alchymista - blog

Oglądanie naszych przeciwników i sycenie oczu i uszu ich intelektualną mizerią to podła rozrywka, ale przyznaję, że czasem jej ulegam. Wykształceńcy (wykształciuchy) potrafią dyskutować, to znaczy wykształcenie uniwersyteckie obdarza ich formalnymi umiejętnościami dyskusji, jednak tworzy też obszary tabu, strefy zakazane, na które nawet boją się oni zapuszczać. Dodatkowym ograniczeniem jest kurza pamięć. W efekcie nie wiedzą, o czym mówią, ślizgają się po powierzchni zdarzeń, nie dostrzegając ich istoty.

Dokument, którym posługiwał się Maksym Żeleźniak, gdy w 1768 roku wtargnął do Rzeczypospolitej i zgromadził wokół siebie lumpenproletariat, a następnie dokonał grabieży i mordów.

W znanym satyrycznym opowiadaniu Stanisława Lema pt. Ze wspomnień Ijona Tichego – tragedia pralnicza, dokonuje się nie tyle bunt maszyn, ale raczej rewolucja myślenia. Ludzie zaczynają postrzegać maszyny jako istoty wyższe i próbują się do nich upodobnić. Aby dodać opowiadaniu dodatkowej mocy, Lem opisuje zmagania amerykańskich prawników z lawinowo rosnącymi problemami definicyjnymi – wszak wszystko w demokracji musi się odbywać lege artis.

Sprawca zamachu odczuwał nieprzepartą pokusę, aby pozostawić przy ofiarach zamachu swój czytelny i niebudzący wątpliwości podpis. Z drugiej jednak strony sprawca nie chciał ponosić odpowiedzialności za swą zbrodnię, dlatego też podpis należało złożyć w taki sposób, aby zminimalizować ryzyko kary.

Dyskusja stara, nieco przykurzona, ale rację mają ci, którzy twierdzą, że lekcja historii nie została przez nas właściwie odrobiona. Dyskusję moderował prof. Jan Żaryn, dyskutowali prof. Paweł Skibiński i prof. Włodzimierz Suleja.

Nie będę szczegółowo omawiał stawianych tez i polemiki dyskutantów, ponieważ sądzę, że każdy ma własny rozum i każdy powinien tę dyskusję obejrzeć. Zainteresowała mnie bardziej strona taktyczna rozmowy między piłsudczykami a endekami.

Orgazmolog i virginista-hymenolog. Oto brakujące profesje w świecie feministek. Piszę to całkiem serio: tym paniom często brakuje podstawowych doznań, które płci pięknej gwarantują harmonię, homeostazę. A ponieważ każda cywilizacja tworzy standardy – często trudne lub uciążliwe – zatem feministki walczą ze standardami.

Podyskutujmy. Co właściwie wiedzieliśmy o rządach Beaty Szydło? Tyle, co showman Jacek Kurski pokazywał nam na srebrnym ekranie. Newsy na twitterze wywoływały ogólne podniecenie. Radość ze spychania totalnej opozycji do narożnika. Szczyt NATO w Warszawie, baza w Redzikowie, rotacyjna obecność, Wojska Obrony Terytorialnej, 500+, ciągłe aresztowania korupcjonerów przez CBA, reforma sądów, komisje Wasserman i Jakiego, spotkania osi Orban-Kaczyński.

Z przepastnych otchłani mojej domowej kotłowni wyłonił się „Kurier Kultura” nr 4 z lata 2013 roku, redagowany przez redaktorów „Krytyki Politycznej”. Wylądowałby pewnie w piecu, gdyby nie demaskatorski artykuł pod tytułem „Ulica Cioci Oli”. Piec zaczął buczeć, łapiąc z wolna cug, a ja z pasją pochłaniałem STRASZNĄ PRAWDĘ.