Dziwne: napisałam wczorajszą notkę i dopiero po pewnym czasie uświadomiłam sobie to, co napisałam w tekście, ale jakiś czas trwało, zanim do mnie dotarło z całą mocą, jak ważna rzecz mi się napisała. Chodzi o prawo posiadania broni, czego zabronili Polakom Niemcy - rzecz zrozumiała, to byli okupanci. Również "demokratyczny" rząd PRL nie zezwalał swoim obywatelom na posiadanie broni: i to też jest zrozumiałe ze względu na fakt, że de facto nie były to rządy wybierane demokratycznie.
Tytułem wstępu garść informacji historycznych: 2 września 1939 r. Jedwabne zajęte zostało przez wojska niemieckie, ale szybko miasto zostało odbite przez wojska radzieckie. Dopiero 22 czerwca 1941 Jedwabne zostało przejęte przez Niemców, a 10 lipca tegoż roku zostało zabitych co najmniej 340 Żydów. Winą obarczono Polaków.
Oczywiście, aż wstyd przypominać, że mówimy o czasach II wojny światowej, kiedy to nasz kraj został napadniętych przez dwóch naszych śmiertelnych wrogów …
Kiedy pisałam notkę "Andrzej Duda w defensywie" nie spodziewałam się, że spotkam się z powszechnym entuzjazmem. Zrozumienie polityki, nie tylko w Polsce, jest praktycznie zerowe. Jeśli nawet ktoś potrafi wyciągnąć wnioski z pewnych zjawisk, to już połączenie ich z sobą i postawienie właściwej diagnozy dotyczy zapewne promila. W dodatku - bez przywołania, oczywiście, tekstu - zostałam pryncypialnie skrytykowana przez blogerkę znaną i powszechnie kochaną, to myśl przedwczorajszą pociągnę, z tym, że w sposób pogłębiony.
Jak wiadomo, pani prezydent Warszawy zaproponowała zbieg ul. Trębackiej i Focha jako najgodniejsze miejsce na postawienie pomnika ofiar katastrofy smoleńkiej. Miejce rzeczywiście wyjątkowo prestiżowe: raz, że tuż obok pętli tramwajowej, a dwa, że rzadko odwiedzane, więc spokojne. Nie to, co przez Pałacem, gdzie nieustający gwar i ruch mógłby zakłócać pommnikowi rozpamiętywanie katastrofy.
Pewnie niejedna osoba - mam na myśli osoby, które chcą głosować świadomie i w poczuciu odpowiedzialności za siebie i Polskę - rozważa w cichości serca, na którego kandydata zagłosować. Czasy mamy, co tu dużo mówić wojennodomowe (kto jeszcze pamięta, że Tusk wypowiedział wojnę Polsce PiS i nigdy jej nie odwołał? ....) i - generalnie - parszywe, więc namysł musi być poważnie.
Panu prezydentowi Komotowskiemu żal się ulał z duszy, niczym jad kobrze, która zbyt długo nikogo nie uśmierciła. Biedny prezydent wyznał szczerze i otwarcie, że ma do czynienia z "brutalizacją przebiegu kampanii wyborczej". Prezydent Komorowski jest niepocieszony, gdyż z jednej strony wielbią go "masy ludzi niezwykle sympatycznych", ale z drugiej - "ujawniła się już w pełni zorganizowana grupa, która urządza awantury, posuwając się bardzo daleko do inwektyw graniczących ze zwykłą prymitywną prymitywną agresją polityczną"..
W przeszłości kilka notek poświęciłam Leszkowi Millerowi. Nie ma w tym nic dziwnego - postkomuniści potrafili zręcznie przejąć władzę po rządach "liberałów-aferałów", i choć afera Rywina zadała im potężny cios (swoją drogą - to były czasy ... ludzie wtedy chcieli rozliczać rządzących, a nie opozycję!), to oczywistym jest, że lewica - w takim czy innym wydaniu - musi być obecna w życiu politycznym. Po okresie więdnięcia, SLD nabrał wiatru w żagle pod rządami Napieralskiego - i wtedy się przeraziłam.