Krzysztof Karnkowski's blog

Kilkanaście dni, które dzielą nas od zestrzelenia samolotu malezyjskich linii lotniczych nad wschodnią Ukrainą, władzom Rosji i jej rozsianej po świecie agenturze upłynęło na przekonywaniu, że kraj ten nie miał z dramatem nic wspólnego. Równolegle polskie władze i media nie ustają w wysiłkach, by nikt nie zestawił tragedii z lipca 2014 z katastrofą smoleńską. Utożsamienie tych dwóch wydarzeń jest największym nieszczęściem dla polskiego rządu, ale pomimo wysiłków, podjętych natychmiast po dotarciu przerażających informacji, zdaje się być ono czymś nieuniknionym. 

Fakt, że czołowi przedstawiciele polskich władz nie chcą wziąć udziału w obchodach 70. rocznicy Powstania Warszawskiego niektórzy odbierają jako oznakę pogardy naszych elit do powstańców. Praktyka sprzed kilkunastu lat, gdy kolejne rocznice obchodzono nad wyraz skromnie, wskazuje, że tradycja powstańcza nie była nigdy zbyt bliska również dla sporej części obozu postsolidarnościowego. Ba, coroczne dyskusje pokazują, że jest tak nadal i zapewne zawsze będzie. Zawsze Kieżunom przeciwstawi się Zychowiczów a starą, komunistyczną propagandę odświeży ktoś, wymachując sztandarem antykomunizmu.

Andrzej Mleczko, ponoć dla „Polityki” (nie wiem, nie śledzę), narysował taki obrazek. W pokoju, za drzwiami opatrzonymi napisem „Redakcja Wprost”, stoi krowa. Nad głową zwierzęcia mamy aureolę, ono samo zaś zajmuje się produkcją łajna, prosto na podłogę. Tak sobie wymyślił wybitny satyryk rządowy, a jak wymyślił, to narysował. Złośliwi piszą, ze za pieniądze ABW, cóż, po „Uprowadzeniu Agaty” wszystko możliwe w naszych standardach, choć sądzę, że Mleczko takie coś i za darmo, z czystego poczucia obowiązku by narysował.

„Pełzająca wojna. Quo vadis Ukraino?” Agnieszki Korniejenko to niewielka, pisana na szybko książeczka o wydarzeniach na Ukrainie (od początku Majdanu do, mniej więcej, późnej wiosny tego roku) , której autorka nie ukrywa, że jest emocjonalnie zaangażowana po stronie Ukraińców. Powoduje to, że jest to pozycja, która trafi raczej do przekonanych, którzy chyba tak czy inaczej stanowią większość, niż do osób bez wyraźnego zdania, której mocne sympatie Korniejenko mogą trochę przeszkadzać.

 Wczoraj pewną popularność w sieci zdobył filmowy zapis koncertu Lady Pank, który odbył się w Tarnobrzegu w ramach trasy Lata z Radiem. Nie zdecydowały o tym jednak względy muzyczne, a stan Janusza Panasewicza, który nie był tego dnia w najlepszej formie. Nawalony jak stodoła starszy pan śpiewał „W porannej prasie widzisz codziennie swoją twarz, poranna witaj zmianie, co chcesz, to masz” i wiele innych rzeczy, których z zajeżdżonej w dzieciństwie kasety sobie nie przypominam. Zwalniał przy tym jakby był magnetofonem z roku swego urodzenia i cud, że udało mu się stać na scenie.

Fronda w ostatnich latach wydaje bardzo dużo pozycji para-poradnikowych, mających pomóc katolickim parom i małżeństwom w zwykłym, codziennym życiu, a także w starciu z coraz mniej przyjaznym dla nich światem. Za większość tych pozycji odpowiada związany ze stowarzyszeniem Soli Deo Zbigniew Kaliszuk i tak jest również tym razem. „Laboratorium Miłości. Tom 2: Po ślubie” to zbiór rad i wskazówek, co robić dla utrzymania małżeńskich więzi, przezwyciężania kryzysów, wychowania dzieci i relacji z rodzicami/teściami. Jest też obowiązkowy blok o seksie (jednak dość oszczędny) i antykoncepcji.

Stronnictwo Ludowo-Chrześcijańskie,  Zjednoczenie Polskie, Partia Konserwatywna, Koalicja Konserwatywna, Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe, Niezależne Zrzeszenie Studentów, Stowarzyszenie Rodzin Katolickich – kto dziś odgadłby, że to lista grup i partii, których działacze w 1995 roku popierali kandydaturę Hanny Gronkiewicz Waltz w wyborach prezydenckich? Większość z nazw nic dziś już nikomu nie mówi, natomiast Gronkiewicz-Waltz od dawna nie jest już nadzieją konserwatywnych środowisk katolickich.

Gdy pierwszy raz został z Angelą sam na sam zdziwił się, okazało się bowiem, że to nie on będzie tej nocy stroną aktywną. Mając na względzie przyszłe profity zacisnął jednak zęby. Ten raz i wiele następnych.

Pewnego dnia jednak dowiedział się, że nie dostanie obiecanej nagrody. Wrócił do domu i już w drzwiach krzyknął - Kocham Cię. Zostanę. Przecież nie dasz sobie rady beze mnie.

„Taśmy Giertycha” wydają się być jedynie wstrząsami wtórnymi po wcześniejszym trzęsieniu ziemi.  Tym razem stenogramy są krótkie, pocięte,  ich omówienie i krótkie fragmenty zajmują raptem trzy strony w ostatnim numerze „Wprost”.  Czy są szokujące?

Pan poseł z partii słusznej napadł na dziennikarkę (owszem, kojarzoną i zaangażowaną po jednej ze stron politycznego sporu, ale jakie ma to znaczenie?) w trakcie pracy. Nie jest to dla nikogo, poza zwolennikami dziennikarki, problem. U innych bandyckie odruchy pana posła zyskują poklask, podobnie jak cała jego działalność z pogranicza psychiatrii i kryminalistyki.