzą, że spośród trzech wielkich sąsiadów Niemcy najmniej ich skrzywdzili, oraz że dzisiejsza potęga niemiecka wyklucza jakąkolwiek politykę skierowaną przeciw Berlinowi”. Papée zaznaczał wprawdzie, że „na prowincji germanofiliom rządu staje się niepopularnym i wywołuje coraz większe obawy”, ale kilka dni później depeszował, że nawet u Sidora wyczuwa się swoisty „brak odporności na koncepcję niemiecką, którą zdaje się traktować z pewnym fatalizmem”.
     
                Ostatnią przed ostateczną likwidacją Czech-Słowacji próbę poprawy stosunków polsko-słowackich podjął Pavol Čarnogurský, jeden z nielicznych już polonofilów w partii ludackiej, który w początkach marca otrzymał od ks. Tiso polecenie wyjazdu do Warszawy celem przygotowania wizyty premiera słowackiego rządu krajowego w Polsce. Čarnogurský  rozmawiał w Pałacu Brühla z zastępcą podsekretarza stanu w polskim MSZ Mirosławem Arciszewskim, uzyskując solenne zapewnienia o dobre woli ze strony Rzeczypospolitej. Minister Beck przyjął Čarnogurskýego 7 marca i oświadczył mu, że rząd Rzeczypospolitej zaakceptuje każde rozwiązanie sprawy słowackiej, jakie wybierze naród słowacki – czy będzie to unia z Czechami, z Węgrami czy pełna niepodległość. Podkreślił wszakże, iż „społeczeństwo polskie odnosi się z sympatią to sprawy niepodległości słowackiej”, choć „rząd ustosunkuje się do niepodległości Słowacji w zależności od stopnia jej niezależności politycznej”.
     
               Beck gwarantował też przebieg granicy polsko-słowackiej, którą określił mianem „jednej z najsympatyczniejszych w naszem państwie”. Obiecał też użyć wpływów w Budapeszcie w celu poszanowania przez Węgry ich granicy ze Słowacją  (obietnica ta nie obejmowała Rusi Karpackiej, której w Warszawie nie uznawano za część Słowacji).
     
               Likwidacja Czecho-Słowacji sprawiła, iż do  wizyty Tisy w Polsce już nie doszło.
     
              Wstępem do niej była  nieoczekiwana decyzja prezydenta Czecho-Słowacji Emila Háchy, który w nocy z 9 na 10 marca zdymisjonował autonomiczny rząd słowacki (większość ministrów, z Tisą włącznie, nawet na krótko internowano) i wprowadził na Słowacji stan wyjątkowy, wydając odpowiednie polecenia wojsku.
     
              W tej sytuacji Hitler postanowił wezwać do siebie Tisę, żądając od niego w rozmowie 13 marca wieczorem natychmiastowej proklamacji niezależnego państwa słowackiego. Równocześnie zagroził, iż gdyby Słowacy nie ogłosili niepodległości, to ich terytorium zostanie opanowane przez Węgrów, zaznaczając, że  Czechy zajmie Rzesza. Tisa wyraził wstępnie zgodę, choć decyzję przypieczętować miał dopiero słowacki sejm, co nastąpiło następnego dnia. Większość posłów uczyniła to głównie w obawie przed Węgrami, którzy rzeczywiście jeszcze tego samego dnia, a dokładniej w nocy z 14 na 15 marca zaczęły obsadzać obszar Rusi Podkarpackiej, pokonując opór nielicznych ukraińskich sił zbrojnych (Sicz Karpacka), tworzonych przez lokalne autonomiczne władze.
     
             W ten sposób Ruś  Zakarpacka znalazła się w rękach Węgrów. Jednocześnie do zachodniej części Słowacji wkroczyły oddziały niemieckie.
     
            Na czele dziesięcioosobowego rządu niezależnego państwa słowackiego stanął dotychczasowy premier rządu autonomicznego, ksiądz Tiso (dopiero po wybuchu wojny, w październiku 1939 roku został on prezydentem). Wicepremierem został Tuka, a szefem dyplomacji – Ďurčanský.
     
            Już 15 marca 1939 roku Beck wysłał do Ďurčanskýego, jako już ministra spraw zagranicznych Słowacji, telegram informujący o uznaniu nowego państwa przez Polskę. Dnia następnego dotychczasowy konsul RP w Użhorodzie Mieczysław Chałupczyński już w charakterze polskiego chargé d’affaires w Bratysławie zjawił się u Ďurčanskýego, który przywitał go jako pierwszego przedstawiciela dyplomatycznego obcego państwa.
     
           Od początku było jasne, że utworzona z łaski niemieckiej „niezależna” Słowacja będzie satelitą Rzeszy. Dnia 15 marca 1939 roku premier Tiso przesłał Hitlerowi telegram z prośbą o objęcie „opieką” Słowacji, na co Hitler następnego dnia odpowiedział jednozdaniowym telegramem: „Potwierdzam odbiór Pańskiego wczorajszego telegramu i przejmuje niniejszym opiekę nad państwem słowackim, podpisano Adolf Hitler”.
     
           18 marca 1939 roku, cztery dni po proklamowaniu przez sejm w Bratysławie niepodległości kraju, przedstawiciele Słowacji złożyli podpisy pod „układem o opiece” , na mocy którego rząd słowacki zobowiązywał się prowadzić politykę zagraniczną w porozumieniu z Berlinem, a armię swą tworzyć we współpracy z Rzeszą, która z kolei gwarantowała niepodległość i integralność terytorialną Słowacji. Poza tym Rzesza uzyskiwała prawo do obecności wojskowej (garnizony wojskowe, bazy lotnicze, własne fortyfikacje) w strefie specjalnej w zachodniej części Słowacji, wzdłuż granicy z Austrią oraz, co szczególnie ważne, wzdłuż granicy z Polską. Umowę zawarto na 25 lat, z możliwością przedłużenia. Poza tym w tajnym protokole dodatkowym Słowację ściśle związano z Rzeszą na płaszczyźnie ekonomicznej.
     
             Gdy zatem 21 marca 1939 roku Joachim von Ribbentrop po raz ostatni przedkładał polskiemu ambasadorowi Józefowi Lipskiemu „wspaniałomyślną ofertę” Hitlera, niemiecki minister spraw zagranicznych dysponował już dodatkową kartą w postaci podporządkowanej Berlinowi Słowacji. Nie wpłynęło to na decyzję Warszawy. Pięć dni później ambasador Rzeczypospolitej przedstawił szefowi hitlerowskiej dyplomacji definitywną, odmowną odpowiedź strony polskiej.
     
     
    Wybrana literatura:
     
    St. Żerko – Polska wobec autonomicznej Słowacji (październik 1938 – marzec 1939)
    M. Kornat (red.) -  Polskie dokumenty dyplomatyczne. 1938
    S. Żerko (red.) -  Polskie dokumenty dyplomatyczne. 1939 styczeń– sierpień
    A. Olejko - Niedoszły sojusznik czy trzeci agresor? Wojskowo-polityczne aspekty trudnego sąsiedztwa Polski i Słowacji 1918–1939
    A. Krawczyk – Słowacja księdza prezydenta. Józef Tiso 1887-1947
    5
    5 (1)
  •  |  Written by Godziemba  |  0
    Od końca 1938 roku na Słowacji gwałtowanie wzrastały wpływy niemieckie.
     
          Słowakom nie trafiały do przekonania  wyjaśnienia strony polskiej, że, jak mówił Sidorowi podsekretarz stanu Jan Szembek, nie są to „terytorialne żądania”, lecz jedynie „pewne bardzo drobne korektury graniczne, które są konieczne dla normalnego rozwoju stosunków między Polską a Słowacczyzną”. Sidor na próżno prosił, by sprawę korekty linii granicznej odłożyć do czasu, gdy w przyszłości zostanie utworzona w pełni już niepodległa Słowacja. Przedstawiciel partii ludackiej zapewniał przy tym, że nowe państwo pod względem politycznym, wojskowym i kulturalnym opierać się będzie o Polskę, a gospodarczo oprze się o Niemcy i Węgry.
     
          Wstępne rozmowy w sprawie delimitacji linii granicznej toczyły się od połowy października, początkowo w Pradze, a prowadził je poseł Kazimierz Papée. Nowy czechosłowacki minister spraw zagranicznych František Chvalkovský prawo prowadzenia w tej sprawie negocjacji z Polską przekazał krajowemu rządowi słowackiemu, niemniej notę z wykazem żądań Papée złożył 1 listopada Chvalkovskýemu. Tego dnia na drodze wymiany not między rządami w Warszawie i Pradze ustalono, że delimitacja ma nastąpić do końca miesiąca.
     
          Było to dokładnie w przeddzień ogłoszenia przez Ribbentropa i Mussoliniego wspomnianego wyżej arbitrażu wiedeńskiego; co sprawiło, iż polska akcja mogła być w oczach międzynarodowej opinii publicznej kojarzona jako akt zsynchronizowany z posunięciami państw „Osi”.
     
          W sporządzonej 7 listopada obszernej notatce dla prasy, przedstawiającej punkt widzenia resortu spraw zagranicznych, urzędnik MSZ pisał m.in., że „Słowacy są tym narodem, którego lojalności możemy być pewni”, a „przyjazne od szeregu lat stosunki polsko-słowackie przeszły w ostatnich miesiącach pozytywnie swoją próbę, co wyraziło się w obustronnych szczerych przejawach, odpowiadających żywo tendencjom wzajemnym obu społeczeństw”. W notatce podkreślano, że niewielki zakres dezyderatów Warszawy był „wyrazem rozważnego i przewidującego umiaru ze strony polityki polskiej”, która dzięki temu „potrafiła wzbudzić do siebie zaufanie i przyjaźń mniejszych narodów i zapewnić sobie konstruktywną współpracę”.
     
          Była to  naiwna, całkowicie odbiegająca od rzeczywistości, ocena relacji polsko-słowackich. Przez słowacką prasę przetoczyła się bowiem fala wrogich Polsce komentarzy, organizowano inspirowane przez rząd słowacki wiece. Na jednym z nich w ostrych słowach przemawiał Karol Murgaš, dotychczas czołowy zwolennik porozumienia z Polską (autor apologetycznej książki o marszałku Piłsudskim), a odtąd zażarty polonofob. Innym znanym działaczem, znanym z sympatii wobec Rzeczypospolitej, który jesienią 1938 roku zmienił poglądy o 180 stopni, był historyk Franiek Hrušovský.
     
         Niechęć wobec Polski znalazła upust w incydentach. Doszło do napaści na polskich członków mieszanej komisji delimitacyjnej oraz zbrojnych incydentów granicznych (m.in. 25 i 27 listopada). Po obu stronach byli zabici i ranni, o czym informowała prasa.
     
           Nowy przebieg granicy wytyczył układ delimitacyjny, podpisany w Zakopanem 30 listopada 1938 roku. Na jego  Polska uzyskała drobne obszary na Spiszu, Orawie i Ziemi Czadeckiej, w sumie 220 km2 z 900 mieszkańcami.
     
       Na Słowacji wzrastały za to wpływy niemieckie, a specjalny wysłannik Berlina rezydował w Bratysławie, towarzysząc między innymi w podróżach polityków słowackich do Berlina lub Monachium.
     
        Wkrótce po uzyskaniu w październiku 1938 roku autonomii rząd słowacki przystąpił do wewnętrznej przebudowy kraju, zyskując wsparcie partii mniejszości niemieckiej, kierowanej przez Franza Karmasina,  dla wzmocnienia frontu antywęgierskiego. Rząd słowacki doprowadził do delegalizacji partii komunistycznej, a w połowie listopada 1938 roku także partię socjaldemokratyczną. Rząd ks. Tiso z pomocą Niemców podporządkował sobie niemal całą prasę oraz radio i wydawnictwa. W drugiej połowie listopada 1938 roku ludowcy wchłonęli Narodową Partię Słowacką, zyskując pełnię władzy na Słowacji. Karmasin został jednak na życzenie Berlina powołany na specjalne utworzone stanowisko sekretarza stanu do spraw mniejszości niemieckiej. Z czasem zyskał uprawnienia przewyższające innych ministrów. Dzięki temu podporządkował sobie pozostałe organizacje niemieckie na Słowacji, a kilkusetosobowego stronnictwa uczynił potężną 56-tysięczną partię, która zmieniła nazwę na Deutsche Partei.
     
          Kraj uzyskał własny sejm lokalny, odrębne sądownictwo i administrację. Rząd w Pradze odwołał ze Słowacji wszystkich czeskich urzędników, których miejsca zajęli Słowacy. Na razie nie utworzony własnej armii, zadawalając się rozbudową bojówek (tzw. Hlinkowych Gard). Również sprawy gospodarki oraz handlu należały do kompetencji rządu w Pradze.
     
           W wystąpieniach księdza Tisy dominować zaczęły hasła nacjonalistyczne, antysemickie, antydemokratyczne i antyliberalne.
     
          Tworzoną od połowy 1938 roku Gwardię Hlinki (Hlinkova garda, HG), od schyłku października jedyną legalną paramilitarną organizacją na Słowacji, wyraźnie wzorowano na niemieckich SA i SS. W początkach 1939 roku powstał Komitet ds. Rozwiązania Kwestii Żydowskiej; pod wpływem Niemiec przystąpiono do ograniczania praw ludności żydowskiej.
     
         Ludaccy dygnitarze zaczęli być częstymi gośćmi w Niemczech, a w Bratysławie rozpoczął działalność Edmund Veesenmeyer, zajmujący się problematyką słowacką przy sztabie Wilhelma Kepplera, pełnomocnika Göringa i jednocześnie sekretarza stanu do specjalnych poruczeń w niemieckim MSZ. Silną pozycję na Słowacji zajmowała sterowana z Berlina, zhitleryzowana Partia Niemiecka (Deutsche Partei), kierowana przez Franza Karmasina, w rządzie Tisy sekretarza stanu ds. mniejszości niemieckiej.
     
          O zwiększeniu zainteresowania Niemiec separatyzmem słowackim świadczył fakt, że podczas kolejnej wizyty w Rzeszy Vojtech Tuka (przewodniczący Towarzystwa Słowacko-Niemieckiego) został 12 lutego 1939 roku  przyjęty przez samego Hitlera, w obecności Ribbentropa. Znamienne było też, że Tuce – który po tej rozmowie wyznał, że był to najszczęśliwszy dzień w jego życiu – towarzyszył właśnie Karmasin. W trakcie rozmowy ze strony Tuki padły słowa o złożeniu w ręce Führera „losu mego ludu”, co zostało przez gospodarza przyjęte z zadowoleniem.
     
          Do polskiego MSZ docierały coraz częściej sprawozdania o wzroście wpływów niemieckich na Słowacji i umacnianiu się tam tendencji germanofilskich. Jeden z obserwatorów pisał wręcz o „bałwochwalczym” stosunku wobec Rzeszy. Dawni przyjaciele Polski „po większej części przerzucają się do obozu przeciwnego. Wśród nich wymienić należy jednak ludzi, którzy porozumienia z Polską nie wykluczają, lecz nie chcą się już sami z obawy przed opinią publiczną angażować (Sidor)”.
     
          Przebywający kolejny raz w Warszawie hr. Esterházy w połowie grudnia 1938 roku zwracał uwagę w rozmowie z Beckiem na „bardzo silne popieranie przez agentów niemieckich” niechęci Słowaków wobec Polaków i Węgrów, „której źródłem są cesje terytorialne”.
     
          W Warszawie miano nadzieję, że temu wzrostowi nastrojów antypolskich Niemców i Czechów”) można przeciwdziałać „przez dostarczanie Słowakom naszych argumentów”, wyzyskiwanie „silnych nastrojów katolickich”  oraz generalne ożywienie kontaktów dwustronnych. Rozważano możliwości w zakresie wymiany młodzieży, współpracę rozgłośni radiowych, intensyfikację współpracy gospodarczej.
     
    CDN.
    5
    5 (1)
  •  |  Written by Everyman  |  0

    Pozycja „everymana” ma sporo wad i ograniczeń, bo w odróżnieniu od działań aktywnych polityków, analityków, dziennikarzy i różnej maści ekspertów nie daje możliwości korzystania ze źródeł politycznej kuchni, dostępnych wyżej wymienionym.

    Ma jednak zaletę nie do przecenienia w czasie przedwyborczej gorączki: oparta na zdrowym rozsądku i bazująca na ogólnie dostępnych informacjach płynących z kampanii potrafi trafnie przewidzieć wynik wyborów właśnie ze względu na powszechność kształtowanych wtedy poglądów. Przecież ostateczny rezultat powstaje w wyniku maksymalnie uśrednionych opinii elektoratu, a nie prognoz pozornie nieomylnych „ besserwisserów”.

    Coś o tym wiem, bo właśnie taka pozycja pozwoliła mi dostrzec „nagość króla” już u zarania kariery Wałęsy oraz przewidzieć zwycięstwo Dudy nad Komorowskim wbrew proroctwom mądrali, który wymyślił wypadek ciężarnej zakonnicy na pasach.

    Co więcej, żaden przeciętny wyborca nie musi się troszczyć o unikalność głoszonych teorii, bo nie zgłasza aspiracji do publicystycznego Olimpu, co dotyka czasem skądinąd cenionych dziennikarzy. Ot, choćby Rafała Ziemkiewicza, który uparcie upowszechnia tezę, jakoby Tuskowi nie zależy by wygrać najbliższe wybory, a chce on jedynie oczyścić przedpole we własnej partii przed wyborami prezydenckimi w 2025 roku, lub spodziewaną w lutym-marcu 2024 „dogrywką” parlamentarnych.

    Z każdym dniem napięcie rośnie, a niektóre z szybko następujących po sobie zdarzeń przybierają wręcz formę histerii. Najlepszym przykładem jest choćby ban nałożony przez organizatorów Campusu Trzaskowskiego na grupę tzw symetrystów. Pomijając ewidentny gwałt na wolności słowa, warto się przyjrzeć na czyją głowę spadła pałka platformerskiej policji czuwającej nad czystością ideologicznego przekazu. Przyjrzałem się, bo panel się odbył na innym forum i skwitować go mogę jedynie wzruszeniem ramion i uśmiechem politowania. Ci straszni symetryści to grupka lewicowo-liberalnych dziennikarzy, którym coś, kiedyś się „wymskło” i teraz się z tego tłumaczą. O rzekomo groźnym charakterze symetrystów niech świadczy fakt, że podczas ponad godzinnej debaty żaden z nich, w żadnej chwili, nawet słowem nie wspomniał o dziesiątkach, jeśli już nie setkach bezczelnych kłamstw, którymi lider ich ulubionej formacji karmi Polaków. Tacy to oni odważni i straszni, a mimo to jakiś opętany nienawiścią patocelebryta porównał ich do szmalcowników.

    Napięcie się udziela także prawej stronie. Widać to choćby w TVP i zaczynam się obawiać, że – podzielane także przeze mnie – sympatie polityczne mogą prowadzić do mdłości i tym samym zniechęcać wyborców jeśli są na ich głowy wylewane kubłami. Doceniam rolę TVP, cenię takie programy jak „Reset” czy „Jak oni kłamią”, ale za każdymi razem gdy red Klarenbach rozwija osobliwe ciągi słowno-logiczne, red Janecki wprzęga swą przesadnie eksponowaną erudycję w wielopiętrowe dowcipy, a starsze panie i panowie z PiS-u klepią swoje formułki – chowam twarz w dłoniach by nie widzieć ton wazeliny płynącej z ekranu.

    Wiem, że będzie trudno. Spodziewam się wielu brudnych chwytów Tuska, lecz wiem także, że zachowanie spokoju, pozbycie się przesady w codziennym przekazie i stosowanie się do zasady „Keep calm and stay cool” przyniesie zwycięstwo. Tym razem to Polacy powiedzą Tuskowi: nie z nami te numery, my nie gapy ...

     

    5
    5 (2)
  •  |  Written by Godziemba  |  0
    Zgłoszenie przez Warszawę roszczeń do części Spiszu i Orawy zdecydowanie osłabiło propolskie środowiska na Słowacji.
     
              W okresie kryzysu poprzedzającego konferencję w Monachium Niemcy obiecywali Słowakom niepodległość oraz możliwość oparcia się na sile zbrojnej Niemiec. Tiso odrzucił jednak wtedy tę ofertę, wysuwając w rozmowie z Benešem jedynie postulat autonomii. W czasie dalszych rokowań władze w Pradze zażądały jednolitej deklaracji wszystkich partii słowackich w sprawie autonomii, co doprowadziło do zerwania rozmów.
     
                W tej sytuacji słowaccy ludowcy przenieśli dyskusję nad programem autonomii do Żyliny zapraszając do niej także agrariuszy i socjaldemokratów, którzy jednak opowiadali się za dalszym istnieniem centralnych władz Republiki w Pradze.
     
              2 września 1938 roku, a więc szczytowej fazie kryzysu sudeckiego Józef Beck instruował, by „energicznie” zapewnić przywódców słowackich, że Polska żywi wobec Słowaków sympatię. „Jednakowoż w przypadku, gdyby naród słowacki zdecydował się pozostać w państwie czechosłowackim, istnieje – pisał minister z poleceniem przekazania tego ostrzeżenia kierownictwu partii ludackiej – realna możliwość oderwania terytorium południowej Słowacji, zamieszkanego w większości przez Węgrów. Integralność Słowacji może być natomiast zachowana „w ramach unii autonomicznej z Węgrami”.
     
            Życzliwość Warszawy wobec planów Budapesztu przyczyniła się do osłabienia propolskiej frakcji w kierownictwie partii ludackiej. Rząd Rzeczypospolitej z kolei był rozczarowany powściągliwością Słowaków, którzy nie zdecydowali się na ogłoszenie niepodległości. Już pod koniec września 1939 roku poseł Papée donosił z Pragi, że kierownictwo partii ludackiej zadowoli się autonomią dla Słowacji w ramach państwa czechosłowackiego i oddeleguje przedstawicieli do rządu w Pradze. Dnia 29 września Sidor oraz ks. Jozef Tiso złożyli wizytę polskiemu posłowi w Pradze, informując go o żądaniach autonomii. W razie odrzucenia tych żądań przez prezydenta Edvarda Beneša politycy słowaccy gotowi byli ogłosić – i w tej sprawie wręczyli polskiemu dyplomacie tekst specjalnej deklaracji – „niepodległość państwa słowackiego pod gwarancją Polski”.
     
                Ostatecznie ludowcy opracowali własny projekt deklaracji  domagającej się autonomii i rządu krajowego. Przedłożyli go rządowi w Pradze, a premier Syrovy zgodził się mianować ks. Tiso premierem rządu krajowego. W dniu 6 października 1938 roku oficjalnie ogłoszono manifest, poparty także przez słowackich narodowców i agrariuszy,  w którym wyrażono pragnienie swobodnego kształtowania swojego losu poprzez wprowadzenie autonomii terytorialnej poprzez odpowiednią uchwałę parlamentu w Pradze. Jednocześnie zaprotestowano przeciwko temu, by ktokolwiek decydował o granicach Słowacji bez wiedzy i zgody całego narodu słowackiego.
     
                  Po ogłoszeniu manifestu Tiso udał się do Pragi, by odebrać z rąk Syrovego nominację na premiera rządu krajowego. Słowacka Partia Ludowa nie była monolitem i w jej władzach obok zwolenników kontynuowania związku z Czechami (m.in. Jozef Buday, Martin Sokol, Julius Stano), znajdowali się dwaj polonofile ( Karol Sidor i Pavel Carnogurski) oraz kilku germanofilów (Aleksander Mach, Karol Murgas, D’urcansky, Tuka).
     
                Władze w Pradze zgodziły się na utworzenie rządu na Słowacji tym chętniej, że Węgry wysunęły roszczenia terytorialne wobec Słowacji. Powołanie słowackiego rządu krajowego sprawiło, że sprawę węgierską przerzucono na barki Słowaków. Liczono również, iż w obronie Słowacji mogą wystąpić Niemcy, a może także Włochy i Polska, co byłoby niemożliwe, gdyby rokowania prowadził rząd w Pradze.
     
                Dla swoich roszczeń Węgry uzyskały na początku października 1938 roku poparcie Niemiec, które jednak przeciwne były całkowitemu podporządkowaniu Słowacji przez Budapeszt. Niemieckie MSZ uważało, iż najdogodniejsze z punktu widzenia interesów Rzeszy byłoby ogłoszenie Słowacji państwem niepodległym. Państwo takie nie byłoby zdolne do samodzielnej egzystencji, musiało więc oprzeć się na Rzeszy. Dzięki temu Niemcy mogłyby korzystać z nieograniczonych wprost zasobów słowackiego drewna oraz niezupełnie jeszcze zbadanych złóż surowców.
     
                Utworzenie niezależnej Słowacji stwarzało także szansę na odrzucenie polskich i węgierskich pretensji terytorialnych bez zbędnego prowokowania zatargów Berlina z Warszawą i Budapesztem.
     
                Warszawa z życzliwością powitała ustanowienie słowackiej autonomii oraz zadeklarowała, iż Bratysława winna pozostać przy Słowacji, czym zyskano sympatię wśród Słowaków.
     
                Sprawę roszczeń węgierskich przekazano komisji arbitrażowej, która zebrała się na początku listopada 1938 roku w Wiedniu. Wzięli w niej udział Ribbentrop, hrabia Ciano, węgierski szef dyplomacji Kalman Karnya oraz Chvalkovsky reprezentujący Czecho-Słowację. Ostatecznie komisja arbirażowa przyznała Węgrom słowackie tereny z miastami: Nove Zamky, Levice, Rimavska Sobota, Koszyce oraz Użhorod i Mukacevo. Tereny te stanowiły łącznie prawie 12 tysięcy km2 z około milionem mieszkańców. Bratysława pozostała jednak przy Słowacji, która miała – wedle planów niemieckich – stać się ich sojusznikiem.
     
                W obliczu realnej perspektywy zwasalizowania Słowacji przez Rzeszę, polski rząd zażądał od Słowacji poprawek granicznych na Spiszu i Orawie. W porównaniu z węgierskimi terytorialne żądania Warszawy, która przedstawiła je pod adresem Słowacji (formalnie adresatem był rząd w Pradze), były niezwykle ograniczone. Niezależnie od tego, a także od zasadności roszczeń Rzeczypospolitej, wystąpienie z nimi stanowiło potężny cios dla propolsko nastawionej części działaczy słowackich.
     
               Sprawa ta pojawiła się dość niespodziewanie, choć rzecz jasna w Polsce pamiętano, że w 1920 roku Rzeczpospolita musiała się pogodzić nie tylko z utratą Zaolzia, ale również niektórych skrawków na granicy ze Słowacją. Sekretarz Becka wspominał, że dużą rolę odgrywały naciski, jakie wywierały na ministra koła wojskowe.
     
             W każdym razie na konferencji u Becka 11 października 1938 roku zgodzono się, że rozmiar polskich postulatów będzie zależał od tego, z kim Warszawa będzie rozmawiać. „Jeżeli negocjować będziemy ze Słowakami, to postawimy program minimalny. Jeżeli z rządem czeskim – to stanąć musimy na szerszej platformie”. Podkreślano: „Słowaków traktować z całą ostrożnością, aby ich nie zrazić”.
     
            Niedługo później, 14 października, na pierwszej stronie popularnego krakowskiego „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” ukazał się artykuł w tej sprawie, prawdopodobnie opublikowany za zgodą lub nawet z inspiracji MSZ, zatytułowany „Co polskie do Polski wrócić powinno”.
     
            Polska zgłosiła pretensje do części Orawy i Spiszu, Czadeckiego oraz kilku innych skrawków, łącznie do 220 km kw. z ok. 4,3 – 4,5 tys. mieszkańców. Były to tereny nie tylko słabo zaludnione, ale przede wszystkim bezwartościowe gospodarczo.
     
    CDN.
     
    5
    5 (1)
  •  |  Written by Smok Eustachy  |  0

    się odbył jednak. Udział wzięli Marcin Meller, Dominika Sitnicka, Jan Wróbel, Grzegorz Sroczyński. Jak to się zastrzega, jak się zarzeka, jak się odcina. Nie opowiadali tam jednak wyłącznie tępych bredni, za które Campus Trzaskowskiego ich skancelował. Dzięki tej kancelacji zainteresowanie wzrosło i Meller będzie miał kasiorkę z reklam na Jutupce, wyświetlenia nabije im bowiem. Wróbel opowiadał tam niestworzone historie, że jest konserwatystą. Jaki z niego jest konserwatysta jak to zwykły lewak? Epatują tam też widza pewnymi dysfunkcjami intelektualnymi:

    Wprowadzili termin elektoratu cynicznego, czy jakiegoś takiego (nie będę słuchał jeszcze raz, by to wychwycić). Chodzi tu o elektorat PiSu, który ogląda też TVN. Faktycznie, pisowcy są bardziej otwarci i oglądają w większym stopniu i TVP i TVN i samodzielnie wyciągają wnioski. Jak już kogoś PiS wkurzy do reszty to zapuszcza sobie Wyborczą, TVN czy naTemat i mu przechodzi. Onet też jest niezły. Owe symetrysty nie mogą pojąć że ludzie są rozumni i nie łykają totalnej propagandy, a nawet sobie toczą z niej bekę. Nieszczere są bowiem totalne egzaltacje, co najpierw podejrzewałem, a potem się potwierdziło.

     

    Weźmy taką konstytucję. Nagle pościągało to koszulki z nadrukiem i cicho sza. Okazało się bowiem, że Unia mniema, że prawo unijne jest nadrzędne względem konstytucji mimo wyroków Trybunału Rzeplińskiego i innych. Artykuł 8 stanowi wyraźnie: Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej. Przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja stanowi inaczej.

    I nie ma tu nic do nierozumienia czy niejasności. Towarzycho nie pojechało do Brukseli protestować co powinno uczynić, gdyby konstytucja miała dla niego jakiekolwiek znaczenie. Nie ma jednak co od początku (2015 rok) było oczywiste. Histeria na tle praworządności i innych takich też nie była specjalnie wiarygodna, wiązana była raczej z frustracją po odklejeniu od koryta. Nie wymagam od nich zrozumienia i odniesienia się do teorii Ziemkiewicza buntu chamstwa, połączonego z urojeniami wielkościowymi, niemniej. Powinni zakumać po 8 latach że ankiety o zagrożeniu demokracji nie precyzowały, kto tej demokracji zagraża. Ja np. cały czas uważam, że zagrażają jej totalni z Unią Europejską na dokładkę. I jak tu odpowiedzieć w sondażu? A nie zadawali tego pytania bo by się okazało, że są postrzegani jako zagrożenie dla demokracji.

    Nie precyzują też ich rozumienia demokracji. A rozumieją ją na sposób gomułkowski: wolność to uświadomiona konieczność, wtedy Gomułka opowiadał o demokracji co chwilę, jaki to jest demokratyczny. A USA było np. niedemokratyczne. Stosowany obecnie termin demokracja leberalna jest funkcjonalnym odpowiednikiem demokracji socjalistycznej. Był wtedy ZBoWiD, czyli Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. DEMOKRACJĘ. Umicie czytać??? Koalicja PPR (Polskiej Partii Robotniczej) w 1947 się nazywała Blok Demokratyczny. Całe to towarzystwo bez większego wysiłku przerzuciło się na opiewanie obecnej opozycji, kontynuującej ówczesne tradycje. Nie może bowiem być tak, że ludzie se będą głosować na kogo chcą i o czymś tam decydować. Na PPR muszą głosować, bo jak nie to szatkownica.

    Dalej: opowiadają tam o pluraliźmie. Przy czym tak go rozumieją, że jeśli 3 główne telewizje zioną na Kaczora ogniem ciągłym to jest pluralizm. A jak dalej 2 zioną po staremu a tylko jedna w drugą stronę to już wybory są stronnicze bo Kaczor ma głos. Połączenie werbalne pluralizmu z totalsami daje komiczny efekt groteski.

    Środowiska antytotalne są natomiast o wiele bardziej zróżnicowane. Ciekawa jest percepcja owych, pod wieloma względami kaleka. DoRzeczy próbują postrzegać.

    Czy może w końcu powstać partia opozycyjna, która stanie do walki z kaczyzmem na gruncie normalnym? Stwierdzi, że ta cała praworządność, unijność to ściema i fejki. Trzeba zwykłą walkę polityczną uskutecznić? Przecież Kaczor wozi się tylko i wyłącznie na durnocie opozycji i być może będzie się tak woził jeszcze jedną kadencję.

    Nie wszystko bowiem co tam nawijają jest słabe. Dostrzegli, że totalność nie zażarła i ponieważ nie działa to trzeba zmienić strategię. Nie rozumieją natomiast sensu istnienia Hołowni. On nie ma sensu. Miał być właśnie takim stonowanym, umiarkowanym, dla elektoratu będącego przeciw PiS, ale nie porąbanego do reszty. Nie wierzącego w zabobony o niszczeniu demokracji itp. A zaczął płakać nad konstytucją, ściągać do siebie kaczofobiczną ekstremę. Więc do kogo się adresuje?

    Nie kumają też motywów konfiar, czyli kobiet głosujących na Konfederację, gdyż są za Konfederacją (tego tez nie kumają). Mam nadzieję że Zajączkowska-hernig wejdzie i będzie tłumaczyć im młotkiem do głowy. Nie zamierzają one exterminować gówniarza, nawet jak wpadną to chcą zachować przy życiu. Rozumieją, że kobieta, aby mogła skorzystać z prawa do aborcji, musi się najpierw urodzić. Więc jak ją wyskrobią za maleńkiego to nic z tego. Czyli najpierw trzeba zakazać aborcji, aby potem skorzystać z aborcji. Z hipergamii wynika, że chcą mieć za partnerów odpowiedni element samczy, którego trzeba szukać w Konfie a nie na lewicy. Takie trudne do pojęcia? Na obecnym etapie prawa kobiet poszły w odstawkę i nie mają ochoty na inwazję zwyroli machąjących fujarą w damskich szatniach, toaletach i tym podobnych miejscach. 

    My z kolei od dawna analizujemy fenomen Silnych razem i nie ma potrzeby jego rozwijania. Nie wszystkie tezy głoszone przez owych symetrystów to skończone brednie. Aby się o tym przekonać należy jednak przesłuchać ich samodzielnie i się coś ułowi.

    https://www.youtube.com/live/d_hhfnhBiBs?si=5vVUyRwlAoABBngi

    5
    5 (2)

Pages