Krzysztof Karnkowski - blog

„Nie patrz w tamtą stronę, bo zwymiotujesz” – ostrzega mnie kochająca żona, a ja, jak małe dziecko, nie słucham i oczywiście patrzę. Mam przed oczami banner, na którym pani Henryka Krzywonos popiera pana Tadeusza Rossa, a oboje mają za sobą jeszcze sztandar „Solidarności”. Jednak jestem odporny, więc na ulicy udaje mi się powstrzymać spodziewaną reakcję organizmu. Zamiast niej przychodzi refleksja.

Gdy w 2007 roku Ewa Kopacz została ministrem zdrowia pierwszego rządu Donalda Tuska, część komentatorów nie kryła zaskoczenia. Na to stanowisko typowano bowiem dość długo Elżbietę Radziszewską, uchodzą w poprzedniej kadencji sejmu za główną specjalistkę Platformy w tej dziedzinie.  Tymczasem premier zdecydował się na powierzenie funkcji Ewie Kopacz, co wielu obserwatorów sceny politycznej tłumaczyło bliskimi relacjami premiera i świeżo upieczonej minister. Kopacz miała udzielać Tuskowi porad lekarskich i wspierać jego rodzinę podczas ciężkiej choroby matki lidera Platformy.

 Wbrew pozorom ten wpis nie będzie o Eurowizji, ba! – w ogóle nie będzie o muzyce, choć od niej zacznę. Przeczytałem wczoraj, że Urszula planuje swój kolejny powrót, w którym pomóc mają jej odświeżone wersje piosenek z lat 80. Obawiam się estetycznego gwałtu na swoim dzieciństwie, ale obym się mylił. Płytę promować ma utwór „Wielki odlot 2” i tu wstęp łączy się wreszcie z tematem właściwym.

Profesora Mieczysława Rybę kojarzę głównie z publikacji w „Naszym Dzienniku”. „Odkłamać wczoraj i dziś” (bardzo dobry tytuł!) to zbiór tekstów profesora, poświęconych głównie historii Polski, opisywanej przede wszystkim przez pryzmat związków naszego kraju z kościołem i religią katolicką – jest to jednak pozycja historyczna, nie religijna.

Dawno, dawno temu, Polska Zjednoczona Partia Robotnicza podzieliła się na dwie partię – Socjaldemokrację RP i Polską Unię Socjaldemokratyczną. Pierwsza przejęła majątek, zapasy betonu i nieruchomości. Druga – Tadeusza Fiszbacha. Może o samym Fiszbachu pamiętają jeszcze najwięksi fascynacji naszej historii najnowszej, bo przecież wcześniej zdarzyło mu się odegrać pewną rolę, ale czy ktoś pamięta PUS?

„Snowpiercer” to film produkcji amerykańsko-francusko-południowokoreańsko-czeskiej, reklamowany jako dzieło porównywalne z „Matrixem” i „Łowcą androidów”. Polscy widzowie zdecydowanie nie docenili tej międzynarodowej superprodukcji i wygląda na to, że w ciągu dwóch, trzech tygodni, zniknie całkowicie z kin. Już teraz w multipleksach wyświetlana jest tylko raz dziennie. Być może jest to kwestia oparcia promocji o podobieństwo do filmów z tak wysokiej półki, że nie dało się sprostać oczekiwaniom przez nią rozbudzonym.

Kilka miesięcy temu głośno, przynajmniej wśród osób zainteresowanych tematem, było o wykładzie ks. Prof. Pawła Bortkiewicza Gender – dewastacja człowieka i rodziny. Jeszcze zanim doszło do zaplanowanego wydarzenia, władze uczelni poprosiły (a de facto nakazały) złagodzenie tytułu poprzez zmianę formy twierdzącej na pytającą. Jednak ten zabieg nie uchronił księdza i gości zainteresowanych wykładem od awantury,  wywołanej przez grupę osób, zwyczajowo nazywanych „lewactwem”.

Po 10 latach członkostwa Polski w Unii Europejskiej Polacy mają nadal dość dobre zdanie o procesie integracji. Media lubią podkreślać, że w niektórych sondażach stanowimy wręcz czołówkę euroentuzjastów. Z drugiej strony, chociaż jeszcze w 2013 roku 80% respondentów CBOS deklarowało poparcie dla ogólnie rozumianej integracji, to już grupa zwolenników jej dalszego zacieśniania była równie liczna, co przychylająca się do zdania „Zjednoczenie zaszło już za daleko” – odpowiednio 34 i 33%.

„Pojedynki” Tomasza Terlikowskiego to kolejna pozycja z Frondowej serii „Lustra”, w której wcześniej ukazały się rozmowy z ks. Isakowiczem-Zaleskim, Bronisławem Wildsteinem, Cezarym Gmyzem i Dariuszem Lorantym. Tym razem jako główny autor występuje jednak autor wywiadów, których aż 18 składa się na tom, wydany pod trochę mylącym tytułem „Pojedynki”.

Pomimo, nie oszukujmy się, nie tak znów wielu głosów, nikt nie zamierza odwoływać „Roku Rosji w Polsce”. Nie będziemy przecież upolityczniać imprezy kulturalnej, zgodnie z postulatami wszystkich fanów posowieckich chórów wojskowych, które tak chętnie odwiedzają naszą umęczoną ojczyznę. Jednak niezależnie od różnych występów muzycznych, pokazów sowieckich mundurów i innych sputników nad Warszawą, znajdujemy też czas, miejsce i patronów dla poważnych dyskusji.