Krzysztof Karnkowski - blog

W kwietniu tego roku, podążając atrakcyjnym najwyraźniej tropem Jerzego Urbana, senator Jan Filip Libicki zaapelował na swoim blogasku, by zrobić porządek z księdzem Małkowskim. Gdy podobny apel, dotyczący błogosławionego ks. Jerzego Popiełuszki wygłosił Urban, jego realizacją zajęła się ubecja. Do dziś nie wiemy, przez kogo dokładnie kierowana, ponieważ na wyjaśnieniu sprawy z przyczyn oczywistych nie zależy stronie zamieszanej, a z przyczyn, których możemy się jedynie domyślać – również kościelnej i postsolidarnościowej.

„Imperium zła. Reaktywacja” to książka o Rosji Władimira Putina. Tadeusz Święchowicz przybliża nam postać samego postsowieckiego przywódcy, próbując znaleźć prawdę o jego życiu pośród wielu sprzecznych życiorysów, świadectw i relacji. O dzieciństwie Putina wiadomo bowiem niewiele i tak naprawdę coś da się powiedzieć dopiero o jego czasach studenckich. Święchowicz pisze też o osobach z otoczenia Putina, w tym o Igorze Sieczinie, często odbieranym jako jego następcy i kilku kolegach prezydenta Rosji, którzy u jego boku zrobili potężne kariery – państwowe i biznesowe.

W poniedziałkowy wieczór przebojem wśród polskich użytkowników serwisów społecznościowych stała się grafika, umieszczona przez administratorów oficjalnego profilu Platformy Obywatelskiej na Facebooku. Przedstawia ona skład przyszłego gabinetu, będącego, według autorów, koszmarem sennym każdego rozsądnego Polaka. Znajdziemy w nim nie tylko Jarosława Kaczyńskiego (premiera i ministra zemsty) czy Antoniego Macierewicza (ministra Smoleńska i wojny z Rosją), lecz również Janusza Korwina-Mikke (ministra upokarzania kobiet i rujnowania gospodarki) a nawet prof.

 O tym, jak wygląda warszawski budżet partycypacyjny, widziany oczyma autora zgłoszonego do niego projektu, mówi Grzegorz Gajewski z warszawskiego Mokotowa. Rozmowa została przeprowadzona dla portalu Pogotowie Dziennikarskie.
 
Dlaczego postanowiłeś złożyć wniosek do budżetu partycypacyjnego?
 

Chcieli, a tu pech – nie udało się. Tęczę chcieli postawić, w Poznaniu i w proteście. Na pl. Zbawiciela oczywiście, aby okazać solidarność warszawskiej, prześladowanej tęczy. Niestety ciemny lud Poznania rzecz zablokował. Źli ludzie mówili, że i tak się spali, ale nawet nie ma co się spalić. A szkoda, bo przecież gdyby udało się instalację umieścić, potem ktoś by ją spalił, potem zaś ktoś inny naprawił, nie za darmo przecież. Zmienił niepalne na bardziej niepalne, ale nie na tyle niepalne, by się nie spaliło znowu.

Co jakiś czas dzielę się z czytelnikami blog-n-rolla co ciekawszymi odkryciami, dotyczącymi mało znanego u nas kina Korei Południowej. Dziś chciałbym opowiedzieć o dwóch filmach, przy których nie sposób nie uciec przed oczywistymi pytaniami i skojarzeniami, dotykają one bowiem czasów koreańskiej dyktatury wojskowej. Jeden z nich, co ciekawe ten bardziej sensacyjny, stawia też pytania o rozliczenie władzy.

„Operacja Muzeum” Agnieszki Sopińskiej Jaremczak to opowieść o Muzeum Powstania Warszawskiego, przedstawiająca wyczerpującą historię zarówno samej placówki, jak jej twórców. Poznajemy więc drogi do muzeum i polityki takich osób jak Jan Ołdakowski, Elżbieta Jakubiak czy Paweł Kowal oraz kilku innych przedstawicieli tzw. Grupy muzealników.  Poznajemy historię muzeum, które, choć zaistnieć nie mogło, istniało w planach, pomysłach, wreszcie w szczątkowej postaci w placówce, poświęconej historii Warszawy na wiele lat przed warszawską prezydenturą Lecha Kaczyńskiego.

Gdy przeczytałem o kolejnym podpaleniu okradzionej z jednego koloru tęczy, od razu pomyślałem, że to tylko przymiarka.  Kolejne przytrafi się przed wyborami samorządowymi, kierując kampanię w Warszawie na odpowiednie tory. Żadnej afery bemowskiej czy wolskiej, żadnych wycieczek pontonem Gromu po Wiśle, czy – to nowość, której jeszcze nie miałem okazji się przyjrzeć – koncepcji wybudowania w Warszawie kolejnych 24 centrów handlowych, opracowanej przez firmę, która przepisywała swoje tezy z reklamówek Carrefoura. Tylko walka z polskim faszyzmem, gorąca jak płomienie, trawiące potworka z pl.

Nie było to wcale bardzo dawno temu, gdy środowiska, których głównym przedstawicielem i orężem próbowały przekonać Polaków, że nasza historia najnowsza, zwłaszcza w latach 39 – 45 nie przynosi nam specjalnej chwały a już na pewno nie pozwala nam stawiać się w roli ofiar. Mieliśmy (jako naród) mordować naszych Żydów w kolejnych pogromach a nawet w Powstaniu, mieliśmy wydawać ich Niemcom, okradać i być wobec ich losu w najlepszym razie obojętnymi.  Patriotyzm miał być jak rasizm, zaś Władysław Bartoszewski w czasie okupacji bardziej bał się Polaków, niż Niemców.

70. rocznica Powstania Warszawskiego zainspirowała wielu wydawców to wydania kolejnych pozycji na temat warszawskiego Sierpnia. Fronda na tę półkę dołożyła „Warszawę 1944”, odkrywczą i mocną pozycję, napisaną przez Szymona Nowaka. Na czym polega specyfika tego wydawnictwa? Zanim przejdę do własnych uwag, kilka zdań autora.