Krzysztof Karnkowski - blog

Informacja o tym przemknęła przez media, ale że nie natrafiłem w internecie na zbyt wiele komentarzy, ba – w ogóle nie natrafiłem na komentarze, znaczy, że została niezauważona. A choć dzieje się dużo rzeczy ważnych i dramatycznych, ta zaś wydaje się prawie bez znaczenia, trudno się w sumie dziwić. A jednak warto wspomnieć, że ktoś z warszawskich radnych tak bardzo chciał się podlizać, że już chyba tylko kałuża śliny z niego została. Wysychając zaś zaproponowała, by nazwy stacji drugiej linii metra czytała w wagonowych głośnikach… Hanna Gronkiewicz-Waltz.

Poza aspektem dramatycznym i geopolitycznym, ostatnie przyspieszenie historii posiada również, choć trudno w to uwierzyć, rys humorystyczny. Przedwczoraj ujawnił się on w całej swej okazałości w Poznaniu. I, powiedzmy sobie szczerze, okazałość ta nie była przesadnie okazała.

„Oddziały wyklętych” Szymona Nowaka to zbiór kilkunastu historii poszczególnych oddziałów partyzanckich, które w obliczu zdobycia władzy w Polsce przez komunistów miejscowych i Sowietów, bądź zdecydowały się na kontynuację walki zbrojnej, bądź zaryzykowały przebicie się na Zachód. Czasem łączyło się to z przewędrowaniem przez prawie całą Polskę i kawał Europy, czasem też kończyło się dramatycznie, jak wyprawa por. Podkowy, wydanego czeskiej bezpiece przez Amerykanów. Jednak większość oddziałów została.

Historia lubi karać tych, którzy zbyt wcześnie uwierzyli w jej koniec.  Gdy świat zachodni zachłysnął się nieuchronnym zwycięstwem liberalnej demokracji jako bezalternatywnego modelu dla całego świata, najpierw przytrafiła mu się wojna o Kuwejt, później zaś niekończący się konflikt ze światem islamu. Ten zaś wpłynął bardzo silnie również na relacje Zachodu (zwłaszcza Stanów Zjednoczonych) z Rosją po zakończeniu zimnej wojny. Amerykanie koncentrując się na walce z islamskim ekstremizmem nie mogli równocześnie pozwolić sobie na kontynuowanie jawnego konfliktu.

Kolejne pozycje z wydawnictwa M, które recenzowałem, prawie zawsze wpisywały się w bieżące dyskusje i wydarzenia. Tym razem jest trochę inaczej, ponieważ „Dom nad jeziorem smutku” Marilynne Robinson to zwykła powieść obyczajowa. Ani polityczna, ani religijna, choć pojawiają się tam śladowe ilości przemyśleń religijnych narratorki.

Ktoś mógłby mi zarzucić, że częściej w swoich wpisach czepiam się dziennikarzy „słusznych”, „naszych” i „niepokornych”, niż reszty, zwłaszcza ostatnio. To prawda, ale tych drugich ani nie czytam, ani im nie płacę, ani też niczego już dawno od nich nie wymagam. Jeśli zaś czytam, kupuję i jakoś tam identyfikuję się z tytułami, których jestem stałym czytelnikiem, to niestety – będę się czepiał. W dobrych intencjach i to musi moim znowuż czytelnikom wystarczyć.

 W materiałach promocyjnych zostało napisane, że „Mariska z węgierskiej puszty” Consilii Marii Lakotty to „powieść dla wrażliwych kobiet”. W związku z tym bałem się, że tym razem zadanie stojące przede mną jako recenzentem może mnie trochę przerosnąć, ponieważ nie jestem kobietą a i z wrażliwością bywa u mnie różnie. Szczęśliwie jednak opis wydawnictwa niepotrzebnie zawęża grono czytelników, bo nie będąc  wrażliwą kobietą, znalazłem w tej książce bardzo dużo, co oczywiście nie wyklucza, że określona przez wydawcę grupa docelowa znajdzie jeszcze więcej.

Kilka tygodni temu pisałem na blog’n’rollu o zeszłorocznym koreańskim thrillerze „Montaż”. Dziś chciałbym opowiedzieć o kolejnej zeszłorocznej produkcji z tego kraju, którą udało mi się obejrzeć i o której warto napisać kilka słów. Film „공범” („Wspólnik”), na Zachodzie znany pod angielskim tytułem „Blood and ties” („Krew i więzi”) w reżyserii Dong-seok Gooka ze znakomitym „Montażem” łączy bardzo dużo.

Poszedłem sobie dziś w południe pod ambasadę Rosji, gdzie warszawscy Ukraińcy organizowali manifestację przeciw rosyjskiej agresji na ich kraj. Kolejny raz impreza tego typu wzbudziła we mnie bardzo mieszane uczucia.